คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✿ rubberdoll ✿ : Chapter 1
Chapter 1
“หะ.. ห้าหมื่นบาท”
“เฮ้ย ซื้อเลย... บ้านมึงรวยไม่ใช่เหรอ?”
“ตะ แต่นี่มันเงินทั้งเดือนของกูเลยนะเว้ย”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรนี่ปลายเดือนแล้ว เดี๋ยวก็ต้นเดือนแล้วนี่ เดี๋ยวพ่อแม่ก็ส่งตังค์มาให้เองแหละ”
โห.. ไอ้ควาย ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“มาๆ นี่ กูจัดการเอง”
ไคผลักชานยอลออกจากหน้าคอมฯ แล้วเข้าไปแทนที่
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ นี่จะทำบ้าอะไร”
ไคจัดการสั่งตุ๊กตารุ่นลิมิเตดที่มีขายเพียงหนึ่งร้อยตัวเท่านั้น นิ้วมือเรียวๆ กดแป้นพิมพ์ไปมาอย่างรวดเร็ว แม้ชานยอลจะขัดขวางยังไงก็ไม่เป็นผลกับเขา ไคกดสั่งซื้อเรียบร้อย
“ทำไมมึงทำแบบนี้ กูก็ไม่มีข้าวแดกทั้งเดือนสิ” ชานยอลตบหัวไค
“โอ้ยมึง กูอุตส่าหวังดี มึงดูๆ” ไคชี้ไปที่คำอธิบายสินค้า “รุ่นลิมิเตดมีแค่ร้อยตัวในโลกนะเว้ย หน้าเหมือนคนจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ แถมยังสุ่มคนหน้าดีบนโลกนี้มาทำเป็นตุ๊กตาด้วย กูยังอยากได้แทนเลย เฮ้อ”
อย่างไคคงจะเหมือนลูกคนรวยมากกว่าเด็กฉลาด ทำไมถึงไม่สั่งซื้อเอง?
คิดผิด
ความจริงคือไคไม่ได้มีความรวย แต่มีความฉลาด คล้ายๆ พวกอัจฉริยะหัวดี ที่ไม่ต้องอ่านหนังสือมากมายก็สามารถเข้าใจบทเรียนได้อย่างสบายๆ จัดได้ว่าเป็นคนเรียนเก่งมากคนหนึ่ง แต่คนอย่างไคไม่ได้เหมือนกับพวกเด็กเรียนคนอื่นที่เอาแต่อยู่ในห้องสมุดหรอก
งานคลิปโป๊ต้องมาก่อน
“น่า.. จ่ายๆ ไปเถอะ ขาดเหลืออะไรก็มาขอกินที่บ้านกูก็ได้ ป๊าม๊ากูใจดี”
“ไม่ต้องมาทำพูดเลย ตกลงมึงบังคับกูซื้อใช่ไหม?”
“ก็กูอยากเห็นของจริงนี่” ไคทำเป็นขมวดคิ้วแล้วเหล่ตาไปทางอื่น “มึงเก็บเอาไปคิดดีๆ ก็ได้นะคืนนี้อ่ะ”
“...”
“งั้นคืนนี้กูนอนบ้านมึงนะ”
“หา?”
“คืนนี้กูจะสอนกลยุทธ์หลั่งยากให้มึง”
มีความคิดแปลกๆ ได้ตลอด...
ไคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก ชานยอลไม่ได้พูดอะไร เขาหันกลับไปมองที่หน้าจอคอมอีกครั้ง ขนาดดูในคอมฯ ยังเหมือนคนจริงๆ เลย ตุ๊กตายางนี่มันก็น่าสนใจอยู่นะ เขาไม่เคยเห็นของจริงเหมือนกันนั่นแหละ
“วันนี้มีติว มีรายงาน โครงงาน งานเยอะมากเลยม๊า เลยต้องมาค้างบ้านชานยอลมัน น่าม๊านะ...” ไคเงียบไปสักพัก “มีชุดครับมี.. น่าม๊า พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วนะวันเดียวเอง ... ขอบคุณครับ!” ไควางสายแล้วเดินเข้ามาหาชานยอลที่โต๊ะคอมฯ
“ทำการบ้านให้กูด้วย ค่าที่มานอนบ้านกู”
“คร้าบๆ คุณชานยอล” ไคตอบไปส่งๆ “เฮ้ยๆ มึง คลิปนี้ๆ” ไคชี้ไปที่ลิงค์รูปหนึ่ง
“ไม่เอา กูอยากดูอีกอัน” ทั้งสองคนเริ่มกัดกัน
“โหย ไม่เอา เชื่อกู ของกูสนุก”
อีกแล้วเหรอ? เหอะๆ
ชานยอลเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวเห็นไคกำลังนั่งทำการบ้านให้ตัวเองอยู่ที่โต๊ะ เขาเช็ดผมตัวเองแล้วเดินไปหยิบแว่นที่วางไว้ที่หัวเตียงมาใส่
“ไม่ดูคลิปแล้วรึไง?”
“เดี๋ยวรอสี่ทุ่มมีไลฟ์ มึงจะได้ดูสดๆ เลยนะเว้ย”
หมกหมุ่นกว่ากูอีก
ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินไปนอนที่เตียงนอนเงียบๆ
เงียบ...
ไคทำการบ้าน ชานยอลนอน
เงียบเกินไปล่ะ
ไควางดินสอแล้วบิดขี้เกียจ จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนข้างๆ ชานยอล
“ทำเสร็จแล้วนะ” ไคบอก สายตามองขึ้นไปบนเพดาน
“ทำไมถึงมานอนบ้านกูวะ”
“กูอยากมีเซ็กส์...”
ไอ้เหี้ย!
ชานยอลรีบลุกขึ้นกระโดดหนีไคทันที เขากระโดดไปหลบอยู่ที่มุมห้อง
“ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น เข้าใจผิดล่ะ” ไครีบพูดขึ้นมาก่อนที่ชานยอลจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ “กูหมายถึงว่า กูอยากมีแฟนอ่ะมึง” ไคพูดไปเกาหัวไปแล้วเดินเข้าไปหาชานยอล
“เฮ้ยๆ อย่ามาเข้ามานะ กูไม่เป็นแฟนกับมึงหรอกนะ” ไคเดินเข้าไปตบหัวชานยอล
“กูไม่ได้จะขอมึงเป็นแฟนเลย กูหมายถึงกูเนี่ยอยากมีแฟน” ไคเดินกลับไปนอนที่เตียง ตามด้วยชานยอลที่รู้สึกโล่งใจเบาๆ แล้วกลับไปนอนที่เดิมเช่นกัน “อยากมีแฟนน่ารักๆ ก้นแน่นๆ”
“ไอ้บ้า อยากมีเซ็กส์กับอยากมีแฟนมันคนละความหมายเลยนะ”
“ก็คล้ายๆ กันแหละ”
“คิดจะทำตัวเป็นแบดบอยรึไง แบบฟันแล้วทิ้งน่ะ”
ไม่มีทาง
คนอย่างปาร์คชานยอลและคิมจงอินไม่ได้เป็นจุดเด่นในสายตาของใครเลยในโรงเรียน เรียกได้ว่า เหมือนเด็กทั่วไปในโรงเรียนที่มีชีวิตแตกต่างกันไปธรรมดา ไม่ใช่พวกป๊อปปูล่า หรือคนดังอะไรแบบนั้นที่คนตามกรี๊ดเยอะๆ แต่พวกเพื่อนในห้องก็พอจะรู้กันอยู่ว่าชานยอลและไคมันเป็นคนยังไงกัน
“เปล่า ก็แค่อยากมีแฟนตูดแน่นๆ” ไคยังยืนยันคำเดิม “แล้วมึงอ่ะ อยากมีแฟนแบบไหน”
“กูเหรอ? ยังไม่ได้คิดว่ะ น่ารักเหมือนตุ๊กตามั้ง”
“ตุ๊กตายางอ่ะเหรอ? ฮ่าๆๆๆ”
“ถุย กูหมายถึงพวกตุ๊กตาที่พวกผู้หญิงเขาเล่นกันน่ะ”
“รู้แล้วน่า เดี๋ยววันพรุ่งนี้ตอนเย็นกูจะพามึงไปโอนเงิน”
“เฮ้ย กูยังไม่ได้ตัดสินใจเลย อีกอย่างเงินกู...”
“ไม่ต้องเลย ตอนมึงอาบน้ำกูค้นเงินในสมุดบัญชีมึงล่ะ มีเก็บหลายแสนเลยนะไอ้ลูกคนรวย”
สรุปมึงบังคับกูซื้อก็บอกมาตรงๆ
“สี่ทุ่มล่ะ มาดูไลฟ์กันดีกว่า” ไคลุกเดินไปที่คอมฯ ตามด้วยชานยอลที่เดินเข้าไปนั่งข้างๆ และทั้งสองคนก็เริ่มทำภารกิจสำคัญกัน...
กริ๊งงงงง
ไคขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ที่มือข้างขวายังคงกำอะไรบางอย่างไว้ กางเกงที่ใส่หลุดไปอยู่ที่ข้อเท้า ข้างๆ ของเขามีเก้าอี้ที่ชานยอลนั่ง และเจ้าตัวกำลังนอนหลับในท่าเดียวกับเขา และที่รอบๆ โต๊ะและพื้นมีกระดาษทิชชูวางอยู่กลาดเกลื่อน
เหี้ยและ เมื่อคืนนี้ชักว่าวจนหลับคาคลิปโป๊
“เฮ้ย ไอ้ชานยอล ตื่นเว้ย” ไคเขย่าตัวชานยอลเบาๆ สิ่งที่ได้รับคือเสียงที่ครางอื้ออึงเบาๆ ในลำคอ ขนาดมือขวายังไม่ยอมปล่อยของสำคัญเลยขณะหลับ “ตื่นเร็วๆ เดี๋ยวสาย” ชานยอลขยับตัวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“หือ?”
ไคลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วใส่กางเกงให้เรียบร้อย
“กูยืมชุดมึงก่อนนะ”
“อือ” พยักหน้าเบาๆ แล้วค่อยๆ หลับตาลง
“สัดตื่นครับ!!!” ไคตะโกนใส่หูของชานยอล
“โอ้ย รู้แล้วๆๆ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทั้งๆ ที่ยังคงหลับตาอยู่ มือหนาเลื่อยขึ้นมาหยิบแว่นออกแล้วขยี้ตาตัวเองเบาๆ “เมื่อคืนนี้หลับไปตอนไหนวะ..”
“ไม่รู้ ที่รู้ๆ กูว่ามึงเสร็จไปเป็นสิบๆ รอบล่ะ กูเสร็จแค่สามสี่รอบเองเท่าที่ดูมาแทบทั้งคืนเนี่ย” ไคพูดไปพร้อมกับถอดเสื้อผ้าไปด้วย “กากแบบนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไหนอยากเอาด้วยหรอก”
“ไม่ต้องตอกย้ำหรอกเว้ย” ชานยอลลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว “รีบๆ ไปอาบเลยมึงง่ะ”
“คร้าบๆ”
วันนี้ออกจากบ้านเร็วกว่าเดิมสามสิบนาทีแฮะ..
คงเป็นเพราะว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้ก่อนเวลาตื่นเยอะเลย เมื่อคืนถึงจะได้นอนก็เหมือนไม่ได้นอน เพราะทั้งสองคนนอนไปไม่ถึงสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ
“กูว่าออกมาเร็วไปไหม?”
“ช่างเถอะน่า เผื่อจะมีอะไรใหม่ๆ ให้เห็นบ้าง” ชานยอลพูดแล้วเดินนำไคไป
“เฮ้ย รอกูด้วยดิวะ” ไครีบวิ่งข้ามถนนไปหาชานยอล
ปี๊บบบบ!!! ปี๊บๆ
“เฮ้ย!” อยู่ดีๆ ก็มีรถคันหนึ่งขับมาตัดหน้าไคซะก่อน รถคันนั้นหักหลบแล้วเบรกไว้ได้ทัน ไคล้มลงไปกับพื้นกลางถนน ดีที่ยังเช้ามากเลยยังไม่มีรถคันไหนผ่านมา สักพักก็มีคนเปิดประตูหลังออกมาใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับไคและชานยอล
เป็นเด็กผู้ชายโรงเรียนเดียวกับไคตัวค่อนข้างสูง และหุ่นดี ถ้าพูกถึงหน้าตาล่ะก็เหมือนกับพวกเซเลปไม่มีผิด จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางเหมือนกับกลีบดอกกุหลาบสีชมพู ผิวขาวเนียน หล่อ แต่ถ้าจะมองให้น่ารักก็สามารถเข้ากับที่บรรยายทั้งหมดมาได้ สรุปคือ...
น่ารักโคตร
เขาเดินเข้าไปหาไคแล้วยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า
“ชดใช้ค่าเสียหายมา!”
“หา?”
อะไรคือ... อยู่ดีๆ ก็มาตะโกนใส่หน้ากูเนี้ย แล้วสรุป...กูผิด?
“ดะ เดี๋ยวนะ”
“ไม่รู้ล่ะ นายรู้ไหมว่าฉันมีค่ามากแค่ไหนน่ะ!” พูดจบก็กระชากคอเสื้อไคขึ้นมาเหมือนจะหาเรื่อง
“คะ คุณหนูครับ ใจเย็นๆ” อยู่ๆ คนขับรถที่นั่งอยู่หน้ารถก็ลงมาห้ามเขาเอาไว้ก่อน “เอ่อ.. คุณหนูไม่ได้เจ็บตัวก็ดีแล้วนะครับ..”
“เงียบไปเลยน่า!” หันไปตะคอกใส่คนขับรถแล้วหันหน้ากลับมาหาไค “ฉันเรียกค่าเสียหายหนึ่งล้านบาท”
“เฮ้ย เดี๋ยวนะ นี่นายจะบ้าเหรอ?”
“เดี๋ยวๆ เกิดอะไรขึ้น” ชานยอลที่อยู่ที่ฝั่งถนนเดินข้ามกลับมาหาไค “นี่ๆ นาย เมื่อกี้ฉันเห็นรถนายจะขับชนเพื่อนฉันนะ ยังจะมีหน้ามาเรียกค่าเสียหายอีกเหรอ?” เด็กผู้ชายคนนั้นหันควับไปหาชานยอล
“นายว่ายังไงนะ? นี่นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!!”
“อ้าว นายไม่รู้ว่านายเป็นใคร มาถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ”
อ้าวเงิบ.. เจอกูกวนตีนกลับเงิบเลย..
“ชิ! วันนี้ฉันจะไปโรงเรียนสายล่ะนะ ถ้าฉันเจอนายที่โรงเรียนล่ะก็… เสร็จแน่” พูดจบก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของไคแล้วเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
“เฮ้ยมึง เป็นอะไรไหม?”
“ไม่ ขอบใจนะเว้ย” ไคค่อยๆ ลุกขึ้นมา “มึง.. โคตรน่ารักเลยว่ะ สเปคเลย”
“ห๊ะ?”
“ตอนที่เดินกลับไปที่รถเมื่อกี้มึงเห็นไหม?”
“เห็นอะไร?”
“ตูดโคตรแน่นเลย.. กางเกงโคตรรัดตูดอ่ะ” ไคพูดแล้วทำหน้าหื่น แต่ก็ถูกเพื่อนข้างๆ ตบเข้าให้ที่หัวอย่างแรง “โอ้ย เจ็บนะเว้ย ก็มันจริงนี่หว่า”
“แม่งเอ้ย เกือบโดนเข้าต่อยแล้วยังไปชมเขาอีก ไปๆ โรงเรียน” ชานยอลเดินกอดคอไคข้ามถนนด้วยกันไปอีกรอบ
“มันก็ถือว่าเป็นอะไรใหม่ๆ เหมือนกันนะไอ้ชานยอล”
“เออ”
ไคลากมือชานยอลไปที่โรงอาหารอย่างรวดเร็ว ถึงเวลากินข้าวล่ะเร็วตลอด ต่างจากเวลาเรียนลิบลับ ชานยอลเองก็คอยวิ่งตามไปด้วย ถ้าไม่ถูกจูงมืออยู่ก็คงไม่วิ่งตามหรอก
“กินไรดี?”
“ไม่รู้ดิ สปาเก็ตตี้ไหม?”
“โห กูไม่ได้รวยเหมือนมึงนะ”
“เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” ชานยอลยื่นเงินให้ไค “ซื้อให้กูด้วย เดี๋ยวไปจองที่ให้” พูดแล้วเดินออกไปหาโต๊ะนั่งทันที
ให้ทางไคก็เดินไปที่ร้านขายสปาเก็ตตี้อย่างมีความสุข ได้เจอคนน่ารักแต่เช้า แถมตอนเที่ยงยังได้กินของแพงอีกต่างหาก เดินแล้วยิ้มหน้าระรื่นจนคนแถวนั้นมองตามกันเป็นแถบ
“ป้าคร้าบ ขอสปา...”
“เอาคาโบนาร่าที่นึง” ยังไม่ทันพูดจบก็โดนขัดซะก่อน ไคหยุดชะงักแล้วหันไปมองคนข้างๆ อีกฝ่ายก็มองมาทางไคเช่นกัน “เฮ้ย!” คนตรงหน้าไคอุทานออกมา
“คนที่ตูดแน่นๆ นี่” ไคชี้ไปที่เด็กตรงหน้า แล้วฉีกยิ้มออกมา
“ฮะ!?” อีกฝ่ายถึงกับขมวดคิ้วตกใจแล้วรีบเอามือปิดก้นตัวเองไว้ คนแถวนั้นพากันมองด้วยสายแปลกๆ และมีเสียงซุบซิบเบาๆ ตามมา “นี่! พวกนายน่ะ ซุบซิบอะไรกัน!! หุบปากไปให้หมดเลย” เขาตะโกนออกมาอย่างเหลืออด “พูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวไหม?” หันมาค้อนแล้วส่งสายอาฆาตใส่
“เอ่อ.. เฮ้ย ขอโทษที” ไครีบเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเอง
เพิ่งมารู้ตัวเหรอว่าพูดอะไรออกมา...
ไคโดนลากคอไปที่อื่นโดยเด็กที่ตัวสูงพอๆ กัน
“คิดว่านายกำลังทำอะไรทำอะไรอยู่? คิดจะแกล้งฉันต่อหน้าทุกคนสินะ?” นิ้วมือเรียวๆ บางๆ กำคอเสื้อของไคไว้แน่น
“เปล่าซะหน่อ..”
“เดี๋ยวนายได้เห็นดีแน่ เมื่อเช้านี้ฉันยังไม่เคลียร์เลยนะ เป็นไงล่ะ เพื่อนนายไม่อยู่แล้วทำอะไรไม่ได้เลยล่ะสิ” เขาพูดเองเออเองไปเรื่อยๆ โดยไม่เว้นจังหวะให้ไคได้พูดอะไรบ้างเลย ไคที่ปกติก็มึนๆ อยู่แล้วก็มึนเข้าไปอีก แต่ไม่ทันไร หมัดหนักๆ ก็ถูกปล่อยเข้าใส่หน้าของไคเต็มๆ
“โอ้ย!” ไคกระเด็นไปนั่งอยู่กับพื้น เขาลูบหน้าตัวเองเบาๆ
“ฉันล่ะหมั่นไส้นายจริงๆ เลย แล้วอย่าลืมว่าฉันเรียกค่าเสียหายนายหนึ่งล้านบาท!! อย่าบอกนะว่าไม่มีปัญญาจ่าย? หรือว่านายจะสอบเข้ามาได้ล่ะ? แต่หน้าอย่างนายคงไม่ใช่หรอก ดูก็รู้ว่าคงถูกยัดเข้ามา” พูดเองเออเองอีกรอบแล้วกอดอกตัวเองไว้อย่างหยิ่งทะนงตัว ไคค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้น
เจ็บชะมัด.. แต่ก็ฟินแฮะ โดนคนน่ารักต่อยด้วย
“นี่ๆ ชื่ออะไรเหรอ?” เด็กตรงหน้าหันมาทันทีที่ไคถามชื่อ
แย่จังแฮะ เกิดมายังไม่เคยจีบคนเลย
“นะ นาย..” ไคยังคงรักษาความมึนของตัวเองเอาไว้ได้ดี
“ฉันคิมจงอินนะ จะเรียกไคก็ได้” พูดไปก็เขินบิดตัวไป
“เรื่องอะไรฉันต้องบอกนายด้วย”
“ก็ไม่หรอก เห็นนายเมื่อเช้านี้ก็...น่ารักดีนะ” เด็กตรงหน้าอ้าปากค้างมองตรงหน้าด้วยท่าทางรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็มิวายหน้าแดงด้วยความเขิน เขาเม้มปากแน่นแล้วก้มหน้างุด
“นายคิดว่านายกำลังพูดบ้าอะไรอยู่มิทราบฮะ! อยู่คุยกับนายแล้วมันเปลืองเวลาอันมีค่าของฉันจริงๆ” พูดจบแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที พอดีกับเวลาที่เสียงออดเข้าเรียนดังพอดี
ไคเดินไปหาชานยอลที่กำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะเพื่อรอไคเอาอาหารกลับมาให้
“กูคิดถูกไหมที่ฝากมึงไปซื้อ?”
“กูขอโทษ พอดีว่ามีเรื่องนิดหน่อย” ไคพูดแล้วยื่นเงินให้ชานยอลคืน
“หน้ามึงไปโดนไรมา?”
“โดนคนเมื่อเช้าต่อยเมื่อกี้นี้เอง กูถามชื่อเขาแล้วเขาก็ไม่ยอมบอกชื่อว่ะ แล้วก็วิ่งหนีกูไปเลย” ไคระบายออกมาอย่างเสียดาย ชานยอลส่ายหัวเบาๆ แล้วลุกออกจากเก้าอี้เดินตามไคไปเพื่อไปเข้าเรียนวิชาแรกในช่วงบ่าย แต่..เรียนก็เหมือนไม่ได้เรียนนั่นแหละ
“ไอ้ไค...ตื่นๆ กลับบ้านเว้ย” ชานยอลสะกิดไคที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน ไคค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้วบิดขี้เกียจ
“ไปโอนเงินกัน”
จำได้ดีเชียวนะ... กูอุตส่าห์เนียนจะกลับบ้าน
“ถ้ามึงช้ากูเปลี่ยนใจไม่ซื้อนะ” ทันใดนั้นไคที่กำลังเอื่อยเฉื่อยอยู่ก็หยุดชะงักแล้วรีบเก็บกระเป๋าเรียนอย่างรวดเร็ว “ทีแบบนี้ล่ะเร็วจังนะ ไม่ต้องตื่นเต้นก็ได้ กูเป็นคนซื้อไม่ใช่มึงซื้อ”
“ไปๆ รีบไปเลย”
“ก่อนไปกูขอหาไรกินก่อนดิ”
“โหย ทำไมวะ? เสียเวลา”
“หมาไหนมันทำให้กูไม่ได้กินข้าวกลางวันล่ะวะ มัวแต่ไปเต๊าะคนอื่น” ชานยอลพูดประชดประชัน
“เออ ก็ได้ๆ”
ระหว่างทางเดินไปที่ร้านอาหาร ไคก็เดินพูดไม่หยุดเหมือนเช่นเคย และตามด้วยชานยอลที่พูดตอบกลับด้วยคำสั้นๆ บางครั้งก็พยักหน้าเป็นการให้สัญญาณว่า
เออ กูรู้แล้ว
หลังจากที่สั่งอาหารไปแล้วไคก็ยังคงไม่หยุดพูด เรื่องใหม่ๆ วันนี้ที่ไคพูดก็คงไม่พ้น ‘คนตูดแน่น’ คนนั้นแน่นอน ชานยอลฟังแล้วถึงกับถอนหายใจ นี่เขาเรียกว่าคนมีความรัก หรือคนโรคจิตกำลังบรรยายว่าตัวเองไปเจอเหยื่อรายดีมากันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ไคเล่าเป็นพิเศษอยู่แล้ว
“รีบๆ หาแฟนล่ะ ก่อนที่กูจะมีก่อนมึง” ไคพูดหยอกชานยอลเล่น
เรื่องแฟนนี่มันไม่ตลกสำหรับปาร์คชานยอลเลย อายุก็ตั้งสิบเจ็ดสิบแปดแล้วยังไม่เคยมีแฟนเลย จีบใครยังไม่เคยจีบเลย ทุกวันนี้ก็พอดรักอยู่กับมือข้างขวาของตัวเอง และเช่นกัน...ไคเองก็เหมือนกับชานยอล
“เรื่องของกูน่า บางทีกูอาจจะโสดไปตลอดชีวิตก็ได้”
“กูแค่ล้อเล่นเอง เราอยู่แค่ม.ห้า ยังเหลือเวลาอีกเยอะ”
“มึงเคยได้ยินไหม? เวลาไม่เคยรอใคร”
“มึงไปเอาคำคมๆ แบบนี้มาจากไหนเนี่ย”
“เรื่องของกูน่า กินๆ ไปเถอะ รีบกินก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” พูดยังไม่ทันจบดีไคก็รีบสวาปามสปาเก็ตตี้จานใหญ่ตรงหน้า ไม่ว่ายังไงวันนี้ไคก็คงต้องให้ชานยอลโอนเงินเพื่อซื้อตุ๊กตายางนั่นมาให้ได้แน่นอน
คนอย่างปาร์คชานยอลมีทางเลือกด้วยรึไง?
- t a l k -
กากมั้ยฮะ กากมั้ยฮะ ถุย ไม่ใช่ฮะ
อย่าลืมเม้นต์นะครับ ไม่ใช้กดเข้ามาอ่านอย่างเดียว
ฝากฟิคตุ๊กตายางเรื่องนี้ด้วยนะครัช ε:
ปล. มีอะไรผิดพลาดตรงไหนคอมเม้นต์บอกได้ครับ
ความคิดเห็น