คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไอศกรีม ( Ice-cream )
หลายอาทิตย์ต่อมา
โรงเรียนโทโมเอดะ
11.52 AM
( Jun's talk )
"ชี่! นายกำลังจะไปไหนน่ะ?" ผมตะโกนและวิ่งเข้าไปหาชี่ที่กำลังเดินอยู่
"ว่าจะไปซื้อขนมกินน่ะ"
"ที่ร้านค้าร้านเดิมที่เราเคยไปกันป่ะ?"
"ใช่ๆ นายจะไปด้วยเปล่า?"
"ไปๆ อ้าว..แล้วเรียวกับโตะล่ะ?" ผมถามเขาเมื่อไม่เห็นเรียวกับโตะเลย
"ไม่รู้อ่ะ"
"เอ๊ะ?? นี่นายแยกจากพวกเขามาหรอ? 0.0"
"อืม...ไม่สิ นายเองก็แยกนี่- -*" ผมมองเขาที่ชะงักไปแวปนึงก่อนจะกลับมามีท่าทีกวนๆนิด
"ก็ฉันไปซ้อมบาสมา เพิ่งเลิก= = นายน่ะสิ จะแยกมาทำไม? หมู่นี้น่ะนายชอบทำตัวแปลกๆไปนะ?" ผมพูดสิ่งที่ผมสังเกตมาอยู่หลายอาทิตย์ออกไป
"แปลกยังไง?" ทันทีที่ผมพูดว่าแปลกเขาก็หยุดเดินแล้วปล่อยให้ผมเดินออกมา
"ก็...แบบว่านายไม่ค่อยพูดกับโตะแล้วก็เรียว?" ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองเขา
"... ฉันเปล่านะ..." ผมมองเขาที่ตอบพร้อมกับก้มหน้าลง
"ไม่อ่ะ ยิ่งนายตอบแบบนี้ ฉันยิ่งมั่นใจว่านายน่ะแปลกไป"
"นายจะบ้าหรอไง?"
"ก็จริงๆนี่" ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วจ้องหน้าเขา
"อะไร?" เขาเงยหน้ามองผม
"เฮ้!! พวกนาย" แต่เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมาซะก่อน
"...." ผมหันไปมองโตะกับเรียวที่เดินจับมือกันเข้ามาหาพวกเรา ก่อนจะหันมามองชี่ที่กำลังหันไปอีกทาง
'ไอ้หมอนี่...'
"ชี่! ทำไมนายลงมากินข้าวคนเดียวล่ะ?!" เรียวถามขึ้นอย่างงอนๆ
"ฉัน...ลงมาหาเพื่อนน่ะ"
"เพื่อนงั้นหรอ? ใครอ่ะ? 0.0" ยูโตะรีบถามขึ้น
"นายไม่รู้จักหรอก"
"เฮ้ๆ นายอย่าไม่ค่อยพูดแบบนี้สิ -3- มันดูไม่เหมือนนายเลยนะ"
"ฉันก็ปกตินะ"
"ไอ้เตี้ยนี่ - -*!" ยูโตะง้างมือขึ้นทำท่าจะโบกชี่ แต่ชี่ก็ปัดแขนยูโตะออกไปก่อน
"อย่าแกล้งชี่สิ -3-" เรียวร้องห้ามขึ้น ผมคิดผิดไปหรือเปล่านะ? ว่าชี่น่ะมองมือที่กำลังจับกันของเรียวกับโตะ แล้วเขาก็ดูเศร้าๆไปยังไงก็ไม่รู้
"ฉันขอตัวก่อนนะ..." ชี่พูดขึ้นก่อนจะเดินแยกจากพวกเราออกไป
"เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ!" ผมรีบร้องห้าม แต่เขาก็ไม่ฟัง รีบเดินหายไปจากตรงนั้นทันที
"ไอ้ตัวเล็กมันเป็นอะไรไปนะ? นายพอจะรู้รึเปล่า จุน?" ยูโตะถาม
"ไม่รู้สิ.." ผมส่ายหน้า
"คงจะเครียดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่รึเปล่า?" เรียวพูด
"ฉันก็ไม่รู้อ่ะนะ" ผมได้แต่พูดว่าไม่รู้ออกไป แต่อันที่จริงผมคิดว่าผมพอจะรู้แล้วล่ะ ว่าชี่น่ะ เป็นอะไร? แค่ยังไม่ค่อยแน่ใจ..ก็เท่านั้น
( Yuri's talk )
ผมเดินแยกออกมาจากจุน ยามะจังแล้วก็ยูโตะมาที่ก๊อกน้ำหลังโรงเรียน ด้วยความที่มันไกลจากตึกเรียนพอสมควร ก็เลยไม่ค่อยมีคนมาแถวนี้ แต่ก็ยกเว้นผมคนนึงล่ะ ช่วงนี้ผมไม่สบายใจขึ้นมาเมื่อไหร่ก็จะมาแถวนี้ล่ะ...มันสงบดี
"เฮ้อออ..." ผมนึกภาพที่ยามะจังจับมือกับยูโตะเมื่อกี้แล้วรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว...ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่..รู้สึกเศร้าๆ..
"ทำไมต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วยนะ?" ผมยืนพิงผนังตึกเรียนอยู่ก่อนจะนึกถึงภาพยามะจังกับยูโตะ พอทบทวนหลายๆทีแล้ว...มันยิ่งทำให้ผมไม่อยากจะยอมรับความจริงบางอย่างที่ผมกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
"นายดูเศร้าไปนะ? เป็นอะไรไปน่ะ?"
"0.0!" ผมหันไปมองต้นเสียงที่ดังอยู่ข้างๆ
"รุ่นพี่ยูยะ!"
"ก็ใช่น่ะสิ นายมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? โดดเรียนงั้นหรอ?"
"เอ๊ะ?!" ผมรีบก้มดูนาฬิกาข้อมือ "ยังไม่หมดเวลาพักเลยนะฮะ!"
"55555 ฉันรู้แล้วหน่าๆ ก็แค่แกล้งนายเล่นๆน่ะ"
"- -*" ผมมองเขาที่ยืนพิงกำแพงอยู่ๆข้างผม ก่อนจะหันกลับมามองตรงไปข้างหน้าเหมือนเดิม
"ยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวหรอ?"
"นั่นสิฮะ..."
"น้องกำลังจะกวนพี่นะครับ - -*"
"ผมก็ไม่รู้เหมืิอนกันอ่ะ- -*"
"อ้าว= ="
"..." ผมยังคงมองตรงไปข้างหน้า
หมับ! อยู่ๆรุ่นพี่ก็คว้าข้อมือผมก่อนจะจูงมือผมออกมาจากตรงนั้น
"0.0! จะพาผมไปไหนน่ะครับ?!"
"เถอะหน่าๆ ^^" รุ่นพี่หันมายิ้มให้ผมก่อนจะจูงมือผมมาหยุดตรงหน้าร้านขายไอติม
"อ่ะนี่!" เขาสั่งไอติมมาโคนนึงแล้วยื่นให้ผม
"เอ๊ะ??" ผมเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
"อ้าว! ให้แล้วก็รับๆไปสิ= ="
"ก็ได้..ขอบคุณนะครับ" ผมว่าแล้วรับไอติมมา
"ไปกันเถอะ ^^" เขาสั่งไอติมอีกโคนนึงให้ตัวเองแล้วเดินนำผมกลับไปที่เดิม
"ช็อกโกแลตซะด้วย ^^" ผมนั่งลงข้างๆรุ่นพี่กอนจะกินไอติมที่เขาซื้อให้
"ชอบหรอ?" เขาถามขึ้น
"หืม?? ใช่ฮะๆ^^" ผมยิ้มให้เขาก่อนจะกินอีก
"อ่า..เป็นอย่างที่คิดไว้เลย" ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่ยิ้มออกมา
"อะไรหรอ?"
"ก็ฉันน่ะเห็นนายเศร้า ฉันก็เลยซื้อไอติมให้กินไง 5555 มีคนๆนึงเคยบอกฉันว่า ถ้ากำลังเศร้าก็ให้ไปหาของกินอร่อยๆซะ แล้วเค้าก็พาฉันไปซื้อำอติม พอฉันกิน ฉันก็ยิ้มออกมาเลยล่ะ" รุ่นพี่ยิ้มไปพูดไป
"เอ๊ะ? 5555 ใครกันครับ ที่บอกรุ่นพี่แบบนั้น?"
"เอ่อ..." ทันที่ที่ผมถาม รอยยิ้มบนใบหน้าของรุ่นพี่ก็หายไปทันที ผมคิดไปเองรึเปล่านะ? เค้าดูเศร้าๆไปแฮะ
"อ๊ะ...ขอโทษนะครับที่ถาม.."
'ต้องเป็นแฟนแน่ๆเลย'
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องระหว่างฉันกับคนๆนั้นน่ะมันจบไปนานแล้วล่ะ" รุ่นพี่หันมาพร้อมกับยิ้มแบบฝืนๆให้ผม
'จบไปแล้ว? แฟนเก่าแน่ๆ! แต่ให้ตายสิ...รุ่นพี่เป็นคนพยายามช่วยให้เราหายเศร้าแท้ๆ แล้วเราทำให้เค้าเศร้าซะเองเนี่ย...' ผมคิดในใจ
"..." รุ่นพี่มองตรงไปข้างหน้าพร้อมกับความเศร้าที่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ตุบ! ผมเลยใช้มือดันไอติมในมือของรุ่นพี่ไปกระแทกปากขา จนไอติมเลอะเต็มปาก
"55555555555555"
"= =!!! ไอ้เด็กบ้า! แกทำอะไรของแกเนี่ย?!"
"ก็เห็นรุ่นพี่เครียด...กินไอติมเข้าไปสิ จะได้หายเครียด เคยมีรุ่นพี่คนนึงบอกผมไว้อย่างนั้น 0.< 5555" ผมขยิบตาให้เขา
"5555 ไอ้เด็กบ้า" เขาว่าพร้อมกับเช็ดไำอติมที่เลอะปากออก
'อย่างนั้ยก็ช่วยทำให้เค้ายิ้มได้ล่ะนะ ^^' ผมคิดในใจ
ครืด~ ครืด~
"เอ๊ะ? ใครโทรมานะ?" ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา "ยามะจัง?" ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่ตอนนี้ก็มองผมอย่างตกใจ แต่ผมก็ไม่ทันถามอะไรหรอกนะ ต้องรับโทรศัพท์ก่อน
"ฮัลโหล?"
'ชี่ๆ นายอยู่ไหน?? ตอนนี้หมดเวลาพักแล้วนะ -3- ถ้านายไม่ขึ้นมาเรียน ฉันจะโกรธ!'
"อ๊ะ..เดี๋ยวสิ! ยามะจัง อย่าเพิ่งวาง..."
ติ๊ด! แล้วคนที่โทรมาหาผมก็กดตัดสายไปเฉยเลย...
"-3- อะไรกันเนี่ยย.. รุ่นพี่ฮะ ผมต้องขอตัวไปเรียน..." ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่มองผมอย่างอึ้งๆ
"นะ...นายเรียกเพื่อนนายว่าอะไรนะ?"
"ฮะ? ยามะจังน่ะหรอ?"
"0.0..." ผมมองรุ่นพี่ที่ดูตกใจมาก
"ทำไมหรอครับ?"
"เปล่าหรอกๆ ไม่มีอะไรๆ นายต้องไปเรียนแล้วไม่ใช่หรอ?" เขาว่าพลางมองนาฬิกาข้อมือ "หมดเวลาพักแล้วนะ?"
"อ่าๆ ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะ!" ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที
ร่างสูงที่นั่งถือไอติมอยู่มองร่างเล็กที่กำลังวิ่งออกไป หัวใจที่กำลังเต้นแรงของเขาบ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังตกใจกับชื่อที่เขาเพิ่งได้ยินมากแค่ไหน.. ก็ชื่อของคนๆนั้นน่ะเหมือนกับชื่อของใครบางคนที่เขาบอกร่างเล็กว่า...จบไปแ้ล้วยังไงล่ะ
"ยามะจังงั้นหรอ....ไม่ล่ะ...คงไม่ใช่ ถ้าใช่ก็คงเคยเห็นแล้วล่ะ..."
(To be continue )
ความคิดเห็น