คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter.0 : ลักพาตัว!!!
“ ป้าครับ เอาผัดกะเพราะไข่เยี่ยวม้ากับผัดคะน้าหมูกรอบ กลับบ้านครับ ” ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ก็...ซื้อข้าวไปกินที่บ้านไง ฮ่าๆๆ วันนี้พ่อกับแม่ผมไม่อยู่บ้านเพราะออกไปทำงานกันทั้งคู่ เลยต้องหาอะไรประทังชีวิตพร้อมกับน้องชายของผมไปก่อน
อ๊ะ ผมลืมแนะนำตัวไปแฮะ ผมชื่อ อะไรดีหว่า...นึกไม่ออก (เกรียน =.=”<<<คนเขียน) เอาดีๆแล้วๆ ผมชื่อไนท์ครับผม ไนท์ที่แปลว่าตอนกลางคืนนั่นแหละ คงไม่ต้องตอบล่ะนะว่าน้องผมชื่ออะไรคงเดากันออก
“ ไอ้เดย์..........ออกมาเปิดประตูบ้านให้ไนท์หน่อยดิ๊ ให้ว่องเลย ร้อน!! “ ผมตะโกนข้ามประตูรั้วบ้านผมไปอย่างสุดเสียงกลัวน้องสุดที่รักของผมไม่ได้ยิน
“ เออๆๆๆ...จะตะโกนทำไมห๊ะ? ญาติเสียหรอไงไนท์ “ ไอ้น้องปากเสีย
“ ปากเสียล่ะเดย์ ญาติไนท์ก็ญาติเดย์เหมือนกันแหละ ไป เอาไปข้าวอ่ะ ออกไปซื้อให้ล่ะเอาไปใส่จานซะ อย่าลืมเอาช้อนกับซ้อมมาด้วย “ ดักคอมันไว้ก่อนเดี๋ยวมันเอาใส่แต่จานมาจริงๆ ช้อนกับซ้อมต้องหิ้วสังขารไปหยิบเอาเอง
“ รู้แล้วหน่า ไปนั่งรอไป๊ เดย์เปิดหนังดูอยู่ ไนท์ไปดูรอก่อน “ ผมก็ทำตามน้องสุดที่รักบอกอย่างว่าง่าย แต่ว่าหนังนี่มัน........โปเกม่อนเดอะมูฟวี่ นี่แกมันกี่ขวบแล้วฟ่ะไอ้น้องเดย์!!
เคร้ง เคร้ง เสียงจานกระเบื้องกระทบกับโต๊ะแก้วเตี้ยๆ
“ นี่แกกี่ขวบแล้วห๊ะเดย์ ยังดูการ์ตูนปัญญาอ่อนพวกนี้อีกหรอว่ะ “
“ ก็อ่อนกว่าไนท์สองปีอ่ะ ไนท์เท่าไหร่ก็ลบสองไปสิ เดย์รู้ว่าไนท์ไม่ได้อ่อนเลข เพราะเข้าวิศวะได้ก็ไม่ใช่คนล่ะ “ หาว่ากูเป็นเทวดาหรอไง? เอ๊ะ ปีนี้ผมสิบเก้า เดย์ก็ต้องสิบเจ็ดอ่ะสิ
“ อย่าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองนะเว้ย ไอ้สัปปะหลาด กินข้าวแล้วดูไป “ กินก็กิน ดูก็ดูว่ะ
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข้าวผัดกะเพราะไข่เยี่ยวม้ากับคะน้าหมูกรอบก็พร่องลงอย่างกับโดนปิกาจูในเรื่องโปเกม่อนไอออนเทลล์ใส่จนเสียหายไม่เหลือแม้แต่ซาก ซากอาหารนะ แต่จานช้อนซ้อมยังอยู่ครบ
“ ปิกาจู ไฟฟ้าแสนโวลล์ ปิก๊า.......จู้............... “ แล้วแสงสีเหลืองก็พุ่งออกมาจากตัวหนูสีเหลืองที่นามว่าปิกาจู ไปปะทะกับกลุ่มคนสองคนกับแมวอีกหนึ่งตัว
“ ลางไม่ดีอีกแล้วววววววว “ และแล้วโปเกม่อนเดอะมูฟวี่ก็จบลงอย่างสมบูรณ์
“ ไนท์ วันนี้ม๊าบอกให้ไปส่งของให้ม๊าด้วยนะ โทรมาเมื่อกี้ “
“ โอเคๆ ขอพักท้องแปปล่ะกัน ขี้เกียจเดินตอนอิ่ม ข้างนอกร้อนก็ร้อน เดย์ไปแทนได้ป่ะ? “ น้องส่งสายตาอาฆาตมาทันทีที่ผมพูดจบ
“ ไม่!! อีกห้านาทีก็ไปได้แล้วนะไนท์ เดี๋ยวไปรษณีย์ปิดก่อน เร็วๆด้วย “ ใครพี่ใครน้องกันแน่ฟ่ะ?
ไม่ต้องถึงห้านาทีหรอก ไปตอนนี้นี่แหละ จะได้เสร็จๆไป ผมเดินไปหน้าทีวีหยิบกล่องพัสดุอะไรซักอย่างติดตัวเพื่อไปส่งแทนแม่ที่ไปรษณีย์
ณ ไปรษณีย์
“ รอใบเสร็จซักครู่นะครับ “ เสร็จซักที นี่แม่กะจะเก็บใบเสร็จไปเบิกเงินกับบริษัทอีกหรอไงเนี่ย?
“ ขอบคุณครับ “ และผมก็ได้ใบเสร็จมาไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากที่พนักงานชายคนหนึ่งพูดจบ
และผมก็ต้องออกมาปะทะกับความร้อนอีกรอบ ทำไมประเทศไทยมันช่างร้อนถึงเพียงนี้กันนะ ผมละเพลียละเหี่ยจิตจริง
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..........
เบรกอย่างนี้ไม่กลัวรถสึกหรอไงว่ะ ผมหันไปตามรถตู้ที่เบรกจนเกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งถนน ตามสัญชาตญาณของมนุษย์ทั่วไป
และก็มีชายชุดดำเหมือนกับพวกเอฟบีไออะไรทำนองนั้นลงมาจากรถตู้ที่เบรกเมื่อกี้สี่ห้าคน ที่สำคัญคือ ใส่แว่นดำ ใส่สูท ไม่ร้อนกันบ้างหรอไงว่ะ ขนาดผมแต่งตัวเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นร้อนตับแทบจะแตกเลย
“ เจอตัวแล้วจับตัวไป “ ผมได้ยินเสียงของใครซักคนเหมือนกระซิบบอก ก่อนที่ชายอีกสี่คนจะปรี่เข้ามาจับตัวผมไว้
“ เห้ยยย ปล่อยกูนะเว้ย กูไม่ได้ไปฆ่าใครตาย ไม่ได้เป็นเอเย้นค้ายาบ้านะเว้ย มาจับทำไมว่ะ “ ชายชุดดำที่ผมคิดว่าเป็นหัวหน้าของอีกสี่ตัวที่เหลือเดินเข้ามาจับหน้าผม สิวจะขึ้นมั้ยนั่น
“ ใช่แน่นอน พาตัวขึ้นรถ ห้ามให้มีอาการบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว “ นี่..มัน..อะไรกัน
“ ปล่อยนะเว้ย!! “ ผมดิ้นสุดแรงให้หลุดการจากกอบกุมของชายชุดดำร่างบึกเยี่ยงหมี แต่ไหงจะสู้แรงมันได้ ผมมันผอมแห้งแรงน้อย รู้งี้เชื่อพ่อผมตั้งแต่แรงกินข้าวให้มันเยอะๆ ไม่อย่างนั้นผมสู้แรงพวกนี้ได้ไปแล้ว
ฟุบ!!
มีอะไรไม่รู้มาปิดปากผม และสติของผม ก็ค่อยๆดับวูบไปในบัดดล
ความคิดเห็น