บ่วงหัวใจในม่านหมอก! (วันไนท์สแตนด์)มีebook

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 1 แก๊งเพื่อนสาว (4)

         ไอ้นาว..แกเป็นบ้าอะไรวะใจสั่นอยู่ได้...เธอนั่งกร่นด่าโกรธตัวเอง อยู่ในใจ พยายามมองไปทางอื่นทำไม่สนใจ เพื่อนเธอยังคงพูดเจื้อยแจ้วให้พี่ชายฟังอย่างร่าเริงไม่หยุด ดูเพื่อนเธอสนิทสนมกับพี่ชายมากทั้งๆที่พี่ชายออกจะขรึมจนน่ากลัว
           
          สักพักรู้สึกเหตุการณ์เป็นปกติดี เธอจึงลอบถอนหายใจเบาๆ แต่พอนั่งๆไปสายตาเธอโดนดึงดูดให้หันไปทางเขาอีกครั้ง  หน้าหล่อ คมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ปากสวยรับกับโครงหน้าได้รูปตอนวัยรุ่นว่าหล่อมากแล้วแต่สู้ตอนนี้ไม่ได้สักนิด "หล่อวัวตายควายล้ม"เป็นแบบนี้ซินะ เธอยังแอบชื่มชมความหล่อของพี่ชายเพื่อนเพลิดเพลินโดยไม่ทันสังเกตว่าสายตาคู่คมก็มองเธอผ่านกระจกมองหลังอีกครั้งเหมือนกัน
            
       
         รถยนต์เลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถของห้างดังแห่งหนึ่ง  กานต์รวีตัดสินใจในที่สุดว่าควรไปร้านบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่าง เธอกระซิบบอกเพื่อนว่าพี่ชายชอบอาหารญี่ปุ่นแต่เกลียดการนั่งรอปิ้งย่างเป็นที่สุด แต่พวกเธอชอบปิ้งย่างมาก แต่แทบทุกร้านปิ้งย่างดังๆก็มีพวกซูชิ อะไรงี้อยู่แล้วคนเป็นพี่ชายก็เต็มใจให้น้องสาวเลือกร้านตามความพอใจ  เพราะเป็นร้านปิ้งย่างในห้างดังค่อนข้างหรูและติดแอร์เย็นฉ่ำพี่ชายขี้ร้อนของกานต์รวีจึงนั่งอย่างสบายใจ
         
          ระหว่างรอสองสาวที่ปิ้งย่างทั้งหมู เนื้อ ซีฟู้ด ต่างๆ ส่วนใหญ่เป็นของที่ชายหนุ่มชอบแต่เขาไม่ได้สังเกตว่าสาวๆย่างอะไรบ้างนั่งกินซูซิเงียบๆ แอบสังเกตว่าเพื่อนน้องสาวเริ่มผ่อนคลาย ไม่ประหม่าเขาเหมือนตอนนั่งรถมา คุยเล่นกับน้องสาวเขาเสียงร่าเริง ปากอิ่มๆเล็กๆนั้น ช่างคุยไม่เบา กำลังนั่งคิดนั่งฟังสองสาวเม้าท์เพลินๆ หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเขาก็คีบเนื้อย่าง มาใส่ในจานเขาหลายชิ้น ตามด้วยหมูและกุ้ง แล้วหยุดหันมามอง 
        
       "เอ่อ..พี่ซันแพ้กุ้งหรือเปล่าคะ"เธออ้อมแอ้มถามเบาๆ แต่ชายหนุ่มส่ายหัวเป็นคำตอบ
          
        "หยุดย่างให้พี่ แล้วเรากินเอง บ้างเถอะ เต็มจานพี่แล้ว"ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่น้ำเสียงเรียบๆทอดอ่อนลง 

        "เห็นเรายังไม่ได้กินเลย โน่นดูซิ แซนกินปากมันแผล็บเลย"พี่ชายแซวน้องสาวที่เอาแต่คีบเข้าปากเพราะเห็นว่าเพื่อนที่นั่งใกล้กว่า บริการพี่ชายแล้ว ส่วนเธอชอบนั่งฝั่งทางออกและใกล้เตาปิ้งย่าง
           
        "พี่ซันอะ..ว่าน้อง เห็นว่ามากับพี่หรอกเลยไม่ต้องรักษาภาพอะ ยัยนาวนางขี้เกรงใจ อ้าวแกกินเร็วๆ ฉันเสียคะแนนนิยมจากพี่ชายแล้วเนี่ยจะเกรงใจพี่ซันทำไม ล้มทับให้แบนไปเลย"ว่าแล้วคีบปิ้งย่างใส่จานเพื่อนเป็นการใหญ่
            
         "แกอย่าเยอะ ไอ้แซน ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ย่างเนื้อให้พี่เขานิดๆหน่อยๆเอง"เธอแย้งเพื่อนเบาๆแล้วเริ่มคีบเนื้อย่างเข้าปากบ้าง
             
         ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นเพื่อนน้องสาวเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่เธอไม่เห็นยิ้มน้อยๆของพี่ชายเพื่อนเช่นเคย ออกจากบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างก็ชวนกันไปเดินดูของดูเสื้อผ้าสองสาวดูทุกอย่าง ตามประสาผู้หญิง ส่วนชายหนุ่มตั้งใจให้เวลาน้องสาวทั้งวันอยู่แล้วจึงเดินตามเงียบๆ บางทีน้องสาวก็หันมาคุยด้วยบ้าง ส่วนเพื่อนน้องสาวหันมามองบ้างสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย คงกลัวเขาเบื่อจึงหันไปซุบซิบกับน้องสาวเขา

         "เอ่อ..พี่ซันเบื่อมั้ยคะ แซนว่าพี่นั่งดื่มกาแฟรอตรงคาเฟ่นั้นก็ได้นะคะ แซนกับนาวขอเวลาอีกครึ่งชั่วโมง นึกขึ้นได้ว่ามีของต้องซื้อเตรียมตัวไปภูเก็ตด้วยค่ะ"พี่ชายพยักหน้าเป็นคำตอบแล้วเดินแยกไปทางคาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลผ่านไปครึ่งชั่วโมงตามคำขอสองสาวก็กลับมาด้วยถุงกระดาษเต็มมือทั้งคู่  ชายหนุ่มส่ายหัวในความช้อปปิ้งเร็วของสาวๆ เขาจะช่วยถือแต่ทั้งคู่ยืนยันจะถือเองเพราะถ้าช่วยทั้งคู่คงถือไม่หมดจึงยื่นถุงกระดาษใบเล็กๆ ใส่ในถุงช้อปปิ้งของแต่ละคน แล้วบอกว่าให้แต่ไม่ได้บอกว่าอะไร สองสาวชวนเขากลับ ไม่อยากได้อยากกินอะไรอีก
        
        " เออ..นาวแกจะไปเรียนต่ออเมริกานี่ นี่เลยปรึกษาเจ้าถิ่นเลย รัฐที่แกจะไปเรียนเป็นรัฐเดียวกันกับที่พี่ซันเคยเรียนมาก่อน เห็นแกบ่นๆว่าอยากได้ข้อมูลเพิ่มนี่"กานต์รวีเอ่ยขึ้นขณะนั่งรถกลับหอ
            
          "เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกแกเกรงใจพี่ซันอะ"
           
          "เอ๊ะ..ยัยคนนี้ ช่วยเอาไปบริจาคทีได้มั้ยคำว่า เกรงใจพี่ซันเนี่ยเห็นแกพูดเกือบร้อยครั้งแล้วมั้งวันนี้"
           "หยุดเลยนะไอ้แซน วันนี้พูดมากจังนะแก" แล้วเอื้อมไปตีไหล่เพื่อนเบาๆ ปรามให้เพื่อนหยุด คิดในใจใครจะกล้าปรึกษาล่ะ ไปด้วยกันมาทั้งวันคุยกันนับคำได้ถึงสิบคำหรือเปล่าไม่รู้

        ชายหนุ่มยังคงนั่งขับรถเงียบๆไม่หือไม่อือกับคำพูดของสองสาว จนรถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าหอพักหญิง ก็ดับเครื่องลงจากรถ ช่วยหิ้วถุงทั้งหมดเข้าไปในห้องรับแขกของหอพักที่คล้ายๆล็อบบี้โรงแรม วางถุงทั้งหมดลงบนโต๊ะ ยืนนิ่งแป๊บนึง แล้วเดินกลับไปที่รถ กลับมาพร้อมกับนามบัตรยื่นให้เพื่อนน้องสาว
        
       "นามบัตรพี่ เผื่ออยากปรึกษาเรื่องเรียนต่อ"พูดพลางมองหน้าสวยหวานนิ่ง หญิงสาวก็รับมาถือไว้ แต่ไม่กล้าสบตาเขา รู้สึกเริ่มคันหัวคันตัวยิบๆขึ้นมา จนต้องรีบออกตัว
         
        "วันนี้ขอบคุณพี่ซันมากค่ะที่พาไปเลี้ยงบุฟเฟ่ต์ เอ่อ..รบกวนพี่ซันมาทั้งวันแล้ว งั้นนาวขอตัวก่อนนะคะ เผื่อพี่ซันกับแซนจะได้คุยกัน"ว่าแล้ว ยกมือไหว้ หันไปบอกเพื่อนรวบถือถุงกระดาษของตัวเอง รีบเดินขึ้นข้างบน 

          ช่วงค่ำไลน์กลุ่ม "ฟ้ารั่ว"ก็ดังขึ้นรัวๆเพราะกานต์รวีแชร์ภาพไปกินบุฟเฟ่ต์ และเดินช้อปปิ้งที่มีภาพพี่ชายเธอและเพื่อนสาวร่วมเกือบทุกภาพลงในกลุ่ม เพราะรู้ว่าเพื่อนๆกรี๊ดพี่ชายเธอหนักมาก

แซนดี้ : picture  วันนี้หนุ่มหล่อพากินพาเที่ยวดีงามมาก….

มาดามติ๊ : กรี๊ดดดดด...พี่ซันของฉัน อิจฉาไอ้นาวหนักมาก ได้ควงพ่อเทพบุตรฉันอะ ชาติที่แล้วไอ้นาวมันสร้างโบสถ์ สร้างวัด มาหรือไงวะ ฉันจองของฉันมาตั้งนานนังนาวแอบเอาไปกินเงียบๆเฉย

 นิด้า : ฉันขอเข้ามาประสานเสียงกรี๊ด..กับนังติ๊มันด้วยคน อิจ..อิจ.. หนักมากรู้งี้อยู่หอกับพวกนางก็ดีจะได้มีโอกาสวาสนาใกล้ชิดพี่ซันคนฮอตบ้าง

อ้อนแอ้น :  ฉันก็ฝัน..อยากนั่งมองตากับพี่ซันบ้างจังอะพวกแกร๊...ไอ้นาวแกอย่าเงียบ..อุ๊บอิ๊บควงพี่ซันคนเดียวมาทั้งวัน เม้าท์เลย ไม่แฟร์อย่างแรงพี่ซันควรเป็นสมบัติของชาติ ไม่ใช่ของไอ้นาวคนเดียว

เลมอน : โอ๊ย..พวกแกอย่าเพ้อ..ได้มั้ย ถ้าพวกแกมากับฉันอาจยืนเรียงแถวตัวลีบเหมือนฉันก็ได้ พี่ชายไอ้แซนอะ มนุษย์หุ่นยนต์ไร้อารมณ์มีหน้าเดียว ไปด้วยกันสามสี่ชั่วโมงคุยกับฉันไม่ถึงสิบคำเลย ฉันงี้รู้สึกเหมือนนั่งต่อหน้าอาจารย์ฝ่ายปกครองตอนทำผิดเลยอะ พวกแกอย่าได้ฝันอย่าได้ฟิน

แซนดี้ : น้อยๆหน่อยไอ้นาวนินทาพี่ชายต่อหน้าน้องสาว เดี๋ยวโดนมิใช่น้อย ปากดีตามเคยนะแก ตอนอยู่ต่อหน้าพี่ซัน หงอเป็นลูกหมาถูกแม่ทิ้ง เดี๋ยวเจอฟ้อง.."พี่ชายฉันทั้งหล่อทั้งใจดี.. 
         แป๊บเดียวสติ๊กเกอร์รูปหัวใจ มินิฮาร์ท จากเพื่อนทั้งสามว่าเห็นด้วยขึ้นรัวๆ ยกเว้นพิมพ์สิตาที่ส่งสติ๊กเกอร์ข้อความมาว่า "ตามนั้น" คงหมายถึงประโยคสุดท้ายที่เพื่อนยืนยันว่า..พี่ชายทั้งหล่อทั้งใจดี...

         แต่หลังจากเข้าห้องไปแล้วพิมพ์สิตารีบหยิบถุงกระดาษเล็กๆที่พี่ชายเพื่อนใส่มาให้ในถุงช้อปปิ้งขึ้นมาดูทันที อยากรู้ว่าคนหน้าหุ่นยนต์ให้อะไรเธอ พอลองเปิดดูถึงกับกรี๊ดเบาๆ มันเป็นพวงกุญแจตุ๊กตาแมวสไตล์ญี่ปุ่นขนาดเท่าฝ่ามือเด็ก รูปแบบลวดลายน่ารักมาก เธอยิ้มคนเดียวด้วยความปลื้มปริ่มอยู่นาน  ไม่ว่าเขาจะให้เพราะอะไร หรืออาจเพราะอยากซื้อให้น้องสาวเลยซื้อเผื่อเธอด้วยเพราะไปด้วยกัน แต่บอกเลย ว่าเธอชอบมันมากยิ่งกว่าของกำนัลราคาแพงจากหนุ่มๆที่มาจีบพากันซื้อมายัดเยียดให้ซะอีกถึงแม้ในวงเล็บพี่ชายเพื่อนไม่ได้จีบเธอก็ตาม ชายตามองสักนิดก็ไม่มีเหอะ...        
         
        เขารู้ได้ไงนะว่าเธอชอบแมว คงไม่รู้หรอก คงซื้อๆเอานั่นแหละ เจอกันก็ไม่กี่ครั้ง  แต่ช่างเถอะไม่ต้องหาเหตุผลก็ได้ 
         
         อ้อ..นามบัตรอีกใบเธอก็หยิบมาพลิกดูแล้ว รู้สึกว่าเป็นนามบัตรที่พิมพ์มาสวยมากดูปราณีตเหมือนการ์ดเชิญใบจิ๋ว ดูลงทุนกับนามบัตรซะจริง พื้นบัตรสีเข้มเกือบดำตัวอักษรสีทอง แต่รูปแบบอักษรเท่ห์มาก เหมือนเจ้าของเลย.. นึกแล้วก็หมั่นไส้ตัวเองที่ลับหลังก็อวยยศพี่ชายเพื่อนซะลอยอยู่กลางอากาศ หยิบนามบัตรขึ้นมาอ่านอีกครั้งทั้งๆที่จำชื่อนามสกุลเขาได้ขึ้นใจตั้งแต่เข้าเรียนเกรดเจ็ดแล้ว
         
THE SUN ARCHITECTURE STUDIO
       ภาณุรุจ   เกียรติโยธิน
 
        พิมพ์สิตาเก็บนามบัตรและพวงกุญแจแมวใส่ในกล่องไว้อย่างดีตั้งใจว่าจะเอามาใช้แค่บางโอกาสเท่านั้นกลัวมันจะเก่าถ้าใช้บ่อย เธอนอนยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงไลน์ ติ๊ง..อีกรอบ เข้าไปอ่านเป็นกานต์รวีส่งมา ว่าอย่านอนดึกนักพรุ่งนี้ให้ตื่นเช้าไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน เพราะเมื่อกลางวันกินปิ้งย่างมาเยอะ


#####################

ยัยมะนาวแอบกรี๊ดพี่ซันสุดขีด...

ปล.เรื่องของคู่นี้ "ไฟรักในตะวัน"ใครยังไม่เคยอ่านไปหาอ่าน ebookกันได้น้าาา ฟินตัวแตก...