ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กังวล ( Worry )
Tokyo,Japan
(Ryo'sTalk)
ณ โรงเรียนเมโตรุ..โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงโตเกียว
"กรี๊ด!!! เค้ามากันแล้วๆๆๆๆๆ!!" จู่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมา ทำให้นักเรียนคนอื่นๆที่อยู่แถวๆนั้นต่างหันไปมองเธอ
"เฮ้ย!! ไดจังมาแล้ววว><"
"เรย์คุงงงงง>0<"
"เรียวๆๆ ของช้านนนนนน>0<"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!"
สาวๆหลายๆๆคนกำลังกรี๊ดชายหนุ่มสามคนที่กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียน... ทั้งสามคนนี้มีใบหน้าที่หวานคล้ายผู้หญิง และยังไม่พอ
ถึงพวกเขาจะมีใบหน้าหวานๆ แต่พวกเขากลับเท่เอามากๆ และยังแมนกว่าผู้ชายบางคนซะอีก....
"จะกรี๊ดอะไรกันนักนะ- -* เห็นกันอยู่ทุกวันนี่- -*" 'เรย์' เด็กหนุ่มผู้ครอบครองใบหน้าหวานที่สุดในสามคน และความสูงที่ยังน้อยกว่าใครๆ
ในกลุ่มอีกด้วย
"ฉันรู้ว่านายก็ชอบนะ มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะ^^" 'เรียว' เด็กหนุ่มผู้มีความสูงเป็นอันดับ 2 ในสามคนพูด เขามีผมสีน้ำตาลเข้ม
แตกต่างจากอีก 2 คนที่เหลือซึ่งมีผมดำ สีน้ำตาลเข้มเข้ากับใบหน้าหวานๆของเขาได้ดีสุดไปเลย จนมีแฟนคลับในโรงเรียนบางคนถึง
กับเรียกเขาว่า 'ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเป็นรูปหัวใจ'
"เอาน่าๆ ฉันก็ว่าดีออก ถึงเขินๆแต่ก็ชอบอ่ะ><" 'ไดกิ' ชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าสูงที่สุดในกลุ่ม- -* เป็นคนร่าเริงๆ แต่ถ้าถึงคราวที่เขาเย็น
ชาล่ะก็...ใบหน้าที่น่ารักของเขาก็จะเปลี่ยนเป็นแนวโหดได้ใจทันที(ถึงโหดก็ยังเท่><)
(Ryo's talk)
กริ้ง~ กริ้ง~
ขณะที่พวกผมสามคนกำลังเดินฝ่าแฟนคลับของพวกผมที่มารุมพวกผมอยู่ประตูหน้าโรงเรียนนั้น เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น...
"โอ๊ะ 0.0 ใครโทรมาเนี่ย?" ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับดูชื่อคนที่โทรเข้า ทันทีที่ผมดูชื่อคนๆนั้น ผมก็ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
รู้สึกอารมณ์ดีจัง~
"โมชิ โมชิ~~" ทันทีที่กดรับ ผมก็พูดกับคนที่โทรมาด้วยเสียงหวานๆทันที
'เรียว~ อยู่ไหนแล้วอ่า?' เธอก็ตอบกลับมาหาผมด้วยเสียงหวานๆเช่นกัน
"ตอนนี้เราถึงโรงเรียนแล้วล่ะ ที่รักล่ะ?~" ผมยังคงพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนเดิม แต่ว่า.... 0.0 "เอ๊ะ??"
( O_O) ( O_O) ( O_O) >>> ('__' )??
จู่ๆทุกคนที่กำลังรุมกรี๊ดพวกผมอยู่ก็หยุดนิ่งพร้อมกันราวกับกดStopไว้ ไม่มีเสียงใดๆ ไม่มีการขยับเขยื้อนไปไหน มีแต่สายตาที่กำลัง
มองมาที่ผมเป็นทางเดียว ทุกคนเป็นยังนี้กันหมด ยกเว้นเรย์และไดกิ 2 คนนั้นยังปกติ
'เป็นไรไปหรอ??' คนที่โทรมาถามด้วยความสงสัย
"อะ..เอ่อ...ไม่ได้เป็นไรหรอกๆ^^;;"
'อ๋อๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเราจะถึงโรงเรียนแล้วล่ะ ถึงแล้วจะโทรหานะ จุ๊บ~'
"คับผมๆ เร็วๆหน่อยนะๆ อยากเจอใจจะขาดแล้วว~>< "
'จร้าๆ เราก็อยากเจอเรียวใจจะขาดแล้วเหมือนกัน~'
ติ๊ด~ ผมกดวางสาย
'อ่า~ อยากเจอเร็วๆจังน้า~><' แต่พอหันกลับไปมองข้างหน้า
O__O.... ทุกๆคนยังคงเงียบกริบ...
"-,- อะ...เอ่อ... ขอทางหน่อยนะคับๆ เฮ้ๆ เรย์ ไดกิ ไปห้องกันเถอะๆ" พวกผมเดินแหวกพวกเธอออกมา หลังจากนั้นก็....
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "จู่ๆ พวกเธอก็กรี๊ดเสียงดังราวกับเจองู!!
"เฮ้ย!/เฮ้ย!/เฮ้ย!" พวกผมหันกลับไปมองพวกเธอโดยอัตโนมัติ
"อะไรกันเล่า?! ไม่เห็นต้องมาหวานต่อหน้าชั้นเลยๆๆ!! T^T"
"ทำไรเกรงใจหัวใจชั้นบ้างนะ เรียว!!T^T"
"โธ่! ทำไมฉันถึงไม่ได้เป็นยัย'ชี่'นะ T^T"
"เรียวทำชั้นเสียใจ!! TT^TT"
"ปวดใจแต่เช้าเลย!!= = "
"เฮ้อ.... (. .)" ผมก้มหน้าลงอย่างปลงๆ
เป็นประจำที่ผมได้ยินเสียงตะโกนของพวกเธอแบบนั้น....
ตุบ! ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเรียนด้วยความเหนื่อย(ใจ)
"ฉันอยากให้พวกเขาเข้าใจฉันสักทีอ่ะ- -*" ผมบอกไดกิกับเรย์ที่กำลังนั่งลงบนโต๊ะเรียนของเขาข้างๆผม
"ทำใจหน่าๆ ถ้าคิดจะคบกัน ก็ต้องยอมรับอะไรแบบนี้ได้ นายก็รู้ว่าพวกเธอน่ะชอบนาย ปลื้มนายมานานแค่ไหน แล้วจู่ๆ นายดันมามี
แฟนแบบนี้ จะให้พวกเธอตัดใจทีเดียวเลยคงยากน่ะ...." เรย์บอกผมด้วยสีหน้าร่าเริง
"เพื่อนกำลังเครียดนะโว้ย= = มัวมาทำหน้าร่าเริงอยู่ไ้ด้= =" ผมดุใส่เรย์
"ถ้าอยากให้เรื่องนี้จบๆ ก็มาคบกับฉันแทนสิๆ รับรองเรื่องนี้จบแน่ๆ><" เรย์เดินเข้ามากอดแขนผม
"= = นายล้อเล่นอยู่ใช่ไหม เรย์?" ผมดันหน้าผากเขา
"-3- ฉันพูดจริงๆนะ เรียว~*-* "
"ทำไมนายชอบทำให้ฉันขนลุกอยู่เรื่อยเลย= =" ผมแกะแขนเขาออก
"โธ่ -3-" เขาเบ้ปากอย่างน่ารักๆ
"ไม่ต้องมาทำตัวน่ารักแถวนี้เลยๆ= ="
"นายก็คบๆกับเรย์ไปซะสิ เรื่องอาจจะจบจริงๆก็ได้นะ 5555" ไดกิพูดขึ้นมาแล้วหัวเราะดังลั่นห้องเรียน
"นายก็คบเองสิ ไดกิ= = ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันนะ นายลืมไปแล้วรึไง?= ="
"เปล่าลืมๆ ก็เห็นเรย์มันตื้อนายอยู่นั่นแหละ ฉันเห็นแล้วมันรำคาญน่ะ 5555"
"งั้นนายก็คบเองละกัน= = "
"ชิ! ไม่เอาไดกิ ฉันจะเอานายอ่า เรียว><~" เรย์ทำหน้าน่ารักๆแล้วเดินเข้ามาหาผม
"อย่าพูดให้ชวนคิดลึกจะได้ไหม?= ="
"แรง= = นี่ๆ เรย์ ฉันก็ไม่เอานายเหมือนกันแหละ แรงมาก็แรงกลับนะ- -* " ไดกิตอกกลับเรย์
"เออ= = ฉันก็ล้อเล่นน่ะ เห็นเรียวกำลังเครียดๆ= =" เรย์ทำแก้มป่องใส่ไดกิแล้วหันมามองผม ขณะที่ผมนั่งลงบนเก้าอี้ของผม
"เมื่อไหร่เธอจะโทรมาเนี่ยๆๆ?? " ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือไว้ในมือ อยากเห็นหน้าที่สุดเลยๆ~
"โทรไปหาดีกว่า~"
ติ๊ด~
'โมชิ~ นี่ๆ กำลังจะโทรไปหาพอดีเลยๆ'
ผมยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ... "อ้าว..งั้นก็แสดงว่าเราใจตรงกันดิ><"
'แน่นอนอยู่แล้ว...เราถึงโรงเรียนแล้วนะ อยู่หน้าตึก A ล่ะ'
"อ่าๆ เดี๋ยวเราลงไปหานะ ชี่ก็รอแปปนึง รับรองจะเหาะไปหาเลย><"
'5555+ เหาะมาดีๆล่ะ'
"คับผม~><"
ติ๊ด~
"นี่พวกนาย..." ผมหันไปมองเรย์กับไดกิ แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปมากกว่านั้น...
"ฉันรู้น่ะ^^" ไดกิรีบตัดบท
"รีบๆลงไปหาเธอสิ^^"เรย์ด้วยอีกคน
"พวกนายนี่รู้ใจฉันดีจริงๆ^^" ทันทีที่พูดจบ ผมก็ลุกขึ้นพร้อมวิ่งไปหน้าตึก A ทันที....
ตอนนี้หน้าตึก A คงไม่มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักๆกว่าผู้หญิงธรรมดาทั่วๆไป ไม่ว่าจะผู้ชายหรือหญิงยัง
ต้องเหลียวมองเธอ เพราะไม่ใช่แค่ใบหน้าที่หวานเกินห้ามใจของเธอ เป็นเพราะคนที่เธอกำลังคบด้วยเมื่อไม่นานมานี้มากกว่า...
"ชี่!!" ผมตะโกนเรียกเธออย่างสุดเสียง
"อ้าว! เรียว><" เธอหันมาหาผมพร้อมรอยยิ้มหวานๆของเธอ ผมวิ่งเข้าไปหาเธอพร้อมกับอ้าสองแขนของผมเตรียมกอด แต่...
( 0 0) ( 0 0) ( 0 0) >>> (- -III ) (^++^ ) ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างมองผมเหมือนตอนเข้าโรงเรียนมาไม่มีผิด
"อะ...เอ่อ..." พูดไม่ออกเลยทีเดียว...'อยากกอดอ่า><'
หมับ! ผมเปลี่ยนจากกอดเป็นจับมือเธอ
"คิดถึงจังคับ><" ผมบอกคำที่ผมบอกเธอแทบทุกวัน
"อะ...อืม...คิดถึงเหมือนกัน..." เธอตอบผมมาด้วยเสียงเบาๆ ราวกับเด็กที่่กำลังสารภาพผิด ผมมองมือผมที่กำลังจับมือเธออยู่...แต่เธอ
กลับไม่จับตอบ
"นี่ๆ ชี่หิวไหมอ่า?"
"หิวสิ^^"
"งั้นเราไปกินข้าวกันๆ มาๆเดี๋ยวเราถือกระเป๋าให้ๆ" ผมรับกระเป๋าของเธอมาถือไว้ก่อนทีี่เธอจะเดินนำผมไปที่โรงอาหาร...
"...." ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเธอ ใบหน้าก็ไม่ยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน.. ผมมองเธอจากข้างหลังด้วยความสงสัย ไม่รู้สิ...ว่าผมจะคิดไป
เองหรือเปล่า..ผมรู้สึกว่าช่วงหลายๆวันมานี้เธอมีท่าทีแปลกๆ ชอบเย็นชากับผม หลังจากที่เมื่อก่อนตอบคบกันใหม่ๆก็โทรหากันบ่อ
ยมากๆ แต่ตอนนี้เราโทรหากันน้อยลง ไม่รู้สิๆ ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป....มันทำให้ผมรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก...
"ร้านนี้ เค้าทำอร่อยเนอะ^^" ผมบอกเธอขณะนั่งกินข้าวเช้าอยู่ที่โรงอาหาร
"อืม ใช่"
กริ้ง~ กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์องเธอดังขึ้น
"ใครโทรมาหรอ?" ผมถามด้วยความสงสัย
"อะ..อ๋อ..เพื่อนน่ะ...แปปนึงนะ.."แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปคุยที่อื่น
'คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง....' ผมคิดในใจ..แต่ลึกๆแล้วมันรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น