คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter: 1 เกลียดแกที่สุด!!
เช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส แสงแดดจ้าส่องทะลุม่านเข้ามากระทบกับตาของผม ในขณะที่ผมกำลังค่อยๆกระพริบตาปรับรับแสงตรงหน้าอยู่นั้น ผมก็ได้เห็นใบหน้าของไอ้คนกวนประสาทคนนึงซึ่งผมเกลียดมันที่สุด เรตะ....ไอ้บ้าเอ้ย!!
“กินข้าวได้แล้วลูกๆ!!!” เสียงหวานใสของคุณแม่อุรุฮะ คุณแม่สุดสวยของผมดังขึ้น ทำให้ผมต้องรีบลุกจากเตียงอย่างเร็วเพื่อไปทานอาหารเช้าแสนอร่อย แต่ก็โดนไอ้บ้านั่นกระชากแขนไว้อย่างแรง มันจะทำอะไรกับผมอีกล่ะเนี่ย?
“จะรีบไปไหน? นายยังไม่ได้พับผ้าห่มเลยนะ”
“ก็เดี๋ยวขึ้นมาพับ ตอนนี้ขอไปกินข้าวก่อนได้มั้ยล่ะ?” ผมตอบไปแบบรำคาญ เพราะผมเบื่อขี้หน้ามันมากเลยด้วย มันจ้องหน้าผมแบบไม่พอใจซักพัก มันก็ค่อยๆปล่อยแขนผมออก ผมรีบสะบัดแขนใส่มันอย่างแรงและวิ่งลงมาข้างล่างทันที ที่โต๊ะกินข้าวผมเห็นอาโออิพ่อเลี้ยงของผมหรือว่าพ่อของไอ้บ้าเรตะนั่นแหละครับ เขากำลังจิบกาแฟพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยอย่างสบายใจ ความจริงผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอกนะครับ เพราะเขาทำให้แม่ผมมีความสุขได้อีกครั้ง แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพาไอ้คนวิปริตที่ต้องเอาผ้าปิดจมูกตลอดเวลามาอยู่ด้วยก็ไม่รู้ และผมจะบอกว่าตั้งแต่มันเข้ามา ผมไม่เคยมีความสุขได้เลยซักวันนึง เพราะนอกจากมันจะคอยตามรังควานผมแล้ว คุณแม่ก็ดันให้มันมานอนห้องเดียวกับผมอีก ชีวิตส่วนตัวของผมแทบจะไม่เหลือแล้ว อยากตายยยย.....................
“อ้าว! รูกิคุง มาทานข้าวเช้าด้วยกันสิ” อาโออิชวนผม พร้อมกับขยับเก้าอี้ให้ผมนั่ง
“ครับ !!” ผมขานรับ และนั่งลงข้างๆกับเขา
“มาแล้วจ้า!! วันนี้แม่ทำสุดฝีมือเลยนะ ทานกันเยอะๆเลย” เมื่อกับข้าวมาวางอยู่ตรงหน้า ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาตักใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สนใจอะไร แม่ผมนี่สุดยอดจริงๆ!
“แล้วเรตะคุงล่ะลูก พี่ชายลูกเขายังไม่ตื่นเหรอ?”
“ตื่นแล้วล่ะครับ สงสัยจะอาบน้ำอยู่น่ะ” เชอะ! ทำไมต้องห่วงมันกันด้วยนะ หมั่นไส้!
“งั้นพอกินข้าวเสร็จแล้ว ลูกช่วยขึ้นไปตามพี่เขาหน่อยแล้วกันนะ”
“คร้าบบ!!!” ผมได้แต่ขานรับ ทั้งที่ใจจริงไม่อยากจะยุ่งกะมันด้วยซ้ำไป มันน่ะชอบทำให้ผมต้องวุ่นวายอยู่เสมอเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าผมจะต้องให้มันไปส่งที่โรงเรียนล่ะก็ ผมไม่ไปตามมันหรอก แต่ถ้าผมไม่ทำ มีหวังได้ไปโรงเรียนสายแหงๆ เมื่อกินข้าวเสร็จผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันที จริงๆด้วย! ตอนนี้ไอ้บ้านั่นมันกำลังอาบน้ำอยู่อย่างสบายใจ นี่ถ้าผมไปสายเพราะมันล่ะก็ น่าดู!
“นี่! เรตะ แม่เรียกกินข้าว อาบน้ำให้มันเร็วๆหน่อยได้มั้ย? เดี๋ยวฉันก็ไปเรียนไม่ทันหรอก”
“อื้ม!! เสร็จแล้ว” มันขานรับผมเสียงดัง นี่ถ้าไม่มาตามมันก็คงยังไม่เสร็จล่ะมั้งเนี่ย นี่ผมชักทนกับพฤติกรรมมันไม่ไหวแล้วนะ ในขณะที่ผมกำลังเดินวนไปวนมารอมันอยู่นั้น ประตูห้องน้ำก็ค่อยๆเปิดออกแล้วผมก็ได้เห็น........
“เฮ้ย!!!.....” ผมรีบหันหลังให้กับภาพตรงหน้าทันที เพราะสิ่งที่ผมเห็นก็คือ ไอ้เรตะ มันเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปิดป้องร่างกายส่วนร่างเอาไว้
“เป็นอะไรไปน่ะ นายตกใจอะไรเหรอ? ตัวเล็ก” ผมล่ะเกลียดคำๆนี้ที่สุดเลย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันต้องเรียกผมว่า ตัวเล็ก ด้วย ผมก็แค่สูงไม่ถึงมันก็เท่านั้นเอง ผิดตรงไหนเล่า?
“เปล่าซะหน่อย นายรีบลงไปเถอะ แม่เขารอกินข้าวอยู่น่ะ” มันพยักหน้าพร้อมเดินไปเปลี่ยนชุด ผมแอบมองหุ่นล่ำๆของมันอย่างประหลาดใจ ทำไมมันถึงกล้ามใหญ่ขนาดนี้นะ มันดูฟิตและแข็งแรงมากเหลือเกิน ถ้าผมมีเรื่องกับมันขึ้นมาคงไม่ต้องสงสัยเลยล่ะมั้งว่าใครจะชนะ เฮ้ย! แล้วผมจะมาสังเกตมันทำไมล่ะเนี่ย ช่างเถอะ ไปอาบน้ำดีกว่า.............
ความคิดเห็น