ลำดับตอนที่ #329
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #329 : Crimson Fate (แต่งเรื่องจากภาพ -VK-)
***......****.....นี่เป็นเรื่องก่อนที่จะเกิดเป็น Vampire Knight .......****...***
ม่านหมอกปกคลุมปราสาทยอดสูงสีดำทมิฬ กลิ่นอายชื้นๆของเมฆฝนที่ใกล้เข้ามา และลมหนาวที่พัดมากระทบกับผ้าม่านลูกไม้สีดำทำให้ร่างบางในชุดนอนสีดำรู้สึกตัว เธอลุกขึ้นมานั่งบนเตียง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องไปที่หน้าต่างอย่างเหม่อลอย
ฝนหรอ.....
แล้วฝน..... จะเย็นชืดไปกว่าร่างกายของชั้นมั๊ยนะ.....
เธอหลับตาลง
ระหว่างที่หลับตา ราวกับความเจ็บปวดได้ทะลักออกมาอย่างช้าๆ
เธอร้องไห้....
เธอร้องไห้แต่กลับไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอเลย.....
*****************************************
ชื่อของชั้นคือ.... ยูกิ
ที่นี่คือปราสาทแวมไพร์ในทรานซิลวาเนีย พ่อของชั้นเป็นราชาแวมไพร์รุ่นแรกที่มีอำนาจเหนือแวมไพร์ตนใดๆในโลก
และชั้น.... ก็เป็นแค่เครื่องเรือนชิ้นหนึ่งที่ไม่อาจจะมีความรู้สึกใดๆได้
ก็เหมือนกับเป็นเพียงแค่.... ตุ๊กตา.....
แกรก แกรก
เสียงประหลาดๆดังเข้ากระทบโสตประสาทของเธอ ยูกิสะดุ้งก่อนจะหันหน้ากลับไปมอง
นั่นมันอะไรน่ะ.....
สิ่งที่เธอเห็นก็คือร่างของคนๆหนึ่งกำลังใช้ความพยายามอย่างมากในการปีนเถาวัลย์ขึ้นไปบนกระจกของห้องโถงใหญ่ ยูกิมองอย่างฉงน พลางเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้า
"เอ่อ...."
"ว้ากกกกกกกกกกกก"
โครม
ร่างนั้นตกลงมานอนหงายบนพุ่มดอกกุหลาบสีแดง ยูกิตกใจส่งเสียงกรีดร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะยกชายกระโปรงให้สูงขึ้น แล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆร่างปริศนานั้น
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
แกรก
ความรู้สึกเย็นๆที่กลางหน้าผากทำให้เธอหน้าซีด คนๆนั้นลุกขึ้นมานั่งบนพุ่มกุหลาบ เส้นผมสีเงินของเขาปลิวไสวจนไม่อาจทำให้เธอละสายตาไปได้ แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ.... ผู้ชายคนนี้กำลังเอาปืนจ่อหัวเธออยู่
"เธอเป็นใคร"
เสียงเรียบๆดังมาจากริมฝีปากของเขา ยูกิสะดุ้งเฮือก
"ชะ...ชั้นชื่อ ยูกิ แล้วเธอเป็นใคร"
ยูกิเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เธอจ้องมองเสี้ยวหน้าของเขาก่อนจะถอนหายใจกับประโยคถัดมาของเขา
"ชั้นเซโร่ หวังว่าเธอคงไม่ใช่เจ้าของปราสาทนี้หรอกนะ"
เธอส่ายหน้า
ก็นี่มันของท่านพ่อ....
ไม่ได้โกหกนี่เนอะ.......
ยูกิเห็นเซโร่เก็บปืนไป ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วออกเดินไป ยูกิลุกขึ้นเดินตาม เขาหันมามองยูกิเป็นเชิงว่าตามมาทำไม แต่เธอกลับทำเพียงยิ้มตอบ
ทำไมเราต้องตามด้วยนะ....
แปลกจัง.....
...............นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น............
*****************************************
ราวกับได้จับต้องแสงอาทิตย์
ตั้งแต่ชั้นรู้จักกับเซโร่ ชั้นเหมือนกับได้รับความอบอุ่นจากแสงตะวัน
แต่ชั้นก็เจ็บปวด เจ็บปวดดั่งเช่นเมื่อผิวถูกแผดเผาด้วยแสงอันร้อนแรงนั้น
เพราะชั้นรู้ดี ว่าความสุขนี้มันไม่ยืนนาน....
"แต่งงานงั้นหรือคะ"
ท่านพ่อได้บอกฉันถึงเรื่องนั้นในคืนที่อากาศหนาวเย็นคืนหนึ่ง เม็ดฝนโปรยปรายจากฟากฟ้ากระทบกับผืนดินและซึมลึกลงไป ดั่งจิตใจของชั้นที่ดำมืดลงเรื่อยๆ จนไม่อาจเห็นแสงสว่างได้ ต้องดำลึกอยู่ในโซ่ตรวนที่ไม่มีทางออกนี้ไปอีกตลอดกาล....
เปียก....แล้วก็เย็น....
พอรู้สึกตัวอีกทีชั้นก็ออกมาอยู่ภายนอกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตรงหน้าของชั้นมีแสงไฟลางๆจากหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ชั้นรู้สึกตามันพร่ามัวไปหมด จะเพราะฝนหรือเปล่านะ
ชั้นเปียกปอนไปหมด ชุดโปรดของชั้นบัดนี้ก็เปราะเปลื้อนไปด้วยโคลน ไม่ได้อยู่ในรูปลักษณ์ของแวมไพร์อันสูงศักดิ์เลยสักนิด ชั้นเดินเข้าไปใกล้หมู่บ้านนั้นเรื่อยๆ
"เธอ!!!"
ความรู้สึกอุ่นๆที่ไหล่กับน้ำเสียงอันคุ้นเคยนั้นทำให้ฉันหันกลับไปมอง ฉันฝืนยิ้มแต่ก็หุบลงทันทีเพราะเซโร่ที่ปกติจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ ทำไมตอนนี้ดวงตาคู่นั้นถึงได้ดูเกรี้ยวกราดยิ่งนัก จนชั้นไม่อาจฝืนสบตากับเขาได้
"เธอมาทำอะไรที่นี่ กลับไปซะ!!"
"ทำไมล่ะ...."
"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ที่นี่คือหมู่บ้านของฮันเตอร์นะ แวมไพร์อย่างเธอถ้าเข้าไปที่นั่นก็มีแต่ตายกับตาย ถ้าไม่อยากตายเร็วนักล่ะก็ กลับไปซะ!!!!!"
ชั้นเงียบ พูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่ว่าชั้นกลัวเซโร่ แต่ชั้นกลับกลัวที่เขารู้ว่าฉันเป็นแวมไพร์....
เซโร่จะรังเกียจชั้นรึเปล่านะ....
น้ำตาที่เคยแห้งเหือดบัดนี้กลับไหลพรั่งพลูออกมาอีกรอบ คำพูดต่างๆมันจุกอยู่ที่ลำคอ สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาราวกับจะตอกย้ำคนบาปเช่นชั้นก็เป็นได้
"ชะ....ชั้นกำลังจะแต่งงาน"
ชั้นตัดสินใจพูดขึ้นมา คำพูดนั้นทำให้เซโร่ชะงัก แต่ชั้นกลับหลงนึกดีใจเพียงครู่เดียว เพราะเขากลับยิ้ม
ยิ้มอย่างอบอุ่น......
ราวกับร่างกายของฉันเป็นเพียงแก้วที่มีรอยร้าวและเปราะบาง เพียงแค่น้ำเพียงหยดเดียวไหลกระทบลงมา ชั้นก็แตกกระจายแล้ว
โซ่ตรวนนั้นรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ฉุดกระชากตัวชั้นลงสู่ความดำมืดมิดนิรันดิ์ แม้ว่าจะต่อต้านเพียงใด ขัดขืนสักเท่าไหร่ ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้
******************************************
ซ่า
ทั้งๆที่สายฝนโหมกระหน่ำรุนแรง แต่ชั้นกลับไม่หนาวเลยสักนิด
แสงสว่าง ท่านพ่อ ผู้คน บาทหลวงมืด ช่อดอกกุหลาบสีแดงสด ชุดแต่งงานลายกุหลาบสีดำ คนที่อยู่ข้างๆกาย ทุกๆอย่างที่อยู่รอบตัว ชั้นกลับเห็นมันดำมืดไปหมด
ตัวชั้นไม่อาจรู้สึกอะไรได้อีกแล้ว......
"ถ้าไม่มีผู้ใดคัดค้าน ด้วยอำนาจนิรันดิ์แห่งซาตานผู้ยิ่งใหญ่ ข้าขอประกาศให้ ท่านยูกิ และ ท่านคานาเมะ เป็นสามีภรรยากัน ตั้งแต่นี้ไป"
เสียงร้องแสดงความยินดีดังไปทั่ว แต่เสียงกลับไม่ส่งถึงชั้นเลยเพียงนิดเดียว
"ชั้นขอคัดค้าน"
เสียงเพียงเสียงเดียวที่ปลุกร่างกายของชั้นให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าอันคุ้นเคยนั้นมีประกายมุ่งมั่นอย่างถึงที่สุด ทั้งๆที่ไม่มีทางชนะเลยแท้ๆ
ชั้นยิ้มออกมา
ยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน..... ยิ้มอย่างมีความสุข...........
รอยยิ้มที่ถูกกลบด้วยสีแดงฉานของเลือด.......
พลันรอยยิ้มนั้นก็กลับกลายเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจนถึงที่สุด
คานาเมะในชุดแต่งงานสีดำที่บัดนี้ชะโลมไปด้วยเลือดของเซโร่แย้มรอยยิ้ม
"ผมจะไม่ยอมให้คุณมาทำลายความสุขของผมหรอกนะ"
ชั้นไม่สนอะไรอีกแล้ว ชั้นวิ่งไปหาเซโร่ที่นอนจมกองเลือด น้ำตาของฉันไหลลงอาบแก้ม มือของชั้นกุมมือของเซโร่ไว้แนบหน้า ชั้นไม่สนเสียงของท่านพ่อที่ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ไม่สนแวมไพร์สองคนที่กำลังวิ่งมาทางชั้น
"ชั้นขอโทษนะ ยูกิ"
เสียงแผ่วๆดังมาจากริมฝีปากนั้น
"นายจะต้องไม่ตายนะ จะต้องอยู่ ด้วยกันตลอดไปนะ"
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแห้งผาก อุณหภูมิในร่างกายของเซโร่เย็นลงอย่างรวดเร็วจนน่ากลัว เธอเพียงได้แต่กุมมือนี้เอาไว้เท่านั้น
"ชั้นสัญญา......... เราจะค้องได้เจอกันอีก........ แล้วตอนนั้น........ ชั้นจะอยู่กับเธอ.......ตลอดไป......."
"สัญญานะ...."
เธอรู้สึกถึงแรงดึงจากทางด้านหลัง ไม่มีเสียงตอบจากเซโร่ เธอร้องไห้หนักขึ้น
"สัญญาน้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
**********************************************
ฉันต้องถูกกรีด ถูกฉีกกระชากมาแล้วกี่ครั้ง
ความหวังได้แปรเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังไปแล้วหรือยัง
ครั้งนี่แหละ ขอสัญญาว่าฉันจะเข้มแข็งขึ้น
ฉะนั้นตอนนี้ ขอให้กุมมือนี้เอาไว้เถอะ
พร่ำสวดคำอธิษฐานน้อยๆต่อไปเรื่อยๆ
ขอเพียง ขอเพียงแค่ "ได้มีความสุข"
แม้อนาคตที่ยังคงเหลือทิ้งไว้อยู่ จะเหลือน้อยลงเต็มทีแล้วก็ตาม
ก็ยังอยากจะมุ่งมั่นปกป้องสิ่งสำคัญเอาไว้
เพื่อสิ่งนั้นแล้ว แม้แต่การเผชิญหน้ากับพระผู้เป็นเจ้า
จะกระทำบาปโดยไม่ลังเลใจและไม่รังเกียจ
อีกสักครั้งหนึ่ง เรามาเริ่มต้นกันเถอะ
ครั้งนี้แหละ จะต้องคาดหวังบทสรุปที่สุขสันต์ได้อย่างแน่นอน
อย่างน้อย จนกว่าจะถึงครั้งสุดท้ายในตอนนั้น
เพื่อที่จะอยู่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนได้ตลอดไป
******************************************
"นี่ บอกว่าห้ามเข้าไง ตอนนี้เป็นเวลาเข้าหอพักของเดย์คลาส กรุณากลับไปด้วยค่ะ"
สิ่งที่ต้องทำทุกๆวันก็คือการป้องกันไม่ให้เหล่านักเรียนผู้หิวกระหายเข้าไปทำร้ายนักเรียนของไนท์คลาสด้วยรังสีรูปหัวใจ แต่ครั้งนี้ ชั้นกลับโดนรองเท้าเบอร์ 40 ปริศนาเตะออกจากวง
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เมื่อไร้ผู้คอยคุ้มกัน ราวกับเกิดสงครามโลกครั้งที่สาม นักเรียนหญิงนับร้อยวิ่งเข้าไปพร้อมกับรังสีรูปหัวใจนั้น แล้วเหล่านักเรียนไนท์คลาสจะรอดหรือไม่......?
"ทำงานพลาดนี่ คุณกรรมการรักษาระเบียบ"
เสียงกวนอวัยวะเบื้องล่างอันคุ้นเคยดังขึ้นมากระทบโสตประสาทอันเฉื่อยชาของฉันเป็นเสียงสะท้อนก้องไปมา
ทำงานพลาด......พลาด.....พลาด.....พลาด.........
"หน็อย ก็เซโร่ไม่ยอมมาช่วยชั้นนี่"
ยูกิเอ่ยอย่างงอนๆ แต่ก็กลับหลุดหัวเราะคิกออกมา จนเซโร่ทำหน้างงๆกับการเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วของเธอ ยูกิยิ้มกว้าง แล้วดึงมือเซโร่เข้าไปในฝูงชน
ครั้งนี้ชั้นจะต้องมีความสุข....
จะต้องมีความสุขแน่นอน.............
..........*****...........จบบริบูรณ์...........****..........
เบื้องหลัง.....
ยูกิ : ทำไมเซโร่ตายง่ายจังเลย คานาเมะซัดเปรี้ยงเดียวจอด (-_-")?
คานาเมะ : อ่อนแอจังเลยเนอะ ( ^_^ )
เซโร่ : ไปโทษคนแต่งสิพวกนาย ชั้นก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้ซักหน่อย ( -_-) +++ ((( (=_= )!!!!!! เฮือก
ME : ชั้นผิด!!!!!(เหรอ?) ( = [] = )!? (-_-" )อ่ะนะ (^_^ ) ถึงจะน่าสงสาร แต่ก็ใช่ +++(-_- ) เออ...
Special Thank
บท :: Night Angle
ยูกิ :: คุโรซึ ยูกิ
เซโร่ :: ก็เซโร่นั่นแหล่ะ
คานาเมะ :: คานาเมะ คุรัน
พ่อของยูกิ :: ริโด้ คุรัน
แวมไพร์ที่มาจับยูกิ :: ชิกิ และ ริมะ (เย้ย =[]=)
บาทหลวงมืด :: อิจิโจ (ขัดๆกันนะว่าไหม)
ผู้คน :: นักเรียนจากไนท์คลาส
นักเรียนหญิงที่เป็นตัวจุดชนวนสงครามโลกครั้งที่สาม :: นักเรียนหญิงจากเดย์คลาส
เอื้อเฟื้อสถานที่ :: Cross Academy
ผู้อำนวยการสร้าง :: ผู้อำนวยการโรงเรียนคุโรซึ (เค้าเป็นคนต้นคิดเรื่องค่าเซโร่ หนูไม่ผิดดดดดดด)
ขอขอบคุณ :: --Vk_fanclub-- @ Dek-d.com
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น