คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : --Chapter 0-- Begin --
“ เอ้า!! ไอ้ณัช กูช่วยให้มึงเอาของไปให้พี่เค้านะเว้ย กูเห็นมึงทำไม่ได้ซักทีอ่ะ สามปีมาแล้วนะเว้ย ตั้งแต่พี่เค้ายังไม่เข้ามหาลัยเลย ขอบคุณกูซักคำก็ไม่มี “ ยังจะมาทวงบุญคุณอีก นี่กูต้องขอบคุณมึงใช่มั้ย?
“ ขอบคุณพ่องส์สิ ไม่ได้ช่วยแล้วยังทำให้กูอายอีก แล้วกูจะเอาหน้าที่ไหนแอบไปใกล้พี่เค้าว่ะ ไอ้แสรสสสนี่!! “ ผมไม่รอช้าที่จะกระโจนตัวเข้าทับมันทันที
“ ไอ้ณัช ไอ้สัส ลุกมันหนักนะโว้ยยย!! กูเห็นมึงตัวเล็กอย่างนี้ กูไม่คิดเลยนะว่าตัวมึงจะหนักได้ขนาดนี้ “ ไอ้บ้านี่ มึงอย่าอยู่เลยย
“ อ๊ากกกกก !! “ *ยุกยิกๆ* ใครมาสะกิดกูว่ะ กำลังเข้าฟิลล์เลยแม่ม
“ อะไรเล่าว่ะ ไม่เห็นหรอไงว่ากูกะ...กะ...พะ...พี่พู่กัน “ พี่เค้ามองมาด้วยสายตาที่เป็นเอกลักษณ์ ใช่มัน ไร้ความรู้สึก
“ เอ่อ...คือ...พะ..พี่มีอะไรหรอครับ แหะๆ “ พี่พู่กันมองไปที่กล่องของขวัญสีแดงสภาพสมบูรณ์ที่ผมเป็นคนเลือกทั้งของที่อยู่ข้างในและกระดาษห่อ เป็นเชิงว่า ‘นี่คืออะไร’
“ เอ่อ...มัน... “
“ อันนี่ให้พี่ใช่เปล่า “ พี่พู่กันพูดเสียงเรียบขึ้นมาก่อนที่ผมจะกล่าวอะไรออกไป
“ ชะ...ใช่ครับ “ ผมก้มหน้าก้มตาบอก
“ อืม ไปล่ะ ขอบคุณสำหรับกล่องนี่ “ บทจะมาก็มาบทจะไปก็ไป อะไรของพี่เค้าว่ะ แต่ก็บอกขอบคุณเรา เขินเหมือนกันแฮะ
“ มะ...ไม่เป็นไรครับ “ ผมส่งยิ้มกลับไปให้ ก่อนที่พี่พู่กันจะหายลับไป และไม่นานนักไอ้ตัวที่นอนอยู่บนพื้นเมื่อสักครู่นี้ก็ฟื้นพลังกลับมายืนได้เหมือนปกติแล้ว
“ เห็นมั้ย กูบอกแล้วมึงต้องขอบคุณกู พี่พู่กันเค้าเข้ามาหามึงก่อนเลยนะเว้ย!! “ ผมทำหน้าเอือมใส่ไอ้เต๋ามัน.
“ ดูปากกูชัดๆนะ ไม่ขอบคุณโว้ยยย “ ผมตะโกนใส่หน้ามันดังๆซักที จนคนบริเวณนี้หันมากันให้พรึบ
“ นี่ไง มึงพูดแล้ว กูชนะ ฮ่าๆๆ “ กูช่างมึงล่ะ *เพลีย*
“ เออๆ เรื่องของมึงเถอะ ดีนะพี่พู่กันเค้าไม่ได้มาทำให้กูหน้าแตก ถ้าพี่พู่กันของของกูมาคืนเมื่อกี้นะ กูว่าพรุ่งนี้กูคงได้กินข้าวต้มฟรีแหง แต่ก็ต้องอด ชวดเลย “ เต๋ามันทำหน้าระแวงหน้าระแวงหลังก็จะกระเถิบออกจากรัศมีมือและเท้าของผม
“ งั้นกูกลับล่ะ วันนี้แม่กูเรียกให้กลับไวๆ มึงกลับเองได้นะ ระวังตัวผู้ที่ไหนมาฉุดไปล่ะน้องณัช ฮ่าๆๆๆๆ “ แล้วมันก็ชิ่งไปทันที ไม่เป็นร๊ายย กูเอาคืนพรุ่งนี้ก็ได้ยังไงซะพรุ่งนี้ก็ต้องมาโรงเรียน หึๆ
ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าทำไมผมถึงถูกเต๋ามันพูดอย่างนั้น ก็ผมหน่ะรูปร่างหน้าตาค่อนไปทางสายสวยซะมากกว่าหล่อ แต่ใจผมหน่ะ หล่อมากนะจะบอกให้ (ไหนแกบอกว่าสวยไงณัช<-- ไรท์)
ผมสูงแค่ 162 ซม. น้ำหนัก 48 กก. ผิวขาว ตัวผมบางลักษณะอย่างนี้(โมเอ้)มีแต่เพื่อนผมบอกว่า รุ่นพี่หลายคนอยากหิ้วผมกลับบ้านกันให้ทั่ว ทั้งๆที่นิสัยผมแมนยิ่งกว่าพวกมันบางตัวอีก
“ พี่นนท มารับน้องณัชหน่อยสิคร้าบบ น้องโดนทิ้งอ่า “ ผมต่อสายตรงไปหาพี่ชายแท้ๆของผมที่หน้าตาไม่ค่อยจะผิดเพี้ยนไปจากผมซักเท่าไหร่ แต่ความแมนนั้น เกินล้านพะยะค่ะ ผู้ชายบึกๆบางคนยังกลัวพี่ผมเลย
“ ไปทำอะไรให้เต๋ามันกลัวละครับสาวน้อย อยู่โรงเรียนไปก่อนละกัน อีกซัก45นาทีเดี๋ยวพี่นนทไปรับ “
“ โอเคครับ รักพี่นนทสุดสวยที่สุด จุ๊บๆ “ และผมก็วางสายทันที พี่นนทไม่ชอบให้ใครชมว่าสวย ถ้าใครหลุดนะมีสองอย่างที่พี่นนทจะปรนนิบัติ ปรนนิบัติให้ถึงโรงพยาบาลกับปรนนิบัติให้ถึงสวรรค์ โหดป่ะล่ะ
“ อ้าว น้องณัชคนเก่งยังไม่กลับอีกหรอครับ? “ พี่อูโน่ทักผมมาแต่ไกลเลย พี่อูโน่เป็นปู่รหัสผมจนหมดอายุขัยเมื่อปีที่แล้ว ดีกรีความหล่อไม่ต้องพูดถึง เดือนคณะบัญชี
“ รอพี่นนทมารับอยู่ฮะพี่โน่ ว่าแต่พี่กลับมาไมนิ? “ กวนซักหน่อยจิตแจ่มใส
“ พี่มาติวหนังสือให้พี่ซนน่ะ เอนท์ปีนี้แล้ว คิดถึงเราเหมือนกันนะเนี่ย มาให้พี่กอดทีมา “ พี่อูโน่รัดผมแน่นจนหายใจจะไม่ออกล่ะ
“ โน่ กูกลับล่ะ “ เสียงนี้มัน พี่พู่กัน!!
“ มึงจะรีบไมล่ะกัน มึงไปกินข้าวกับกูก่อนดิ กูหิว น้องณัชไปด้วยกันนะครับ “ พี่อูโน่ส่งยิ้มมาให้ คือ...กูลืมไปได้ยังง้ายว่ามันสนิทก๊านนนนนน
แต่...พี่พู่กันไปด้วย กูจะได้กินข้าวม้ายยยย?
- - พูดคุยกับ (:0 Angle Sword 0:) - -
คือไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่านะ แต่รู้สึกว่า มันสั้นไปหน่อย
ตอนเริ่มนี่เนอะ ตอนหน้าค่อยยาว
ทนอ่านไปก่อนละกันเนอะ 555
เจอกันตอนหน้าเร็วๆนี้
30/9/2555
ความคิดเห็น