Fic NakaChii (Hey! Say! Jump) ผิดไหม? ถ้าจะบอกว่าฉันชอบนาย?

ลำดับตอนที่ #4 : แกล้ง ( Annoy )

            วันต่อมา

       โรงเรียนโทโมเอดะ

            9.28 AM 




ปัง!!  ผมเงยหน้ามองยามะจังที่ทุบโต๊ะเรียนผมอย่างแรง 

"เมื่อวานนายเป็นอะไร? ทำไมถึงไม่มาโรงเรียน? -0-"

"0.0 เอ่อ..."

"ชี่ นายบอกฉันมานะ!"

"ฉัน.."

"บอกๆไปเถอะว่าแอบโดดเรียนไปนัดบอดน่ะ" จุนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆหันมาพูดและมองค้อนผม

"จริงๆหรอชี่? นายลงทุนโดดเรียนไปนัดบอดเนี่ยนะ -0-"

"อ่า..มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะ!"

"อ้าว ทำไมนายพูดงี้? เมื่อวานนี้ฉันตกใจเลยนะ ตอนที่จุนถูกลากเข้าไปด่าที่ห้องสภานักเรียนน่ะ แถมบอกว่ามีเพื่อนคนหนึ่งรอดไปได้ บอกฉันทีสิว่าคนๆนั้นไม่ใช่นาย"

"จริงหรอวะ จุน? 0.0" ผมรีบหันไปมองจุนอย่างตกใจ

"ก็จริงอ่ะดิ! แกหนียังไงวะ ไม่บอกกันบ้าง?= ="

"เฮ้ยยย" ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก 

'ซวยแล้วไง.. แล้วเมื่อวานเราก็ดันไปกระทืบเท้าเขาอย่างจังเลย..'

"ทำไมนายต้องไปนัดบอด?" ผมหันไปมองยามะจังที่ถามขึ้นอีกครั้ง

"ก็เป็นเพราะไอ้บ้ายู...." ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ไอ้คนที่ผมกำลังจะพูดถึงก็เดินเข้ามาในห้องเรียน 

"เฮ้ออ เป็นไรวะ? จามตั้งแต่เช้าเลย สงสัยมีคนนินทา" เขาเดินเข้ามานั่งๆข้างยามะจัง

"เออ! ฉันนี่แหละนินทาแก! ถ้าไม่ใช่เพราะแกดูถูกฉัน ฉันก็คงไม่ต้องโดดเรียนไปนัดบอดหรอก!" ผมบ่นรัวๆใส่เขา

"เฮ้ยยย มันไม่ใช่ความผิดฉัน ก็แกดันบ้าจี้ไปเองนี่!"

"ไม่ = =! ฉันจะฆ่าแก ไอ้บ้ายูโตะ!"

"เอ้อ! ฉันมันผิดตลอดแหละ! ว่าแล้ว ว่าทำไมเมื่อเช้าไปรับที่บ้านถึงไม่ยอมมาด้วยกัน งอนฉันเรื่องนี้นี่เอง -3-" เขาเบ้ปาก

"มันสมควรงอนไหมล่ะ?"

"มันความผิดแกชัดๆเลยนะ อยากบ้าจี้ไปเอง แล้วเป็นไง? ได้อะไรกลับมาล่ะ? ไหนแฟนแก? 5555555555555" ผมกำหมัดแน่นมองไอ้บ้ายูโตะที่กำลังหัวเราะเยาะผม

'เจ็บใจๆๆๆๆๆ = =' 

 โบ๊ะ!! แล้วยามะจังก็ตบหัวยูโตะอย่างแรง 

"โอ๊ยยยย ที่รักอ่าา T3T"

"อย่าไปหัวเราะชี่ดิ! = ="

"5555555 จะว่าไปแล้วมันก็น่าหัวเราะนะ นัดบอดเมื่อวานน่ะ ไปเจอใครไม่เจอ กร๊ากกกกกก" แล้วจุนก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ผิดกับผมที่ได้แต่นั่งกอดอกอยู่ 

"= ="

"จุน! ถ้านายไม่หยุดขำนะ" ยามะจังง้างมือขึ้นจะตบหัวจุนอีก

"แกอย่าๆ -0-" 

ครืด~ ตอนนั้นเองที่ประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับกลุ่มสภานักเรียนประมาณ 4-5 คนเดินเข้ามา ซึ่งทุกคนในห้องเรียนก็หยุดการสนทนาลงก่อนจะมองไปที่พวกเขาเป็นตาเดียว

( ' ') ( ' ') ( ' ') >>>  (- -(- - )- - ) 

"ขอโทษที่เข้ามารบกวนนะครับ ^^ คือพี่อยากพบเอ่อ..ชื่ออะไรนะ? จิเน็น ยูริน่ะครับ" รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนในห้องจะหันมามองผมเป็นตาเดียว 

"0.0" ให้ตายสิ...ซวยแล้วไง...






   ห้องสภานักเรียน


"เมื่อวานนายโดดเรียน" ผมมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผม คนที่เมื่อวานเขาแต่งหญิงไปจับผมนั่นแหละ แต่...พอใส่ชุดนักศึกษาของโรงเรียนแล้ว เขาก็ดูเท่ห์ชะมัด อย่างกับคนละคนกับเมื่อวานเลยล่ะ

"เอ่อ...ผม..ขอโทษ" ผมพูดออกไปอย่างเบาๆ

"จะพูดอะไรน่ะ? ให้มันดังๆกว่านี้หน่อยสิ" สายตาที่ดูเรียบเฉยนั้นค่อยๆละออกจากสมุดที่เขากำลังอ่านอยู่ก่อนจะมองมาที่ผม ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมแทบสะดุ้ง ยิ่งในห้องนี้มีแต่ผมกับเขาด้วยแล้ว...ผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแปลกๆ

"คือว่า...ผมต้องขอโทษนายด้วย" ผมว่าแล้วโค้งให้เขา

"ฉันเป็นรุ่นพี่นาย นายควรจะให้ความเคารพและเรียกฉันว่ารุ่นพี่ แล้วก็ควรจะขอโทษเรื่องอื่นๆที่มันนอกเหนือจากเรื่องโดดเรียนอะไรของนายด้วย"

"เรื่องอื่นๆ?"

"นายจำไม่ได้หรอไง?" เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาตรงหน้าผม 

"ผะ..ผม.." ผมได้แต่ก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก 

'ให้ตายสิ! ทำไมต้องรู้สึกกลัวด้วยนะ?!' ผมคิดในใจ

"เมื่อวานนายว่าฉันว่าเพิ่งค้นพบตัวเอง -__-"

"0.0" ประโยคที่เขาพูดออกมาทำให้ผมถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่เมื่อนึกถึงภาพที่เขาแต่งหญิงเมื่อวาน "กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก 555555"

"0.0 เฮ้ย นี่นาย! หยุดขำเลยนะ!!" กว่าที่ผมจะหยุดขำแล้วหันไปมองเขาเหมือนเดิม ใบหน้าของเขาก็โน้มลงมาอยู่ใกล้ผมซะแล้ว 

"0.0 งะ..เงียบแล้วไง" ผมมองนัตย์ตาที่เรียบเฉยคู่นั้นอย่างกลัวๆก่อนที่จะถอยไปข้างหลัง

ตึก! แต่ก็ถอยไปเกินกว่านั้นไม่ได้ ก็ถอยมาจนติดโต๊ะแล้วยังไงล่ะ

"ไหนล่ะ? คำขอโทษจากเด็กปากดี?" เขายังคงเขยิบเข้ามาใกล้ 

"อะไรกัน? ทำไมผมต้องขอโทษ? ที่ผมพูดน่ะ ผมคิดว่ามันก็ไม่น่าจะผิดตรงไหนนะ" ผมพูดไปอมยิ้มไปเมื่อนึกถึงภาพนั้นอีก

"สรุปจะไม่ยอมกลับคำพูด?"

"กลับคำพูด?"

"ฉันน่ะทำแบบนั้นไปก็เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องจับพวกเด็กโดดเรียนอย่างนายต่างหาก" 

"โหวว -3- คือพี่ทุ่มเทมากอ่ะ 55555" ผมว่าพร้อมกับขำออกมาอีก โอ๊ยย ไม่เคยขำขนาดนี้มานานและ 55555

ปัง! เขาเดินเข้ามาชิดผมก่อนจะใช้สองมือทุบโต๊ะที่อยู่ข้างหลังผม ก่อนจะวางมือค้างไว้แบบนั้น ซึ่งผมที่อยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้างของเขาก็ถึงกับสะดุ้งกับใบหน้าหล่อๆที่ค่อยๆโน้มลงมาใกล้ๆผม

"ใช่ ฉันทุ่มเทมาก" เขากระตุกยิ้ม

"อะ...เอ่อ.. 0.0" ผมค่อยๆยกมือขึ้นมาดันแผ่นอกของเขาไว้เพราะใบหน้าของเขาชักจะเข้ามาใกล้หน้าของผมเต็มที "ระ..รุ่นพี่..จะทำอะไรน่ะคับ?"

"ก็นายคิดว่าฉันค้นพบตัวเอง งั้นฉันก็จะทำแบบที่นายคิดยังไงล่ะ" เขายิ้มพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมทันที

ขวับ! ผมรีบหันหน้าหนี 

"เฮ้ยยย! มะ..ไม่คิดอย่างนั้นแล้ว! 0.0!" 

"จริงหรอ?" เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ

"จริงสิฮะ รุ่นพี่ออกไปเถอะ ผมเชื่อแล้วว่ารุ่นพี่ทำเพราะมันเป็นหน้าที่"  ผมออกแรงดันเขาให้ออกไป แต่ก็ดันเขาออกไปไม่ได้

'= =!! ออกไปนะโว้ยยยย!!' ผมได้แต่ตะโกนประโยคนี้อยู่ในใจ

"เดี๋ยวสิ ต้องพูดก่อนว่าจะไม่โดดเรียนอีก และขอโทษเรื่องที่กระทืบเท้าฉัน"

"ผมขอโทษครับ เรื่องที่ผมโดดเรียน...ผมจะไม่โดดเรียนอีกแล้วครับ! ส่วนเรื่องที่ผมกระทืบเท้ารุ่นพี่ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ!"

"ก็แค่นี้แหละ ^ ^"

แอ๊ด~ "เฮ้ยย ยูยะ! มีงานใหม่มา่ว่ะ 0.0!!" ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่เป็นสภานักเรียนคนนึงที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเห็นภาพที่รุ่นพี่ยูยะใกล้ผมซะขนาดนี้

"อ๊ากกกกกกกกก! อย่าเข้าในผิดนะครับบ แกนี่ก็..ทำไมไม่ออกไปซะที?! ขอโทษไปแล้วนะโว้ยยย! = =" ผมรีบโวยวายทันทีพร้อมกับทุบอกของเขาอย่างแรง

"โอ๊ยๆ! เฮ้ยนี่! เรียกฉันว่าแกงั้นหรอ?! ฉันเป็นรุ่นพี่แกนะ! ไอ้เด็กบ้า!"

"ออกปายยย!"

ผลัก! ผมผลักเขาออกไปก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องสภานักเรียนทันที


"เฮ้ยย..แกไปทำอะไรน้องเค้าน่ะ?" 

"ฉันก็แค่..." รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าของยูยะ "แกล้งเล่นๆน่ะ"

"เฮ้ย! ไม่เล่นแล้วมั้งแบบนี้!"

"ก็แกไม่เห็นหรอวะ?" เขาหันไปมองเพื่อนเขา "ไอ้เด็กนั่นน่ะ...น่ารักดีออก"

"ก็เห็น= = แต่มันเป็นผู้ชายนะโว้ย"

"ทำไมล่ะ? ฉันจะแกล้งนิดแกล้งหน่อยไม่ได้เลยหรอไง?" เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงอาการของเด็กหน้าหวานคนนั้นเมื่อโดนเขาแกล้ง

"ช่างเหอะๆ มาๆ มาคุยเรื่องงานกันเถอะ แล้วนั่น! แกจะยิ้มอะไรนักหนาวะ? ชอบน้องเค้ารึไง?"

"เปล่า...ก็แค่เวลาหมอนั่นโดนแกล้งจนทำอะไรไม่ถูกน่ะ...มันก็.." เขายิ้มไปด้วยพูดไปด้วย

"มันก็อะไรวะ?"

"ช่างเหอะๆ มาคุยเรื่องงานๆ"

"เออๆ แกนี่อารมร์แปรปวนจริงๆ-___-" ร่างสูงก้มหน้าลงอ่านรายละเอียดของแฟ้มที่เพื่อนเขาเอามาให้ แต่ในสมองก็ยังคงนึกแต่เด็กคนนั้นเวลาที่โดนแกล้งเมื่อกี้

'มันก็น่ารักดียังไงล่ะ!' เขาคิดในใจ


(To be continue )