คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter: 12 ผมเหงา.............
1 เดือนกว่าๆแล้วที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเรตะ เวลานี่มันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน แต่พวกคุณคงไม่รู้อะไรหรอกว่า....หนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมรู้สึกหดหู่แค่ไหน ผมได้แต่มองไปที่หมอนอีกหนึ่งใบ ซึ่งเป็นหมอนที่เรตะเคยหนุนอยู่ทุกวัน มันก็ยิ่งทำให้ผมปวดร้าวเข้าไปอีก
“วันนี้เรตะเมลล์มาหาอีกแล้วล่ะ รูกิคุง” คุณอาโออิบอกพร้อมกับเปิดข้อความในอีเมลล์ให้ผมดู แล้วในนั้นก็เขียนมาว่า
~เป็นไงครับทุกคน ยังสบายดีกันอยู่รึเปล่า? ขอโทษคุณแม่จริงๆนะครับที่ไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดด้วย ทุกคนคงจะโกรธล่ะสินะครับ รูกิเป็นยังไงบ้าง? สงสัยคงจะดื้อเหมือนเดิมล่ะสินะ
ไว้ว่างๆผมจะฝากของขวัญไปให้ทุกๆคนนะครับ ช่วงนี้งานยุ่ง.......เรตะ......~
ทันทีที่อ่านข้อความจบ น้ำตาของผมก็ค่อยๆไหลลงมาทีละนิด เขาจะรู้มั้ย?ว่าพวกเราไม่ได้ต้องการของขวัญอะไรเลยทั้งนั้น เราต้องการให้เขากลับมาต่างหากล่ะ โดยเฉพาะผม ผมคิดถึงเขาใจจะขาดอยู่แล้ว อยากขอโทษ อยากบอกกับเขาจริงๆ ว่าผมคิดถึงเขา......
(ป๋ามิบิกับนู๋ไคได้เป็นคนเคลียร์ให้อีกแล้ว)
“ทำไมนายถึงไม่ให้ฉันบอกไอ้กี้ล่ะ? ว่านายอยู่ที่นี่” ผมถามเรตะด้วยความไม่เข้าใจ นี่เขาคิดจะทำให้ไอ้กี้มันขาดใจตายไปเลยรึไงกันนะ?
“อย่าบอกเขาเลย ฉันไม่อยากให้เขาต้องวุ่นวายน่ะ” เขาตอบน้ำเสียงเรียบๆและก็ตั้งหน้าตั้งตาซ่อมกีต้าร์ข้างหน้าไปโดยที่ไม่สนใจอะไร
“แล้วนายไม่สงสารมันเหรอ? มันดูเงียบๆไปมากเลยล่ะตั้งแต่นายไม่อยู่ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลไป 2 รอบแล้ว” เรตะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมามาก น่าหมั่นไส้โคตรๆเลยล่ะครับ
“นายไม่แคร์ไอ้กี้บ้างเลยเหรอ? ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไงกับมัน แค่มองตานายฉันก็รู้แล้ว นายชอบไอ้กี้ใช่มั้ย?!!!” ทันทีที่ผมพูดจบ เรตะก็ก้มหน้านิ่งพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ใช่! ฉันชอบรูกิ แต่ว่าในเมื่อรูกิเป็นฝ่ายไล่ฉันออกมา ก็คงจะให้ฉันกลับไปไม่ได้หรอกนะ ถ้าเขาไม่อนุญาต” ที่แท้ เรตะเองก็แคร์รูกิเหมือนกัน แต่ก็อดโกรธไม่ได้ที่รูกิไล่เขาออกมา ความรักนี่มันเข้าใจยากจริงๆเลยนะครับ ผมกับไคไม่เคยทะเลาะกัน ก็เลยไม่เข้าใจล่ะมั้ง?
ผมตัดสินใจบอกลาเรตะ และรีบไปหาไคที่บ้านทันทีเพื่อช่วยกันปรึกษา เพราะตัวผมเองก็สงสารไอ้กี้มันอยู่ไม่น้อย เมื่อมาถึงผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไคฟัง
“แล้วทำไมมิยะจังไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะ?” ไคโวยวายเมื่อผมเล่าจบ
“ก็เรตะมันไม่ให้บอกอ่ะ กลัวมันจะโกรธ”
“แล้วมิยะจังไม่สงสารกี้รึไงกันเล่า!” ไคยังคงบ่นไม่เลิก
“ก็เพราะสงสารนั่นแหละ ถึงได้มาบอก”
“เราควรจะบอกกี้ดีมั้ยอ่า?...” ไคถามผมอย่างข้องใจ
“ไม่รู้สิ ถ้ามันถึงเวลาก็ค่อยบอกก็แล้วกันนะ ฉันเองก็เกรงใจเรตะเหมือนกัน” เมื่อตกลงกันได้แล้วผมก็พาไคออกไปกินข้าวนอกบ้านทันที เพื่อหารือเรื่องช่วยกี้กับเรตะต่อไป
“ฮัลโหล....” ผมรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่หมดอาลัยตายอยาก
“กี้!...พรุ่งนี้ช่วยออกมาเจอฉันที่สวนสาธารณะข้างโรงเรียนหน่อยได้มั้ย?” ไคบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นผิดปกติ
“มีอะไรเหรอ?.. ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วย”
“เอาเหอะน่า! มาให้ได้ด้วย แค่นี้นะ บ๊ายบาย” แล้วไคก็กดวางสายของผมไปเฉยๆ เฮ้อ!เวลาแบบนี้ ผมคงไม่มีกะจิตกะใจจะไปตื่นเต้นอะไรด้วยหรอกครับ ผมเหงาใจจะขาดอยู่แล้ว
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง และมีดาวอยู่เต็มท้องฟ้า ถ้าเรตะอยู่ด้วยก็คงจะดีสินะ ทำไมผมถึงต้องนั่งดูดาวคนเดียวด้วยล่ะ? พระเจ้าครับ! ขอให้ผมได้เจอกับเรตะเร็วๆด้วยเถอะ พรุ่งนี้เลยก็ดี ผมอดใจรอไม่ไหวแล้วล่ะครับ......
ความคิดเห็น