กระจกสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #2 : การมาเยือน

บทที่ 1

การมาเยือน

          ในค่ำคืนอันเงียบสงบ ดวงจันทร์ทอแสงเปล่งประกายนวลระเรื่อ  กระจกกลับเปล่งแสงสว่างนำพาร่างของหญิงสาวที่กำลังหลับใหลให้เคลื่อนกายเลื่อนหายเข้าไปในกระจก  แล้วไปโผล่อีกกระจกบานหนึ่งซึ่งตอนนี้ก็ทอประกายเช่นกัน

          ในห้องนี้ยังมีบุรุษผู้หนึ่งซึ่งกำลังนั่งตรวจบัญชีของกิจการต่างๆอย่างตั้งใจ พลันกระจกในห้องก็เปล่งแสงทอประกาย  ด้วยความสงสัยบุรุษผู้นี้จึงเดินมายังกระจกที่ตั้งอยู่ในห้องนอนของเขาแล้วภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็คือหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังออกมาจากกระจกบานนี้ในสภาพที่กำลังหลับใหล  ฉับพลันก่อนที่นางจะล้มลงไปเขาได้ประคองร่างของนางเอาไว้อยู่ในอ้อมอกของเขา  ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของนางชัดๆจากแสงจันทร์ที่สาดแสงเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เขาตกหลุมรักนางเข้าอย่างจัง  แม้ว่านางจะยังคงหลับใหล แต่ดวงหน้าของนางกลับต้องตาต้องใจของเขาเหลือเกิน  นางผิวขาวอย่างกับหิมะ  รูปร่างอรชรได้สัดส่วน หน้าตาดูจิ้มลิ้มชวนมอง  นี่หรือที่เรียกว่าบุพเพสันนิวาส  เขาต้องได้นางมาไว้ครอบครองให้ได้  จากนั้นเขาก็อุ้มนางไปนอนที่เตียงนอนของเขา  แล้วก็มองดูนางก่อนจะเผลอจูบที่หน้าผากของนาง...

          แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องนอนที่ตอนนี้มีหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนอนอยู่ซึ่งตอนนี้นางรู้สึกตัวตื่นและกำลังบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง  พอลืมตาตื่นขึ้นมานางก็ต้องรู้สึกมึนงงกับสภาพห้องที่เปลี่ยนไป 

“เอ๋!!!ทำไมห้องของเราถึงได้เปลี่ยนไปจัง  แต่เอ๊ะ! ห้องเราไม่มีเฟอร์นิเจอร์แบบนี้นี่หว่า  โทรทัศน์ ตู้เย็น  คอมฯ ไม่มี  แล้วที่นี้มันที่ไหนอ่ะ” เสียงหญิงสาวพูดออกมา ซึ่งที่จริงแล้วเธอชื่อไอติม อายุ 29 ปี เป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอกำลังมีปัญหา

เสียงเปิดประตูและมีผู้ชายกับผู้หญิงเดินเข้ามา  “เจ้าตื่นแล้วหรือ” เสียงของนายน้อยแห่งสกุลเจ้า เจ้าเหวินกว่าง เป็นบุรุษที่หน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ สง่างามสมชายชาตรี ไม่มีที่ติราวกับเทพบุตรลงมาจุติ กำลังเดินเข้ามาหาไอติมที่นั่งอยู่บนเตียง ไอติมที่ตอนนี้กำลังตกตะลึงกับความหล่อของนายน้อยแห่งสกุลเจ้าอยู่ในขณะนี้ จนเจ้าเหวินกว่างเดินมานั่งข้างไอติมแล้วเรียกถามนางอีกครั้ง ไอติมจึงเพิ่งรู้สึกตัวแล้วเข้าสู่โหมดสงสัยที่ตอนนี้กำลังอยากรู้ว่าที่นี่มันที่ไหนกัน

          “เอ่อ...คือคุณที่นี่มันที่ไหนเหรอ”

          เจ้าเหวินกว่างชะงักไปนิดหนึ่งจึงตอบว่า “ที่นี้คือบ้านของข้าตระกูลเจ้า ข้ามีนามว่า เจ้าเหวินกว่าง ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไร” 

          ไอติมงงสุดๆทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดจาแปลกๆแล้วก็ยังเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ยังกับชุดของคนจีนเล่นหนังกำลังภายในเลย  หรือว่า...ที่นี้จะเป็นประเทศจีนแต่...ไม่รู้ว่าช่วงสมัยไหน แหง่ๆๆตรูมาอยู่ที่นี้ได้ยังงัยฟ่ะเนี้ย 

        “แม่นางเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” พลันไอติมก็รู้สึกตัวตื่นจากความคิดของตัวเองแล้วตอบออกไป “ฉันชื่อ ไอ-ติม คุณชื่ออะไรนะ เหวิน...”

          “ฮึ...เหวินกว่าง ข้าชื่อเจ้า-เหวิน-กว่าง” กรี๊ดๆๆดูสิเขายิ้มออกมางี้ใจแทบละลายเลยอ่ะ “เจ้าบอกว่าชื่อ ไอ...อ้อไอติม ข้าว่าข้าเรียกชื่อแม่นางใหม่ดีกว่าเป็น...นางแซ่ลี

ชื่อหลันเอ๋อร์....ลีหลันเอ๋อร์ น่าจะเหมาะกับแม่นางนะ  เจ้าว่าจริงไหม”

        “เอ่อ..ก็ได้นะ ลีหลันเอ๋อร์ก็ลีหลันเอ๋อร์  ว่าแต่คุณเอ่อไม่ใช่สิท่านพอจะบอกข้าได้ไหมว่าข้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังงัย” เอากับเขาซะหน่อยอิอิ ที่จริงเราก็ชอบดูหนังจีนกะอ่านนิยายจีนแปลอยู่หรอกนะไม่นึกว่าจะได้มาใช้พูดจริงๆๆ

          “เจ้ามาจาก...ไหนนะเหรอข้าบอกไม่ได้ เอาเป็นว่าเจ้าอยู่ที่นี้ทำตัวตามสบายคิดว่าเป็นบ้านของเจ้าแล้วกัน”

          “เซียะเอ๋อร์ มานี้สิ” นางเดินเข้ามาหานายน้อยแห่งสกุลเจ้า หน้าตาของนางสวยน่ารัก สะอาดหมดจด ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กรับใช้ (ไอติดคิดจ้า)

          “เซียะเอ๋อร์คารวะแม่นางลี”

          “นางจะเป็นคนคอยดูแลเจ้า ข้าขอตัวมีงานที่ต้องทำอีกมากมีอะไรก็ถามจากเซียะเอ๋อร์ “ว่าแล้วเจ้าเหวินกว่างก็เดินออกไปจากห้อง

          “เธอ...เอ่อไม่ใช่สิ เซียะเอ๋อร์ คือข้าอยากล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำนะ ห้องน้ำไปทางไหนเหรอ” ตรูถามอะไรออกไปว่ะเนี้ย

          “แม่นางลีท่านรอสักครู่เดี๋ยวบ่าวไปให้คนยกถังน้ำกับเตรียมน้ำอาบและเสื้อผ้าให้ท่านนะเจ้าค่ะ” (ขออภัยหากใช้สำนวนไม่ถูกต้อง)

“เอ่อ..ขอบใจจ๊ะ” สักครู่สิ่งของเหล่านี้ก็ถูกเตรียมขึ้นเรียบร้อยในห้องนอนตรงที่

อาบน้ำจะมีฉากภาพวาดลายดอกไม้กั้นอยู่ (กันเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น)

          “เชิญแม่นางลีเจ้าค่ะ”

          ไอติมก็เดินไปยังที่อาบน้ำซึ่งเป็นถังไม้ขนาดใหญ่ข้างในใส่น้ำอุ่นกำลังพอดีอยู่ 

อืมคนจีนสมัยก่อนอาบน้ำในนี้เหรอเนี้ย  จากนั้นก็ถอดชุดนอนที่ตัวเองใส่เมื่อคืนออก

          “แม่นางลีข้าช่วยท่าน”

          “เอ่อไม่เป็นไรหรอกเซียะเอ๋อร์ข้าอาบเองได้”

          “ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะบ่าวช่วยท่านดีกว่า”

          “เอ่องั้นก็รบกวนด้วยนะ” (ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งมีคนอาบน้ำให้ก็วันนี้แหล่ะ)

          “แม่นางลีท่านผิวสวยจัง  ผมก็ดำยาวสลวย รูปร่างท่านก็ดี มิหน่านายน้อยถึง...”

        “นายน้อยทำไมเหรอ”

          “เปล่าเจ้าค่ะ บ่าวช่วยถูหลังเจ้าค่ะ”

          จากนั้นเซียะเอ๋อร์ก็คอยดูแลปรนนิบัติแต่งตัว แต่งหน้าทำผมให้กับไอติมหรือลีหลันเอ๋อร์จนเสร็จ

          “แม่นางลีท่านรอที่นี่ก่อนนะเจ้าค่ะบ่าวจะให้คนยกอาหารเข้ามา”

          “จ๊ะ นี่เซียะเอ๋อร์เรียกข้าว่า หลันเอ๋อร์ก็ได้นะ”

          “เอ่อ...เจ้าค่ะ” พูดจบนางก็เดินออกไป ไม่นานนางก็มาพร้อมกับเด็กรับใช้อีก2-3คนพร้อมกับอาหาร

          “หือ...หอมจังเลยเซียะเอ๋อร์  โหแต่ละอย่างน่าทานทั้งนั้นเลย” กำลังจะตักกับข้าว

          “เจ้ากำลังกินข้าวอยู่เหรอ  พอดีเลย  เซียะเอ๋อร์”

          “เจ้าค่ะนายน้อย” นางก็เตรียมชามข้าวกับตะเกียบให้ผู้เป็นนาย

          ณ ห้องโถงใหญ่แห่งสกุลเจ้าที่ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสต่างๆมากมาย(แหมคนรวยนิ)  คนแรกที่เดินเข้ามาในห้องนี้คือคุณชายรองเจ้าเหวินอี้ผู้มีหน้าตา

สง่างาม  รูปร่างสูงใหญ่  ตามแบบฉบับชายชาตรี  มีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นเป็นมิตร  คนที่สองคือคุณชายสามเจ้าเหวินหลงมีหน้าตาเหมือนกับเจ้าเหวินอี้เพราะทั้งสองคนเป็นฝาแฝดกันดูผิวเผินนึกว่าคนคนเดียวกันแต่มีจุดเด่นตรงที่หน้าเพราะเจ้าเหวินหลงชอบทำหน้าตาบูดบึ้งผิดกับเจ้าเหวินอี้ที่ชอบทำหน้าตายิ้มแย้มเป็นมิตร  คนที่สามคือคุณหนูเล็กเจ้าอิ๋งอิ๋ง  นางมีหน้าตาที่งดงาม  ริมฝีปากแดงระเรื่อ  ผมดำยาวสลวย ผิวขาว  รูปร่างอรชรได้สัดส่วน ราวกับนางฟ้าจากสวรรค์

          “เอ๊ะ!!!พี่รองทำไมไม่เห็นพี่ใหญ่  ปกติพี่ใหญ่จะมารอพวกเราก่อน”

        “พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อบ้านหมิงพี่ใหญ่ไปไหนเสียถึงได้ไม่ออกมากินข้าวหรือมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า”

          “เรียนคุณชายรอง นายน้อยวันนี้ขอกินข้าวที่ห้องขอรับ”

        “พี่ใหญ่ไม่สบายเหรอ” เจ้าเหวินหลงถามขึ้น

          “เปล่าขอรับแต่นายน้อยบอกว่ากำลังต้อนรับแขกคนสำคัญอยู่ขอรับ”

          “ใครกันแขกคนสำคัญของพี่ใหญ่จนลืมพวกน้องๆของตัวเอง ข้าจะไปดูเสียหน่อยว่าคนผู้นั้นเป็นใครกัน” พูดจบเจ้าอิ๋งอิ๋งก็รีบเดินออกไปยังห้องมังกรวารีที่พำนักของนายน้อยสกุลเจ้า

          “พี่รองข้าก็สงสัยใยพวกเราไม่ตามน้องเล็กไปดูกัน”

          “ฮึ...ไม่ต้องหรอกเหวินหลงถ้าพี่ใหญ่อยากบอกก็บอกเองกินข้าวเถอะ”

          “วันนี้มีของโปรดเจ้าด้วยนะเหวินหลง”