คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GO GO GO! ♡ : 01
เฮ้อ เป็นเวรเฝ้าห้อพยาบาล็เลยไป้วยไม่ไ้ แบฮยอบ่นพึมพำในในเียว เหม่อมอพวเพื่อนๆ ที่ทยอยันลไปูารฝึ้อมอมรมฟุบอลัน..
“นี่แบฮยอน นายไม่ไป้วยริๆ หรอ”
“ไม่ไปอ่ะยอู เราเป็นเวรเฝ้าห้อพยาบาล”
“โ็ไ้นี่ อาารย์ไม่รู้หรอน่า”
“ไม่ไ้ ยอูไปเถอะไปับุนมยอนไ แ่วันเียวเอ นะ”
“โอเๆ ็ไ้ๆ เี้ยวพอเสร็แล้วเราโทรหานะ”
“โอเ” โบมือบ๊ายบายันเสร็แบฮยอน็ลับมาทำหน้าึมอีรั้ เฮ้อ อยาเอานยอลั..
รื..
“อโทษรับ ่วยทำแผลให้- อ้าว แบฮยอน?” ะ านยอล านยอลนี่น่า! มีแผลมา้วย สสัย้อมบอลนไ้แผลมาแหเลย
“อาารย์ล่ะ ไม่อยู่หรอ?”
“อะ อื้ม เพิ่ออไปเมื่อี้เอ”
“หรอ แบฮยอนเป็นเ้าหน้าที่ห้อพยาบาล้วยหรอ?” แบฮยอนพยัหน้าึัอบไป
“ั้น่วยทำแผลให้หน่อยสิ เลือไหลไม่หยุเลย” านยอลูแนึ้นมาให้เาู เลือออเยอะเลย
“อะ อื้ม” แบฮยอนลมือทำแผลให้านยอลอย่าเบามือเพราะลัวอีนะเ็บ อย่าับโหแหน่ะ เป็นรั้แรที่ไ้อยู่้วยันสอน ีัที่วันนี้เาเป็นเวรเฝ้าห้อพยาบาล XD(เปลี่ยนวามิทันที) ัวานยอลมีแ่แผลเล็น้อยเ็มไปหมเลย ะฝึ้อมหนัมาแน่ๆ
“นี่ านยอล ฟุบอลมันสนุนานั้นเลยหรอ” แบฮยอนเยหน้าึ้นมอานยอลอย่าล้าๆ ลัวๆ
“เอ๋?”
“ะ ็านยอลอบเล่นฟุบอลมาเลยนี่น่า ิว่าะอบมันมา”
“นายพอะมีเวลาไหมล่ะ?”
“?” านยอลลุึ้นยืนพร้อมับยื่นมือมาทาเาหลัาทำแผลเสร็เรียบร้อย
“มาสิ ันะสอนนายเอ”
“ะ แ่ นี่มันเวลาฝึ้อมไม่ใ่หรอ”
“ไม่เป็นไรหรอ โแปบเียวเอ” านยอลพาเามาที่้าหลัึห้อพยาบาล แล้วหยิบลูฟุบอลที่่อนอยู่แถวๆ นั้นออมา ไม่ิว่าะมีลูฟุบอล่อมอยู่รนี้เลยแหะ แล้วานยอล็สอนเาเล่นบอลอย่า่อยเป็น่อยไป ทั้ารเาะบอลแล้ว็ารเะ เาเล่นฟุบอลไม่เ่หรอ อนเ็ๆ เล่นไม่่อยบ่อย านยอลโว์เาะบอลให้เาู เาลอทำามบ้าแล้วเา็ล้ม เาล้มั้หลายรั้แหน่ะ ทำไมมันยาัเลย อนานยอลเล่นมันูเหมือน่ายมาเลยนะ แ่็นะานยอลเล่นฟุบอลมาั้แ่เ็ๆ นี่น่า ็้อเ่เป็นธรรมา – 3 -
“มานี่ ันทำใหู้ มัน้อทำแบบนี้” านยอลหยิบลูฟุบอลไปเาะใหู้อย่าำนาแล้วสอนเาทำอีรอบ สนุั สนุมานไม่ิะสนใบาแผลหรือรอยถลอเล็ๆ น้อยๆ พวนั้นเลย
แ่ริๆ แล้วที่เารู้สึแบบนี้็เพราะมีานยอลอยู่้วย่าหาล่ะ..
รี้ พี่ริสสส
เสียรี้โห่ร้อมามาย้าสนามฟุบอลแห่เียร์ารฝึ้อมมรมฟุบอลอีามเย เามอูานยอลเะบอลไปเรื่อยๆ นระทั่านยอลสบาเาแล้วูสอนิ้วมาให้ เาเลิ่ลั่่อนะูสอนิ้วลับไปให้เ่นัน แหม ูเหมือนว่าพันี้พวเราะเ้าันไ้ีนะเนี้ย > // <
“แบฮยอน! ทำไมานยอลูสอนิ้วให้้วยล่ะ ไปสนิทันอนไหนเนี้ย!”
“ะ ็วันที่เราเป็นเวรเฝ้าห้อพยาบาล านยอลเ้ามาทำแผลพอีน่ะ ็เลยไุ้ยันนิหน่อย” แบฮยอนทำหน้าาเินอายเอานิ้วี้ทั้สอ้าิ้มันแล้วหลับาปี๋ ไม่่อยอยาให้ยอูรู้เลยเี้ยวยอูแว
“แหม อย่าให้รู้ว่ามีอะไรมาว่านี้นะ!” ยอูพูู่พร้อมับเอานิ้วมาี้หน้าเาแล้วหันไปรี้ร้าับุนมยอน่อ พนันไ้เลยว่าถ้ายอูรู้เา้อโนแวไปอีนานแน่ๆ..
แบฮยอนเินอยู่บนึึ่ไร้ผู้น เพราะอนนี้เป็นเวลาเลิเรียนแล้ว ทุนพาันลับบ้านันหม บ้า็ไปูารฝึ้อมอมรมฟุบอล และอนนี้เา็ำลัเินลไปยั้านล่าอึเพื่อไปูาร้อมอมรมฟุบอลเ่นัน พวยอูล่วหน้าไป่อนแล้วเพราะเาเป็นเวรทำวามสะอาห้อเลยบอให้พวยอูไปัน่อนไ้เลย
“แบฮยอนรับ?” แบฮยอนะัฝีเท้าลแล้วหันลับไปทาที่มีเสียเรียเา พี่ริสนี่น่า มีธุระอะไรับเารึเปล่านะ?
“รับ?”
“เอ่อ ือ พี่มีเรื่ออยาุย้วย” ร่าสูเาหัวแ้เ้ออย่าเินอาย
“มีอะไรหรอรับ?”
“นายมาูาร้อมอมรมฟุบอลทุวันใ่ไหม?”
“เอ่อ รับ”
“ัน สนในายมาลอ”
?!!!!
“บับันไ้ไหม?”
ุบ!
านยอล! านยอลมาอยู่รนี้ั้แ่เมื่อไร ั้นานยอล็ไ้ยินเรื่อที่พี่ริสอบเาแล้วน่ะสิ?!
“เอ่อ อโทษนะ ันมาััหวะ ุยัน่อเถอะ” านยอล้มลเ็บหนัสือที่แล้วรีบหันหลัเินลับไปอีทานึ
“ั้น ันะรอำอบนะ” พี่ริสโบมือบ๊ายบายเาแล้วเินไปอีทาเ่นัน ทิ้ให้เาที่ยืนอยู่รนั้นนเียว
ไม่นะ านยอล้อเ้าใผิแน่ๆ..
เาัสินใวิ่ามานยอลไป านยอลเินไปไ้ไม่ไลเท่าไร เาวิ่ลบันไไปเรื่อยๆ นสุท้าย็เอานยอล..
“ะ านยอล! ือว่าเรา-”
“็ีแล้วไม่ใ่หรอ” านยอละั หันลับมามอหน้าเาแล้วยิ้มออมาน้อยๆ
“....”
“ันรู้อยู่แล้วล่ะว่าที่นายมาที่มรมทุวัน็เพื่อมาูพี่ริส”
“มะ-”
“ันะอยเียร์นะ พี่ริสเป็นนีมา ันอยสนับสนุนเ็มที่” านยอลพูไปยิ้มไป านยอลไม่สนใเลยันิว่าเาะบับใรหรือว่าเาะอบใร
านยอลไม่สนใเลยันิ..
“...อืม นั่นสินะ” อนนี้ทำไ้แ่ยิ้มเท่านั้น แ่ถึะพยายามยิ้มแ่ไหนน้ำามัน็ยัไหลออมาอยู่ี พอรู้ัวแบฮยอน็รีบวิ่ออไปารนั้นทันที แ่็ไม่ทันหรอ านยอลเห็นน้ำาอเาไปแล้ว ไม่สิ านยอลอาะไม่ิสนใเลย็ไ้
เียร์ั้นหรอ? ำพูแบบนั้นเาไม่อยาไ้ยินหรอนะ เาะไม่ไปมรมฟุบอลอีแล้ว..
“แบฮยอน วันนี้นายเป็นอะไรไป?”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอ” แบฮยอนที่ฟุบหน้าลบนโ๊ะเรียนพูเสียอู้อี้อบลับมา
“เิอะไรึ้นหรอ? ไม่ยอมพูยอมาับใรเลย”
“ไม่มีอะไรริๆ” เยหน้าึ้นมาแล้วยืแนึ้นบิี้เียพร้อมียิ้มว้าส่ไปใหุ้นมยอน
“ถ้าอย่านั้น้อเพิ่มวามระับระเหน่อย ไปูาร้อมอมรมฟุบอลันเป็นไ♥” พอพูบุนมยอน็ลาแนเาไปทาประูทันที
“อะ ไม่นะ เราไม่ไปหรอ ไม่ไป” แบฮยอนพยายามเาะโ๊ะอย่าสุวามสามรถ นี่เาพยายามยื้อแล้วนะแ่แรุนมยอนเยอะมาเลย ไม่นะ เาไม่อยาไป ไม่ไป ฮื่อออ
“ยอู! เร็ว! มา่วยันลาแบฮยอนไปหน่อย เนี้ยึมทั้วันเลย ้อพาไปูพวมรมฟุบอลหน่อย ฮึ้บ!” ยอูที่เพิ่เินเ้ามาเห็นุนมยอนำลัลาแบฮยอนอยู่ใเล็น้อย แ่นอื่นไม่รู้หรอว่ายอูใหรือไม่ เพราะหน้ายอูน่ะเรียบเยอยู่ลอเวลาไล่ะ
แล้วยอู็เ้ามา่วยลาเาามำออุนมยอน เฮ้อ ให้มันไ้อย่านี้สิ..
“ไม่เอา เราไม่ไปริๆ นะ เราไม่อยาไปแล้ว นะนะ อย่าลาเราไปเลยนะ” ทั้พยายามพูเลี้ยล่อมทั้พยายามยื้อโยารเอามือเอาายึโ๊ะไว้แ่ทั้สอน็ยัไม่ละวามพยายามในารลาเาไปมรมฟุบอล โยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนไปเออะไรมา นี่เพื่อนำลัะัในะเว้ย! แล้วนที่เาำลัะัใน่ะ็อยู่ในมรมฟุบอลที่พวุนมยอนอยาให้เาไปูนั้นแหละ! ะอยาให้เาไปูมรมฟุบอลอะไรนัหนา ไม่อยาไปเว้ย! ยัไ็ะไม่ไปเ็า! ถ้าไป้อเอานยอลแน่ๆ อุส่าหลบหน้ามาไ้นานี้แล้ว T v T
“นี่! วันนี้มีารแบ่ทีมทลอแ่้วยนะ! ะไ้เห็นวามเท่อพี่ริสให้เ็มาไปเลย♥” นี่หัฟัที่นอื่นเาพูะบ้าี่!
สุท้ายเา็โนยอูับุนมยอนลามานไ้..
ไม่เอา ไมู่เ็า ะไม่หันไปูเ็า!
“ว้า เริ่มแ่ไปะล่ะ” ยอูพูึ้นอย่าเๆ
“พี่ริสอยู่ทีมสีน้ำเิน อ้ะ! านยอลอยู่ทีมสีแับอินแล้ว็เฮุนล่ะ” ไม่อยาฟัเลยแ่หูไม่รัีมันันไ้ยิน นี่พยายามไม่ฟัแล้วนะ T v T
“อ้ะ! านยอลหล้ม” แบฮยอนรีบหันไปูารแ่ันทันทีโยไม่ไ้ั้ใ เฮ้อ แพ้ใัวเอทุทีสิน่า..
“เลือออเ็มเลยูสิ! ท่าทาะเ็บมานะนั่น” านยอลหล้มริๆ เลือออเยอะเลย แ่่อไม่ไหวแน่ๆ
“อ้ะ! ยืนึ้นแล้ว!”
“สสัยั้ใะเล่น่อล่ะมั้”
“โหน่า วื่ไหวหรอ”
“นั่นน่ะสิ ไม่ไหว็ไม่้อฝืน็ไ้นี่น่า ไม่ใ่ารแ่ให่ัหน่อย”
“เอ๋? ไม่ริ เล่นไ้ีนี่น่า”
นี่านยอลอบฟุบอลมาถึนานี้เลยหรอ? ะอีแ่ารทลอแ่ยัั้ในานี้ ไม่ยอมแพ้เลย แล้วเาล่ะ? เายัไม่ไ้พยายามถ่ายทอวามรู้สึอัวเอให้านยอลรู้เลย แ่เาะยอมถอยะแล้ว วามรัที่เามีให้านยอลมีแ่นี้เอหรอ?
เายัไม่ไ้พยายามทำอะไรให้านยอลเห็นเลย..
“านยอล! อย่ายอมแพ้นะ!” ไม่รู้อะไรทำให้เาล้าะโนออไปแบบนั้น พวนัเรียนหันมามอเาันให่ แ่เาไม่สนใหรอ อนนี้เาแ่อยาให้านยอลรู้ว่านที่เาอยเียร์ลอมาือานยอล่าหา..
“นายน่ะ! เียร์ผินแล้วล่ะ!” านยอละโนอบลับมา
“ไม่ผิหรอ! ไม่ผิแน่ๆ! นที่เราอยเียร์มาลอือานยอล่าหา!” ลั้นใะโนบอออไปแบบนั้น เิน็เินแ่็อยาให้านยอลรู้ริๆ ว่าเาอบานยอลเียร์แ่านยอลนเียวมาลอ
านยอลทำเพียแ่ยิ้มบาๆ ลับมาเท่านั้น เารู้สึีที่ในที่สุ็ไ้บอออไปแล้ว วามรู้สึอเาที่มี่อานยอล..
“สู้ๆ” อนนี้เาหุบยิ้มอเาไม่ไ้เลย..
านยอลลับไปแ่ในสนาม่อแล้ว เา็ลับมายืนู้าสนามแล้วเหมือนัน
“แหม ไหนบอไม่มีอะไรไ บเรื่อนี้แล้วนาย้อเล่ามาให้หมเลยนะแบฮยอน!” ยอูเอาศอมาแทสี้าเาแล้วทำหน้าหมั่นไส้เาไป้วย
“็ ไม่มีอะไรริๆ นะ” แบฮยอน้มหน้าลบิัวไปมาอย่าเินอาย
“แหน่ะ! บอมาให้หมนะ!” ื่อ
พลั่!
ปี้! ทีมสีแยิเ้ารับ!
รี้
านยอล! านยอลยิเ้า านยอลเท่สุๆ ไปเลย d(> w <)b
“อบในะที่เียร์” านยอลวิ่มาที่้าสนามแล้วพูับเา เาไม่ไ้อบอะไรทำเพียแ่ยิ้มลับไปเท่านั้น
“ัน..อบนายนะ”
?!!!
“ถึปาันะบอว่าสนับสนุนนายับพี่ริส แ่ริๆ แล้วไม่ใ่เลย” านยอล้มหน้าลมน้อยๆ แล้วพูออมา
“ารแ่ันวันนี้ถึะเป็นแ่ารทลอแ่ แ่ัน็ไม่อยาแพ้พี่ริส..”
“ันอยาให้นายมอันเพียแ่นเียว” านยอลหน้าแมาเลยอนพู เารู้สึอิ่มเอมใมา ไม่ิว่าานยอละรู้สึเหมือนัน ไม่เยิหวัเลย้วย้ำ แ่ว่าานยอล็ยัใรันับเา..
“อื้ม เรามอแ่านยอลเพียนเียวนะ..” ันะเป็นำลัใให้านยอล ่อานี้แล้วลอไปเลย♥
ผมวิ่เ้าไปหาานยอล้วยวามรู้สึที่เ็มเปี่ยมแล้วโผเ้าอานยอลทันที เราใรัน ีใัเลย..
วิวิ้ววววว
“เฮ้ สอนนั้นน่ะสวีทันน่าูเลยน้า” พวเพื่อนๆ โห่แวเราสอนันให่ านยอล้มหน้าเินอายนิหน่อย เา็เหมือนัน เินมาเลย ฮื่อ แ่แบบนี้็แสว่าเราบันแล้วใ่ไหมนะ? อ้ะ! พี่ริส็ยืนอยู่รนั้น้วย แสว่า็เห็นหมแล้วั้แ่แรสินะ ีเหมือนันเา็ไม่รู้ะปิเสธยัไ แบบนี้็ถือว่าเป็นารปิเสธไปใน้วยเลย้วย แ่รู้สึเหมือนับะเ้าหน้าไม่ิเลยแหะ..
“แบฮยอน”
“เอ๋? ยอู ุนมยอนพวนาย้อไปเรียลู้าันไม่ใ่หรอ?” วันนี้เป็นวันเทศาลประำโรเรียน ทุๆ มรมะัิรรม่าๆ ภายในห้ออมรม บ้า็เป็นร้านนม บ้า็เป็นร้านอาหาร บ้า็เป็นบ้านผีสิ อย่ามรมอเานี่็ะเป็นร้านนมหวานแหละ
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวเราไปเอเรื่อน่าสนุมาล่ะ” ุนมยอนับยอูหันไปสบาันแล้วทำหน้ารุ่มริ่มใส่เา
“เรื่อน่าสนุ? นี่-”
“ไม่้อพูมาแล้ว ไปูันเถอะ!” แล้วทั้สอน็ลาเาออไปาห้อมรม
‘มรมฟุบอล ๊อฟฟี่๊อป♥’
มรมฟุบอล!
“นั้นไ รนั้น!” เามอามนิ้วที่ยอูี้ไป็เอับานยอลใสุ่เมอยู่! ื่อ านยอลน่ารัมาเลย ใสุ่เมระโปรสั้นพร้อมผ้าันเปื้อนแถมยัใส่ที่าผมระบายลูไม้ไว้บนหัวอี ื่อออ น่ายั
“อ้ะ! แบฮยอน!” พอานยอลหันมาเห็นเา็ทำหน้าใมา รีบปิหน้าปิาเินอายให่เลย
“านยอลน่ารััเลย ‘ ^ ‘ “ เาเินเ้าไปใล้ๆ านยอลแล้วพูึ้น เินนะเนี้ยที่พูเนี้ยไม่ใ่ไม่เิน ื่อ
“บะ บ้ารึเปล่านายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย?!!” านยอละโวเวโวยวายึ้นทั้ที่ยัเอาือปิหน้าปิาไม่เลิ านยอลหน้าแมาเลย สสัยะอายเยๆ ล่ะมั้
“ะ ็พวยอูบอว่ามีเรื่อสนุๆ ใหู่นี่” ทำหน้าาเป็นหมาหอย ปาเล็ๆ นั่นยู่ลนเป็นปาู๋ เปลือาเล็ๆ นั่นหรี่ลน้อยๆ แล้ว้อมาทาเา ไหนะิ้วที่มวันเป็นปมอย่าน่ารันั่นอี แล้วแบบนี้เาะโรธลไ้ยัไ?
านยอลึอไม่ไ้ที่ะลูบหัวหมาน้อยไปหนึ่ที..
“แหม ไม่้อเินหรอน่าานยอล แฟนนาย็ไม่ใ่ใรอื่น” เฮุนะโนึ้นแว
“หนวหูเว้ย!” านยอลส่สายาอาาไปหาเฮุนที่อยแวานยอลอยู่ลอเวลา ทั้สอนเถียันไปเถียันมาอยู่พันึนเพื่อนนอื่นมาเรียให้เฮุนลับไป่วยานทาอื่น่อเฮุนเลยยอมถอยทับออไป
“โธ่เอ้ย นายเห็นนไ้ ไม่อยาให้นายมาเห็นันในสภาพแบบนี้เลย” านยอลทำหน้าบูออแล้วหันมามอเา
“ไม่ีหรอ เหมาะับานยอลีออ ิิ”
“ไม่้อมาำเลย ถึนายะพูแบบนี้แ่ัน็ไม่ีใหรอนะ ไม่อยาะเื่อเลย้อทำแบบนี้ทุปีเพราะำไรี”
“โอ้ย ทนไม่ไหวแล้ว! รู้สึว่ามันเย็นๆ ายัไไม่รู้” ูานยอลบ่นอยู่เพลินๆ ู่ๆ านยอล็โวยวายแล้วถลเสื้อึ้นสู ไม่ใ่สิ เาว่าไม่ใ่ถลแล้วล่ะ นี่มันถอเลย! านยอลถอุระโปรออแล้วเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อเิ้สีาวับาเนัเรียนแทน ทำเอาเาหน้าแไปถึหูเลย านยอลิอยาะถอ็ถอรึไนะ ฮื่อ
“แบฮยอน โันเถอะ” านยอลยื่นมือมาับมือเา ัารประสานนิ้วมืออเราทั้สอนเ้า้วยัน ็เราเป็นแฟนันแล้วนิ แ่็อีใไม่ไ้ริๆ ไม่อยาะเื่อเลยว่าะไ้เป็นแฟนัน ีใัที่ไ้ับมือู่นี้..
เราสอนไปเที่ยวเทศาลามห้อ่าๆ ไปเรื่อยๆ ินนู้นินนี่ านยอลแย่เาินสายไหม้วยล่ะ มาินอันเียวับเาไ้ไ บ้า! ฮรึ้ย เินนะ
“อ้า สนุัเลย♥”
“แ่น่าเสียายนะ”
“?”
“านยอลแ่เป็นผู้หิแล้วน่ารัะายไป”
“ถึนายะมอย่านั้นัน็ไม่ีใหรอนะ”
“ฮิฮิ” านยอลมอนัวเล็ที่ยิ้มำอย่าน่ารัแล้วอมยิ้มออมา
“…แบฮยอน่าหาที่น่ารั” เอ้ะ? เาหันหน้าไปมอานยอลที่ำลัมอมาที่เาอยู่เ่นัน านยอลำลัมอเา้วยสายาที่อธิบายไม่ไ้ มันอ่อนโยน อบอุ่น เหมือนเาถู้อมน์สะ สายาอานยอลเหมือนสื่อวามหมายอะไรัอย่า เา็ไม่รู้เหมือนัน แ่มันหน้าหลใหลมา เาหยุมอไม่ไ้เลย..
“หมายถึุยูาะนะ ฮ่าๆ” ใ่ วันนี้เาใสุ่ยูาะเพราะมันเป็นธีมอมรม แ่เรื่อนั้นมันไม่สำัหรอ านยอลับทไ้แย่มา! บรรยาาศำลัไ้เลยนะ! เสียหมเลย ฮรึ้ย
านยอลหัวเราะออมายให่ที่แล้นัวเล็ไ้สำเร็ ็เล่นมอเาเป็นหมาน้อยหิวนมแบบนั้น เา็อยาแล้น่ะสิ ทำาละห้อยมอเา มูรั้นๆ นั้นอี ปาิ้รินั่นบานเาอยาะัเ้าให้เลยล่ะ
“หนอย านยอล! นี่แล้เราหรอ!” เาเ้าไปทุบีานยอลอย่าเหลืออ ฮรึ้ย ั้แ่เป็นแฟนันนี่อบแล้เานันะ ไม่มีมุมโรแมนิับเาะบ้าเลย!
“อ้ะ!” านยอลยิ้มำ พยายามับมืออเาไว้นสุท้ายานยอล็ับมืออเาไว้ไ้ทั้สอ้า เรามอาัน สื่อบาอย่าผ่านสายา ใบหน้าอานยอล่อยๆ เ้ามาใล้เาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เาหลับาล ริมฝีปาอเราเือบะแะันแ่..
“อ้ะ! เอแล้ว นี่พวนาย านเลี้ยะเริ่มันแล้วนะ” เาับานยอลรีบผละออาันทันทีที่เสียประูเปิัึ้น เือบแล้วนะ เือบไู้บับานยอลแล้วนะ! เือบแล้วเียว ื่อออ
ไโย!!!!!!
“เพราะวามร่วมมืออทุๆ น ทำให้ห้ออเราไ้ำไรมามายนานี้”
“วันนี้็เลี้ยลอันโ้รุ่ไปเลยย” ทุนพาันินสัสรร์ันอย่าสนุสนาน เพราะเหล่าอาารย์อาสาเลี้ยอบุทุนทำให้ห้อเราไ้ำไร
เฮ้อ เมื่อี้านยอลั้ใะูบใ่ไหมนะ? แ่พวเรา็บันมาั้เือนนึแล้วนะน่าะ.. ฮรึ้ย ทำไมเราถึไ้ิแ่เรื่อลามอย่านี้เนี้ย! ริๆ แล้วานยอลอาะไม่ไ้ั้ใะูบ็ไ้ เราอาะาหวัไปเอนเียว แบฮยอนิไปื่มน้ำผลไม้ย้อมใ(?)ไป ินหมไปแ้วแล้วเ้าเล่า ผ่านไปแ้วที่หนึ่ แ้วที่สอ แ้วที่สา- แหวะ ทำไมมันมแบบนี้เนี้ยไม่อร่อยเลย! มันน้ำอะไรันเนี้ย!
“แบฮยอนนั่นมันแ้วเหล้าอรู!” และนั่นือเสียสุท้ายที่เาไ้ยิน ทุอย่ามันพร่ามัวไปหม ่อนะ่อยๆ ับลูวามมืมิ..
แ่ว่า เาอยาูบับานยอลัเลย..
‘อ้าว ำไม่ไ้หรอลู? เมื่อืนานยอลเามาส่ลูพร้อมับอาารย์น่ะ’
ำอะไรไม่ไ้เลย เราะทำเรื่อน่าอายอะไรให้านยอลเห็นรึเปล่านะ..
“อ้ะ! านยอล” เาเห็นานยอลำลัะเินเ้าโรเรียนพอี โีั ไ้เินเ้าโรเรียนพร้อมัน้วย♥
“เรื่อเมื่อืนอบุมานะ อโทษนะำอะไรไม่ไ้เลย” แบฮยอนพูไปทำหน้าหอยไป
“อะ เอ่อ อืม” านยอลหลบาเา ทำหน้าแปลๆ ้วย หันหน้าหนีเาเยเลย เมื่อืนเาทำอะไรไปั้นหรอ?! ทำไมท่าทาแปลไป? ูเย็นา..
“นี่ านยอล เมื่อืนเิอะไรึ้นหรอ?”
“มะ ไม่มีอะไรหรอ” แหน่ะ! หันหน้าหนีเาอีแล้ว ้อมีอะไรแน่ๆ!
“ริๆ นะ? แน่นะ?” านยอลยัหันหน้าหนีเาอยู่เ่นเิม
“ถ้าอย่านั้น ทำไมานยอลถึเอาแ่หลบาเราั้แ่เมื่อี้แล้ว?”
“ระ หรือว่าเมื่อืนนี้เราทำอะไรลไป?!” เายื่นมือเ้าไปับแนเสื้ออานยอลเอาไว้เพราะลัวานยอละหันหน้าหนีอี
“็บอแล้วไว่าไม่มีอะไร!” านยอละโนออมาอย่ารีบร้อนหันหน้าหนีสะบัมือเาออแล้วเินไปทาอื่นทันที เา้อทำอะไรลไปแน่ๆ! เท่าที่นึไ้็มีั้หลายเรื่อ นอนรนเสียัหรอ?! หรือว่านอนน้ำลายยื?! โหย มันเยอะแยะไปหมเลย T v T
“อ้ะ เมื่อืนนี้น่ะหรอ?” ยอูทำหน้าเลิ่ลั่หลบาเาเหมือนนอื่นเลย
“ะ ็ไม่มีอะไรนี่”
“โห! ท่าทาอทุนในห้อ็แปลๆ ไป ไม่มีใรยอมเล่าเรื่อเมื่อืนให้เราฟัเลย!”
“็ แหม”
“ฮือออ อร้อล่ะ เล่าให้เราฟัเถอะนะ ไม่เ้าใเลยทำไมานยอลถึทำท่าทาแบบนั้น ถ้าเราทำเรื่อไม่ี็อยาะอโทษ แ่็ไม่รู้ว่าะ้ออโทษเรื่ออะไร ฮือออ”
“เฮ้อ อะๆ เล่า็ไ้ นายอย่า็อ็แล้วัน” ยอูถอนหายใ เอามือมาบบ่าเาเบาๆ
เมื่อืนวาน..
“นี่ ไม่เป็นไรนะแบฮยอน” านยอลเินเ้ามาแะไหล่แบฮยอนพร้อมถาม้วยวามเป็นห่ว
“อืม..” แบฮยอนสะลึมสะลืออบออไปแล้วเยหน้าึ้น
“เอ๋ านยอลนี่เอ อึ่!”
“อะ อืม ันเอ”
“แหะๆ อบานยอลที่สุเลย” แบฮยอนลุึ้นแล้วโผเ้าอานยอลนทัู้่ล้มลไปับพื้น
“เฮ้ เี้ยว่อนสิแบฮยอ-” แบฮยอนานยอลลับพื้นแล้วึ้นร่อมบนัวานยอล บรรริมฝีปาเล็ลไปับริมฝีปาหนา ่อยๆ บเบียริมฝีปาหนาไปเรื่อยๆ แล้วสอลิ้นเล็เ้าไปหยอล้อับลิ้นหนา ูึับริมฝีปาล่าแรๆ แล้วึ้นมาปรับอศาให้ารูบรั้นี้ลึึ้ยิ่ึ้น
อึ้..
อนนี้ทุนในห้อำลั้อมอไปทีู่่รัที่ำลัูบันอย่าูื่มแล้วอ้าปา้า
-5 นาทีผ่านไป-
อึ อือ อือ อึ อืมม
านยอลัวสั่นมือสั่นไปหม ็เล่นโนูบแบบไม่ทันไ้ั้ัวเลยนี่น่า..
แบฮยอนถอนูบออแล้ว านยอลยัอึ้อยู่รวมถึทุนในห้อ้วย
“อบานยอลที่สุเลย” ส่ยิ้มหวานไปให้ร่าสูรหน้าแล้ว็
ุบ!
แล้วแบฮยอนสลบลไปับไหล่านยอล..
“บแล้ว เรื่อมันเป็นอย่านี้แหละ” ใ่ มันบแล้ว ีวิเานี่แหละบแล้ว! ฮือออ เาทำเรื่อแบบนั้นลไปไ้ยัไ มิน่าล่ะานยอลถึไ้มีท่าทาแบบนั้น านยอล้อิว่าเาเป็นนใ่ายแน่ๆ!
“เป็นอะไรไปมึ วันนี้เล่นไม่ีเลย” เฮุนเอ่ยถามเพื่อนร่วมทีมถึวามผิปิในวันนี้
“…”
แบฮยอนแอบมอานยอลอยู่้าสนาม เาเห็นว่าานยอลเล่นไม่่อยีเลยวันนี้ เป็นเพราะเาแน่ๆ เลย ทำไี อยาอโทษั แ่็ไม่ล้าสู้หน้า านยอลอาะไม่อยาเห็นหน้าเา็ไ้
ทำไี ถ้ามีผลระทบไปถึเรื่อฟุบอล้วยล่ะ็..
“เอ๋ นั้น บยอน แบฮยอนไม่ใ่หรอ?” นั่นพวรุ่นพี่ม.6 นี่ รู้ัเา้วยั้นหรอ?
“?”
“ไ้่าวว่านายล้ามาเลยนี่”
“?!!!”
“เป็นฝ่ายู่โมานยอล่อนริรึเปล่า?”
“= [] =!!!!!!!!”
“ะูบเ่น่าูเลยล่ะสิ เห็นว่าานยอลถึับเ่าอ่อนเลยนี่?”
“นี่~ สอนพวันบ้าสิ”
“เี้ยว! ไม่! ปล่อยนะ!!” เาพยายามัืนรุ่นพี่สอนนี้แล้วแ่แรพวมันเยอะมาริๆ ทำยัไีแถวนี้ไม่มีนอยู่ะ้วย..
“หยุเี้ยวนี้นะ!!!”
พลั่!
านยอลเะบอลเ้ามาระหว่าที่หนึ่ในรุ่นพี่พวนั้นำลัะูบเาพอี แ่รุ่นพี่พวนั้นันหลบทันไม่ั้นนะเ้าหน้าเ็มๆ เลยล่ะ!
“ห้ามแะ้อแบฮยอนนะ!”
“อันรายนะเว้ย!”
“ไม่ีรึไแเอ็ถูมันทำให้ายหน้าไม่ใ่หรอ? ถูผลัให้ล้มนัืนไม่ไ้ ลับหลัแมันอาะไปยุ่ับนอื่น็ไ้?”
พลั่!
“แบฮยอนไม่ใ่นแบบนั้นนะ!” านยอลัารเะบอลอัพวรุ่นพี่สอนนั้นอีรั้นึ
“หนอย แล้วแะไ้รู้” สุท้ายรุ่นพี่สอนนั้นเลยยอมถอยออไป
“ไม่เป็นไรนะ? บาเ็บรไหนรึเปล่า?” านยอล้มลมาถามเาที่นั่อยู่ับพื้น แล้วยื่นมือออมาับเาพยุึ้น
“เปล่า..” แบฮยอนมอหน้าานยอลอย่าไม่อยาเื่อ นี่านยอลไม่โรธเาหรอ?
“ีแล้วล่ะ” านยอลส่ยิ้มอ่อนโยนไปให้ร่าบาที่อยู่รหน้า
“เราีในะ ที่านยอลมา่วย นึว่าะโนเลียะแล้ว พอไ้ฟัเรื่อที่เิึ้นเมื่อืน ถึไ้รู้สาเหุที่านยอลทำท่าทาแบบนั้น านยอลอาะิว่าเราเป็นนใ่ายใ่ไหม?” แบฮยอนพูเสร็็ปล่อยโฮออมา เาลัวานยอละเลียเา ลัวานยอลไม่อยาเ้าใล้ ลัวว่าวามสัมพันธ์อเราะบลแ่นี้..
“อโทษนะ”
“ัน ไม่ไ้รัเียที่ะถูนที่อบูบหรอนะ”
“อนที่นายูบ ริๆ แล้วันื่นเ้นมา แ่นายลับำอะไรไม่ไ้เลย ันเอ็เพิ่ะเยอบใรรั้แร เวลาแบบนี้เลยไม่รู้ว่าะ้อทำัวยัไ”
“อโทษนะที่ทำท่าทาแบบนั้นออไป แล้ว็เรื่อที่้อทำให้นายิมา” านยอลยื่นมือมาับมือเาแล้วเอาไปุมไว้ มันทำให้เารู้สึอบอุ่นอย่าไม่น่าเื่อและรู้สึเหมือนับว่าานยอลนั้นพูออมาาใริๆ
“อบุนะานยอล อนที่่วยเราานยอลเท่มาเลย” ยิ้มไปน้ำาลอไปน่ารัริๆ
ทั้สอยิ้มให้ันแล้ว่อยๆ ยับใบหน้ามาใล้ันเรื่อยๆ านยอลโน้มัวลมาหวัะิริมฝีปาบานั้นแ่
“เอ่อ ไม่ไ้ั้ใะูนะ อโทษ”
นสวนที่มาัห้าอยู่แถวนั้นั้แ่เมื่อไรไม่รู้โผล่ึ้นมาััหวะเาับานยอลอีนไ้..
พวเาทั้สอนหัวเราะออมาอย่าเินอาย ในะที่มืออทั้สอนยัับันอยู่ไม่ยอมปล่อย..
ไม่เป็นไร ราวหน้าเรา้อไู้บันอีแน่นอนเลยเนอะานยอลเนอะ♥
แถม♥
Q : นี่พี่ริสทำไมถึอบแบฮยอนล่ะ?
K : ็ น้อแบฮยอนหน้าาเหมือนับเ้าแมรี่น่ะ..(สุนัที่เาเลี้ยไว้)
talk ♡
นี่ือยัไม่บนะะอย่าเพิ่เ้าใผิ5555555555555555 ือเรื่อนี้มันเป็นเรื่อเี่ยวับวามรัใสๆ น่ะะ ไม่เน้นราม่านะะ านยอลับแบฮยอนะเป็นแฟนันั้แ่อนแรเลยะ หลัานี้็ะเป็นเรื่อราววามรัอานแบหลัาเป็นแฟนันะ ฝาิาม้วยนะะ♥
ความคิดเห็น