ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10: กำเนิดอามีเรีย
ะล่าวถึทาร่าสายสวาท ้วยเป็นาิเื้อั่วทั้ัวสู
อยู่เวัหลัม่านประมาู ไ้สมสู่ษัริย์ัิยา
บันี้าลเวลาะาเลื่อน อีสิบเือนเลื่อนไปะสิหา
ร้อปั่นปวรวร้าวเป็นราวรา ้วยันษารบแล้วแ้วรรภ์
นาวีร่ารวับสับฤษ์ แล้วึเบิัวแพทย์ทั้แปสรร
เสียบันี้ทาร่าวิลาวัย์ ยัร้อลั่นลือไปในห้อนอน
นาร่ำรวหวนไห้ร่ำไรห้อย น้ำาล้อยหน้าหลบเ้าบหมอน
อยาเห็นหน้าอ์เธนนเรนทร พระบิรอบุรสุสอเรา
อันว่ารีมีน่ามาร์าวุ่น เรียมน้ำอุ่นผ้าบาไว้้าเา
นี่ะลอแล้วเอ๋ยอย่าเยเา เร่เร็วเ้าหยูยาเรียมมาิน
ถึสอยามวามริสิ่ปรา ไ้ลิ้มรสาิปวระทวสิ้น
ทาร่าร้อลั่นแล่นในแผ่นิน ัวเ็ิ้นลอยาลำบานาน
อย่าให้นาายมลายหลับ เป็นำศัพท์หน่อนาถราาน
แล้วแ้ไไ้เวลาบุราาร ลอุมารเป็นนารีวีาม
ล้วนวาิ้วมสมพระเนร ผู้ทรเอ์พระเ้าสยาม
แล้วห่อหุ้มอุ้มผ้าสีฟ้าราม สีผมามเหมือนแม่ะแ้มอ
ทาร่าล่อมร้อเห่โอ๋เอ๋แล้ว มน้อแ้วาใสนัยน์ทั้สอ
ไ้ผูเปลเรเรือพันเรื่อทอ ไม่หม่นหมอสุใสบายัว
แล้วะนึรึรึ้วยนึถึ ษัริย์หนึ่าิวศ์เป็นอ์ผัว
รั้หนึ่เล่าเ้าิสนิทรัว บันี้ัวแยาอยู่พราัน
เยไปหาสมสู่ทุรู่่ำ เป็นประำ้านานมารสุสัน์
นับเวลาไม่น้อยเินร้อยวัน นั้รรภ์ับเาไ้เ้าเือน
แล้ววันนี้ลูรอลอมาแล้ว ทาร่าแล้วเ็บาย็หายเหือน
หมสิ้นแรระรวยทอลอเรือน สายาเลือนหลับลเสียรเีย
รั้นรุ่เ้าสุริยาพระอาทิย์ ็นิมิปราึ้นพร้อมเสีย
ใรพูุยเราเอาาเมีย หรือเป็นเพียฝันร้ายสลายไป
เห็นสอสาวาววันั่อยู่นั่น ปลายเียันพลันุยไม่สสัย
พอเห็น้าลืมาื่น็ื่นใ วิ่ออไปาห้อเรียร้อน
มารวีร่าอุ้มนามาวาให้ ประอไว้ล่อมทีสัสี่หน
ไ้ื่มนมแม่นี้ีแ่น ะเป็นผลภายหน้าไม่้านาน
พอเสร็ิธุระนามาถาม ให้มาามไปยับัลลั์าน
อ์มาลอรู้ไร้ใื่นบาน ศฤารทั้หลายะหมายมอบ
อีะั้ื่อนามเป็นวามั ลูษัริย์ธิาเวลาสอบ
ะไ้รู้เรื่อราวราวละรอบ ไปอบเ้าเฝ้าท่านท้าวพลัน
หน้าบัลลั์ล้วนผีปีศาล้อม สะพรึบพร้อมโหราพาสรร
ทั้นารอสเฟิสมาิัน ให้ท่วทันาลาสิบห้าวัย
รั้นะนึื่อนามวามยาแท้ ่า็แ้ไปันเลืออันไหน
วีร่าทำำนวระบวนใน ถึฤษ์ไรยาย่ำประำาล
อันวันนี้อาทิย์ประสิทธิ์เริ ้วยวฤษ์ะามหาศาล
ะอยู่ยระพันทุวันวาร แ่ภัยพาละพาพราาแม่น
ทาร่ารู้รับฟัยัสะุ้ ศอระทุ้าเหลือระเสือระสน
ให้ื่อว่าอามีเรียเวี่ยำร เิมาอาภัพเหมือนับน
ึมอบเรื่อธำมร์ำรรัน์ แล้วผูหัถ์ธิาสี่ห้าหน
้มลลูบูบมือฤาัวล อให้พ้นภัยพาลทุารไป ฯ
าลเวลาล่วลัแปวรรษา นุาราร่ำเรียนเพียรศาสร์ไสย
เป็นสิ่นำสำัให้มั่นใ ะมีัยเหนือุ้รุมนุษย์
ทั้ศาสร์สู้รู้ศึล้ำลึนั น้อยนัเ้าใในอาวุธ
อันผู้หิถือาบปราบพิรุธ อีารยุทธ์ารลล่อหนเป็น
นาพาเพียรเรียนเ้าเ้าบ่าย่ำ ฝึฝน้ำไปมาทาร่าเห็น
ให้เรื่อาว้าวสามทุยามเย็น ถามประเ็นเรื่อราวราวรายวัน
เ้ามิไปไหนบ้าสัอย่าหรือ เห็นแ่ถือศาสราายัน
เป็นเ็เยาว์สาวน้อยอยู่ร้อยพัน ะหมายมั่นฝึสู้อยู่ทำไม
อามีเรียไ้แถลแ้ำอบ ้วยรอบอบพิารามาราไน
ถึารศึนึำเป็นำไล สำัไร้ป้อันเมือัา
แล้วแสเาศาสราวุธ อันยยุทธ์เิายไปหลายหลา
ูประัษ์า่ออย่ารอ้า ึเล่นท่าระบวนายฝึหลายืน
ับาบม้มแทสำแฤทธิ์ สมัิอาาูฝาฝืน
ท่วท่าท่อว่อไวัไปืน ำนาื่นลื่นไหลัใปอ
แล้วหยิบเปลี่ยนเรียนธนููเรียวสวย ประับ้วยทอำสัมฤทธิ์สอ
ถือั้ท่าล้ายิทุสิ่ลอ เร็วนมอไม่ทันมันน่าม
แล้วมาลอระบอเหล็ไม่เล็ให่ ทุบีไปเยื้อายสยายผม
พริ้วไสวัสายน้ำสามสายลม สายามทิ่มแทำแหน่เพลิน
ถึมีูู่มสมำเล่า แ่นเยาว์ถือไ้ไม่อายเิน
ู่ำอประลอับแม่ทัพเทอ น่าวนเิเทวาลมาู
ล้วนอาวุธยุทธาทิวาหวา ะฟันฟาาอพระศอหู
แ่นใรใร่ล้า่อศัรู ้าศึูายสิ้นทั้ินแน ฯ
ทาร่าเห็นเป็นท่าให้ปรา ทรหอทนฝึฝนแน
เป็นยอยิ่สิ่ใในเมือแมน เธอะแทนุแม่เป็นแน่นอน
ึให้ลับบ้านวัหลัานี้ มารามีวามแ้แถลสอน
รีบเร่เพ่พิศทิพาร ูรอนรอนโอ้เอ้เอาล
ปล่อยให้ฝึฝนไปามนัยหิ ูยอยิ่ยาราสี่ห้าหน
ให้เ่ล้าสามารถพิาน อย่าผิผลผันแปรแม่ะี
อามีเรียฝึเสร็ระเห็ลับ มาอยู่ับมารามารศรี
รับำสอนพรัยหทัยี ยามรารีลับวัแม่นั่รอ
ทาร่าทัวัมือมานั่้า แม่็ร้าเรือนเ้าเ้าปีหนอ
ะบอวามนามเผ่าทั้เหล่าอ อันท่านพ่อนามเธนนเรนทร์น
อันัวเ้าเล่าใ่ผีปีศาแท้ ที่แน่แน่พ่อเ้าเฝ้าสิหล
เป็นสุโสโมสรรล ำลัพลมามายระายไป
บิุร์พศ์ษัริย์ประวัิศาสร์ แ่าอาหาแ่าลไหน
ถึบรรพบุรุษมนุษย์ใน สรามให่ับผีปีศาเรา
ในรั้นั้นันะพะเพลี่ยพลา ่าลายอเยี่ยมเทียมุนเา
้วยแอสทริิริลอบยิเอา เพียบรรเทาโรธา่าบิร
อย่าไปทำามทาเพียพลาั ัโทสะโลภะหลอน
อีโมหะละไว้ในอาภร์ ถอถอนให้สิ้นทุถิ่นไท
ำำเือนอย่าเลื่อนหลั่น ้วยสำัหลเมาเหล่าุไสย
อย่านำไป่านหรือนใ ไปใ้ให้ลาสะอาเทอ
ัูรูุ้เป็นบุหนา ถึเทวามาลอเล่าสรรเสริ
ทั้ภพไรรู้รอยอเหลือเิน เราเผิสิ่ใ็ไม่ลัว
ท้อฟ้ามืะวัน่ำ็่ำแล้ว สอนาแ้วมอฟ้านภาสลัว
แม่ี้นิ้วลิ่วูารามัว นพอัวเหมาะเล่าเ้าไสยา ฯ
รั้นเวลารอบสามเ้ายามสี่ หมรารีะเ้าอนเ้าหนา
อามีเรียลุื่นฟื้นึ้นมา ้อำลาแม่นาแ่สาไป
แ่มาราทาร่าลุห้าม แล้วไ่ถามลูยา่อนปราศรัย
ว่าะถึเมือมนุษย์สุแสนไล หลายวันไป้ามทิวามาลาืน
ผ่านมหัน์บรรามหาสมุทร เหล่ามนุษย์ะว่าเธอฝ่าฝืน
เป็นภูิผีปีศาแ่อาลืน ล่วแผ่นพื้นพสุธาเวลาึ
แปเ้าปีนี้เล่าำเอาไว้ ั้แ่ไหนเรา่อมาแ่ราศึ
เแนนว้ามาหยั่ราลึ ไปอนพรึเย็นลถึทา
แม้แม่นี้รั้ผูลูไม่ไ้ ็ไปเสีย่อนอนรุ่สา
พลระเวนเห็นเ้าแ่เบาบา เาะวาทา่อยไม่ปล่อยล
แม่ให้พรสอนสั่ทั้ลูหลาน อให้พานพบสิ่ที่ประส์
พอเสร็ามวามรันท็ปลปล ึไปส่นารีที่ประู
พระธิาอามีเรีย็ร้อไห้ ลนัยน์ไหลหลั่ั่าหนู
เ้าอแม่แน่นิ่น้ำาพรู บอลารูอยู่มา็าไป
พ้นนรวอนว่าพ้นอารัษ์ อยู่สัพันเียวเสียววิสัย
้วยสอเท้า้าวเินำเนินไป ให้อาลัยมารรอาวร์นาน
พอสำนึรึรอสนอ่า ็มุ่หน้านำิทิศอิสาน
เห็นะวันย่ำรุ่ะพุ่พาน แสาวานเิายระายลำ
ูสอ้าทาอย่าร้าิ่้าน ล้วนันารไลเินเินถลำ
ไร้ที่พึ่หนึ่แม่แลผู้นำ ็้อลำหาทาทุอย่าเอ ฯ
ถึเนลธารสถานไหน เินมาไลเห็นเหล่าเาเน
วาเรียรายหลายหลาลาละเล ูวัเวเปล่าเปลี่ยวเี่ยวัวน
้วยัวเิมาเนื่อเมือปีศา แปลประหลาสว่าแสทุแห่หน
ล้วน้นไม้ใบห้าผาล พรรป่าสน้นเรียเียู่ัน
นภาไร้ไพรินนบินเล่น น้ำใสเย็นเห็นปลามัาสรร
ไม่เยเห็นสิ่ราสารพัน ะลึัน้ายวาแปลาไป
อีสิรธรีทิวานี้ ไม่เยมีบรรบแ่ภพไหน
พ้นาเนิเวศน์ผีไม่มีใร น้อทรามวัยเหาแล้วนะแ้วา
สัเสียเอานานาสัว์ นา็พลัหลทามาลาผา
ายอ่อนแรแน่เหนื่อยแ่เรื่อยมา ำ้อหาที่พัผ่อนให้หย่อนใ
ึเินย้อนไปามลำน้ำเา เหนื่อยว่าเ่าล้มทรุสุวิสัย
นาล้มุลุลิ้ทิ้ัวใน ลาไหลโลมายสบายเย็น
แล้วิถึมาราทาร่าเอ๋ย ลูไม่เยอยู่ยาลำบาเ็
ทั้ปวเหนื่อยเมื่อยาเหื่อระเ็น น้ำระเ็นเ้าาให้พร่ามัว
ูเหนื่อยอ่อนนอนหลับลับหิน ไร้ราินแนาถึหน้าหัว
สิ้นสิหลุรั้ระวัลัว ไม่รู้ัวนทิวาลับลาล
พระธิาฝันไปไ้รู้สึ เสียสะทึโอ่อ่าพาหส์
ูส่าสวยาวราวมลิวศ์ เินมารแทบเท้าเ้ายุพา
ึแ้เหุำแหน่แห่สำนั เทพารัษ์เนินไพรในทิศา
ะมีอันภยันรายเ้าใล้มา รัษาระวัายถึวายปรา ฯ
พอพัผ่อนนอนหลับแรลับฟื้น ึลุื่นาหินแผ่นแท่นนาน
พร้อมเิน่อมุ่ทิศิลำธาร ไม่เห็นานานเประเทศใ
มนป่านเาบรรเทาิ ให้ีวินาน้อยล้อยสใส
เหล่านเหยี่ยวเที่ยวบินหาินไป นอะไรไม่เยเห็นเป็นพันพันธุ์
เินเ้าป่าหาอประอีพ เอามือีบไม้ผลที่้นนั่น
ลมาินสำราอยู่นานรัน นอิ่มสรรเสร็สรรพ็ลับเิน
ามแม่น้ำลำธารถึลานว้า ูว่าว้าว่าเหว่ระเหเหิน
ล้วน้นห้าสใสใบเียวเิน มูเพลินถอนเล่นเป็นเส้นยาว
ล้มนอนเล่นแสนสนุแล้วลุลิ้ สะีสะิ้ไปมาธิาสาว
มีสุะระวัเป็นรั้ราว พวนาวรู้ร้ายมามายมวล
ลิ่นายยิ่ผานานาลิ่น ภุมรินรมรอมเพราะหอมหวน
ะื่ม่ำน้ำหวานสารสมวร ราวโ่รวนรั้ไว้ไม่ให้ไป
เห็นถนนหนทาัวาทุ่ ทิศทามุ่้ายวาที่อาศัย
พวพ่อ้าวาิีวิใ ผ่านมาไปแถวนี้็นมนาน
ธิาลอบสอบวามายนามหนึ่ ำแพผึั้มั่นเป็นสัาน
ว้าให่เยี่ยมเทียมเาัรวาล ั้ระห่านอยู่ทาทิศอุร
ึอิระบะไปปะพบ หนูะหลบาทหาราสมร
้วยหนีมาาเรือนเพื่อนที่นอน อวิวอนโปร่วยหนู้วยน
ฝ่ายพ่อ้าวาิิสสาร ิประมาบรรลุบุุศล
ึให้นาึ้นระบะทะยานยน์ ไร้พิลแปลใในนารี
เ้าหนูเป็นนเประเทศไหน ึหนีภัยนานามาถึนี่
มีอะไรแถลแ้วี อย่านิ่ที่วยยาลำบาเิน
พระธิาอามีเรียไม่เสียนิ่ แ้วามริลับไปไม่ห่าเหิน
หนูเสียพ่อ็แม่แน่นานเิน นประเมินาลาไม่น่าทัน
แล้วอาภัพับเ้าะราุ อ้ายพวบุเ้ามาะ่าัน
นหนูหนีออมาสิบห้าวัน มาเินั้นออมารลาน
ถึหน้าเมือำแพเห็นแสเส้น ล้ายะเป็นนิมิิประหาร
ึโออนอรถพาหะยาน อบุท่านพ่อ้าใอารี
แล้วหลบหมอบนอบลับพพุ่ม ะโสุ่มออมอสอทาหนี
ทหารทวรวราหน้าธานี หลบรนี้ไม่มีใรแปลปน
าราน้อยพลอยิพินิเล่า ะแอบเ้าเฝ้าไปใระสน
ึโผล่ออนอพุ่มปทุมพล เนียนับนเินเ้านเฝ้าทา
แ่ลิ่นายไม่หายหนีปีศาฟุ้ ไปเินมุ่เียู่รู้หา
นานิ่ทรุหยุนั่ระวัวา ิะพราัวเ้าไปอย่าไรัน
รานั้นมีายราวาวนหนึ่ แอบมาพึ่พุ่มไม้ใล้ใล้สัน
แล้วึัวธิาเ้าป่าพลัน เป็นใรันแอบอยู่แ่ผู้เียว ฯ
ธิาน้อยล้อยสั่นัวหวั่นไหว ้วยในายหนุ่มุมผีเสียว
่อยหายใลึลึนึลำเียว ที่แอบเี่ยวเล็เล็ไว้เ็าย
แ่เสียรู้ผู้ให่ว้ามีรร์ ะแทันับิ้นให้สิ้นสาย
อันธิาถอใใร่ะวาย หลับาายนึหามาราไล
ายะแทแย่ล้ม้มเสียแล้ว ัวนาแ้วถอยมาน้ำาไหล
เห็นสาวหนึ่ส่วนามผมเป็นไฟ ็ระหนใไปทั่วน
เ้าอยู่รอปลอภัยาายบ้้า วระ่าายสัหหน
อ้ายาิั่วมั่วเ็แ่เล็น นรลใมึหรืออย่าไร
ใ้เท้าเะเละปล่อยลอยละลิ่ว ัวเาปลิวออพส่ไถล
เหล่าหมู่พลนทหาร็ับไป ึ้นอไฟเผาสิ้นให้ิ้นับ
สาวอัีนี่ใร็ไม่รู้ ่วยัวหนูให้ายาไม่ลาหลับ
ออบุบุนาพอพลารับ ถึาลลับแทนทุนพระุนา
สาวผมไฟเหนื่อยหน่อย่อย่อยนั่ าแั่สุรีย์วันแ่รั้นสา
ทรายพริ้วลิ่วลวอวเอวบา เป็นเยี่ยอย่าทาลในวนวั
ท่านเป็นใรไหนแ้แถลว่า บอที่มา่อนทาแ่ปาหลั
มา่วยเราหวัสิ่ใใ่เินั์ อย่าไ้หวัเินทอมาอล
หิสาวนั่นพลันิหาำอบ เรานั้นลอบออหนีามวามประส์
สิ้นพ่อแม่แน่แล้วไม่แล้ว ไปปลปลับโน้นพวโรมือ
แ่เ็เล็ไม่รู้เรื่อลำบา เรา็อยาพาเพียรเรียนหนัสือ
เหมือนเ็อื่นหมื่นแสนทแทนือ ้อรำมือับาบฝึราบนาน
ถึเล่าหมพนาทิวาับ ไม่ทราบศัพท์ั้แ่หลัที่สัหาร
เราึหนีออเลียบเทียบเมือมาร มาพบพานัวหนูอยู่หลบนอน
หนูเป็นผีปีศาพี่็รู้ ที่มาอยู่แปลัเสียสัหร์
ลิ่นายลบอบอวลทั้นวลนร ไม่รอนรุเ้าไปในเมือ
เรามานั้นทุวันไม่ทันถาม ทุบ่ายสามยามเย็นเห็นธเหลือ
แสไว้หน้าำแพูแรเรือ ไม่ทราบเรื่อลเหุพิเศษใ
ามเรามาเสียสิ้นอนนี้ ประเี๋ยวมีนระเวนเห็นสสัย
เราะพาน้อนาเินทาไล อ้อมออไปถึนาวาเท่าเรือ ฯ
พระธิาอามีเรีย็เห็น้วย ็ิ่วยหิเพศไปเเหนือ
ปิเสธเำนินเลือ มีนเอื้ออำนวย็่วยัน
แล้วลืมถามื่อนามแ่วามหลั อย่าปิบัะสำเหนียไ้เรียัน
่อให้ปิมิไว้เป็นอนัน์ สัหนึ่วันเ้า็เปรยเผยออมา
ฝ่ายหิสาวถูถามถึนามื่อ ็หยุทื่อแ็ันอบปัหา
ึอบนามามริสิ่พี่ยา มีื่อว่าเอมิลี่เป็นพี่นา
ามหาน้อท่อเที่ยวเปลี่ยวทุทิศ ฟ้าลิิพราันะวันสา
่อให้รุสุเทวะนา์ เป็นหนทาเหยียยาวยอม้าวไป
สิ้นีวาหาไ้สิ้นวามรั ไ้รู้ัมิพิสมัย
แม้นบรรบรบามสามภพไร สัแห่ใย่อมเอเธอแน่นอน ฯ
รานั้นเหล่าทหารามออามล่า ทั้สอราลัวหสยสยอน
มันามนาเอมิลี่สี่นร แ่วัน่อนหนีมาพวห้าน
พลประมวลมีมาลำบาทรุ เห็นะหยุรนี้ไม่มีผล
แ่ะายามบุ่มบ่ามน รีบั้น้นพ้นไปให้ไลเมือ
ทั้สอนา่าวิ่เร็วรีบนั อย่าไ้พัหยุผ่อนหรือห่อนเหือ
ถ้ามันพบเอเราเาสุเือ ไ้เป็นเรื่อแน่แน่ที่แท้ริ
เือบะรอหมู่พลนเาเห็น ไล่ับเป็นนบ้าห่าผีสิ
บ้าถือปืนเล็ทำระหน่ำยิ บ้า็วิ่ไล่ร่านาทั้อ ฯ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น