หนุ่มสุดกรี๊ดกรีดหัวใจสาวห้าว

ลำดับตอนที่ #4 : [ฉันกลายเป็นโรคจิต-_-]

ตอนนี้ฉันอยากขอบคุณพี่เขามากๆ ที่พี่เขาปฏิเสธไอดอลคนนั้นไป ขืนพี่เขาไปเป็นแฟนกับไอดอลคนนั้นมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มันจะทำให้ฉันเจ็บปวดมากเลยล่ะค่ะ อาจไม่มีใครมาคอยดูแลฉัน ไม่มีใครคอยเป็นที่ปรึกษาให้ฉัน..และต่างๆนานา ที่จะเป็นข้อเสียถ้าพี่เขาจากฉันไป..

"พี่ด้อจอย่าลืมดูนัทเล่นนะคะ"

"คร้าบผม"

"มองนัทคนเดียวนะคะ  พักเรื่องงานบ้าง แล้วดูนัทเล่นให้เพลินไปเลยนะรู้มั้ย"

"ครับ"

"งั้นนัทไปเล่นก่อนนะคะ"

แล้วเขาก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันมามองที่ตรงนี้เลย (ประสาทกินเหรอไงพี่ - Pink..pinK) มันไม่ใช่การลาจาก แต่เขาจะวิ่งไปเล่นบาส  -_-" ผมนี่พิลึกขึ้นทุกวันแหะ ตอนนี้เขาสดใสร่าเริงขึ้นมากเลยครับ ตอนที่น้องเขาเข้าโรงเรียนนี้ ตอน ม.1 วันแรก ผมก็เห็นน้องเขาไม่ยอมเข้าหอประชุม ทั้งๆที่คนอื่นเข้ากันหมด ผมมาสายเลยเข้าไม่ทัน  ผมเห็นน้องเขาร้องไห้ ร้องไห้อย่างไม่มีวันหยุดด้วย ผมจึงเข้าไปหาน้องเขา เข้าไปถามสิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ขนาดนี้ เขาร้องไห้อย่างนั้นได้ 2 อาทิตย์ ผมก็เริ่มรู้สึกว่า เรา 2 คนสนิทกันแล้วเพียงแค 2 อาทิตย์ เขาก็ทำให้คนอย่างผมที่ไม่เคยคิดจะยุ่งกับผู้หญิงคนไหน กลับมาดูแลเขา คอยให้คำปรึกษาในเรื่องต่างๆ ดูเขาเล่นบาส และอื่นๆอีกมากมาย เพื่อนผมยังรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนไปของผม พวกมันก็ชอบถามว่าผมเป็นอะไรกับเขา ซึ่งข้อนี้ผมตอบไม่ได้มา 3 ปีแล้ว ผมไม่เคยรู้ว่าเขาคิดยังไงกับผม  ผมเพียงแค่อยากเห็นเขายิ้มบ่อยๆ ไม่ร้องไห้ อยากเห็นเขามีความสุขตลอดเวลา อยากอยู่เป็นเพื่อนเขาในยามที่เขาไม่เหลือใคร ผมรู้เท่านั้น มันเรียกได้ใช่มั้ยว่า "ความรัก" แต่ความรักแบบนี้ ผมก้ไม่รู้ว่ามันคือรักแบบไหน  รักแบบน้อง หรือ รักแบบคนรัก เขาเคยบอกผมว่า "พี่ด้อจต้องอยู่กับนัทตลอดไปนะคะ อย่าทิ้งนัทไปไหนนะ" มันไม่ใช่คำสั่ง แต่ผมทำให้มันเป็นคำสั่งผมจึงปฏิบัติอย่างนั้นมาโดยตลอด

"พี่ด้อจ"

ผมตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของน้องนัทที่ดังมาไกล เธออยู่อีกฟากของที่ผมนั่งอยู่ เสียงเธอดังมาก แต่ก็ไพเราะมาก

"พี่ด้อจคิดอะไรอยู่  คิดเรื่องงานหรอ ไม่ยอมดูนัทเล่นบาสเลย หรือพี่ด้อจคิดจะไปจีบใครอ่าค่ะ บอกนัทหน่อยน้า"

"..."

"พี่ด้อจทำไมไม่ตอบ ถ้านัทเดินไปหาพี่เมื่อไหร่ มีหวังคอพี่หลุดจากบ่าแน่"

"..."

"พี่ด้อจ นัทเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ นัทจะเดินไปไปฟันคอพี่เดี๋ยวนี้เลย"

"..."

แล้วน้องนัทก็เริ่มเดินมาหาผม ผมรู้ว่าน้องเขาโกรธมากแต่ผมไม่คิดหนี เพราะผมไม่กลัวเลยซักนิด เขาเป็นคนพูดจาห้าวๆแต่เสียงไพเราะมาก หน้าตาก็จัดว่าอยู่ในขั้นธรรมดาเวลาที่ไม่ยิ้มนะ แต่เมื่อเขายิ้ม ผมรู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งใบมีแต่ความสดใส รอยยิ้มนั้นทำให้เขาดูน่ารักขึ้นมาก ผมไม่เคยเห็นรอยยิ้มไหนสวยงามเท่ากับรอยยิ้มของเขาเลยแม้แต่คนเดียว หรือว่า ผมมองแต่เขาคนเดียว ข้อนี้ผมไม่รู้จริงๆ 

“พี่ด้อจ”

นัทพูดขณะที่กำลังเดินไปหยิบดาบ(จริง)ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวผม แล้วเขาก็รีบเดินมายังผม  นี่เขาจะเอาจริงหรอเนี่ย T_T ผมไม่คิดมาก่อนเลย ว่าเขาจะพูดจริง ทำจริง O.O เขาเรียนเคนโด้อยู่ และเขาก็เล่นกีฬานี้เก่งซะด้วยซิ ผมจะทำยังไงดีครับ  ช่วยผมคิดหน่อย? แค่ผมไม่ตอบ เขาต้องโกรธผมขนาดนี้เลยหรอ?  ผมเริ่มมีคำถามมากมายผุดออกมาจากสมองทีละคำถาม  ตอนนี้มันเยอะแยะเต็มสมองผมไปหมดเลย

ฮึๆๆพี่จะรู้ว่านัทเอาจริง  555  นัทล่ะมีความสุขจริงๆที่จะได้แกล้งพี่  คนอื่นๆมองมายังฉันใหญ่เลย  คนที่อยู่ในชมรมขณะนี้ มีน้อยซะทีไหนเล่า ก็เยอะเหมือนกันนะ แล้วไหนจะคนที่มาดูพวกเราเล่นบาสอีก  555  การแกล้งพี่คราวนี้คงมีความสุขน่าดู แล้วสายตาทุกคู่ก็มาหยุดที่ นัท กับ พี่ เพราะตอนนี้นัทเดินมาถึงพี่แล้ว  หลายคนทำตาโตถลึงเลยแหล่ะค่ะ   สนุกจริงๆเลย  (โรคจิตรึเปล่าเนี่ย? – Pink..pinK)  พี่ขาอย่ามองนัทอย่างนันะไม่ดีๆ รู้มั้ย ^^

“นัท”

“คะ พี่ริน”

พี่ริน  พี่ที่เป็นผู้จัดการทีมบาสฯหญิงอ่าค่ะ  เดินเข้ามาหาฉัน  และทำตาโตมาเชียวแหล่ะ

“นัทจะทำอะไรน่ะ”

“นัทจะฟันคอพี่ด้อจค่ะ”

“นัทจะทำจริงหรอ...พี่ว่า นัททำไม่ลงหรอกจริงมั้ย”

“พี่รินจะลองดูก็ได้นะค ว่านัทจะทำจริงรึเปล่า  แล้วถ้าพี่รินเห็นแล้ว คงต้องเตรียมศาลาให้พี่ด้อจเลยแหล่ะค่ะ”

“นัทจะเป็นอาชญากรหรอจ้ะ”

พี่ริน พี่ด้อจ และทุกๆคน เหงื่อตกแล้ว  ว้าว!! เราแกล้งเขาได้สนุกทีเดียวเลยแหะ  ทุกคนเชื่อหมดเลยว่าฉันจะฟันคอพี่เขาน่ะ  ฉันไม่ได้เป็นบ้า หรือเป็นโรคจิตนะ (อ่าว คิดว่าเป็นไปแล้วซะอีก – Pink..pinK)  ฉันทำพี่ด้อจไม่ลงหรอกค่ะ ฉันแค่แกล้งๆ เข้าใจกันมั้ย

“นัทยังไม่อยากเป็นตอนนี้หรอกค่ะ”

“แล้วที่นัทกำลังจะทำอยู่เนี่ย  เรียกว่า อาชญากรได้เลยนะ”

“นัทไม่อยากเป็นอาชญากรตอนนี้นะคะ  แต่นัทกำลังจะเป็นอาชญกรภายใน 10 วินาทีค่ะพี่ริน”

เฮือก!!ทุกคนหน้าซีดไปตามๆกัน  นี่ถ้าฉันบอกพวกเขาว่าฉันแกล้งเล่นๆ  เขาจะมาฆ่าฉันป่าวเนี่ย 555 

“สวัสดีค่ะ พี่ด้อจ  จะสั่งลาใครรึเปล่าคะ”

“พี่อยากสั่งลาน้องนัทครับ ว่า  ถ้าน้องนัทคิดว่าการกระทำของน้องนัทถูกในครั้งนี้ น้องนัทก็ทำไปนะครับ พี่ไม่ว่า”

“ฮึ”

ฉันแสยะยิ้มที่มุมปาก  ท่าทางของฉันตอนนี้น่ากลัวเป็นบ้าเลย (ฉันคิดเองอ่านะ)  หน้าซีดกันทุกคน.. อืม..พี่ด้อจนี่เป็นนักปราชญ์ได้เลยนะเนี่ย ฉันว่าคงเข้ากับพี่เขาแน่นอนเลยค่ะ  แล้วฉันก็เอาดาบ (เป็นดาบปลอมนะคะ ที่ฉันสั่งทำไว้อ่าค่ะ แต่มันเหมือนของจริงมากๆค่ะ  ทั้งๆที่มันทำมาจากพลาสติก -_-“)  แล้วฉันก็ง้างมือออก  ง้างอย่างน่ากลัวมากๆ  แล้วอยู่ดีๆก็มีคนวิ่งเข้ามาจับแขนฉันที่กำลังจะเชือดคอพี่ด้อจอยู่  แผนฉันหายหมดเลย นายรู้ไหม?

“หยุดเถอะ  พอได้แล้ว เธอจะฆ่าคนที่เธอรักรึไงกันห๊ะ!!”

“ปล่อยฉันนะ  นายไม่มีสิทธิ์มาจับแขนฉันนะ  ปล่อยเดี๋ยวนี้”

หน้านายนั่น น่ากลัวมาก เขาจ้องหน้าฉันเขม่งเลย  แผนฉันดีๆหายหมด  -_- ฉันจ้องหน้านายนั่นอยู่ ตาต่อตา แล้วอยู่ดีๆฉันเกิดปวดหัวขึ้นมา ปวดมากด้วย  ตัวฉันไร้เรี่ยวแรง  ตาฉันเริ่มลายๆ มีน้ำมาคลออยู่ที่เบ้าตา หน้าของฉันเริ่มร้อนผ่าว มีที่ถือดาบอยู่นั้นก็คลายออกจากกัน  ฉันเหมือนคนใกล้จะหมดสติ แล้วสายตาฉันก็หันไปหาพี่ด้อจ ทุกคนตกใจกันหมด ฉันได้ยินเสียงดังอื้อในหู  สายตาฉันจับจ้องไปยังพี่ด้อจก่อนหมดสติลง พี่ด้อจมองฉันอย่างห่วงใย และรีบลุกมาประคองฉัน แล้วฉันก็หมดสติลงไป

“ตุ้บ!!!!!!!!!!!!!!!”

“น้องนัท”

ผมมาประคองเธอไว้ก่อนที่หัวเธอจะฟาดลงบนพื้น  เด็กใหม่คนนั้นก็รีบมาประคองเธอเหมือนกัน  คนอื่นๆต่างมองดูเธออย่างสงสาร  เธอเป็นอะไร เธอไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่นา  ทุกคนต่างเรียกชื่อเธอ  ผมและคนอื่นๆต่างเป็นห่วงเธอ  ผมรีบอุ้มเธอไปห้องพยาบาลทันที  แล้วครูพยาบาลก็รีบจัดแจงช่วยเธอ  ตอนนี้หลายคนกรูมาที่ห้องพยาบาลกันหมด  เมื่อได้ยินเสียงออดคาบแรกดัง นั่นหมายถึงว่า ให้เด็กทุกคนเข้าห้องได้แล้ว  ทุกคนก็เริ่มสลายตัวกันไป  ผมเป็นคนสุดท้ายที่ออกไปจากที่นี้  ก่อนผมออกไป ผมก็ไปคุยกับครูพยาบาลก่อน

“คุณครูครับ”

“จ้ะ”

“เขาเป็นอะไรไปหรอครับ”

“อืม เขามีไข้จ่ะ  แล้วที่เป็นลมไปก้เพราะพิษไข้จ่ะ ตัวเขาร้อนมากเลยนะ”

“คุณครูครับ แต่เมื่อเช้าเขายังสบายดีอยู่เลยนะครับ  ตัวเขายังไม่ร้อนนี่ครับ”

“อืม..หรอจ้ะ  งั้นเดี๋ยวครูจะดูให้แน่ชัดนะจ้ะ ว่าเขาเป็นอะไร  ไปเรียนก่อนะ แล้วเดี๋ยวตอนพักค่อยมาหาเขา เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันเสียชื่อ รองประธานนักเรียนหมดสิจ้ะ”

“ครับ  ดูแลเขาแทนผมด้วยนะครับ”

“จ้า”

เฮ้อ!!เพราะเป็นรองประธานนักเรียนหรอ ถึงได้คอยห่วงคนอื่นเขาอย่างนี้น่ะ ? เธอนี่ดีอย่างที่ครูคิดไว้เลยนะ ^_^

+++++++++++++++++++กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง+++++++++++++++++++++++

เสียงนี้เป็นเสียงที่ใครๆหลายคนต้องการอย่างมาก...เพราะการเรียนในช่วงเช้ามักจะน่าเบื่อ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว ทุกคนก็เริ่มหิวกันแล้ว 

ณ.     ห้องเรียนของนัท

“เป็นอะไรหรอ บอม”

“บอมเป็นห่วงนัท  ไม่รู้นัทเป็นอะไร  ตอนเช้ายังดีๆอยู่เลย  อยู่ดีๆก็เกิดปวดหัวมากๆขึ้นมาเฉยๆ แล้วก็เป็นลมไปเลย”

“อืมจ้า  บอมอย่าคิดมากนะ นัทไม่เป็นอะไรหรอก  เชื่อปอนสิ”

“นัทเป็นหญิงแกร่งจะตายไปนะบอม เบลเชื่อว่านัทไม่เป็นอะไรหรอก”

“บอมจะเชื่อ เบลกับปอนนะ”

“จ้า/จ้า”