ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 3 เที่ยวผับ (4)
หญิงสาวรีบลุกทรงตัวยืนขึ้นเธอยิ่งเมาๆมึนๆอยู่ด้วย ไม่ได้มองหน้าใครที่โต๊ะเลย รีบเดินไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว นึกสงสัยว่าเจ้ากลิ่นฉุนที่เธอดมไปเมื่อกี๊มันคืออะไร แต่ช่างเถอะคิดได้แค่นั้นก็รีบเข้าห้องน้ำแล้วเดินอ้อม ไปอีกทางไม่ผ่านโต๊ะสามหนุ่มนั่นอีก ทางด้านสามหนุ่มคนเจ้าของยาโพล่งขึ้นเสียงดัง
"ชิบหายแล้วมึง เขานึกขึ้นได้รีบปิดขวดยาอย่างรวดเร็ว ว่าแต่เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นดมเข้าไปเต็มๆเลยว่ะ พวกนายว่ายาจะออกฤทธิ์มั้ยวะ"
"ถ้านายอยากรู้ออกไปรอดูหน้าผับดิ ข้าว่าถ้ายาออกฤทธิ์ไม่นานผู้หญิงคนนั้นต้องออกจากผับแน่ เพื่อนอีกคนพูด"
ชั้นสองของผับห้าหนุ่มที่ยังคงนั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เริ่มมีอาการเมากันแล้ว อวัศย์เองก็รู้สึกเมาหน่อยๆ ตาลายนิดๆ อึดอัดแปลกๆ และร้อนทั้งๆที่แอร์ก็เย็นดี สงสัยน้ำกัญชาของเพื่อนจะเริ่มออกฤทธิ์ จึงขอตัวจากเพื่อนออกไปสูดอากาศปลอดโปร่งข้างนอกผับสักพัก
สิบนาทีผ่านไปกานต์รวีซึ่งรู้สึกมึนๆ หัวหนักๆ จากการดื่มไปหลายแก้วกลับมานั่งเฝ้าโต๊ะ ส่วนเพื่อนทั้งสามก็ยังแด๊นซ์กระจายวาดลวดลายกันไม่หยุด
เธอนั่งไปได้แป๊บนึงรู้สึกหัวใจเต้นแรง ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มแปลกๆ อาการเต้นตุบๆกลางกายสาวที่ไม่เคยเกิดขึ้นแบบนี้มาก่อนและรู้สึกเหมือนมีน้ำเหลวๆเปียกกางเกงใน เธอเริ่มนั่งหนีบขา กดอาการบางอย่าง หายใจแรงขึ้น จนรู้สึกว่าตัวเองจะคุมไม่ไหวลุกลี้ลุกลน เดินเร็วๆไปบอกเพื่อนๆ ว่าขอกลับห้องก่อนรู้สึกปวดท้องเหมือนจะท้องเสีย กีรติซึ่งกำลังสนุกสุดเหวี่ยงจะไปส่งที่ห้องหญิงสาวบอกว่าไม่ต้องไปเองได้เพราะใกล้นิดเดียว ไม่อยากขัด จังหวะเพื่อนที่กำลังมันส์กับเพลง เธอคิดว่ายังดูแลตัวเองได้เพื่อนเลยไม่ขัดอีกและหันไปเต้นต่อ
กานต์รวีรู้สึกตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นกับตัวเองจนคิดไม่ออกว่าควรบอกเพื่อนตรงๆ เพื่อนอาจช่วยได้ แต่กลับคิดว่าควรออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ควรกลับห้องพักก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะจัดการกับอาการ ตุบๆกลางร่างกาย ที่กำลังเร่งเธออยู่ตอนนี้อย่างไร กางเกงในเปียกชื้นไปหมดแล้ว
หญิงสาวคิดได้แค่นั้นก็ผลุนผลันลนลาน สะพายกระเป๋าถือเดินออกจากผับอย่างรีบเร่ง พอเดินพ้นประตูผับออกมา เห็นผู้ชายสามคนมองมาที่เธอ หญิงสาวซึ่งขณะนี้เดินเริ่มไม่มั่นคงตาปรือเยิ้ม พยายามควบคุมตัวเองอย่างที่สุด
"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ" หนึ่งในสามหนุ่มเดินเข้ามาถามเธอ
"มะ..ไม่มีค่ะ กรุณาหลีกทางด้วยฉันกำลังรีบ"
"แต่ผมว่าคุณต้องการความช่วยเหลือนะครับ และผมว่าผมช่วยคุณได้"ชายหนุ่มยังยืนขวางทางเธออยู่ หญิงสาวซึ่งต้องบังคับตัวเองอย่างหนักไม่ให้เข้าไปกอดผู้ชายที่กำลังขวางทางเธออยู่
พลันสายตาก็มองข้ามไหล่ผู้ชายคนนั้นไป เห็นร่างสูงใหญ่ของ อวัศย์กำลังเดินมาทางเธอชายหนุ่มจะกลับเข้าไปหาเพื่อนข้างใน
กานต์รวีคิดอะไรไม่ออกแล้ว แต่ขาของเธอเดินหลบผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเดินเร็วๆไปหาชายหนุ่มยังพอมีสติคิดได้ว่ารู้จักเขามากกว่าสามหนุ่มแปลกหน้านี่ รู้สึกปลอดภัยกว่า
เธอเข่าอ่อนโผเข้ากอดคอชายหนุ่มมือทั้งสองข้างคล้องคอเขาไว้ ร่างอรชร แนบชิดซบอกกว้าง ส่วนอวัศย์กำลังยืนอึ้งกับการกระทำของหญิงสาวแปลกหน้า สาวหน้าสวยผมยาวหยิกเป็นลอนดูเหมือนตุ๊กตาแต่เซ็กซี่มาก อยู่ๆเดินโผเข้ามากอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"คุณจะทำอะไรนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ ผมไม่ชอบซื้อกินข้างทาง ไปหาคนอื่นเถอะ"ชายหนุ่มเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่า ที่เดินเข้าหา
แขกดื้อๆ แต่ดูเหมือนหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้ยินที่เขาพูด ยังคงยืนหนีบๆบิดๆหน้าซบอยู่ที่อกกว้างมือยังคล้องคอเขาเพื่อทรงตัวยืน
"คุณผมบอกให้ออกไปไงอย่ามาทำเมาใส่ผมแบบนี้ หรือต้องให้ใช้ความรุนแรง ถึงผมไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง แต่ผมเกลียดการกระทำน่ารังเกียจ แบบที่คุณกำลังทำอยู่ อย่าให้ผมต้องหมดความอดทนแล้วเหวี่ยงคุณลงบนพื้นนะ ว่าไงจะออกไม่ออก ปล่อยผมซะทีซิ ต่อให้คุณยืนกอดผมทั้งคืนคุณก็ไม่ได้แอ้มหรอก ผู้หญิงแบบคุณผมเจอประจำ"เขาพูดกับเธอเสียงเข้มจนเกือบตะคอก
หญิงสาวยังคงยืนนิ่งๆ ซบเขาอยู่อย่างนั้นได้ยินที่เขาพูดทุกคำแต่ตอนนี้เธอกำลังรวบรวมสติกดอารมณ์ความต้องการที่กำลังจู่โจมเธออย่างหนัก จนไม่รู้จะไปต่ออย่างไรดี พอเห็นเธอเงียบไม่ตอบกลับและไม่ออกจากตัวเขา ชายหนุ่มเริ่มโกรธ เลยเอื้อมมือไปข้างหลังจะปลดมือเธอออกจากคอเขา แล้วโยนเธอออกไปให้พ้นทาง อยากไปหาแขกที่ไหนก็เชิญ แต่ต้องไม่ใช่เขา
เธอรับรู้ถึงแรงที่พยายามจะแกะมือเธอออก รู้ว่าเธอสู้เขาไม่ได้อยู่แล้วจึงตัดสินใจในที่สุด
"ชิบหายแล้วมึง เขานึกขึ้นได้รีบปิดขวดยาอย่างรวดเร็ว ว่าแต่เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นดมเข้าไปเต็มๆเลยว่ะ พวกนายว่ายาจะออกฤทธิ์มั้ยวะ"
"ถ้านายอยากรู้ออกไปรอดูหน้าผับดิ ข้าว่าถ้ายาออกฤทธิ์ไม่นานผู้หญิงคนนั้นต้องออกจากผับแน่ เพื่อนอีกคนพูด"
ชั้นสองของผับห้าหนุ่มที่ยังคงนั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เริ่มมีอาการเมากันแล้ว อวัศย์เองก็รู้สึกเมาหน่อยๆ ตาลายนิดๆ อึดอัดแปลกๆ และร้อนทั้งๆที่แอร์ก็เย็นดี สงสัยน้ำกัญชาของเพื่อนจะเริ่มออกฤทธิ์ จึงขอตัวจากเพื่อนออกไปสูดอากาศปลอดโปร่งข้างนอกผับสักพัก
สิบนาทีผ่านไปกานต์รวีซึ่งรู้สึกมึนๆ หัวหนักๆ จากการดื่มไปหลายแก้วกลับมานั่งเฝ้าโต๊ะ ส่วนเพื่อนทั้งสามก็ยังแด๊นซ์กระจายวาดลวดลายกันไม่หยุด
เธอนั่งไปได้แป๊บนึงรู้สึกหัวใจเต้นแรง ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มแปลกๆ อาการเต้นตุบๆกลางกายสาวที่ไม่เคยเกิดขึ้นแบบนี้มาก่อนและรู้สึกเหมือนมีน้ำเหลวๆเปียกกางเกงใน เธอเริ่มนั่งหนีบขา กดอาการบางอย่าง หายใจแรงขึ้น จนรู้สึกว่าตัวเองจะคุมไม่ไหวลุกลี้ลุกลน เดินเร็วๆไปบอกเพื่อนๆ ว่าขอกลับห้องก่อนรู้สึกปวดท้องเหมือนจะท้องเสีย กีรติซึ่งกำลังสนุกสุดเหวี่ยงจะไปส่งที่ห้องหญิงสาวบอกว่าไม่ต้องไปเองได้เพราะใกล้นิดเดียว ไม่อยากขัด จังหวะเพื่อนที่กำลังมันส์กับเพลง เธอคิดว่ายังดูแลตัวเองได้เพื่อนเลยไม่ขัดอีกและหันไปเต้นต่อ
กานต์รวีรู้สึกตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นกับตัวเองจนคิดไม่ออกว่าควรบอกเพื่อนตรงๆ เพื่อนอาจช่วยได้ แต่กลับคิดว่าควรออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ควรกลับห้องพักก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะจัดการกับอาการ ตุบๆกลางร่างกาย ที่กำลังเร่งเธออยู่ตอนนี้อย่างไร กางเกงในเปียกชื้นไปหมดแล้ว
หญิงสาวคิดได้แค่นั้นก็ผลุนผลันลนลาน สะพายกระเป๋าถือเดินออกจากผับอย่างรีบเร่ง พอเดินพ้นประตูผับออกมา เห็นผู้ชายสามคนมองมาที่เธอ หญิงสาวซึ่งขณะนี้เดินเริ่มไม่มั่นคงตาปรือเยิ้ม พยายามควบคุมตัวเองอย่างที่สุด
"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ" หนึ่งในสามหนุ่มเดินเข้ามาถามเธอ
"มะ..ไม่มีค่ะ กรุณาหลีกทางด้วยฉันกำลังรีบ"
"แต่ผมว่าคุณต้องการความช่วยเหลือนะครับ และผมว่าผมช่วยคุณได้"ชายหนุ่มยังยืนขวางทางเธออยู่ หญิงสาวซึ่งต้องบังคับตัวเองอย่างหนักไม่ให้เข้าไปกอดผู้ชายที่กำลังขวางทางเธออยู่
พลันสายตาก็มองข้ามไหล่ผู้ชายคนนั้นไป เห็นร่างสูงใหญ่ของ อวัศย์กำลังเดินมาทางเธอชายหนุ่มจะกลับเข้าไปหาเพื่อนข้างใน
กานต์รวีคิดอะไรไม่ออกแล้ว แต่ขาของเธอเดินหลบผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเดินเร็วๆไปหาชายหนุ่มยังพอมีสติคิดได้ว่ารู้จักเขามากกว่าสามหนุ่มแปลกหน้านี่ รู้สึกปลอดภัยกว่า
เธอเข่าอ่อนโผเข้ากอดคอชายหนุ่มมือทั้งสองข้างคล้องคอเขาไว้ ร่างอรชร แนบชิดซบอกกว้าง ส่วนอวัศย์กำลังยืนอึ้งกับการกระทำของหญิงสาวแปลกหน้า สาวหน้าสวยผมยาวหยิกเป็นลอนดูเหมือนตุ๊กตาแต่เซ็กซี่มาก อยู่ๆเดินโผเข้ามากอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"คุณจะทำอะไรนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ ผมไม่ชอบซื้อกินข้างทาง ไปหาคนอื่นเถอะ"ชายหนุ่มเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่า ที่เดินเข้าหา
แขกดื้อๆ แต่ดูเหมือนหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้ยินที่เขาพูด ยังคงยืนหนีบๆบิดๆหน้าซบอยู่ที่อกกว้างมือยังคล้องคอเขาเพื่อทรงตัวยืน
"คุณผมบอกให้ออกไปไงอย่ามาทำเมาใส่ผมแบบนี้ หรือต้องให้ใช้ความรุนแรง ถึงผมไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง แต่ผมเกลียดการกระทำน่ารังเกียจ แบบที่คุณกำลังทำอยู่ อย่าให้ผมต้องหมดความอดทนแล้วเหวี่ยงคุณลงบนพื้นนะ ว่าไงจะออกไม่ออก ปล่อยผมซะทีซิ ต่อให้คุณยืนกอดผมทั้งคืนคุณก็ไม่ได้แอ้มหรอก ผู้หญิงแบบคุณผมเจอประจำ"เขาพูดกับเธอเสียงเข้มจนเกือบตะคอก
หญิงสาวยังคงยืนนิ่งๆ ซบเขาอยู่อย่างนั้นได้ยินที่เขาพูดทุกคำแต่ตอนนี้เธอกำลังรวบรวมสติกดอารมณ์ความต้องการที่กำลังจู่โจมเธออย่างหนัก จนไม่รู้จะไปต่ออย่างไรดี พอเห็นเธอเงียบไม่ตอบกลับและไม่ออกจากตัวเขา ชายหนุ่มเริ่มโกรธ เลยเอื้อมมือไปข้างหลังจะปลดมือเธอออกจากคอเขา แล้วโยนเธอออกไปให้พ้นทาง อยากไปหาแขกที่ไหนก็เชิญ แต่ต้องไม่ใช่เขา
เธอรับรู้ถึงแรงที่พยายามจะแกะมือเธอออก รู้ว่าเธอสู้เขาไม่ได้อยู่แล้วจึงตัดสินใจในที่สุด
#########################
ไรท์แจ้งอีกครั้งนะคะเมื่ออัพตอนที่ 15 จบ ไรท์จะปิดตอนต้น และทยอยอัพตอนหลังไปเรื่อยๆจนจบ คนที่ได้อ่านฟรีจนจบคือคนที่ติดตามกันมาตั้งแต่แรก ส่วนใครมาทีหลังไม่ทันตอนไหนก็เข้าไปอ่านติดเหรียญรายตอนใน readawrite ได้นะคะ โดยเริ่มปิดตั้งแต่ตอนที่ 4 ซึ่งเท่ากับตัวอย่างในebook (ไรท์ต้องทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้คนที่ซื้ออีบุ๊ค หรือคนที่อดทนตามอ่านกันมาตั้งแต่แรกรู้สึกว่าโดนเอาเปรียบจากคนที่มาทีหลังแล้วได้อ่านฟรียาวๆโดยไม่ต้องรอเวลา เพราะฉะนั้นคนมาทีหลังอ่านฟรีบ้างหรืออาจซื้อรายตอนบ้างก็ไม่ว่ากันนะคะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น