ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แฟนกัน ( Lovers )
หลายอาทิตย์ต่อมา
โรงเรียนโทโมเอดะ
7.52 AM
(Chii's Talk)
"หาวววว~~" ผมรู้สึกง่วงนอนชะมัดเลยวันนี้... ผมเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปรอบๆแต่กลับไม่พบเพื่อนสนิททั้ง 2 คนของผมอยู่เลย
" 'จุน'... 'ยามะจัง' กับยูโตะไปไหนล่ะ?" ผมถามจุน เพื่อนสนิทของผมอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"อ๋อ เห็นบอกว่าจะลงไปกินข้าวน่ะ"
"เอ๊ะ? ตอนนี้น่ะหรอ?" ผมก้มลงมองนาฬิกา "ทำไมไม่ชวนฉันไปด้วยเนี่ยย?! = ="
"ฉันว่าไม่ชวนนายนั่นแหละ ดีแล้ว"
"อ้าวว ทำไมอ่ะ?"
"นี่นายไม่รู้หรอ?"
"รู้อะไรของนาย?= =" แล้วจุนก็ค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนที่จะกระซิบข้างหูผม
"ยูโตะกับเรียวน่ะเป็นแฟนกัน"
'ยูโตะกับเรียวน่ะเป็นแฟนกัน'
'เป็นแฟนกัน'
'แฟนกัน'
'แฟน'
"0.0!" ประโยคที่จุนบอกมายังคงดังก้องอยู่ในหูผม นี่มันอะไรกัน? เค้าเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่?
"ตะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผมหันไปถามจุน
"ก็เมื่อไม่นานมานี้ล่ะ"
"แล้วทำไมนายถึงรู้? ทำไมฉันไม่รู้?"
"ก็ฉันน่ะจ้องจับผิดเจ้า 2 คนนั้นยังไงล่ะ"
"..." อยู่ๆผมก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมา
"จนสุดท้ายก็ยอมสารภาพ เห็นนายยังไม่รู้ ฉันก็เลยคันปาก สุดท้ายเลยตัดสินใจที่จะบอกนายเนี่ย :P"
"..." ผมก้มหน้าลงทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมด
"เป็นอะไรไป? ยูริ?"
"ฉะ..ฉันไม่เป็นอะไร.." ผมเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้จุนอย่างฝืนที่สุด
"อ๋อ..คิดว่าหึงซะอีก :P"
"หะ..หึง?! เปล่าซะหน่อย!!"
"ครับๆ 55555"
"ไอ้บ้า" ผมรีบหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างไว แต่ใจก็ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังสือหรอกนะ มัวแต่คิดถึงเรื่องที่ยามะจังกับยูโตะเป็นแฟนกันซะมากกว่า
'แล้วทำไมเราถึงต้องคิดถึงเรื่องนี้ด้วยล่ะ? เราควรจะดีใจกับทั้งสองคนนั้นไม่ใช่หรอ?...'
"อ้าวว~ ชี่ นายตื่นแล้วหรอ?" ผมหันไปมองทางต้นเสียง
"ยามะจัง ^^ อื้ม ฉันตื่นแล้ว"
"เห็นนอนได้นอนดี นายเนี่ย-3-" ผมหันไปมองยูโตะที่เดินตามยามะจังเข้ามา
"...." ผมอยากจะตอบเขาไปนะ แต่ทำไมอยู่ๆก็เกิดพูดไม่ออกซะงั้น ได้แต่มองเขานิ่งๆ
"อ้าวว วันนี้นายเป็นอะไรไปฮะ ชี่? ไม่เห็นเถียงอะไรออกมาสักคำ 5555" ว่าแล้วเขาก็นั่งลงข้างๆยามะจัง
"กะ..ก็ฉันง่วงนอนนี่"
"ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ชวนนายไปกินข้าวด้วยกัน เมื่อกี้เห็นนายหลับอยู่ ก็เลยไม่อยากปลุก จุนก็เพิ่งมาฉันก็เลยให้จุนอยู่กับนาย" ผมหันไปมองยามะจังที่พูดขึ้น
"อะ..เอ่อ..ไม่เป็นไร"
"เฮ้ ฉันว่าวันนี้นายพูดตะกุกตะกักไปนะ" จุนที่นั่งฟังอยู่ก็ค่อยๆลากเก้าอี้เข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพวกผม
"ฉันเปล่า"
"ก็เห็นๆอยู่ี -3- เป็นอะไรไป หืมม? เจ้าตัวเล็ก?" ยูโตะพูดขึ้นพร้อมกับเอานิ้วชี้ของเขาจิ้มมาที่หน้าผากผม
"0.0" อยู่ๆผมก็นิ่งไป
"นายตัวแข็งทื่อเลย = = เป็นอะไรปายยย?" ยูโตะถามไปพลางจิ้มหน้าผากผมไป
"นั่นสิ ไม่สบายหรือเปล่า?" ผมหันไปมองยามะจังที่ถามขึ้น
"อ๊ะ...เปล่าๆ"
พรึ่บ! แล้วผมก็ปัดมือของยูโตะออกไป
"ว่าแต่ เรื่องความสัมพันธ์ของพวกนายน่ะ..." จุนว่าพร้อมกับมองไปที่ยูโตะและยามะจัง "ฉันบอกชี่ไปแล้วนะ"
"0.0 ฮะ?" ยามะจังหันมามองผม
"อืมมม -w-" ยูโตะก็ด้วยอีกคน
"ทำไมอ่ะ? ไม่อยากให้ฉันรู้ขนาดนั้นเลยหรอ?" ผมยิ้มนิดๆแล้วถามยามะจัง
"เปล่านะๆ แค่ตกใจน่ะว่าทำไมจุนเพิ่งบอก ฉันคิดว่านายรู้ตั้งนานแล้วนะ คิดว่ารู้จากยูโตะด้วยซ้ำไป" เขาว่าพร้อมกับหันไปยิ้มให้ยูโตะ
"ฉันยังไม่ได้บอกชี่หรอก ก็คิดว่าชี่รู้แล้วเหมือนกัน คิดว่านายบอกแล้ว" ยูโตะเองก็หันไปมองยามะจังแล้วยิ้มให้เช่นกัน
"อิจฉาคนรักกันว่ะ 55555" จุนมองแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"..." แต่ทำไมผมถึงได้แต่มองพวกเขานิ่งๆนะ?
'เราควรจะยิ้มออกไปไม่ใช่หรอ?' ผมคิดในใจ
"5555 นายเองก็หัดมีแฟนซะบ้างสิ" ยูโตะพูดขึ้น
"โหววว นี่แกดูถูกฉันหรอวะ?-0-" จุนพูด
"อ้าวว ก็ฉันยังไม่เคยเห็นแกมีแฟนเลยยย 5555"
"โด่วว พวกนายยังรักกันได้ งั้นฉันกับชี่..." หมับ! อยู่ๆจุนก็เข้ามากอดคอผม
"0.0! อะไรของนาย?" ผมหันไปถามจุน
"งั้นฉันกับนายก็เป็นแแฟนกันได้ไง 55555"
"อะไรนะ?! =0=! นี่แกจะบ้าหรอออ ฉันไม่เป็นโว้ยยยย"
"555555 ฉันว่าไม่ไหวหรอก อย่างชี่อ่ะนะ คงหาแฟนยากว่ะ" ผมรีบหันไปมองค้อนยูโตะ
"ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น?= ="
"ก็ความสูงของนายไงล่ะ 55555"
"โธ่! ไอ้บ้ายูโตะ! นี่แกดูถูกฉันหรอ?!" ผมชี้หน้าเขา
"ก็ดีกว่าฉันดูผิดแล้วกัน 5555 จริงมะ เรียว?" ยูโตะหันไปโอบไหล่ยามะจัง
"ฉันก็คิดว่างั้น 5555"
"ยามะจัง! นายก็ด้วยสินะ!= ="
"เฮ้ยๆ!" จุนพูดขึ้น
"นายจะแย้งให้ฉันใช่ม้าาา? ^ ^" ผมรีบเข้าไปกอดแขนจุน
"เปล่า..ฉันจะบอกว่า ฉันก็เห็นด้วย กร๊ากกกกกกก" จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของทั้ง 3 คนที่ดังลั่นห้องเรียน
"ไอ้บ้าาาา!"
ตุบ!! แล้วผมก็ถีบจุนตกเก้าอี้ไปทันที
"อัก!!= = ไอ้บ้าชี่! แกถีบฉันทำไม?!"
"แกก็รู้ตัวของแกดีอยู่แล้วนี่= =! ต่อไปก็นาย ยา มะ จัง!" ผมชี้ไปที่ยามะจัง
"เหวอๆ-0-! เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?"
"เฮ้ยๆ อย่ายุ่งกับแฟนฉันนะโว้ยย" ยูโตะพูดขึ้นพลางกอดยามะจังไว้
"ฮิ้ววววววววววววววววววว~ (>////<)" แล้วเพื่อนทั้งห้องก็ต่างพากันแซวโดยอัตโนมัติ
"(' ')" ผมซึ่งได้แต่ยืนมองพวกเขาเงียบๆก็เดินออกมาจากห้อง ผมก็อยากจะร่วมแซวอยู่หรอก แต่ทำไมนะ? ใจผมกลับบอกว่าให้เดินออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้?
'ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ'
จุนที่โดนเด็กหนุ่มหน้าหวานเพื่อนสนิทถีบตกเก้าอี้นั้นค่อยๆลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิมก่อนจะตบมือแล้วโห่แซวเพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคนที่เป็นแฟนกัน ก่อนที่เขาจะมองไปที่ชี่ คนที่ถีบเขาตกเก้าอี้ไปเมื่อกี้
'ทำไมหมอนี่ดูเงียบๆไปนะ? ตั้งแต่ตอนที่บอกว่าโตะกับเรียวเป็นแฟนกันแล้ว?' เขาคิดใจใจ แต่ก็ไม่ทันได้คิดนานกว่านั้น ร่างเล็กที่เขากำลังมองอยู่ก็เดินออกจากห้องเรียนไปทันที
'ชี่...เป็นอะไรไปน่ะ?' เขาได้แต่มองเพื่อนของเขาที่เดินออกไปด้วยความสงสัย
(To be continue)
โรงเรียนโทโมเอดะ
7.52 AM
(Chii's Talk)
"หาวววว~~" ผมรู้สึกง่วงนอนชะมัดเลยวันนี้... ผมเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปรอบๆแต่กลับไม่พบเพื่อนสนิททั้ง 2 คนของผมอยู่เลย
" 'จุน'... 'ยามะจัง' กับยูโตะไปไหนล่ะ?" ผมถามจุน เพื่อนสนิทของผมอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"อ๋อ เห็นบอกว่าจะลงไปกินข้าวน่ะ"
"เอ๊ะ? ตอนนี้น่ะหรอ?" ผมก้มลงมองนาฬิกา "ทำไมไม่ชวนฉันไปด้วยเนี่ยย?! = ="
"ฉันว่าไม่ชวนนายนั่นแหละ ดีแล้ว"
"อ้าวว ทำไมอ่ะ?"
"นี่นายไม่รู้หรอ?"
"รู้อะไรของนาย?= =" แล้วจุนก็ค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ก่อนที่จะกระซิบข้างหูผม
"ยูโตะกับเรียวน่ะเป็นแฟนกัน"
'ยูโตะกับเรียวน่ะเป็นแฟนกัน'
'เป็นแฟนกัน'
'แฟนกัน'
'แฟน'
"0.0!" ประโยคที่จุนบอกมายังคงดังก้องอยู่ในหูผม นี่มันอะไรกัน? เค้าเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่?
"ตะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผมหันไปถามจุน
"ก็เมื่อไม่นานมานี้ล่ะ"
"แล้วทำไมนายถึงรู้? ทำไมฉันไม่รู้?"
"ก็ฉันน่ะจ้องจับผิดเจ้า 2 คนนั้นยังไงล่ะ"
"..." อยู่ๆผมก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมา
"จนสุดท้ายก็ยอมสารภาพ เห็นนายยังไม่รู้ ฉันก็เลยคันปาก สุดท้ายเลยตัดสินใจที่จะบอกนายเนี่ย :P"
"..." ผมก้มหน้าลงทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมด
"เป็นอะไรไป? ยูริ?"
"ฉะ..ฉันไม่เป็นอะไร.." ผมเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้จุนอย่างฝืนที่สุด
"อ๋อ..คิดว่าหึงซะอีก :P"
"หะ..หึง?! เปล่าซะหน่อย!!"
"ครับๆ 55555"
"ไอ้บ้า" ผมรีบหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างไว แต่ใจก็ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่หนังสือหรอกนะ มัวแต่คิดถึงเรื่องที่ยามะจังกับยูโตะเป็นแฟนกันซะมากกว่า
'แล้วทำไมเราถึงต้องคิดถึงเรื่องนี้ด้วยล่ะ? เราควรจะดีใจกับทั้งสองคนนั้นไม่ใช่หรอ?...'
"อ้าวว~ ชี่ นายตื่นแล้วหรอ?" ผมหันไปมองทางต้นเสียง
"ยามะจัง ^^ อื้ม ฉันตื่นแล้ว"
"เห็นนอนได้นอนดี นายเนี่ย-3-" ผมหันไปมองยูโตะที่เดินตามยามะจังเข้ามา
"...." ผมอยากจะตอบเขาไปนะ แต่ทำไมอยู่ๆก็เกิดพูดไม่ออกซะงั้น ได้แต่มองเขานิ่งๆ
"อ้าวว วันนี้นายเป็นอะไรไปฮะ ชี่? ไม่เห็นเถียงอะไรออกมาสักคำ 5555" ว่าแล้วเขาก็นั่งลงข้างๆยามะจัง
"กะ..ก็ฉันง่วงนอนนี่"
"ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ชวนนายไปกินข้าวด้วยกัน เมื่อกี้เห็นนายหลับอยู่ ก็เลยไม่อยากปลุก จุนก็เพิ่งมาฉันก็เลยให้จุนอยู่กับนาย" ผมหันไปมองยามะจังที่พูดขึ้น
"อะ..เอ่อ..ไม่เป็นไร"
"เฮ้ ฉันว่าวันนี้นายพูดตะกุกตะกักไปนะ" จุนที่นั่งฟังอยู่ก็ค่อยๆลากเก้าอี้เข้ามานั่งรวมกลุ่มกับพวกผม
"ฉันเปล่า"
"ก็เห็นๆอยู่ี -3- เป็นอะไรไป หืมม? เจ้าตัวเล็ก?" ยูโตะพูดขึ้นพร้อมกับเอานิ้วชี้ของเขาจิ้มมาที่หน้าผากผม
"0.0" อยู่ๆผมก็นิ่งไป
"นายตัวแข็งทื่อเลย = = เป็นอะไรปายยย?" ยูโตะถามไปพลางจิ้มหน้าผากผมไป
"นั่นสิ ไม่สบายหรือเปล่า?" ผมหันไปมองยามะจังที่ถามขึ้น
"อ๊ะ...เปล่าๆ"
พรึ่บ! แล้วผมก็ปัดมือของยูโตะออกไป
"ว่าแต่ เรื่องความสัมพันธ์ของพวกนายน่ะ..." จุนว่าพร้อมกับมองไปที่ยูโตะและยามะจัง "ฉันบอกชี่ไปแล้วนะ"
"0.0 ฮะ?" ยามะจังหันมามองผม
"อืมมม -w-" ยูโตะก็ด้วยอีกคน
"ทำไมอ่ะ? ไม่อยากให้ฉันรู้ขนาดนั้นเลยหรอ?" ผมยิ้มนิดๆแล้วถามยามะจัง
"เปล่านะๆ แค่ตกใจน่ะว่าทำไมจุนเพิ่งบอก ฉันคิดว่านายรู้ตั้งนานแล้วนะ คิดว่ารู้จากยูโตะด้วยซ้ำไป" เขาว่าพร้อมกับหันไปยิ้มให้ยูโตะ
"ฉันยังไม่ได้บอกชี่หรอก ก็คิดว่าชี่รู้แล้วเหมือนกัน คิดว่านายบอกแล้ว" ยูโตะเองก็หันไปมองยามะจังแล้วยิ้มให้เช่นกัน
"อิจฉาคนรักกันว่ะ 55555" จุนมองแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"..." แต่ทำไมผมถึงได้แต่มองพวกเขานิ่งๆนะ?
'เราควรจะยิ้มออกไปไม่ใช่หรอ?' ผมคิดในใจ
"5555 นายเองก็หัดมีแฟนซะบ้างสิ" ยูโตะพูดขึ้น
"โหววว นี่แกดูถูกฉันหรอวะ?-0-" จุนพูด
"อ้าวว ก็ฉันยังไม่เคยเห็นแกมีแฟนเลยยย 5555"
"โด่วว พวกนายยังรักกันได้ งั้นฉันกับชี่..." หมับ! อยู่ๆจุนก็เข้ามากอดคอผม
"0.0! อะไรของนาย?" ผมหันไปถามจุน
"งั้นฉันกับนายก็เป็นแแฟนกันได้ไง 55555"
"อะไรนะ?! =0=! นี่แกจะบ้าหรอออ ฉันไม่เป็นโว้ยยยย"
"555555 ฉันว่าไม่ไหวหรอก อย่างชี่อ่ะนะ คงหาแฟนยากว่ะ" ผมรีบหันไปมองค้อนยูโตะ
"ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น?= ="
"ก็ความสูงของนายไงล่ะ 55555"
"โธ่! ไอ้บ้ายูโตะ! นี่แกดูถูกฉันหรอ?!" ผมชี้หน้าเขา
"ก็ดีกว่าฉันดูผิดแล้วกัน 5555 จริงมะ เรียว?" ยูโตะหันไปโอบไหล่ยามะจัง
"ฉันก็คิดว่างั้น 5555"
"ยามะจัง! นายก็ด้วยสินะ!= ="
"เฮ้ยๆ!" จุนพูดขึ้น
"นายจะแย้งให้ฉันใช่ม้าาา? ^ ^" ผมรีบเข้าไปกอดแขนจุน
"เปล่า..ฉันจะบอกว่า ฉันก็เห็นด้วย กร๊ากกกกกกก" จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของทั้ง 3 คนที่ดังลั่นห้องเรียน
"ไอ้บ้าาาา!"
ตุบ!! แล้วผมก็ถีบจุนตกเก้าอี้ไปทันที
"อัก!!= = ไอ้บ้าชี่! แกถีบฉันทำไม?!"
"แกก็รู้ตัวของแกดีอยู่แล้วนี่= =! ต่อไปก็นาย ยา มะ จัง!" ผมชี้ไปที่ยามะจัง
"เหวอๆ-0-! เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?"
"เฮ้ยๆ อย่ายุ่งกับแฟนฉันนะโว้ยย" ยูโตะพูดขึ้นพลางกอดยามะจังไว้
"ฮิ้ววววววววววววววววววว~ (>////<)" แล้วเพื่อนทั้งห้องก็ต่างพากันแซวโดยอัตโนมัติ
"(' ')" ผมซึ่งได้แต่ยืนมองพวกเขาเงียบๆก็เดินออกมาจากห้อง ผมก็อยากจะร่วมแซวอยู่หรอก แต่ทำไมนะ? ใจผมกลับบอกว่าให้เดินออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้?
'ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ'
จุนที่โดนเด็กหนุ่มหน้าหวานเพื่อนสนิทถีบตกเก้าอี้นั้นค่อยๆลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิมก่อนจะตบมือแล้วโห่แซวเพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคนที่เป็นแฟนกัน ก่อนที่เขาจะมองไปที่ชี่ คนที่ถีบเขาตกเก้าอี้ไปเมื่อกี้
'ทำไมหมอนี่ดูเงียบๆไปนะ? ตั้งแต่ตอนที่บอกว่าโตะกับเรียวเป็นแฟนกันแล้ว?' เขาคิดใจใจ แต่ก็ไม่ทันได้คิดนานกว่านั้น ร่างเล็กที่เขากำลังมองอยู่ก็เดินออกจากห้องเรียนไปทันที
'ชี่...เป็นอะไรไปน่ะ?' เขาได้แต่มองเพื่อนของเขาที่เดินออกไปด้วยความสงสัย
(To be continue)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น