my. Hidden Room *S t o r a g e

ลำดับตอนที่ #241 : The M O N T A G U E . - Quest ; 0

 

* Quest ; Z E R O

Role play on The M O N T A G U E . @ Dek-d.com

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



- My * S t o r i e s -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

เพราะว่าอยู่ๆก็ถูกพามาในห้องที่ไม่คุ้นเคยจึงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ดูเหมือนห้องๆนี้จะเป็นของผู้ดูแลกับแมวอีกหนึ่งตัว ออก้าเมื่อเห็นแมวก็ไต่ไปไต่มาไม่ยอมหยุด ถึงจะน่าเสียดายก็เถอะ แต่คงให้กินไม่ได้หรอกนะ

 

คุณผู้ดูแลฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นผู้ชายอายุราวๆ 20 ปี เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพและใจดี ทว่าในน้ำเสียงไร้พิษภัยนั้นกลับเจือด้วยความรู้สึกแปลกๆจางๆ แต่ก็คงจะไม่มีอันตรายอะไร...ล่ะมั้ง?

 

หลังจากเขาพูดไปได้สักพักก็หัวเราะในลำคอน้อยๆ พร้อมๆกับเสียงเก้าอี้ที่เลื่อนเบาๆและลมหายใจที่กระชั้นชิดมากกว่าเดิม

 

" ยกตัวอย่างเช่น ผมชื่อเอไลจาห์ มอนตาคิว อายุยี่สิบปีปลาย ๆ

เป็นคนฝรั่งเศสเชื้อสายแคนาดา พ่อแม่ของผมเสียชีวิตไปในอุบัติเหตุ

ปัจจุบันผมเป็นผู้ดูแลบ้านมอนตาคิว และเป็นผู้ปกครองของพวกเธอทุกคน... "

 

" เอาล่ะ ได้เวลาเล่าเรื่องของเธอแล้ว .... "

 

คุณผู้ดูแลชื่อเอไลจาห์นี่เอง แถมยังเป็นเด็กกำพร้าเหมือนพวกเราซะด้วย ว่าแต่จะให้เล่าหรอ? จะเล่ายังไงดีล่ะ...

 

"อืม...ผมชื่อนิโคล่า นิโคล่า ฮอฟมันน์ อายุ 14 บ้านเดิมอยู่ที่มิวนิค แต่ตอนนี้พังไปหมดแล้วเนื่องจากอุบัติเหตุไฟไหม้ไม่ทราบสาเหตุ

ผมเสียคนในครอบครัวไปหมดในอุบัติเหตุเมื่อครั้งนั้น สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือเพลิงไฟที่โหมราวกับกรงขังและชั้นวางหนังสือที่เริ่มพังทลายลงมา

พอรู้สึกตัวก็กลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว..."

 

ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดแม้จะพร่ามัวไปบ้างตามกาลเวลา ทว่าก็ยังติดตรึงอยู่ในสมอง แสงสว่างจ้าที่เสียดแทงแก้วตา ความร้อนระอุจนแทบจะเผาผิวหนังให้ลอกออกเป็นชิ้นๆ ตัวผมผู้หนีไปไหนไม่ได้ ได้แต่ฟังเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของใครสักคน

 

แต่ถ้าถามว่าหลังจากนั้นลำบากมากมั๊ยน่ะหรอ? แรกๆก็ลำบากพอสมควรเลยล่ะ ชีวิตประจำวันดูยากไปหมด แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือหาทางไปที่ซ่อนกล่องคุกกี้ไม่เจอแล้วน่ะสิ! ทั้งๆที่คิดว่ากล่องโลหะทนความร้อนน่าจะรอดจากการถูกเผาแล้วแท้ๆ น่าเสียดายชะมัด! อ๊ะ อีกอย่างที่น่าเศร้าก็คงจะเป็นไม่ได้เห็นตุ๊กตาเต้นระบำที่จัตุรัสใจกลางเมืองด้วยตาตัวเองอีกแล้ว ทั้งๆที่ชอบเจ้าตุ๊กตาไก่โต้งหน้าตาพิลึกๆนั่นมากแท้ๆเชียว

 

"พอผมฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลก็พบว่าตัวเองเหลือตัวคนเดียวซะแล้ว ถึงจะรอดชีวิตมาได้อย่างปราฏิหาริย์แต่ก็ต้องแลกกับการอยู่ในโลกมืดไปตลอดชีวิต จะขอบคุณหรือโกรธพระเจ้าดีล่ะ"

 

พอพูดถึงตรงนี้ออก้าก็เริ่มขยุกขยิกตัวจนเกินความจำเป็น ตกลงที่นายอยู่ไม่สุขนี่เป็นเพราะเป็นห่วงกันหรือว่าอยากกินแมวจนทนไม่ไหวกันแน่หา?

 

"ครอบครัวผมที่อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนั้นก็มีแต่คุณปู่ คุณพ่อคุณแม่ กับพี่สาวเท่านั้น ญาติทางฝั่งแม่และคุณยายเป็นขาวยิว ช่วงสงครามเลยลำบากแทบแย่ ไปๆมาๆก็หนีตายกันจนกระจัดกระจายไปที่ไหนก็ไม่รู้

ผมเลยต้องเข้าบ้านเด็กกำพร้าอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นก็ถูกย้ายไปเรื่อยๆ ก็อย่างว่าล่ะนะ ดูแลเด็กพิการมันลำบากนี่นา แต่ช่วงนั้นแหล่ะที่ผมได้พบออก้า"

 

เจ้ากิ้งก่าตัว(ไม่)น้อยแล้ว เมื่อได้ยินชื่อของตัวเองก็รีบใช้หัวสากๆดุนๆหลังต้นคอผมราวกับจะบอกว่า 'รีบๆแนะนำตัวฉันเร็วๆเข้าสิ'

 

"ผมได้เจอกับออก้าที่สวนของบ้านเด็กกำพร้าแห่งที่สาม เค้าเรียกว่าอะไรนะ รักแรกพบรึเปล่า ถึงจะมองไม่เห็นก็เถอะ แต่แค่สัมผัสได้ถึงลำตัวที่สากไปด้วยเกล็ดแข็งจนแทบจะบาดนิ้วมือ ขนาดกำลังดีวางบนฝ่ามือได้ กับร่างกายที่สั่นเล็กน้อยแล้วขู่ฟ่ออย่างหวาดระแวง แต่ก็ชอบเข้ามาหาบ่อยๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น แถมยังเห็นแก่กินจนน่าตกใจ น่ารักสุดๆไปเลยล่ะ จะว่าไปเหมือนเคยอ่านเจอในหนังสือเมื่อวันก่อน ใช่ๆ ที่เรียกกันว่าซึนเดเระใช่หรือเปล่า ออก้าเนี่ยซึนเดเระสินะ!"

 

ผมพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างลืมตัว จนคุณผู้ดูแลต้องกระแอมไอเล็กน้อยไม่ให้ผมออกนอกเรื่องไปมากกว่านี้

 

ผมเกาแก้มด้วยความเขิน ก่อนจะยิ้มกว้าง

 

"เรื่องราวของผมก็ประมาณนี้ล่ะครับคุณผู้ดูแล ขอบคุณที่รับฟังจนจบนะครับ"
 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

CR.SHL