หนุ่มสุดกรี๊ดกรีดหัวใจสาวห้าว

ลำดับตอนที่ #1 : [คุณคือใคร?]

"Hey  you!!"

"มีอะไรรึ ยัยนัท"

"รอกันด้วยดิ แกจะรีบไปไหนห๊ะ! แกจะไม่รอเพื่อนสุดที่น่ารักอย่าง I เลยเรอะไงกัน"

"นี่ถ้านัทน่ารักนะ เจ้าลิลลี่ที่บ้านยังน่ารักกว่าเลย..ว่ามั้ยจ้ะปอน"

"อืม ปอนก็คิดแบบเดียวกับเบลอ่า"

"นี่พอเลยยัยระฆังปากมาก ช้านล่ะอยากตาย พวกแกไม่เคยเห็นว่าฉันน่ารักเลยใช่มั้ยเนี่ย"

"ใช่/ใช่" 
ทั้งปอนและเบลพูดพร้อมกัน ช้านล่ะอยากตาย ใช่สินะ ช้านไม่เคยน่ารักเหมือนใครเขานี่..T_T ทำไมพระเจ้าไม่ให้ฉันเกิดมาหน้าตาดีสักครึ่งของยัยเพื่อน 2 คนนั้นน้า..ฮือๆๆ คิดแล้วเศร้าใจจัง

"นี่เดินช้าอย่างกะเต่าอย่างนี้ใครจะไปรอแกได้เนี่ย บ่นว่าเขาไม่รออย่างนู้นอย่างนี้ ดูตัวเองดิ เดินช้าเหมือนเต่าล้านปีเลยอ่านะ"

"อย่าบ่นมากสิคะ คุณหญิงปอน..แหวะ แสลงปากตัวเองจริ๊ง"

"แล้วใครสั่งให้แกพูดอย่างนั้นล่ะ นัท เอ๋ย?"

"ไม่อยากทะเลาะด้วยและ  ทะเลาะทีไรฉันแพ้พวกแกอย่างเดียวเลย ฮือๆๆT_T เกิดมาชีวิตรันทดนะเนี่ย.."

"555 สมควรมั้ยล่ะ"

"ใช่ๆเถียงดีนัก เราเห็นด้วยกะปอนทุกประการเลยนี่นา จะไปอยู่ข้างนัทก้ไม่ได้อ่านะ เข้าใจกันหน่อย"

"ชิชะ..ช้านไปก็ได้"  แล้วฉันก็จ้ำอ้าวเดินตรงไปโรงเรียนไม่รอ 2 คนนั้น แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดฝีเท้าเพราะว่า..ไปชนกะคนอื่นเข้านี่สิ =_="

"ว้ายยย!!!!!!!!"

"ขอโทษครับ..คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ"

ไม่เป็นอะไรมั้ง..ตามีก็ดูดิคร้ะ คุณพี่ขา!!ขอเท้าฉันจะแพลงไม่นี่ *_*

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ฉันพูดปัดๆไปด้วยควมเบื่อหน่ายชีวิตตัวเองแล้วก็รีบลุกขึ้นยืนด้วยความเร่งรีบ เดี๋ยว 2 คนนั้นเห็นได้หัวเราะฉันอีกแน่เลย

"โอ้ย!!"

ลุกขึ้นไปได้หน่อยก็เจ็บข้อเท้ามาซะงั้นเลยอ่าฮือๆๆT_T God don't help me แต่ผู้ชายคนนั้นไม่อยู่เฉยแหะ พอฉันร้องโอ้ยขึ้นมา เขาก็เข้ามาประคองฉันเลยอ่า เหอๆๆยังดีที่มีคนช่วยเรา ไม่งั้นได้ตายแน่เลย*๐*

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" 

ฉันบอกขอบคุณเขาโดยไม่มองหน้าเขาซักวิเดียว เพราะขี้เกียจมองอ่า รูปร่างคล่าตาเป็นไงฉันก็ไม่รู้ แล้วก็มีเหตุที่ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาก็คือ..

"เฮ้!ยัยนัท แกทำไรอยู่น่ะ"

"ใช่ๆ แกไปทำอะไรผู้ชายเขาหรอ กลางวันแซกๆ"

ไอ้บ้าเอ้ย!!พวกแกคิดกันได้แค่นี้ใช่มั้ย -_- แค่คิดอ่านะ ไม่ได้พูดออกไป

"เขาไม่ได้ทำอะไรผมครับ ผมชนเขา แล้วเขาขาแพลงผมก้เลยช่วยเขาครับ"

แล้วฉันก็เลยหันไปมองหน้า..ผู้ชายคนนี้ ด้วยความสงสัยที่เขาไม่ขำเลย เขาดูเป็นคนดีอ่านะ

"คะ..คุณ"

ฉันอุทานออกไปแล้วจึงหันหน้าไปมองเขาช้าๆ สายตาเขาก็มองฉัน เรา (ฉันกับเขา) อยู่ใกล้กันในระยะ 10 เซนฯ ใกล้กันมากเลย โอ้พระเจ้า เขาหน้าแดงอ่าค่ะ เขาหล่อมาด้วย นัยน์ตาสีน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน ปากสวยเรียวได้รูป ว้าย!!ช้านคิดอะไรเนี่ย ไม่คิดและ เลิกๆๆปล่อยวาง

"นะ..นัท"

เขาเรียกชื่อฉันขึ้นมา..ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเลยดิที่นี้อ่า ทำไงดี ฉันควรทำอะไรต่อไปนี้เนี่ย เขารู้ชื่อฉันได้ยังไง เฮ้อ งง!! งงอ่านะ มากด้วยแหล่ะ

"รู้ชื่อฉันได้ไง"

"จำผมไม่ได้หรอครับ..คุณลืมผมแล้วจริงๆด้วย"

ฉันยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขาเหมือนเดิม ยัย 2 คนนั้นก็หยุดเดินแล้วมองฉันกับเขา ยัย 2 คนนั้นก็ทำหน้างงๆ เหมือนกับที่ฉันทำอ่าแหล่ะค่ะ เป็นใครจะไม่งงล่ะคะ คนเพิ่งเคยเห็นหน้ากัน แต่ดันรู้ชื่อฉันอ่า
...