คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter.1 : Mission!!!
ณ พระราชวัง เพอร์ฟรอ์ม ประเทศ โทจิสแลนด์
(ไม่มีอยู่จริงบนโลกนะครับ แต่งขึ้นมาเพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น ไม่อยากอ้างอิงถึงของจริงด้วยครับ เดี๋ยวเสียหาย<<<คนเขียน)
“ อืมม “ ทำไมที่นอนมันนุ๊มมมมนุ่ม ไม่อยากจะตื่นเล้ยยยย ขอนอนต่ออีกซักหน่อยละกัน “ งืมงำๆ “
“ คุณไนท์ค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาบน้ำแล้วเตรียมตัวรับประทานอาหารร่วมกันกับเจ้าชายเลิฟแล้วนะค่ะ อย่าช้ากว่านี้เดี๋ยวท่านจะไม่พอใจเอานะค่ะ “ ใครว่ะเนี่ย เดย์หรอ มันเป็นตุ๊ดตั้งแน่เมื่อไหร่มาค่ะมาขา แล้วยังจะเจ้าชายบ้าบอไรอีกเพ้อเจ้อแล้ว ช่างมันเต๊อะ นอนต่อดีกว่า “ งืมงำๆ “ (ไม่ขอใช้คำราชาศัพท์นะครับ เดี๋ยวใช้ถูกใช้ผิดละหน้าแตก<<<คนเขียน)
“ คุณไนท์ค่ะ ตื่นได้แล้วค่า.......!!!!!!! “ โอ้ยใครมาโหวกเหวกโวยวายว่ะ ไม่นงไม่นอนมันแล้ว
“ โอ้ยยย!! จะตะโกนทำไมนักหนาว่ะเนี่ยเดย์ ไนท์จะนอน “ ผมทำหน้าขุ่นมัวไปยังทางเจ้าของเสียงแต่ก็ต้องตกตลึงเพราะเจ้าของเสียงไม่ใช่เดย์และที่สำคัญ นี่มันไม่ใช่ห้องของผมนิ
“ เห้ยยยยยย!! ที่นี่มัน....ที่ไหนกัน “ หน้าผมคงอึ้งพอตัวทำให้ผู้หญิงคนที่ผมคิดว่าเธอเป็นคนปลุกผมเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ ที่นี่พระราชวังเพอร์ฟอร์ม ประเทศโทจิสแลนด์ค่ะ “ วังบ้าบอไรว่ะเนี่ยชื่อก็แปลก ประเทศนี้ตั้งแต่เกิดมาสิบเก้าปียังไม่ยักจะเคยได้ยิน
“ ดะ..เดี๋ยวก่อนฮะ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง “ ผมถามผู้หญิงคนเดิม
“ ชั้นชื่อโรสเรนเดียร์ เรียกเรนเฉยๆก็ได้ค่ะ ชั้นเป็นพนักงานสังกัดพระราชวังเพอร์ฟอร์ม ได้รับหน้าที่มารับใช้คุณไนท์นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปค่ะ อ้อ ไม่ต้องตกใจไปนะค่ะ ที่ชั้นพูดภาษาไทยได้ เพราะชั้นเป็นลูกครึ่งโทจิสไทยค่ะ และคนส่วนมากในราชวังนี้ก็สามารถพูดไทยได้ค่ะเพราะต้องต้อนรับนักธุรกิจไทยอยู่บ่อยๆ ไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษให้ยากเย็นนะค่ะ “ เอ่อ...ทำไมผู้หญิงคนนี้พูดไม่หยุดเลยเว้ย
“ เอ่อ...ขอบคุณครับที่บอก แต่...ผมจะกลับไทยได้ยังไงล่ะครับ เพราะผมต้องกลับไปหาน้องและพ่อกับแม่ที่บ้านอีก ผมยังต้องดูแลน้อง ต้องช่วยเหลือพ่อกับแม่ผมทำงานอีก ผมหนีท่านมาแบบนี้ไม่ได้นะครับ ให้ผมกลับไปเถอะ “ ผมเล่นบทโศกเพราะคิดว่าผู้หญิงน่าจะเข้าใจอารมณ์นี้ดี แต่...ผู้หญิงที่ชื่อโรสเรนเดียร์ส่ายหน้า หมายความว่าไงว่ะเนี่ย
“ คือ คุณถูกรับเลือกแล้วค่ะ ยังไม่เสร็จภารกิจ คุณก็ไม่สามารถกลับไปได้ ส่วนเรื่องประวัติของคุณอย่าโกหกให้ยากเลยค่ะ ชั้นรู้เรื่องหมดแล้วล่ะค่ะ “ เสียมารยาทจริงมายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ยู้หญิงคนนี้นิ เอ๊ะ!!ภารกิจ? ภารกิจอะไรว่ะ
“ ภารกิจอะไรครับ? “ เรนเดินเข้ามาพยุงให้ผมลุกจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องอาบน้ำ อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้จะ....
“ ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะคุณไนท์ เดี๋ยวหลังจากอาบน้ำแล้วร่วมรับประทานอาหารกับเจ้าชายเลิฟเสร็จก็จะมีคนมาชี้แจงเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้ให้ฟังค่ะ “ ผมพยักหน้า
“ เอ่อ...คุณเรนออกไปได้แล้วมั้งครับ ผมอาบเองได้ “ คนอย่างผมไม่ยอมอยู่ที่ๆไม่ใช่บ้านเกิดตัวเองแน่ๆ ผมต้องหาทางหนีอยู่แล้วรีบไล่ไปดีกว่า
“ ไม่ได้ค่ะ เจ้าชายเลิฟสั่งคนที่ต้องรับใช้ทุกคนว่าต้องดูแลอย่างใกล้ชิด แม้เวลาอาบน้ำก็ต้องอาบให้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะค่ะ ที่นี่เป็นอ่างอาบน้ำ เดี๋ยวชั้นจะช่วยนวดขัดผิวให้ค่ะ เหลือเวลาอีกสี่สิบห้านาที รีบๆเถอะค่ะคุณไนท์ “ เรนผลักให้ผมเข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งมัน...ปิดตาย หนีไม่ได้อีกเอาไงดีว่ะ ยอมทำตามไปก่อนละกัน ผมถอดเสื้อผ้าทั้งหมดกองไว้แล้วพันตัวเองด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวไป
“ เรนออกไปได้แล้วมั้งครับ ผมอาบเองได้จริงๆนะ อีกอย่างผู้ชายกับผู้หญิงอาบน้ำด้วยกันมันดูไม่ดีนะครับ “ ผมบอกปัดเรน จะได้หนีไง ฮ่าๆๆ
“ มะ...ไม่ได้หรอกค่ะคุณไนท์ ถ้าเจ้าชายรู้ว่าชั้นไม่ได้อาบน้ำให้คุณ ชั้นต้องโดนประหารชีวิตแน่ๆเลยค่ะ “ ผมทำหน้าตะลึง ไม่เชื่อหรอกอย่ามาโกหกซะให้ยาก
“ ไม่จริงหรอกครับเรน เจ้าชายคงไม่ใจร้ายนักหรอก ยิ่งกับผู้หญิงแล้วด้วย “ ถ้าเป็นพวกคุณกล้าจะประหารเธอมั้ยล่ะ?
“ เอ่อ..ชั้นไม่ได้โกหกค่ะ เพื่อนชั้นที่เคยทำผิดคำสั่งเจ้าชายไปหน่อยนึง ก็โดนจับขังคุกอดข้าวอดน้ำเจ็ดวันเจ็ดคืน ชั้นไม่อยากเจอสภาพแบบนั้นหรอกนะค่ะ คุณไนท์สงสารชั้นเถอะค่ะ “ แววตาของเรนดูหวาดกลัวไปในพริบตา ท่าทางไอ้เจ้าชายบ้านี่จะเอาจริงเว้ย
“ เอ่อ...ก็ได้ครับ “ ผมเดินลงน้ำอย่างว่าง่าย เรนก็ตามมันช่วยขัดผิวนวดตัวให้ผม ลักษณะแบบนี้...คล้ายอาบอบนวดเลยแฮะ
“ เอ่อ...เรน ไมน้ำมันขุ่นๆอ่ะ “ ตอนแรกลงมายังใส่อยู่เลยนี่หว่า
“ มีกลิ่นด้วยอ่ะ น้ำเสียเปล่าเรน “ ผมลนลานอีกครั้ง
“ เปล่าหรอกค่ะคุณไนท์ ตอนแรกเป็นน้ำแร่ ตอนนี้เป็นน้ำนม ที่มีกลิ่นเพราะชั้นใส่น้ำหอมลงไปนิดนึงค่ะ คุณไนท์กลิ่นตัวจะได้หอมๆ “ ผมพยักหน้ารับ แต่...อะไรมันจะเว่อร์ปานชะนี เอ่ย ฉะนี้ ทั้งอาบน้ำแร่แช่น้ำนม ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยแม้แต่คิดจะทำ
“ คุณไนท์นี่น่ารักดีนะค่ะ มิน่าล่ะคนใกล้ชิดกับเจ้าชายถึงเลือกให้คุณมาด้วย “ น่ารักหรอ? แต่อารมณ์นี่ผิดกับเมื่อกี้คนละขั้วเลย ยิ้มแป้นเชียว
“ เรนอย่ามายอผมเลยดีกว่า ผมธรรมดาจะตายไป แต่...ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเรน คนที่มาที่นี่ไม่ได้มีผมแค่คนเดียวหรอกหรอ? “ ผมเอามือตีน้ำพลางถามเรนไปด้วย ชักสนุกละสิ
“ เปล่าค่ะ มีอีกห้าท่านค่ะ ร่วมคุณไนท์ด้วยก็เป็นหกค่ะ แต่ชั้นเห็นมาหมดแล้วนะค่ะ ชั้นว่าคุณไนท์นี่แหละค่ะ น่ารักที่สุดแล้ว “ แหมๆๆ แม่คุณ พูดอย่างกับว่ามาดูตัวอย่างนั้นแหละ
“ หรอครับ แล้วที่ต้องลักพาตัวผมมาเนี่ย พามาทำไมครับ “ ผมเห็นหน้าเรนเหวอไปนิดนึงก่อนจะอ้าปากพูด
“ นี่คุณไนท์ไม่รู้จริงๆหรอค่ะ แล้วที่ถูกลักพาตัวมาหมายความว่ายังไงกันค่ะ “ ท่าทางเรนจะงงน่าดูแฮะ
“ ก็อยู่ดีๆก็มีคนเข้ามาจับตัวผม พอผมรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว “ เรนพยักหน้าเข้าใจ น่าจะพอคิดเหตุการณ์ออก
“ ทนอีกสามอาทิตย์นะค่ะคุณไนท์ แปปเดี๋ยวเองค่ะ ภารกิจกำหนดเวลาไว้แค่นี้เองค่ะ หลังจากนั้นคุณก็จะได้กลับบ้านแล้วค่ะ แต่ในระหว่างนี้ห้ามคิดจะหนีนะค่ะ ถ้าคุณหนีเท่ากับว่าคุณไนท์เอาชีวิตของชั้นไปด้วยค่ะ “ สามอาทิตย์หรอ นานจังแฮะ แต่ไอ้เจ้าชายบ้านี่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาหรอไงว่ะ สมมติถ้าเห็นใครหน้าแปลกแล้วเกิดหมั้นไส้ไม่จับตัวแขนขาทิ้งเลยเรอะ
“ ผมติดต่อกับที่บ้านได้มั้ย “ ผมถามเผื่อบางทีที่บ้านผมจะเป็นห่วงบ้าง
“ ได้ค่ะ อ๊ะ คุณไนท์เสร็จแล้วค่ะ ชั้นเตรียมชุดไว้ให้แล้ว เดี๋ยวชั้นจะออกไปรอข้างนอกนะค่ะ “ แล้วเรนก็เดินออกจากห้องอาบน้ำไป งานนี้ไม่ง่ายซะแล้วสิ ถ้าผมหนีก็เท่ากับทิ้งชีวิตเรนด้วย ไอ้เจ้าชายเฮงซวยเอ้ย !!!
ผมเดินเข้ามาแต่งตัวในห้องแต่งตัวตามที่เรนบอก แต่...ชุดมันจะเว่อร์ไปไหน เป็นสูทสีคราม มัน เลื่อม รองเท้าหนังสีน้ำตาลเงาแวบอีก โอ้วว แม่เจ้าว้อยย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใส่ของหรูขนาดนี้มาก่อนเลยนะ
“ เรนแล้วทำไงต่ออ่ะ? “ เรนเดินเข้ามาจัดสูทให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเอาหูกระต่ายกับไทด์มาเทียบๆกันจนสุดท้ายก็ได้หูกระต่ายสีเขียวมรกตมันเลื่อม แล้วเรนก็จับให้ผมนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมกับเครื่องมือแต่งหน้าและเซตผมครบชุด เตรียมออกรบได้เลยนะนั่น
ผ่านไปอีกสิบนาทีกิจกรรมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก็จบลงอย่างสมบูรณ์
“ ว้าวววว คุณไนท์ดูดีมากเลยค่ะ “ เรนตบมือเหมือนกับว่าผมเป็นของล้ำค่าที่จับมาเจียรนิดหน่อยก็ดูสวยงามน่าครอบครองเหมือนเพชร
“ ขอบคุณครับ แต่ผมก็เขินๆนะเนี่ย “ ผมเกาหัวพลางแก้เขิน
“ ไปกันเถอะค่ะ ใกล้ได้เวลาแล้ว ตามชั้นมาค่ะคุณไนท์ “ ไม่ให้พักหายใจบ้างหรอไงเนี่ย
ณ ห้องรับประทานอาหาร
“ ถึงแล้วค่ะคุณไนท์ ตรงนี้คุณต้องเข้าไปเองนะค่ะ ชั้นเข้าไปช่วยไม่ได้ ต้องขอโทษจริงๆ ชั้นจะรออยู่แถวนี้นะค่ะ “ เรนบอกผมแล้วผลักให้ผมเดินเข้าไปในห้องนั่นคนเดียว ทั้งๆที่ใจไม่อยากจะเข้าไปในนั้นซักนิดเลย
แต่...พอได้เข้ามาแล้วบอกได้คำเดียวว่า มันหรูเริศมากพะยะค่า ทั้งข้าวของเครื่องใช้ระยิบวิบวับไปหมด ไม่ว่าจะไฟที่เป็นยวงบนเพดานนั่น โต๊ะ เก้าอี้ จาน ช้อน ซ้อม นี่ก็หรูไป ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะเนี่ย
เผลอได้แปปเดียวผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงอีกห้าคนที่สวยสง่ามาก เอ๊ะ ผู้หญิงหรอ แล้วทำไมผมถึงเป็นผู้ชายคนเดียวที่มาอยู่ในที่แห่งนี้ ผมมาผิดที่หรือเปล่าเนี่ย
หญิงงามคนแรก หน้าออกทางจีนหน่อยๆ ใช้ได้แฮะ คนที่สองก็ออกญี่ปุ่น คิขุเว่อร์ คนที่สามนี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นคนเกาหลีเพราะชุดนี่ ฮันบก มาจัดเต็มจริงแม่คุณ คนที่สี่ออกแนวรัสเซียแฮะ หน้าอกนี่สะบึ้มมากเห็นแล้วเยิ้มเลย ขอปาดน้ำลายก่อน ส่วนคนสุดท้ายนี้หน้าตาออกแขกๆหน่อย แต่หน้าคมเป็นบ้าเลย แล้วผม... มาทำอะไรอยู่ที่นี่ ผู้ชายท่ามกลางเหล่าห้าหญิงสาวสวย โอวแม่เจ้า สวรรค์ชัดๆเลยไอ้ไนท์
แต่ผมก็ต้องคิดผิดเพราะสายตาจากผู้หญิงพวกนั้นมองผมอย่างกับตัวประหลาด เหยียดกันให้พอเลยทำให้ผมต้องเดินไปนั่งข้างๆ หญิงชาวเกาหลีเผื่อจะข่มรัศมีกันได้ ดูสิว่าหน้าสดๆกับขาวจะเป็นเกอิชา ใครจะชนะ หึ (แข่งสวยกับผู้หญิง ผู้ชายสมัยนี้ก็คิดได้<<<คนเขียน)
“ เจ้าชายเสด็จ!! “ และแล้วเสียงแห่งนรกก็เริ่มต้นขึ้น
“ ทุกคนลุก!! “ และเสียงของชายคนเดิมก็กล่าวขึ้น ทุกคนลุกกันให้พรึบยกเว้น.....ผม เอ่อ...ยืนก็ยืนว่ะ และแล้วผมก็ต้องยืนประชันสวย(?)กับหญิงชาวเกาหลีนั่น
“ เชิญนั่งเถอะ “ เสียงประกาศิตกล่าว ไม่ต้องบอกก็รู้เสียงใคร เจ้าชายบ้านั่นไง ไม่อยากจะเห็นหน้ามันเลยซักนิด แค้นเคืองใจเรื่องที่เรนเล่าให้ฟังไม่หายเลย
“ อยู่กับเราไม่ต้องมีพิธีมากนะ พูดตามปกติเหมือนที่พวกเธอทุกคนพูดแค่นั้นก็พอ เราไม่ถือสา ลงมือรับประทานเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด ทานให้อร่อยนะครับ “ ทำหน้ายังไงผมไม่รู้เพราะไม่อยากมอง
“ ขอบพระทัยค่ะ “ ผมฟังไม่ออกหรอก แต่คนเขียนมันแปลได้ แต่ละคนก็พูดภาษาของตัวเอง ยกเว้นผมอีกนั่นแหละที่ไม่เอ่ยออกมา
“ มีใครไม่เข้าใจอะไรบ้าง “ ฟังไม่ออกว้อยยย พูดภาษาไทยได้มั้ย สปีคอิงลิชอยู่ได้
“ นายอ่ะมีปัญหาอะไรมั้ย “ บอกว่าฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องไง พ่นมาอยู่ได้
“ มี!! ชั้นฟังนายพูดไม่ออก ช่วยพูดเป็นภาษาไทยได้ป่ะ “ จังหวะที่ผมพูดทำให้ผมเงยหน้าไปมองหน้าคนที่พูดด้วยตามความเคยชินเลยทำให้... *เปรี๊ยะๆ* ตาของผมกับเจ้าชายประสานกันอย่างหาจังหวะหลบไม่ได้
ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม คม ดูลึกลับนั่น ช่างน่าค้นหาเสียจริง ไหนจะใบหน้าที่ได้รูป เรียว สวย ปากเรียวเป็นรูปกระจับเอิบอิ่มสีออกส้มหน่อยๆ แล้วไหนจะจมูกโด่งที่รับกับใบหน้าได้ดี ผิวที่ขาวนั่นอีก รวมๆแล้ว เทพบุตร...เทพบุตรชัดๆ
“ นี่...นาย ฟังเราอยู่หรือเปล่า “ ผมส่ายหัวสลัดความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไปก่อน
“ ไม่อ่ะ ไม่ได้ฟัง โทษนะ ขออีกรอบได้ป่ะ “ ผมก้มหน้าลงอีกครั้ง และเชื่อว่าจะไม่สบตาคมคู่นั้นอีกเป็นอันขาด
“ เราบอกว่า ตอนที่อยู่กับเราใช้ภาษาปกติก็ได้ เราไม่ถือ เพราะเรารู้ว่าพวกเธอคงลำบากกันแน่ถ้าใช้คำราชาศัพท์กับเรา แค่นั้นเอง นายรีบทานเถอะ เดี๋ยวอาหารเย็นแล้วรสชาติจะเสียหมด “ ขอบคุณมากที่เตือน
ในระหว่างที่รับประทานอาหารร่วมกับเจ้าชายพวกผู้หญิงอีกห้าคนก็คุยกันแบบออกรสกับเจ้าชายยกเว้นผมที่นั่งก้มหน้าก้มตา ตะบี้ตะบันกินอย่างเดียว แหวะ ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ไปซะหมดเห็นผู้ชายหล่อเป็นไม่ได้ รู้สึกหมั้นไส้จริง คนเกิดมาหล่อเนี่ย!!
หลังจากที่รับประทานอาหารร่วมกับเจ้าชายอะไรนี่แหละผมจำไม่ได้เสร็จก็ถึงเวลาชี้แจงภารกิจบ้าบอนั่นแล้วสินะ อยากจะรู้แล้วฮะว่ามันคืออะไร
“ มหาดเล็กเครทีฟไปเอาเครื่องแปลภาษาหนึ่งอันมาให้เราหน่อย “ คราวนี้เจ้าชายนั่นพูดภาษาไทยชัดแจ๋ว ก็พอเข้าใจแหละว่าไปเอาทำไม และมหาดเล็กชื่อแปลกคนนั้นหายไปแบบว่าตดยังไม่ทันหายเหม็นก็กลับมาพร้อมกับเครื่องแปลภาษาสุดหรู
“ นี่ครับเจ้าชายเลิฟ “ มหาดเล็กคนที่วิ่งไปเอามาก็ยื่นให้เจ้าชายทันทีที่ถึงเก้าอี้ที่เจ้าชายนั่ง
“ ขอบใจมากนะ นายถอยไปก่อน “ เจ้าชายพูดกับมหาดเล็กแล้วลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมายัง....ผม
“ นี่เราให้ เรารู้ว่านายฟังไม่ออก นี่อาจจะช่วยนายได้ “ ผมรับมาแต่ก็ยังไม่เงยหน้ามองหน้าเจ้าชายนั่นอยู่ดี ไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่เลยจริงๆ
“ ขอบคุณสำหรับเครื่องแปลนี่ “ และผมก็ยัดเข้าหูทันที ไม่อยากมองและรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับหมอนั่น แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
“ ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ เราจะได้ไม่ต้องพูดหลายรอบ “ นี่แหละประเด็น ทำตัวเป็นคนดีไปเถอะครับ เจ้าชายยย!
และแล้วเครื่องแปลภาษาก็ทำงานดีไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่ประโยคเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ
“ ภารกิจที่ว่าคือ พวกเธอทุกคนต้องปรนนิบัติเรา ทำให้เราพอใจมากที่สุด ถ้าเราถูกใจใครคนไหนมากที่สุด เราจะทำการค้ากับคนที่ส่งตัวพวกเธอมาเป็นการตอบแทน การทำไม่มีอะไรยากมากมายนักหรอก เราเป็นคนสบายๆอยู่แล้ว พวกเธอมีกันหกคนเราก็จะแบ่งเวลาเป็นหกช่วงจะทำการจับฉลากกันในช่วงเช้าของแต่ละวัน และเราจะส่งคนของเราไปบอกพวกเธอเองว่ามีอะไรดีไม่ดี คนที่คอยรับใช้พวกเธอจะเป็นคนปรับส่วนตรงนั้นให้พวกเธอเอง มีใครสงสัยอะไรมั้ย “ ยัยฮันบกยกแขนพรึบ ไม่กลัวชุดสะพรึงบ้างหรอไง
“ มีค่ะ “ แปลภาษาเกาหลีได้ด้วยเว้ยเห้ย เก๋ กู๊ด เยี่ยมไปเลย
“ ว่ามา “ เจ้าชายนั่นว่าเรียบๆ
“ แล้วพวกเราจะรู้ได้ยังไงล่ะค่ะว่าท่านพอใจไม่พอใจอะไร มีแค่คนมาบอกให้เราปรับปรุงตัวแค่นั้นเองหรอค่ะ? “ เออ เป็นคำถามที่ดีแฮะ
“ เราจะให้คะแนนพวกเธอ คะแนนเต็มร้อย โดยคะแนนที่ได้จากการปรนนิบัตินั้นคะแนนจะเต็มเก้าสิบ หรือง่ายๆก็คือวันละห้าคะแนนเพราะพวกเธอทำกันคนละช่วงเวลาเราให้พวกเธอพักหนึ่งวัน ยกเว้นว่าเราจะพอใจให้ใครมาปรนนิบัติในวันสุดสัปดาห์ ส่วนอีกสิบคะแนนที่เหลือเป็นคะแนนพิเศษที่ได้มาจากเรา มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย “ ละเอียดยิบเลยพ่อคุณ
“ ชั้นค่ะ “ ยัยหน้าแขกเอากะเขาบ้าง
“ ช่วงเวลาที่ว่าช่วงเวลาไหนบ้างค่ะ “
“ เราลืมไปสนิทเลยนะ มหาดเล็กเครทีฟ นายมาชี้แจงให้ทีสิ “ แสดงว่าเจ้าชายเองก็ไม่รู้ เจริญ!!
“ ครับ ช่วงเวลานั้นจะแบ่งเป็นหกช่วง เช้าสองช่วง กลางวันสองช่วง และ เย็นอีกสองช่วง “ มีแต่ช่วงๆหลินฮุ่ยงอนกันพอดี งานนี้ไม่ได้ออกโรงเลย
“ ช่วงเช้าจะแบ่งเป็นช่วงปรนนิบัติเจ้าชายและออกกำลังกายกับเจ้าชายในช่วงสาย ตอนกลางวันแบ่งเป็นรับประทานอาหารกับเจ้าชายทำอาหารด้วยฝีมือของตัวเองช่วงบ่ายทำกิจกรรมนันทการกับเจ้าชาย ตอนเย็นรับประทานอาหารกับเจ้าชายทำอาหารด้วยฝีมือตัวเองและช่วงสุดท้ายในตอนค่ำปรนนิบัติเจ้าชาย มีใครจะถามรายละเอียดอะไรอีกมั้ยครับ “ ไม่ทำงานราชการบ้างหรอมัวแต่เริงรมอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ แต่ก็...อยากถามแต่กล้าไม่พอแฮะ แต่คนที่กล้ากว่าผมล่ะก็...มี ใครหน่ะหรอ ยัยคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนญี่ปุ่น ยกแขนเหยียดตรงอย่างกับฝึกรด.อยู่เลย ระวังกลิ่นโชยุโชยนะแม่คุณ
“ ปรนนิบัติที่ว่าคืออะไรหรอค่ะ “ ภาษาญี่ปุ่นก็แปลได้ ขอกลับบ้านได้มั้ยนั่น? เจ้าเครื่องแปลนี้อ่ะ
“ ในตอนเช้าจะเป็นการอาบน้ำให้เจ้าชายและรับประทานอาหารเช้าร่วมกับเจ้าชาย ส่วนในช่วงสุดท้ายจะเป็นการอาบน้ำให้เจ้าชายแล้วนอนกับเจ้าชายครับ “ ห๊า!!!!!!!!!!!!!..... มีนอนกับอาบน้ำด้วยกันด้วย ไม่นะ ไม่ ไม่จริงอ่ะ ไม่เอาเด็ดขาด ให้นอนกับผู้ชาย ให้อาบน้ำกับผู้ชาย ข้าพเจ้าขอยอมตายดีกว่า โฮกกกกกกกกกกก!!
“ รับทราบค่ะ “ จะไปรับปากเขาทำมายก๊านนนน พวกเธอเป็นผู้หญิงนะเว้ย รักนวลสงวนตัวกันบ้างสิเว้ย!! แต่ดู...ดูหน้าตาแต่ละคนสิ ท่าทางอยากได้กันแค่สองช่วงนี้ เอาไปเลย เอาไปเถอะ ข้าพเจ้าให้พวกหล่อนไปเลยสองช่วงนี้อีกสี่ช่วงที่เหลือเดี๋ยวข้าพเจ้ารับมือเอง ข้าพเจ้าทำได้ ฮือออออออออออออ.......... แต่ไม่เอาปรนนิบัติเด็ดขาด
“ เราจะเริ่มกันพรุ่งนี้นะครับ ส่วนคะแนนเราจะแจ้งตอนช่วงเช้าของทุกวัน พรุ่งนี้ตอนหกโมงเช้าขอให้ทุกท่านมารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่นะครับ ในคืนนี้ขอให้ทุกท่านเชิญพักผ่อนตามสบายนะครับ “
“ ขอบคุณมากมหาดเล็กเครทีฟ “ เจ้าชายลุกขึ้นพรวด ทำเอาพนักงานทั้งหลายสะดุ้งเฮือกพร้อมกับวิ่งมาตั้งแถวเหมือนจะเสด็จอย่างนั้นแหละ อย่าว่าแต่พนักงานเลย พวกผู้หญิงห้าคนก็เป็นไปกับเขาด้วย เอ่อ...แต่ผมเคยได้ยินสุภาษิตไทยมาว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ทำตามพวกนี้ไปก่อนละกัน
เจ้าชายนั่นเดินไปทางผู้หญิงหมวยๆคนแรก
“ หนี่ฮ่าว ชั้นชื่อ ปิง ป่อง แฉ้ มาจากประเทศจีน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเจ้าชายเลิฟ “ ผู้หญิงคนนั้น ยื่นมือไปจับเจ้าชายเหมือนเชคแฮนด์ แต่ตานี้เยิ้มมันน้ำมันเชียว ปากนี่แทบจะเขมือบหัวเจ้าชายอยู่แล้ว และเจ้าชายนั่นก็เดินมาที่ผู้หญิงคนถัดไปที่หน้าคมบาดตานั่น
“ ฮัลโหล ชั้นชื่อ ยอร์ช บายวอเตอร์ มาจากออสเตรเลีย ยินดีที่รู้จักค่ะเจ้าชายเลิฟ “ แล้วก็ทำเยี่ยงเดิมกับคนแรก และปฏิกิริยาก็เหมือนกันเด๊ะ จนมาถึงคนที่สาม
“ ไฮ่ ชั้นชื่อ ยามาฮ้า ซูซูกิ มาจากญี่ปุ่น ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ เจ้าชายเลิฟ “ และก็เหมือนกันกับสองคนที่ผ่านมา และมาถึงคนที่สี่
“ ฮาย ดาร์ลิ้ง ไอชื่อ แฟซ่า ซัลซิว มาจากรัสเซีย ไนท์ทูมีทยู ปริ๊นซ์เลิฟ “ ถ้าจะสปีคขนาดนี้ และสภาพก็ไม่ได้แตกต่างจากสามคนที่ผ่านมาเท่าไหร่
“ อันยองฮาเซโย ชั้นชื่อ มึน อึล จัง มาจากเกาหลีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเจ้าชายเลิฟ “ แล้วแม่นั่นก็ลงไปถวายบังคมให้เจ้าชายเหมือนในซีรี่ส์เกาหลีเรื่องแดจังกึมเลย แต่ก็ไม่วายเชคแฮนด์พร้อมกับสภาพหยาดเยิ้มด้วย
“ ... “ ผมก้มหน้า เจ้าชายก็ไม่เขยิบไปไหนนอกจากยืนอยู่ตรงหน้าผม
“ ..... “ และเราก็เงียบแข่งกัน
“ นายชื่ออะไร “ ไม่บอกได้ป่ะไม่อยากรู้จัก อยากพูดประโยคนี้จัง แต่ถ้าพูดไปสงสัยหัวของผมก็คงไม่ได้อยู่บนบ่าต่อไปแน่ๆ
“ ชื่อไนท์ “ ผมเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าชายนั่น ตัวสูงกว่าผมตั้งเยอะ แถมใกล้ๆยังดูดีกว่าเมื่อกี้อีก เห้ยๆๆ อย่าเพิ่งเพ้อใจเย็นๆ
“ อืม “ เจ้าชายเลิฟ(มั้ง) ยื่นมือเหมือนจะเชคแฮนด์ แต่ขอโทษที่ผมไม่ใช่คนง่ายอย่างพวกหญิงห้าคนนั้น ฝันไปเถอะจะได้แตะเนื้อต้องตัว (เขาแค่ทำความรู้จกคิดไปไหนนั่น<<<คนเขียน)
“ สวัสดี และ ราตรีสวัสดิ์ครับ เจ้าชายเลิฟ “ ผมไหว้ให้เจ้าชายเลิฟอย่างสวยงามอย่างที่ไม่เคยไหว้มาก่อน พร้อมกับยิ้มหวานให้แบบที่ว่าชาตินี้คงไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน
“ หึๆ ปากนายเลอะนิ “ หมอนั่นใช้นิ้วโป้งมาปาดที่ริมฝีปากผมแล้วใช้ลิ้นทำความสะอาดนิ้วตัวเอง ทำให้ผม หน้าต้องขึ้นสีแน่ๆ ไอ้หมอนี่มัน....โรคจิตชัดๆ
Talk Talk Talk
เก๊ามาเหลดไปวันนึงให้อภัยเนอะๆ เดี๋ยวตอนหน้ามีอะไรสนุกๆให้ได้อ่านกันนะฮ้าฟฟฟป๋ม
เจอกันตอนหน้าฮับ
ความคิดเห็น