หนุ่มสุดกรี๊ดกรีดหัวใจสาวห้าว

ลำดับตอนที่ #3 : [เทพบุตรที่รัก^๐^]

"(กระซิบ) เขาจะกรี๊ดกันทำไมอ่าปอน"

"(กระซิบ) ก็บอมมาโรงเรียนเราไง ไม่เคยอ่านนิตยสารรึไงกัน"

"(กระซิบ) ก็เออดิ ไม่เคยอ่านแล้วทำไม"

"(กระซิบ) บอกคนอย่างแกไป อีกชาตินึงคงรู้ ไม่ต้องรู้อ่าดีแล้ว 555"

เฮ้อ  ฉันล่ะงงจริง คือ จะบอกว่าฉันเป็นพวกไม่ค่อยรู้ทันคนอื่นอ่าค่ะ ต้องเข้าใจกันหน่อยน้าคะ จะว่าฉันโง่ก็ไม่ใช่นะคะ แค่โง่บางเรื่องอ่านะคะ (ต่างกันตรงไหน =_=") แล้วฉันผิดไหมล่ะ ที่ไม่เคยอ่านนิตยสารอ่า ฉันมักจะอ่านเป็นหนังสือเล่มๆเลยมากกว่าอ่านะ 55 ฉันชอบอ่านนี่นา

"นี่ ปอน เบล เดี๋ยวนัทไปห้องเรียนก่อนนะ อยู่แถวนี้หูจะแตกเอาอ่า"
 
เบื่อ เหนื่อย เซง ชีวิตจะเครียดไปทำไม?ดื่มอะมิโน โอเค..ช้านจะบ้าตาย  ฉันเริ่มบ๊องแล้วใช่มั้ยเนี่ย อืม ฉันยอมรับนะคะ 555+ (น่าจะยอมรับมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย)

"เดี๋ยวบอมเดินไปที่ห้องกับนัทนะ"

"ฉันไม่ไปกับคุณหรอกนะ  ฉันเดินคนเดียวได้ คุณไปเดินดูโรงเรียนไป๊ 2 คนนั้นก็จะได้พาคุณเดินดูโรงเรียนเองแหล่ะ"

"เหอะน่า..เดี๋ยวปอนค่อยพาบอมไปดูตอนอื่นก็ได้"

"นัท บอมเรียนห้องเดียวกับเรานะจ๊ะ พาเขาไปห้องเราเลย พาเขาหาที่นั่งด้วยล่ะ เบลว่าให้บอมนั่งข้างนัทอ่า..เพราะมีที่เหลือแค่ที่เดียวจริงมั้ยจ้ะ?"

เบล ปอน  ทำไมทำกับฉันได้ห้ะ!พวกเธอแค่มองสายตาฉันก็รู้นี่ ว่าฉันชอบหรือไม่ชอบใคร ทำไมฉันต้องยอมพวกเธอด้วยนะ แต่ถึงจะเถียงพวกเธอยังไงก็ไม่สำเร็จหรอก ฉันรู้ดีนะเนี่ย เลยยอมง่ายๆ -_-  แล้วเราก็แยกกัน เพราะปอนกับเบลจะไปเป็นคนประกาศข่าวคราวในโรงเรียนอ่า ฉันกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนฟองอากาศเลยก็ว่าได้นะ 2 คนนั้นเด่นและดังมาก  ส่วนฉันน่ะหรือ หึๆๆ ดังเหมือนกัน เด่นด้วย ข้อแรกคือเป็นเพื่อนกะพวกนั้น ข้อสอง คือ เป็นนักบาสหญิงโรงเรียน และเล่นเก่งที่สุดด้วย เป็นกัปตันทีมอ่านะ แม้จะอยู่ ม.4 ก็ตามแต่พี่ ม.6 ก็ยังเคารพฉันเลย ภูมิใจนิดนึงอ่าค่ะ

"นี่คุณขา ไปเดินไกลๆฉันหน่อยก็ได้ ไม่โดนกินตับหรอกน่ะ..ถ้าใครกินตับคุณน่ะ เป็นคนที่ตาไม่ดีเอาเสียมากเลย"

"นัท ทำไมพูดกับผมอย่างนั้นแหล่ะ วันนี้ว่างมั้ยตอนเย็นน่ะ"

"จะตอนเย็น ตอนเช้า ตอนกลางวัน วันนี้หรือวันไหน ฉันก็ไม่เคยว่างสำหรับคุณหรอก"

"นัท อย่าแกล้งบอมอีกได้มั้ย นัทจำบอมไม่ได้จริงๆหรอ ก่อนบอมไปอังกฤษ นัทยังพูดดีกับบอมหน่อยเลย เพราะปกติ นัทจะพูดห้าวๆกับบอมอยู่แล้ว  บอมก้ไม่ได้คิดว่ามันต่างอะไร แต่ทำไมพอบอมกลับมาจากอังกฤษ นัทกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นัทพูดไม่เหมือนก่อนเลยนะ นัทไม่ยิ้มด้วย   ทำไมนัทเป็นอย่างนี้"

"ฉันรำคาญ อย่าพูดมากได้มั้ย ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ คุณอย่ามาโมเมหน่อยเลย"

"ผมไม่เชื่อ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะไปถามคุณลุงกับคุณป้า  คุณลุงกับคุณป้ารู้จักผมนะ"

"แล้วมันเกี่ยวกับฉันมั้ย?"

"เกี่ยว"

มันจะเกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย  พ่อแม่ฉันรู้จักนายก็จริง แต่ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักนายนี่  ฉันเริ่มรำคาญนายและ และก็เริ่มขี้เกียจเรียกนายว่าคุณแล้วด้วย มันเเสลงปากมากๆ  ต่อไปนี้ฉันจะเรียกนาย ว่า นาย แล้วกัน

"เกี่ยวตรงไหนไม่ทราบ"

"ผมไม่รู้"

"เฮ้อ เซงกับคนอย่างนายจริงๆ"

"นัทเรียกผมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เรียกผมว่า นาย ต่อไปนะ"

ห๊า!นายมันบ้าชัดๆ ที่ฉันเรียกนายก็เพราะว่า ฉันขี้เกียจให้เกียรตินายแล้วต่างหาก เลยเปลี่ยนจาก คุณ เป็น นาย อ่านายมันบ้าชัดๆ

"เฮ้อ! เหนื่อยใจกับคนอย่างนายเหลือเกิน ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ นี่นายเดินขึ้นไปที่ชั้น 3 นะแล้วเลี้ยวซ้าย จะมีป้ายเขียนห้องอยู่ ว่าห้องอะไร นายอยู่ห้องเดียวกับฉัน ฉันอยู่ห้อง ม.4/9 นายเดินหาไปนะ แล้วก้ไปนั่งแถวริมหน้าต่าง นายนั่งข้างฉัน นายถามเพื่อนๆไปว่าฉันนั่งตรงไหน นายก็นั่งตรงนั้นแหล่ะ นายนั่งริมหน้าต่างนะ ฉันนั่งข้างในจะได้คุยกับปอนและเบลได้ เข้าใจมั้ย  เดี๋ยวฉันคอยตามไป"

"ไม่เข้าใจ แล้วทำไมนัทไม่ไปกับบอม"

"ฉันจะไปสนามบาสแป้บนึง นายไม่ต้องโผล่ไปหรอก"

"ไม่เอา บอมจะไปเล่นบาสกับนัทด้วย"

นายนี่มันดื้อด้านจริง ฉันล่ะ เริ่มเบื่อนายขึ้นไปทุกทีแล้ว  หัดรู้ตัวบ้างนะ ถ้านายไม่โง่นายก็จะดูฉันออก

"ไม่ให้ไป ไม่ต้องไป เข้าใจมั้ย"

"ไม่เข้าใจ"

"ไม่ให้ไป อยากไปก็ไปเอง ไม่ต้องไปกับฉัน"

"ไม่"

และต่างๆ นา นา ที่ฉันเถียงกับนายนั่น จนกระทั่ง มีคนเดินมา จะว่าเทพบุตรในใจฉันเลยก็ว่าได้นะ

"ว่าไงครับ คุณ อานิกา"

"พี่ด้อจ เรียกนัทอย่างนี้อีกแล้วนะ ไหนลองเรียกใหม่สิ ถ้าเรียกว่า คุณ อานิกา อีกนัทจะไม่คุยด้วยแล้วนะคะ"

"อ่าครับ น้องนัท  คุยกับใครอยู่หรอครับ ดูน่าสนุกเชียว"

"สนุกหรอคะ พี่ดูยังไงน่ะ นัทกำลังเถียงกับเขาอยู่นะคะ"

"หรอครับ พี่ไม่ทันสังเกตครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับพี่คนเดียวนะคะ"

ฉันชื่อจริงว่า อานิกา นะคะ อย่างงกันล่ะคะ ส่วนพี่คนนี้ พี่เขาชื่อว่า พี่ด้อจ ค่ะเป็นรองประธานนักเรียนอยู่ ม.5 ค่ะ เขาน่ารักมาก เรา 2 คนสนิทกันมาก ฉันไม่รู้ว่า ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับพี่เขา เรียกว่า ความรัก แบบไหนเหมือนกัน -_- แค่รู้ว่า เวลาเจอพี่เขาฉันก็หน้าบานแล้ว ยิ่งได้คุยกับพี่เขา น้ำเสียงที่ไพเราะ+หน้าตาที่ยิ้มตลอดเวลา ยิ่งทำให้ฉันยิ้มไปจนถึงใบหูเลยแหล่ะค่ะ  ใจฉันนี่ล่ะละลายเลย 555 เหมือนคนที่อยู่ในห้วงแห่งความฝันเลยนะเนี่ย

"แล้วนี่ใครหรอครับ น้องนัท  ใช่เด็กใหม่รึเปล่าครับ ที่ชื่อว่า แดนเอริก ป่าวครับ"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ รู้แค่ว่าเขาเป็นเด็กใหม่ ที่นัทไม่ชอบเลย แค่นั้นค่ะ"

"อย่าพูดอย่างนั้นซิครับน้องนัท เดี๋ยวเขาก็เสียใจหรอกครับ"

"ช่างเขาซิคะ ว่าแต่พี่จะไปไหนคะ"

ผมเริ่มรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของ 2 คนนี้แล้ว เขาเป็นอะไรกัน ทำไมนัทเห็นเขาถึงยิ้มได้อย่างนี้ พูดเพราะกับเขาด้วย เขาก็ยิ้มเช่นกัน นัทบอกว่าเขาไม่ชอบผมเลย นัทเปลี่ยนไปมากเลย ทำไมนัทเป็นอย่างนี้ ผมไม่เข้าใจเลย ใครก้ได้ บอกผมหน่อยได้มั้ยครับ ว่าในสถานการณ์แบบนี้ผมควรวางตัวอย่างไร ผมควรทำอย่างไร ให้ผมยืนดูเขาคุยกันหรอครับ ผมไม่รู้แล้ว ว่าตอนนี้ผมต้องทำอย่างไร?ผู้ชายคนที่ยืนคุยกับนัทอยู่นั้นหล่อกว่าผม สูงกว่าผม ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าผม หรือว่านัทจะชอบคนนี้ ก็เป็นไปได้นะครับ แล้วผมล่ะ ผมจะทำอย่างไรเมื่อไม่มีนัท?

"พี่ก็จะเดินดูทั่วๆไปอะครับ น้องนัทจะขึ้นห้องแล้วหรอครับ เพิ่ง 7 โมงกว่าเองนะครับ คนอย่างน้องนัทจะขึ้นห้องเร็วๆได้หรอครับ"

"แหม!!พี่ก็พูดไปนะคะ นัทก็แค่จะมาส่งเขาค่ะ แล้วเดี่ญวนัทก็ไปสนามบาสต่ออ่าค่ะ ที่ยืนเถียงกับเขาก็เรื่องสนามบาสนี่แหล่ะค่ะ เขาจะไปกับนัท แต่นัทไม่ยอม ก็เลยเถียงกันอยู่ค่ะ ดีจังเลยที่พี่มา"

"พี่มาแล้วทำไมหรอครับ น้องนัท"

"ก็พี่จะเดินดูทั่วๆไปใช่มั้ยคะ งั้นก็ไปส่งนัทที่สนามบาสหน่อยเป็นไรคะ"

"อืมก็ได้ครับ  แล้วน้องคนนี้ใครจะไปส่งที่ห้องล่ะครับ"

"ก็นัทอธิบายทางไปห้องเรียนให้เขาแล้วอ่าค่ะ เขาก็คงจะรู้แล้วมั้งคะว่าห้องเรียนอยู่ไหน"

"แต่พี่ว่า ไปส่งเขาดีมั้ยครับ น้องนัทก็ไม่ได้รีบไปไหนนี่ครับ"

"ก้ได้ค่ะ แล้วแต่พี่นะคะ  พี่คือจิตใจของนัทนะ พี่ว่ายังไงนัทก็ว่าอย่างนั้นค่ะ"

"น้องนัทอย่าพูดอย่างนี้ต่อหน้าคนอื่นสิครับ เดี๋ยวเขาก็สงสัยกันหรอกครับ"

"ก็แค่เขาคนนี้คนเดียวค่ะ...คนอื่นเขาไม่สงสัยหรอกค่ะ 555 "

"อ่าครับ งั้นน้องนัทไปส่งเขากับพี่นะครับ ได้มั้ยครับ"

ทำไมพี่ด้อจต้องทำหน้าอ้อนวอนอย่างนั้นกับฉันด้วย แหม!!!ถึงพี่ไม่ทำหน้าอย่างนั้น นัทก็ทำตามที่พี่บอกอย่างเดียวแล้วล่ะคะ ฮิๆๆ ทำไมน้า ฉันถึงยิ้มได้มากขนาดนี้

"ค่ะ บอกแล้วไงว่าพี่ด้อจคือจิตใจของนัท"

"ครับๆๆ พี่รู้หมดแล้วครับ "

แล้วเรา 3 คนก็เดินไปห้องเรียนเพื่อไปส่งอีตาหัวดื้อรั้น ระหว่างทางที่เดินไป ฉันก็คุยกับพี่ด้อจอย่างเดียว..นายนั่นพยายามจะคุยกับฉันตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ฉันไม่สน พอไปส่งนายนั่นถึงห้อง ก็มีแต่คนกรี๊ดดด ฉันล่ะไม่ชอบฟังเสียงแบบนี้เลย มันแสบแก้วหู ถึงนายนั่นดีขนาดไหน แต่พี่ด้อจย่อมดีกว่านายนั่นอยู่แล้ว ฉันมั่นใจ ล้านเปอร์เซนต์เลย 55 ฉันมีความสุขจังเลย

"นายเข้าห้องไปได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันคงกลับมาประมาณก่อนถึงเวลาเรียนซัก 10 นาทีมั้ง ไม่ก็น้อยกว่านั้น"

"นัทกลับมาเร็วกว่านั้นไม่ได้หรอ"

"ไม่ได้หรอก.."

"นัท บอมขอร้องนะ"

"นายจะขอร้องเพลงอะไรบ่ะ ฉันไม่สนนะจะบอกให้ ฉันไปล่ะ"

แล้วฉันก็หันไปพูดกับพี่ด้อจต่อ..

"ไปกันเถอะค่ะพี่ด้อจ เดี๋ยวคนในชมรมรอนัทแย่เลย  นัทนี่เหลวไหลจังเลยนะคะพี่ด้อจว่ามั้ย?"

"ไม่หรอกครับ พี่ว่าน้องนัทขยันมากแล้วครับ.."

"ค่ะ ขอบคุณพี่ด้อจมากนะคะ เราไปกัน นัทอยากเล่นบาสเเย่แล้วค่ะ"

"อืม..ครับพี่ก็อยากดูน้องนัทเล่นบาสครับ"

"ว้าว  วันนี้พี่ด้อจว่างขนาดดูนัทเล่นบาสได้หรอคะ"

"ครับ พี่ไม่ได้ดูน้องนัทเล่นบาสตั้งแต่เปิดเทอมแล้วนี่ครับ"

"พี่ด้อจ เพิ่งเปิดเทอมวันนี้วันที่ 3 นะคะ จูนหน่อยนะคะ"

"อ่าครับ..^^"

ที่ฉันรักพี่เขาก็เพราะพี่เขาเป็นคนที่ร่าเริงอ่า ยิ้มตลอด แล้วก็บางครั้งพี่เขาก็บ๊องๆดีด้วยค่ะ ฉันเลยรักพี่เขามากไงคะ  แต่ก็ไม่รู้ว่ารักแบบไหน ฉันไม่เคยรู้เลย แต่เราก็สนิทกันตั้งแต่ฉันอยู่ ม.1 แล้วนะ พี่เขาอยู่ ม.2 อ่าค่ะ ฉันมีอะไรก็ปรึกษาพี่เขาอ่านะคะ ตอนแรกๆคนอื่นๆก็สงสัยกัน แต่เดี๋ยวนี้หรอ เขาก็มองธรรมดาอ่านะคะ ไม่มีใครสงสัยเลย ก็เขาเห็นภาพนั้นมาหลายปีแล้วนี่นา ส่วนตัวพี่ด้อจ มีผู้หญิงมาบอกรัหลายคนนะ แต่ไม่ยักจะเห็นพี่เขาสนใจใครเลย บอกปฏิเสธไปตลอด ฉันล่ะงงจริงๆเลย ไอดอลที่ 4 ของโรงเรียนเคยมาสารภาพรักพี่เขานะ แต่พี่เขาก็กลับปฏิเสธ ทิ้งโอกาสดีๆแบบนั้นไปเฉยๆ..ฮือๆๆตอนแรกฉันสงสารไอดอลคนนั้นมากเลยนะ..