หนุ่มสุดกรี๊ดกรีดหัวใจสาวห้าว

ลำดับตอนที่ #2 : [นายมีอะไรดีห๊ะ!!]

"คุณ...คุณคือใครคะ?  รู้ชื่อฉันได้ไง"

"นัท ลืมผมแล้วใช่มั้ย ทำไมทำกันอย่างนี้ ผมเพิ่งไปอยู่อังกฤษมาได้แค่ 3 ปีเองนะ ลืมผมได้ไง"

"บะ..บอม/บอม"

อ่าว!!ทำไมยัยเบลกะปอนรู้ แล้วทำไมฉันไม่รู้จักเขา ทำไมกัน หรือว่าฉันไม่รู้จักเขาอยู่แล้วกันแน่..ฉันงง ใครก้ได้แก้ไขปริศนานี้ให้ฉันรู้ทีหน่อยเหอะ  ฉันอยากจะบ้าตายแล้ว วันๆมีแต่เรื่องให้คิดอยู่เรื่อยเลย

"Hi ว่าไงยังสบายดีหรอ ปอน เบล"

"อะ..อืม ปอนสบายดีนะ"

"เบลก็ด้วย เบลสบายดี"

แล้วทำไมปอน กับ เบลต้องพูดดูกลัวๆเขาคนนี้ยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ!!ฉันลืมไปว่าฉันยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา  ฉันหน้าไม่อายใช่มั้ยเนี่ย? o_o"

"เอ่อ..ขอโทษนะคะ ปล่อยฉันก่อนได้มั้ยคะ"

"ครับ..."

และฉันกับเขาก็หน้าแดงด้วยกันทั้งคู่..อืม เขาเคยอยู่อังกฤษกะอีแค่โดนตัวผู้หญิงนี่หน้าแดงขนาดนี้เลยหรอไงกัน ฉันล่ะงงมากนะ

"สบายดีมั้ยล่ะ ไปอยู่อังกฤษ มีสาวๆมาแจกขนมให้กินเยอะปะ"

"แหม ปอนก็พูดไป..ใครจะมาชอบบอมล่ะ ขนาดคนที่สนิทกับบอมมากที่สุดยังลืมบอมไปเลย ปอนคิดดูสิ"

"บอม อย่าคิดมากนะ ก็คนที่มักทำอะไรเหมือนเต่าก็มักเป็นแบบนี้แหล่ะ  ช่างเขาไปเถอะ อย่างน้อยเรากับปอนก็จำบอมได้ล่ะกันน้า"

"ปากหวานเหมือนเดิมนะเบล บอมน่าจะชอบเบลนอะ คงได้กินขนมหวานทุกวันแน่เลยอ่า"

นี่ๆๆๆทุกคน เห็นฉันเป็นอะไรกันเนี่ย  ฉันเป็นหมาหัวเน่าแล้วรึไง ลืมกันเห็นๆ ขนาดยังยืนดุเขาคุยกันอ่าน้า..เขายังลืมฉันได้ขนาดนั้นเชียวเลยคร่า  ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาทุกที ฉันเลยหันหลังเดินไปโรงเรียนต่อ โดยไม่สนใจ 3 คนนั้นเลย..................................แต่แล้วก็มีมือของใครไม่รู้มาจับข้อมือฉันไว้  ฉันจึงหันหลังไปดู ปรากฎว่าเป็น ผู้ชายคนนั้นคนเดียวกะคนที่หาว่าฉันจำเขาไม่ได้อ่าค่ะ

"คุณ ทำอะไรน่ะ  ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปโรงเรียน คุณก็ยืนคุยไปกับเพื่อนๆฉันก่อนสิ ไม่ได้เจอกันนานไม่ใช่หรอ ส่วนฉันไม่ได้เป็นเพื่อนคุณก็เลยไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ปล่อยฉันได้แล้ว เข้าใจภาษาไทยบ้างนะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว"

"ทำไมนัทต้องทำกับผมอย่างนี้ อย่าทำเป็นลืมผมได้มั้ย ผมเจ็บมากนะ ถึงจำผมไม่ได้ก็อย่าพูดให้มันเสียดแทงไปที่หัวใจสิ"

"แหวะ/แหวะ"

ปอนกะเบลถึงกับทำท่าทางอ้วกออกมา เป็นใครก็อยากอ้วกเหมือนกันหมดแหล่ะ ผู้ชายอะไร พูดจาเน่าขนาดนี้

"นี่..เงียบไปก่อนเหอะน่า  บอมคุยกับนัทอยู่ไม่เห็นรึไง"

"เห็นจ้า/เห็นจ้า"

อืม ใช่ๆๆฉันก็เห็นว่าเขาคุยกับฉันอยู่อ่านะ  แล้วทำไม ปอนกะเบล ถึงได้ตอบเหมือนกันเลยอ่า เหมือนนัดกันมาเลย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้นัดกันมา  เฮ้ย!เราเป็นอะไรเนี่ย  งงไปหมดแล้ว =_="

"นัท  เย็นนี้อยู่กับผมที่โรงเรียนก่อนได้มั้ย เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน คุณลุงกับคุณป้าไม่ว่าอะไรหรอก อยู่คุยกับผมหน่อยได้มั้ย"

"จะให้ฉันอยู่กับคุณได้ไง ในเมื่อฉันเพิ่งเห็นคุณครั้งแรก..ฉันไม่เชื่อใจคนแปลกหน้าหรอกนะ"

"เฮ้ย!!นัท  เย็นนี้ปอนกะเบลไม่ว่าง แกจะกลับคนเดียวก็เชิญนะ ถ้าแกไม่กลัวไอ้พวกขี้หลีอ่า"

"ปอน...ไม่ห่วงนัทเลยใช่มั้ยถึงจะปล่อยให้นัทไปกับคนที่เพิ่งรู้จักกันเนี่ยนะ"

"ก็..."

"นัท  เราเป็นเพื่อนกันนะคนอื่นก็รู้ มีแต่นัทที่ไม่รู้อย่างนั้นหรอ  อย่าโกหกบอมได้มั้ย บอมไม่ชอบเลย นัทผมรู้ นัทจำบอมได้ นัทอย่าเล่นแบบนี้กับบอมได้มั้ย"

"จะให้ฉันเล่นอะไรกับคุณเล่า ก็ฉันไม่รู้จักคุณนี่นา..อีกอย่าง ปล่อยมือฉันได้แล้ว ปล่อยมือฉันเลยนะ"

"นัท..."

เขามองหน้าฉัน แล้วส่งสายตาวิงวอนมาหา  แต่ขอโทษฉันไม่หลงเสน่ห์นายด้วยการทำสายตาอย่างนั้นหรอกนะ..ฉันจะเกลียดนายด้วยซ้ำไปถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่น่ะ

"ปล่อยนะ"

"นัท  อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น  พอทีเถอะ กับการเล่นละครของคุณ  ผมแทบขาดใจแล้วรู้มั้ย"

"อืม..ดี จะได้เลิกยุ่งกับฉันซะที"

"ยังไงผมก็ไม่ปล่อย  ถ้านัทยังไม่ยอมคุยกับผมเย็นนี้"

"อย่าทำแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ  ส่วนสายตาวิงวอนของนายน่ะ  ใช้ไม่ได้กับฉันหรอก  โปรดจำไว้ด้วย"

"นัท คุณเปลี่ยนไปมากนะ"

"ฉันจะเปลี่ยนไปมากกว่านี้ และ แปลกมากกว่านี้ เพราะว่าตอนนี้ ฉันกะ..."

"เฮ้ย!!นัทไปโรงเรียนกันเหอะ จะสายแล้วอ่า"

"ใช่ เบลเห็นด้วยกับปอนนะ บอมปล่อยมือนัทเขาเหอะ"

"ปอน เบล แต่ว่านัทยังไม่ยอมบอมเลยนะ"

"เอาเหอะน่า บอมอย่าทำตัวแบบเด็กอีกเลย"

พอจบคำพูดของ ปอน  หมอนั่นก็ปล่อยมือฉันอย่างง่ายดาย  แล้วทำไมพวกแกไม่ช่วยฉันไว้แต่แรกห๊ะ..ไอ้พวกนี้นี่ ฉันอยากจะฆ่าพวกแกจริงๆเลย   แล้วปอน กับ เบล ก็มาเดินข้างๆฉันทั้ง 2 คนปอนอยู่ซ้าย เบลอยู่ขวา เบลคั่นระหว่างฉันกับบอม  เรารู้จักันมาตังแต่เกิดเลยมั้งเนี่ย พ่อแม่พวกเราก็รู้จักกัน  เราเลยสนิทกันมากอ่านะ รักกันมากด้วย ตอนนี้เรา 3 คนก็อยู่ ม.4 แล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครทำให้ความสัมพันธ์เราแตกกันเลย  ฉันว่านะปอนกะเบลอ่า เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย

"(กระซิบ) เมื่อกี๊แกคิดจะพูดว่าอะไรไม่ทราบห๊ะ!!"

"(กระซิบ) ก็จะพูดว่า เกลียดไง เกลียดจะตายไอ้พวกดื้อรั้นเนี่ย"

"(กระซิบ) แกนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว.."

"(กระซิบ) แล้วแกจะให้ฉันรู้อะไรล่ะ บอกมาดิ"

"(กระซิบ) ไว้ถึงห้องแล้วจะบอก"

"(กระซิบ) กวนดีแหะ -_- "
 
จบบทสนทนาผ่านเส้นเสียงระหว่างฉันกับปอน..*-*  แล้วฉันก็หันไปกระซิบกับเบล ที่เดินคั่นกลางระหว่าง ฉันกับผู้ชายคนนั้น

"(กระซิบ) เบลขอบใจมากนะ"

"(กระซิบ) ขอบใจอะไรหรอ"

"(กระซิบ) ก็ขอบใจที่เบลมาเดินคั่นระหว่างฉันกับอีตาผู้ชายหัวดื้อรั้นไง"

"(กระซิบ) อย่าไปเรียกบอมอย่างนั้นซิ ไม่ดีเลยรู้มั้ย"

"(กระซิบ) ไม่ดียังไง นัทว่านัทเรียกเขาถูกชื่อแล้วนะ 555"

"(กระซิบ) ตลกดีนอะ นัทเอ๋ย"

จบบทสนทนาผ่านเส้นเสียงระหว่างฉันกับเบล ทำไมอีตาผู้ชายหัวดื้อรั้น หันมามองฉันด้วยสายตางุนงงอย่างนั้นล่ะ  น่าเตะนักเชียว

++++++++++++++เมื่อถึงโรงเรียน++++++++++++++++

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"

เสียงกรี๊ดดังสนั่นทั่วโรงเรียน ฉันล่ะงงจริง ฉันอยู่โรงเรียนนี้ ย่างเข้าปีที่ 4 แล้วนะ ไม่เห็นใครจะมากรี๊ดเลย รึเพราะว่าอีตาผู้ชายหัวดื้อรั้นเข้ามาด้วยนะ เดี๋ยวต้องสืบ...ฮิๆๆ ระดับนี้แล้ว ยังไงซะก็ต้องรู้ให้ได้ อีตาผู้ชายหัวดื้อรั้น  นายมีอะไรดีห๊ะ!! O.O