คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สุดท้ายก็แค่ต้องยอมรับ
บทที่ 8 สุท้าย็แ่้อยอมรับ
เอี๊ย ...
เสียล้อบถนนัลั่น นหมอหนุ่มที่หลับาอยู่รีบเปิาึ้นใ เาเห็นรถน้ำมันพุ่รมาทาเาอย่าเร็ว เาึเบระทันหันและหัหลบ้าทาไ้ทัน ส่วนรถน้ำมันันนั้น็ับผ่านไปไ้ทันเ่นัน
หมอนนนิ่ไปทันทีหลัาเหุาร์เมื่อรู่ อยู่ๆ เา็ยโทรศัพท์ึ้นมาูวันที่ มันือวันเิม วันสราน์วันเิมับที่เาเิเรื่อวันนั้น มันเป็นไปไ้ยัไ นี่มันเิเรื่อบ้าอะไรับเาันแน่ หมอนนรีบับรถลับไปยัโรพยาบาล เาพุ่รไปที่ห้อพัฟื้นอภรรยาทันที แ่อนนีู้ทุอย่าะวุ่นวายมา เาเห็นนัรเินออมาเาึเินเ้าไปถาม
“เิอะไรึ้นนั”
“ือ อาารลแย่ลและอนนี้อาารไม่ัวเลย ันไม่รู้ว่าเราะยื้อเธอไว้ไ้นานแ่ไหน” นัรมอหน้าเพื่อนแล้วรู้สึสสารับใ
“แย่มามั้ย” หมอนนถามแล้วลืนน้ำลายลอเฮือให่
นัรไม่ไ้อบเาออไปเพียแ่พยัหน้า แล้วมอหน้าเพื่อนนิ่
“ันอเวลาสัพัไ้ไหม ันอูเธอสัพั ออไปัน่อน”
“แ่ว่าอาารย์หมอำลั...”
“ไม่้อแล้วล่ะ” พูบหมอนน็เินเ้าไปในห้อทันทีและปิประูลทันที
หมอนนเินมาหยุอยู่ที่เียภรรยาที่ยันอนนิ่นเาเอใหาย เาหันไปมอหน้าอเรื่อ่วยหายใ็รู้ไ้ทันทีว่าะเิอะไรึ้น่อานี้
“ล ลไ้ยินที่นนพูไหม นนอโทษนะลอโทษสำหรับทุเรื่อที่ผ่านมา ถ้านนเพียแ่ใส่ใลมาว่านี้ ถ้านนเพียแ่หันมารับฟัลให้มาว่านี้ ลอนน็ไม่เป็นแบบนี้ ลไ้ยินไหมนนอโทษ” น้ำาหมอนนไหลเปรอะเปื้อนใบหน้า
“ล นนะไม่ให้ล้อเ็บปวทุทรมานอีแล้วนะ นี่เป็นสิ่สุท้ายที่นนะทำให้ลไ้” ลยิ้มทั้น้ำา เาเอื้อมมือหนาที่สั่นเทาไปปิอุปร์่วยหายใทุอย่า นัร และหมอเมาที่ามมาทีหลัอยมออยู่าระใสหน้าห้อ็อที่ะร้อไห้ไปับเพื่อนไม่ไ้ ทัู้่รู้ีว่า นนรัลร มาแ่ไหน
ลรที่นอนนิ่ไม่รับรู้อะไรอีอีแล้ว่อยๆ หายใแผ่วลนเือบลมหายใสุท้ายน้ำา็ไหลึมออมาและหยลไปบนหมอนพร้อมๆ ับลมหายใเฮือสุท้ายที่หายไป
เพื่อนทั้สอนรีบเ้ามาูหมอนนท์ทันที หัวหน้าพยาบาลวิ่เ้ามา้วยเพื่อรอฟัำยืนยันาหมอ
“เวลาเสียีวิสิบเ้านาฬิาสิบแปนาที วันที่สิบสามเมษายนพอศอสอห้าหสาม” หมอนนพูบ็น้ำาไหลอีรั้
“ันออยู่นเียวสัพั...” หมอนนบอเพื่อนอีสอน หมอเมาับนัรพยัหน้าให้ันแล้วเินออไป
หมอนนมอร่าที่ไร้วิาอลรอีรั้ เธอยัูสวยเหมือนวันแรที่เาเอเธอเลย หมอนนสะุ้ามแรมือที่ลบนไหล่
“ันบอแล้ว...” หมอนนหันไปทำท่าะหันไปำหนิเพื่อนนในหนึ่ที่ยัเ้ามารบวนเา แ่ภาพที่เห็นทำให้เาะลึแทน
“ล...”
ลรยิ้มให้หมอนนที่เธอรัอีรั้เหมือนวันนั้นวันที่เอันวันแร
“นน ลอบในะ” ลรยิ้มให้พร้อมอุหลาบในมือ
“ทำไมถึเป็นแบบนี้”
“ทุอย่าที่เิึ้นับนน่อนหน้านี้ ลเห็นมันทั้หม อบุสำหรับวามพยายามอนนนะ ลอโทษนนที่ลไม่เยเห็นวามรัอนนเลย ลเอาแ่น้อยใับอะไรที่ไม่ไ้เรื่อ ่อไปนี้นน็ูแลัวเอีๆ นะ เราสอนเินมา้วยันไ้เท่านี้ริๆ ถึเวลาที่ล้อไปแล้ว”
“ล...” หมอนนยัเรียหิสาวเป็นรั้สุท้าย
“นน นน” เสียที่เรียหมอเมาัึ้นนหมอนนที่นั่อยู่เยๆ เหม่อลอยอยู่ใหันมามอทา้นเสีย
“เป็นอะไรนน” หมอเมาถามเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“ไม่มีอะไร ไปเถอะ” หมอนนและหมอเมาเินออาห้อทันที
“ไปเถอะถึเวลาอเธอแล้ว” หิราหันมาบอับลร
“่ะ” ลรอบรับและเินามหิราไป ทั้สอร่า่อยๆ หายเ้าไปในอาาศ
ลรเินหายไปพร้อมับหิราทีุ่มะาีวิหลายนอยู่ในมือ หลายนพร่ำร้อที่อยาะให้เรื่อราวเปลี่ยนึ่เธอ็ะน้อมรับไว้ เธอสามารถ่วยพวเาไ้ แ่สิ่เียวที่หิราเปลี่ยนไม่ไ้ ือ บุรรมอแ่ละน
...........................................................................................................................
เพื่อนๆ ิามารทำานผ่านสื่อ่าๆ ออิฟ้าไ้ที่ Facebook Ainkfanamtalaythestorytell
https://www.facebook.com/Ainkfanamtalaythestoryteller-102516164728824/
ความคิดเห็น