คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE : an ending of a starting life
บทนำ
โบ๋ววววว!~
หมาอะไรมาหอนแถวนี้และเวลานี้ ดูสิ ทำให้ฉันตื่นขึ้นมาเลย ฉันมองไปยังนาฬีกาข้างหัวเตียง...เอ๊ะ มันหายไปไหน แล้วทำไมผนังห้องฉันเป็นสีดำ ห้องฉันควรมีแสงส่องเข้ามาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมืดสนิทอย่างงี้ ฉันลุกขึ้นมาถึงกับตะลึง...
โอ้มายก๊อด
ฉันอยู่ในกล่องยักษ์!!
เท่าที่จำได้เมื่อคืนฉันนอนบนเตียงที่ห้องนอนนิ คงไม่ได้เมานมอุ่นที่ดื่มไปก่อนนอนหรอกนะ - -; ตายละ แล้วฉันเข้ามาอยู่ในกล่องนี้ได้อย่างไร หรือว่า....ฉันโดนลักพาตัว!! แต่ไม่มีใครคงอยากลักพาตัวฉันหรอก สภาพตอนฉันนอนนี้โทรมกว่าซอมบี้อีก ฮ่าๆ (ยังหัวเราะได้อีก- -) โอเค...ฉันควรหาทางออก ดูเหมือนว่ากล่องนี้กำลังเคลื่อนที่ในภูเขาแห่งหนึ่งอยู่
ฉันรู้ได้ไงอ่อ?
....ส่องรูสิ (._.)
ดีนะที่เขาเจาะรูให้หายใจ เลยมองเห็นข้างนอกได้ ข้างนอกมีคนลากกล่องนี้อยู่ สงสัยมันมีล้อเลยลากได้ เพราะถ้าไม่มีแค่ผลักก็ไม่ไปจ้า ดูน้ำหนักฉันก่อนสิ ตั้ง 48 กิโลแน่ะ!
“แกทำไอ้กล่องนี้ให้หนักๆ ทำไม” มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูด เรียกเอละกัน
เสียงฟังดูหล่อแฮะ...เอ้ย เขาพูดได้หยาบคายมากต่างหาก แหมเขาด่าฉันว่าหนักค่ะหนัก
“กล่องมันแค่ 5 กิโลเองนะ ถ้าหนักคงเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างใน” ผู้ชายอีกคนหนึ่งพูด บีละกัน
เฮ้ๆ เขาด่าฉันว่าหนักชัดๆ เลย หาเรื่องกับคนผิดคนแล้วย่ะ ขอบอก ว่าแล้วฉันเลยยืนขึ้นกระโดดโลดเต้นราวกับว่ามีเพลงมันส์ๆ เปิดอยู่ให้กล่องให้มันเขย่า และมันก็ได้ผลทั้งสองคนถึงกับหยุดอยู่กับที่ จากนั้นจึงมาประคองไม่ให้กล่องมันล้ม ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ถ้านี้ไม่ใช่การลักพาตัว ฉันคงหัวเราะเป็นนางร้ายไปแล้ว โฮ่ะๆๆ
“เฮ้ย เราขนหมูมาเรอะ ทำไมหนักอย่างนี้” เอตะโกน
กรี้ดดด! เขาเรียกฉันว่าหมูอ่ะ อะไรกันน ไม่ได้หนักขนาดนั้นนะ
“หมูอะไร คนอยูข้างในนะ” ดีมากคุณบี ฉันเป็นคน จงจำไว้ว่าฉันไม่ใช่หมู
“พวกนายจะทำอะไรทำๆ ไป เร็วๆ ด้วย พี่ฮอลรอใช้รถที่บ้านอยู่”
อยู่ดีๆ ก็มีเสียงผู้พูดขึ้นมา แล้วใครคือพี่ฮอล ไม่เห็นคุ้นชื่อเลย ที่จริงไม่คุ้นเสียงทั้งสามคนเลย ฉันที่กำลังพยายามส่องดูข้างนอก ตอนนี้ไม่เห็นอะไรเลยเพราะต้นไม้บังอยู่แน่ๆ
“ตื่นแล้วใช่มั้ยเจ้าหมู” ขอบใจนะ คุณเอปากหมา
“ฉันชื่อว่านิทานโว้ยยย” ฉันตะโกนออกไปผ่านรู
“เปิดกล่องก่อนสิ เคล” คุณบีพูด...เคล ฉันจะจำชื่อไว้แล้วจะฟ้องตำตรวจ
“เอาเลย? โอเค...” ผู้หญิงที่ชื่อเคลขานรับแล้วเปิดกล่อง
แทนแท๊นนน
และแล้วผู้โชคดีก็คือ นางสาวนิษฐา อรุณเวล ก็เป็นผู้ชนะของรายการ ‘ลักพาตัวไทม์’
วู้ฮู้วว!
บ้าหรอ! นี้ไม่ใช่รายการนะ กล่องถูกเปิดทำให้ฉันเห็นคนสามคนมองฉันอยู่ แต่ละคนเล่งปืนมาที่ฉัน โอ๊ะ...มีปืนด้วย
“พวกแกจะทำอะไร..” ฉันถามไป
“หึๆ ฆ่าไง” คุณบีพูด
“หลับตาแล้วเดินไป” เครสเดินมาแล้วชี้กระบอกปืนใส่หัวฉัน
โทษที พอดีฉันไม่กลัวปืน...บ้านฉันทำปืนขายแล้วมีสนามยิงปืน แต่ฉันก็ทำตาม ไม่ได้แสดงท่าทีว่ากลัวอยู่ใดๆ ฉันโดนยัยเครสผลักให้ยืนอยู่จุดหนึ่ง แล้วลืมตาขึ้น....ขอบใจนะที่พอฉันมา
อยู่ตรงขอบหน้าผาพอดี!!!
“เฮ้ยๆ ถึงกับฆ่าคนเลย? ต้องการอะไรกันแน่..” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะมันเป็นหน้าผาแถมยังมีน้ำตกที่เชี้ยวมากจากที่ดูอยู่ข้างบน ถึงขั้นที่ตกแล้วตกคาที่เลยก็ได้ ฉันพยายามขยับไม่ให้ตกแต่ยัยเครสก็เล่งปืนมา ฉันยังไม่อยากตายนะ
“รหัส” คุณเอปากหมาพูด
“รหัส..? เข้าอินสตาแกรมฉันใช่มั้ย เอาไปเลย เฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ ยกให้หมด เอาของไอโฟนด้วยมั้ย? 1125”
“ไม่ใช่!” บีตะโกน อะ...อ่าว แล้วรหัสอะไรละ
“รหัสตู้เซฟของพ่อเธอ” อ่อ..
“อะ...อ่าว อยากได้เงินหรอ” ฉันถามหน้าตาย “ไม่อยากได้รหัสพวกโซเซิ่ลฉันหรอกหรอ ฉันว่าของฉันสำคัญกว่าเงินพ่อเยอะนะ..”
“จะเอาของเธอทำให้หมากินเรอะ บอกมาเร็วๆ” เอปากหมาตะคอกใส่
“ไม่มีทาง! คุณพ่อเค้าหวงรหัสมากกว่าสิ่งใดๆ ในโลก” ฉันตะคอกกลับ
“มากกว่าเธอด้วยใช่มั้ย? ถ้าเธอตายไปจะเป็นยังไงน้า” ยัยเครสเดินเข้ามาใกล้ แล้วผลักฉันเบาๆ เพื่อให้เสียหลัก
และ....
ฉันก็ตกลงไปตาย
...
...
จะบ้าเรอะ!
เพิ่งเริ่มเรื่องเอง ฉันจะตายได้ไง พอดีฉันไม่เสียหลักย่ะ ฉันมองทั้งสามคนสลับไปมา พร้อมคิดแผนการหนี...หืม ถ้าวิ่งเลย มันคงยิงฉันสินะ ทำไงดี...ฉันกรุ่นคิดก่อนจะนั่งลงตรงคอบหน้าผา
“เธอจะทำอะไรน่ะ!” เอปากหมาตะโกน
ฉันหันไปมองแล้วตอบว่า “ก็กำลังคิดวิธีหนีไง คิดว่าฉันจะคิดสั้นโดดหน้าผาเหรอ”
“ฉันว่าโทรหาพ่อยัยนี้เหอะ แล้วค่อยรีดรหัสมา” เครสพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่ฉันคุ้นเป็นอย่างมาก ขะ...ของฉันนี่น่า แล้วมันไปอยู่กับเธอได้ไง ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ได้ เพราะกางเกงติดอยู่กับกิ่งไม้ บ้าจริง! ดึงก็ไม่ออก ฉีกดีมั้ย...แต่มันตัวใหม่เลยนะ ทำยังไงดี “ไฮ~ นี่คุณพ่อนิทานรึเปล่าคะ”
“พ่ออออออ หนูถูกลักตัวว ช่วยด้วยยยย” ฉันร้องขอความช่วยเหลือพ่อ แต่บีก็พุ่งตัวเข้ามาปิดปากฉัน
“ได้ยินเสียงลูกสาวมั้ย หึๆ เธอจะตายภายในสิบวินาทีนี่ ถ้าคุณไม่บอกรหัสตู้คุณมา เธอตายยย!”
“อย่าไปบอกมันนน อุ๊บ” มาใครไม่รู้เอามือมาปิดปาก อี๋วส์ เค็มมาก...เคยล้างมือบ้างมั้ย
“10” เครสเริ่มนับถอยหลัง
“อ่อยอั้นอ้า อือแออันเอ็ม” ฉันกัดเข้าไปที่มือ เค็มไปนะ >_<
“9...8...5...3” ตกเลขรึไงวะ
“อ๊ากกก เธอกัดฉัน? หมูมันกัดฉันนน” หมูเรอะ อย่ามาว่าฉันหมูนะ ว่าแล้วฉันเลยเตะเขาด้วยขาที่กางเกงไม่ติดกิ่งไม้ “โอ้ยยย ยัยทึกเอ้ยย”
“2”
“แกอยากให้ฉันตายมากนักใช่มั้ย ฉันจัดให้!” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วหัวออกไปทางหน้าผา กระโดดลงไป
“เฮ้ยยยยยย!” เสียงสามคนร้องประสามกับด้วยความตกใจที่ฉันโดดลงไป
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กสาวที่เพิ่งอายุ 19 กำลังจะตาย...
“กรี้ดดดด!”
.............
ความคิดเห็น