คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✿ rubberdoll ✿ : Chapter 2
Chapter 2
นับจากวันที่ไปโอนเงินก็สองอาทิตย์แล้ว ของยังไม่ส่งมาเลย ตอนนี้ชานยอลตื่นเต้นมากว่าตุ๊กตายางที่เขาจะได้รับมาจะหน้าตาเป็นยังไง แถมช่วงนี้ไคยังมาค้างที่บ้านชานยอลบ่อยขึ้นด้วย คงเดาไม่ยากว่าเพราะอะไร คงอยากจะเห็นตุ๊กตายางนั่นแน่ๆ
และตอนนี้ทั้งสองคนก็นั่งแช่แอร์ในห้องนอนของชานยอลมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้บ่ายกว่าๆ แล้ว
“ชานยอลกูหิวว่ะ” ไคหันไปหาชานยอลที่นั่งกอดเข่าหน้าสลดอยู่บนเตียง “โธ่ มึง ยังไม่เลิกดราม่าเรื่องเงินห้าหมื่นอีกเหรอวะ? ไหนมึงบอกตื่นเต้นที่จะได้เห็นตุ๊กตายางของจริง”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่เงินห้าหมื่นสำหรับกูไม่ใช่น้อยๆ นะเว้ย” ชานยอลหันมาเบ้ปากใส่ไค ไคหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินเข้าไปดันหัวชานยอลแรงๆ
“งั้นไป ไปร้านสะดวกซื้อกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงบะหมี่คัพ”
กูเลี้ยงสปาเก็ตตี้มึง มึงเลี้ยงบะหมี่สำเร็จรูปกู...
เยี่ยม
“ขอความยุติธรรม...”
“เฮ้ย เอาน่า เร็วๆ ลุกเลย กูหิวแล้ว ออกไปหาซื้ออะไรกินด้วย เอาตังค์มึงออกไปเผื่อตังค์กูไม่พอด้วย” ยังมิวายจะแอบให้ชานยอลเลี้ยงข้าว
นี่คิดว่าคนอย่างปาร์คชานยอลรวยมากไหม?
ชานยอลทำหน้าเอือมระอาแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ของตัวเองเดินตามไคที่เดินนำออกไปก่อนหน้าแล้ว นี่ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ปาร์คชานยอลคงคิดว่าคิมจงอินเป็นลูกชายคนนึงแน่ๆ ต้องให้เลี้ยงแทบทุกอย่าง
ไคเดินกอดคอชานยอลไปตามฟุตบาท
“มึง ต้มบะหมี่ในร้านสะดวกซื้อแล้วเดินเล่นหน่อยไหม? อยู่แต่ในห้องแอร์เบื่อ กูอืดหมดล่ะ”
“ตามใจมึงดิ” พูดจบก็เดินเข้าร้านสะดวกซื้อแล้วไปหยิบบะหมี่สำเร็จรูป น้ำ หรือขนมต่างๆ เพื่อประทังความหิว
ไม่นานนักทั้งสองคนก็ออกมาพร้อมกับของเต็มไม้เต็มมือ ทั้งชานยอลและไคเดินซดบะหมี่ไปเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะริมแม่น้ำ ทั้งสองคนเดินไปนั่งที่เก้าอี้สาธารณะแถวนั้นแล้วนั่งกินดีๆ ต่างคนต่างกินไม่ได้พูดอะไรกัน เพราะว่าหิวมากไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า
“นี่ ฉันร้อนมากเลยอ่ะ ไปซื้อน้ำเย็นๆ ให้หน่อยสิ เร็วๆ ด้วยนะ” เสียงคุ้นหูสำหรับไคดังมาแต่ไกล ไคเลิกซดบะหมี่แล้วมองซ้ายมองขวา จนไกลออกไปนิดหน่อยเจอ ‘คนตูดแน่น’ กำลังยืนใช้มือพัดตัวเองอยู่ในชุดที่ดูมีระดับมาก ไครีบคว้าถุงขนมของตัวเองแล้วลุกออกไปทันที
“เฮ้ย ไอ้ไค มึงจะไปไหน?” ชานยอลโผลงขึ้นมา แต่ก็ไม่ทัน ไครีบเดินดุ่มๆ ไปที่คนตรงหน้าทันที
เขาเดินเข้าไปสะกิดไหล่คนตรงหน้าเบาๆ
“นี่! ใครใช้ให้แตะต้องตัวฉันฮะ เอาน้ำมา!!” เขาโวยวาย แต่ทันทีที่หันหน้ามาก็ต้องชะงัก
ไอ้บ้าโรคจิตนี่อีกแล้วเหรอ!
“ย๊า! ออกไปไกลๆ ฉันเลยนะ” เด็กตรงหน้าไครีบถอยหนีทันที “มาทำอะไรที่นี่เนี่ย ตามฉันมารึไงไอ้โรคจิต”
“เปล่านะ ก็เห็นพอดีเลยเดินมาทักอ่ะ กินขนมไหม?” ไคยื่นถุงขนมให้อีกฝ่าย อีกมือยังคงถือบะหมี่เอาไว้อยู่ เซฮุนมองด้วยสายตารังเกียจแล้วเบ้ปากน้อยๆ “เอ้า เอาสิ”
“อี๋ ไม่เอาหรอก พวกของไร้ราคา บ้านนายก็รวยซะเปล่าทำตัวเป็นพวกขอทานไปได้ ไปไกลๆ เลย ฉันไม่อยากคุยแล้วก็ไม่อยากเข้าใกล้นายด้วย”
“อ้าว? ทำไมอ่ะ?” ไคพูดแล้วเคี้ยวบะหมี่หยุบหยับอยู่ในปาก “เออใช่ ตกลงชื่ออะไรอ่ะ?”
“เอ๊ะ! นี่หัดฟังที่คนอื่นเขาพูดมั่งสิ ฉันไม่บอกชื่อนายหรอก” เขาพูดแล้วทำท่าจะเดินไปที่อื่น
“คุณหนูครับ คุณหนูเซฮุน! ผมมาแล้ว” ทันใดนั้คนขับรถของเขาก็วิ่งมาพร้อมกับน้ำแร่หนึ่งขวดพอดี คนที่ถูกเรียกว่าเซฮุนหันมาทำหน้ายักษ์ใส่คนขับรถ
“เซฮุน.. สวัสดี” ไคยืนทำหน้าเขิน คนขับรถถึงกับหน้าเสียที่ตัวเองเผลอทำอะไรให้เจ้านายจอมเอาแต่ใจไม่พอใจซะแล้ว
“นี่! บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันไม่ชอบนาย เลิกตามฉันได้แล้ว” เซฮุนบอกแล้วคว้าน้ำจากคนขับรถมาเปิดดื่มด้วยความกระหาย พอดีกับที่ชานยอลเดินตามไคมา เซฮุนถึงกับแทบสำลักน้ำ “นี่อะไรของพวกนายเนี่ย คิดจะรุมกันรึไง? ไปไกลๆ เลย ชิ้ว!”
“เดี๋ยวๆ ฉันมาเอาเพื่อนฉันกลับไม่ต้องไล่ขนาดนั้นก็ได้”
“พวกนายนี่ต่ำไร้รสนิยมจริงๆ เลยนะ บ้านรวยซะเปล่าแต่กลับกินแต่พวกของโลว์คลาส”
“อ่อ...เหรอ.. โลว์คลาสคืออะไรวะไค?” ชานยอลพูดเหมือนเข้าใจ แต่ก็หันหน้าไปถามไคที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มึงนี่โง่จริงๆ เลย โลว์คลาสก็แบบ.. ประมาณว่าชั้นต่ำๆ อะไรแบบนี้” ไคบอกชานยอลแล้วหยิบขนมถุงขึ้นมาเปิดกิน “ตกลงจะไม่มาเป็นเพื่อนกับพวกเราจริงๆ เหรอ?” ไคถาม
“ไม่มีวัน!”
“คนแบบนี้ปล่อยไปเถอะน่าไค ไปเถอะกลับบ้านกัน เดี๋ยวของมาส่งก่อนนะเว้ย” ชานยอลดึงแขนไคไว้ พอได้ยินประโยคสุดท้ายที่ชานยอลพูดเลยยอมกลับไปด้วยดีๆ ส่วนเซฮุนก็ทำเป็นยืนกอดอกไม่สนใจอยู่
“เอ้อ ไอ้ชานยอล คนนั้นชื่อเซฮุนนะเว้ย” ไคที่เดินออกมาไกลแล้วตะโกนบอกชานยอลแล้วชี้ไปที่เซฮุนที่ยืนดูดน้ำอยู่ถึงกับแทบพุ่งน้ำออกมา
“ไอ้บ้า!! ใครใช้ให้นายบอกชื่อฉันกับคนอื่นพร่ำเพรื่อฮะ ไปไหนก็ไปเลยไอ้พวกโลว์คลาส”
เมื่อกลับมาถึงก็ห้องก็นอนแช่อยู่บนเตียงกันตามเดิม ไม่ดูคลิปโป๊ก็นอนเฉยๆ สองสามอาทิตย์แล้วที่เขารอตุ๊กตายางมาส่งที่บ้าน จนบางทีชานยอลก็ยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองอาจจะถูกหลอกเอาเงินฟรีแล้วก็ได้
ไคที่นั่งอยู่เฉยๆ มานานเดินไปที่กระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนออกมาอ่านไปพลาง
“เฮ้ย มาตั้งหลายวันทำไมมึงไม่บอกกูว่าเอาการ์ตูนมา” ชานยอลเดินไปหาไค “เอามาอ่านมั่งๆ”
“เดี๋ยวดิ กูขออ่านเล่มนี่ก่อน” ไคแย่งหนังสือเล่มนั้นมาจากชานยอล
“มึงเป็นเจ้าของอ่ะ อ่านตอนไหนก็ได้นี่” ชานยอลพยายามแย่งกลับคืนมา แต่ก็ไม่ได้ผล แย่งกันไปแย่งกันมาได้สักพัก เสียงกดออดที่หน้าบ้านของชานยอลก็ดังขึ้น และแน่นอน.. ว่าไคต้องเป็นคนแรกที่วิ่งลงไปดูแน่ๆ เห็นแบบนั้นชานยอลจึงรีบวิ่งตามลงไปเช่นกัน
จนมาถึงหน้าบ้าน บุรุษไปรษณีย์สองสามคนต่างพากันช่วยยกกล่องใหญ่กล้องหนึ่งออกมาจากรถขนของ ดวงตาของไคแววเป็นประกาย ส่วนชานยอลได้แต่อ้าปากค้าง เขาไม่คิดว่าจะได้เป็นเจ้าของตุ๊กตายางรุ่นแพงบรรลัยแบบนี้จริงๆ บุรุษไปรษณีย์ยกกล่องมาวางที่หน้าบ้านอย่างประณีตใช้เวลานานพอสมควร ส่วนชานยอลก็เซ็นต์รับของ
“เอาไงดีล่ะ กล่องใหญ่ชิบหายเลย”
“ช่วยกันยกเข้าบ้านดิ” ชานยอลบอก “ยกดีๆ นะมึง ของยิ่งแพงๆ อยู่”
“รู้แล้วน่า” ไคเดินไปยกกล่องอีกข้าง ชานยอลเองก็ยกฝั่งตรงข้ามกับไคเช่นกัน ใช้เวลานานมากพอสมควรในการยกกล่องใหญ่มหึมาที่บรรจุคนจำลองเหมือนคนจริงอยู่ในนั้นขึ้นบันไดไปบนห้อง “แกะกล่องเลยๆ” ไคเร่งเร้าชานยอล อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วใช้มีดคัตเตอร์ตัดที่กล่องกระดาษตามรอยยาวที่แปะเทปกาวไว้
“กูจะเปิดกล่องกระดาษแล้วนะ..”
“เร็วๆๆ ดิ” ไคเร่ง
ชานยอลค่อยๆ เลื่อนมือไปเปิดกล่องกระดาษออก ภายในกล่องกระดาษนั้นเป็นกล่องพลาสติกใสขนาดใหญ่ที่ภายในเป็นผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งกำลังยืนนิ่งหลับตาอยู่เปลือยไปทั้งตัว
ผู้ชายเหรอ!
“เหี้ย!” ไคสบถคำหยาบออกมา
“อะ อะไร?”
“มึง.. ไม่เห็นเหรอ? นะ นี่มัน... มันคนชัดๆ” ไคเกิดอาการหลอนเล็กน้อย แต่มันก็เหมือนคนมากๆ จริงๆ แหละ ที่หลังกล่องพลาสติกได้เขียนข้อมูลเกี่ยวกับตุ๊กตายางตัวนี้ไว้
น้ำหนัก 58 กิโลกรัม
สูง 174 เซนติเมตร
เพศ ชาย
ขนาดอวัยวะเพศ 6 นิ้ว
สัญชาติ เกาหลี
ลักษณะ ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาตี่ ผิวขาว ปากบาง ตัวเล็ก
รหัสสินค้า BHYN12
“เหมือนคนโคตรๆ” ไคยังไม่เลิกเพ้อ ชานยอลได้แต่อึ้งกับความเหมือนมนุษย์ของเจ้าตุ๊กตาตัวนี้อยู่ สายตาพลางเหลือบไปเห็นวิธีใช้และของเอาไว้ทำความสะอาดหุ่นจำลองตัวนี้ที่อยู่ในกล่องพลาสติกใส ชานยอลค่อยๆ เปิดกล่องออกมาอย่างประณีต จากนั้นจึงหยิบคู่มือออกมาดู เขาเปิดอ่านคู่มือไปเรื่อยๆ
“กูขอจับหน่อยได้ไหม?” ไคถาม
“ให้กูจับก่อนดิ” ชานยอลพูดแล้ววางคู่มือลง เขาค่อยๆ อุ้มตุ๊กตายางที่มีน้ำหนัก 58 กิโลกรัมออกมาจากกล่องขนาดยักษ์ “ตัวนิ่มเหมือนคนจริงๆ เลยว่ะ.. กูว่ากูชักหลอนล่ะ” ชานยอลพูดแล้ววางตุ๊กตาลงกับเตียงอย่างเบามือ “กูว่ากูไปหาเสื้อผ้าให้เขาใส่ก่อนดีกว่าว่ะ”
“เขา?” ไคทวนคำที่ชานยอลพูด
“กูหมายถึง.. ตุ๊กตายาง” พูดจบก็เดินไปหาชุดของตัวเองที่ตู้เสื้อผ้า จากนั้นจึงเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวใหญ่และกางเกงบ็อกเซอร์ใส่นอนของชานยอลเอง เขาจัดการใส่เสื้อผ้าให้ตุ๊กตาเรียบร้อย
“กูว่ามันจะน่ามีชื่อเรียกนะ ตั้งชื่อให้เหมือนเป็นเมียของมึงเลยไง”
“ห้ะ.. เมียกู กูไม่ได้อยากมีเมียเป็นตุ๊กตายางนะเว้ย”
“แล้วมึงไม่คิดว่าตุ๊กตานี่มันน่ารักรึไง? ดูดิ น่าเด้าชิบ” ไคพูดแล้วทำท่าจะไปจับเนื้อต้องตัวตุ๊กตายางตัวนี้ ทันใดนั้นชานยอลก็ปัดมือไคแล้วป้องตุ๊กตาเอาไว้อย่างดี “โห.. หวงของเชียวนะมึง”
“ของใหม่ กูกลัวเก่า...”
“มึงดูดิ้ว่ามันมีฟังค์ชั่นอะไรบ้าง” ไคหยิบคู่มือมาให้ชานยอลอ่านให้ฟัง
“แล้วทำไมกูต้องอ่านให้มึงฟัง?”
“กูเป็นคนช่วยมึงซื้อตุ๊กตาตัวนี้นะเว้ย ไม่งั้นป่านนี้มึงคงไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนหรอก”
“เลิกพูดว่าตุ๊กตายางเป็นเมียกูสักทีได้ไหมวะ?” ชานยอลเริ่มขึ้นเสียง ไคยิ้มแห้งๆ แล้วขอโทษขอโพย ชานยอลจึงก้มหน้าอ่านคู่มือ
วิธีใช้ : ใช้มีเพศสัมพันธ์
ฟังค์ชั่นของสินค้า : 1.เมื่อจับต้องตามตัวสีหน้าของตุ๊กตายางจะเปลี่ยนไปแล้วแต่จุด 2.เมื่อจับต้องที่อวัยวะเพศสีหน้าของตุ๊กตายางจะเปลี่ยนและมีเสียงครางสมจริงออกมาและอวัยวะเพศตั้งชัน 3.สามารถปรับท่าของตุ๊กตาได้เหมือนคนจริง 4.สามารถทำออรัลเซ็กส์ได้
หมายเหตุ : 1.ควรทำความสะอาดตุ๊กตายางหลังจากมีเพศสัมพันธ์ทุกครั้ง 2.เมื่อแบตหมดจะไม่สามารถใช้ฟังค์ชั่นต่างๆ ได้แต่ยังสามารถมีเซ็กส์ได้
คำเตือน : ไม่ควรกระทำกับตุ๊กตายางแรงเกินไป (มิฉะนั้นสินค้าจะเสื่อมเร็ว)
“...” ไคและชานยอลมองหน้ากันนิ่งๆ อย่างมิได้นัดหมาย
“กูอิจฉามึงจัง..”
“นี่เมียกู..”
“สัด...”
“มึงอ่ะ.. กลับบ้านไปได้แล้วไป.. กูจะทำธุระกับเมียกู”
“ไล่กูเหรอ? นี่กูเพื่อนนะ”
“เออน่า พรุ่งนี้มึงค่อยมาใหม่” ชานยอลสะบัดมือไล่ไคไปอย่างไม่ใยดี เพราะตอนนี้แค่มองเจ้าตุ๊กตาตัวนี้มันก็สามารถทำให้ชานยอลมีอารมณ์ได้แล้ว ไคเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ชานยอลรีบเดินไปล็อคประตูแล้วกลับมาที่เตียง เขาตรวจสอบที่ตัวของตุ๊กตาว่ามีอะไรอยู่หรือเปล่า แล้วก็ไปเจอปุ่มสวิตซ์เปิดปิดที่แถวๆ ข้อเท้า และเป็นช่องอะไรบางอย่างมีแป้นพิมพ์เล็กๆ ให้ ชานยอลดูที่คู่มืออีกครั้ง “สวิตซ์เปิดปิดฟังค์ชั่น และป้อนชื่อของตุ๊กตายางและชื่อของคุณ”
ชานยอลนั่งคิดชื่อของตุ๊กตายางอยู่นานก็เหลือบไปเห็นรหัสสินค้าที่หลังกล่องพลาสติกใส
BHYN12
“ฮ่า! รู้แล้ว”
ชานยอลเปิดสวิตซ์แล้วป้อนชื่อของตุ๊กตายางและชื่อตัวเองลงไป
ชื่อตุ๊กตายาง : Bun Na
ชื่อของท่าน : Chan Yeol
เมื่อป้อนชื่อทุกอย่างเสร็จชานยอลจึงลองเล้าโลมตุ๊กตาดูโดยการลูบต้นขาเบาๆ
“อ๊ะ..” เสียงครางเบาๆ ดังออกมา ชานยอลสะดุ้งเฮือกแล้วรีบชักมือออกทันที
“คะ ครางด้วย.. สุดยอด” สีหน้าของตุ๊กตาที่ตอนแรกขึ้นสีแดงก็เริ่มกลับสู้ปกติเมื่อชานยอลหยุดกระทำกับตุ๊กตายางทันสมัยตัวนี้ เขาขยับแว่นตาก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อที่เพิ่งใส่ให้ตุ๊กตายางออก
ดูยังไง... มันก็คนชัดๆ
ชานยอลลองใช้มือลูบสำรวจไปตามร่างกายของตุ๊กตายางไปมา
“อ้ะ.. งื้อ ยะ อย่าจับตรงนั้นสิ... ชานยอล..” ชานยอลตาเบิกกว้างหน้าขึ้นสีเมื่อเจ้าตุ๊กตายางหน้าตาน่ารักน่ากดตัวนี้พูดชื่อของเขาด้วยเสียงที่ยั่วอารมณ์สุดๆ ตอนนี้ชานยอลควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว เข้ารีบถอดกางเกงของตัวเองออกแล้วจัดการกับเจ้าตุ๊กตาตรงหน้านี่ทันที..
เมื่อคืนนี้...
มีเซ็กส์ครั้งแรกกับตุ๊กตายาง
ชานยอลเดินตาปรือไปโรงเรียนพร้อมกับไค เมื่อคืนนี้เขาจัดหนักตุ๊กตาไปหลายรอบ หลายรอบอย่างรวดเร็ว นั่นก็หมายความว่าชานยอลหลั่งเร็วอีกแล้ว แถมตื่นเช้ามายังไม่ค่อยมีแรงเพราะเมื่อคืนนี้ใช้แรงเยอะจนเหนื่อยแถมไม่ได้นอนทั้งคืนอีก เขารู้สึกเพลียมาก
มีเซ็กส์มันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เฮ้ย เช้านี้ทำไมมึงไม่คุยกับกูเลย ทำไมไม่สดใสเลย แล้วตุ๊กตายางมึงเป็นยังไงบ้าง?” ไคถามมาเป็นชุด แต่แน่นอน คนเป็นเพื่อนยังคงไม่อยากตอบอะไรตอนนี้ อยากเดินไปโรงเรียนเฉยๆ และนอนทั้งวันในห้องเรียน “ไอ้ชานยอล..”
“เออ กูเหนื่อย” ชานยอลตอบสั้นๆ แล้วเดินต่อไปไม่สนไค จนไปถึงโรงเรียน แน่นอนว่าไคยังคงไม่เลิกพูด และบางทีก็ยังถามแต่เรื่องตุ๊กตายางอีกด้วย “ตกลงมึงตั้งชื่อว่าไร?”
“บอนนา”
“เฮ้ยน่ารักว่ะ”
“อืม..”
“โอเค.. กูไม่พูดแล้วก็ได้ วันนี้กูไปบ้านมึงได้ใช่ไหม?”
“เออ...ได้..” ชานยอลตอบโดยไม่คิดอะไร แต่ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เมื่อเช้านี้เขาลุกมาโรงเรียนยังไม่ได้ทำความสะอาดหรือใส่เสื้อผ้าให้บอนนาเลย ถ้าไคไปเห็นล่ะก็ โดนแซวยันเหลนบวชแน่ “เอ้ย! ไม่ได้”
“อ้าว ทำไมวะ?”
“ไม่ได้..”
“มีเมียเป็นตุ๊กตายางแล้วเมินเพื่อนเลยนะ”
“เฮ้ย อย่าพูดดัง!” ชานยอลกัดฟันกระซิบใส่ไค ไคหัวเราะออกมาเบาๆ
“คงจริงๆ สิน้า”
“อะไร?”
“เปล่า... “ ไคทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำนะ” ไคพูดแล้วลุกออกจากห้องไป
เขาเดินไปตามทางเดินแล้วสังเกตไปรอบๆ เพื่อหาเซฮุน แต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจไปห้องน้ำจริงๆ เลยดีกว่า ไคชอบเซฮุนมากเพราะเขาน่ารัก ถึงจะนิสัยไม่ดีแต่แบบนี้มันก็ตรงสเปคไคเลย ไคเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วถอดกางเกงตัวเองออกจากนั้นจึงควักของรักออกมาปลดทุกข์ ระหว่างนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นแบงค์หนึ่งพันบาทแถวประตูห้องน้ำ เขาหันซ้ายขวาไม่มีใครอยู่จึงรีบปลดทุกข์แล้วเดินไปหยิบแบงค์พันทันที แต่ตอนที่ลุกขึ้นมาหัวก็ดันไปชนกับคางใครบางคนที่เดินเข้าห้องน้ำมาพอดี
“โอ้ย!!” เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นอย่างดัง ไม่ใช่ของไค แต่เป็นของอีกฝ่าย
“ขะ ขอโทษนะ” ไคบอกแล้วยกไหว้ขอโพยยกใหญ่ “อ้าว เซฮุนนี่” ไคฉีกยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้ว่าอีกคนที่ยืนตรงหน้าเป็นคนที่ตัวเองกำลังตามหา
“นายอีกแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอนายด้วยเนี่ย น่าอารมณ์เสียจริงๆ แล้วนี่มาชนฉันเนี่ย จะรับผิดชอบยังไง? ถ้าฉันเป็นแผลล่ะ ซุ่มซ่ามไม่เข้าท่า แถมนายยังมาโดนตัวฉันอีก อี๋” เขาบ่นยาวแล้วปัดเนื้อปัดตัวอย่างแรง สายตาดันเผลอลงไปมองต่ำที่เป้ากางเกงของไค “อ้าย!!!” เขาเผลอกรี๊ดออกมาแล้วเอามือปิดตาตัวเองแน่น “ไอ้โรคจิตออกไปไกลๆ เลยนะ”
“เฮ้ย!” ไครีบรูดซิบกางเกงของตัวเองให้เรียบร้อย “ฉันขอโทษ ฉันเห็นแบงค์พันมันตกหน้าห้องน้ำก็เลยรีบไปหน่อย เปิดตาได้แล้วล่ะ” ไคบอก แต่เซฮุนก็ยังคงปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำแค่ไหน ไคพยายามจับมือเซฮุนให้เอามือออกจากหน้าของเจ้าตัว
“ออกไป! อย่ามาจับฉันนนน” เซฮุนรีบถอยหนีแต่ไคก็ดึงมือเซฮุนออกจากหน้าได้
“อ่ะ..”
“งือ...”
คนตรงหน้าไคกำลังร้องไห้?
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม?” ไคถาม อีกฝ่ายเบ้ปากแล้วสะอื้นเบาๆ
“ทะ ทุเรศที่สุดเลย!” เขาพูด จากนั้นจึงโยนปากกาที่แนบกับเสื้อไว้ใส่ไคอย่างแรงแล้วรีบวิ่งหนีไป ไคได้แต่ยืนงงแล้วก้มมองปากกาที่ตกลงอยู่ที่พื้น
“...” เขาไม่ได้พูดอะไรแล้วก้มเก็บปากกาด้ามนั่นขึ้นมา “แล้วจะมาโยนปากกาใส่เราทำไมเนี่ย..” ไคพูดแล้วเกาหัวตัวเองจากนั้นจึงเดินออกจากห้องน้ำไป
ความคิดเห็น