อนุภาคจากปลายฟากสนธยา

            จักรวาลนี้มีอีกหลายแง่มุมที่มนุษย์ยังก้าวไปไม่ถึง พวกเราเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวของผืนทรายอันกว้างใหญ่ เป็นเพียงแค่เม็ดทรายเล็ก ๆ ที่อาจถูกลมพัดให้กระจัดกระจาย หรือสูญสลายไปกับผืนน้ำทะเลเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้น

            ผมเงยหน้ามองดูบนท้องฟ้า ท้องฟ้าสีฟ้าแต่ทว่าตามหลักแล้วมันไม่มีสีฟ้าอยู่เลย... จริง ๆ ท้องฟ้าเป็นได้ทุก ๆ สียกเว้นสีฟ้า ท้องฟ้าเป็นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ดูดกลืนแสงจากดวงอาทิตย์ไว้ทุกสี แต่มันเกลียดสีฟ้า จึงคายสีฟ้าออกมาแล้วมาตกกระทบเข้าที่ดวงตาเรา... ดังนั้นเราจึงเห็นเป็นสีฟ้า

            พอลดระดับสายตามามองเสื้อสีดำที่ผมใส่อยู่ เสื้อสีดำของผมก็ช่างเป็นตัวเขมือบของแท้ มันดูดกลืนทุก ๆ สีที่มาจากดวงอาทิตย์ ไม่ยอมคายอะไรออกมาให้กระทบใส่ดวงตาผมเล่น ดังนั้นเราจึงเห็นเป็นสีดำสนิท

            ผมเงยหน้ามองอาคารสีขาวสว่าง เจ้าอาคารนั่นคงเป็นพวกอีโก้สูงทีเดียว ไม่อยากยอมรับอะไรทั้งสิ้น มันปฏิเสธทุกสีจากดวงอาทิตย์ ดังนั้นสีทุกสีจึงสะท้อนเข้าตาเราทั้งหมด จนกลายเป็นสีขาว

            แล้วยังสิ่งของที่อยู่รอบตัวผมอีกละ ดูโต๊ะนั่น เก้าอี้นั่น จริง ๆ มันมีโต๊ะหรือเก้าอี้อยู่น่ะหรือ ถ้าผมหดร่างตัวเองให้เล็กเท่าระดับอนุภาคเล็กจิ๋ว ผมคงไม่อาจเห็นโต๊ะเป็นโต๊ะ ไม่อาจเห็นเก้าอี้เป็นเก้าอี้ ทั้งสองอย่างล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วย “ช่องว่าง” ภายใน มันอาจเป็นช่องว่างที่กว้างพอจะทำให้เราสอดนิ้วทะลุเข้าไปได้ทั้งนิ้ว แต่... เราทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะนิ้วของเราจะไปชนกับสนามพลังที่ห่อหุ้มสิ่งของกับนิ้วเราเอาไว้

            ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังรับรู้ถึงการสัมผัสสิ่งต่าง ๆ ได้ สัมผัสถึงอากาศ สายลม แสงแดด รู้สึกดีกับพวกมัน อ้าแขนแล้วยิ้มรับพวกมันได้อย่างรื่นเริงใจ ที่ผมมีความรู้สึกแบบนี้ได้ นั่นก็เพราะการทำงานของสมอง แหล่งกำเนิดของจิตใจ อารมณ์ ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ทำให้มนุษย์กลายเป็นมนุษย์

            ผมผลิต “เรื่องเล่า” ต่าง ๆ ได้จากอารมณ์ ความรู้สึก และความรู้ที่ไหลผ่านจากสัมผัสต่าง ๆ ทั่วร่างกาย และนั่น... คือพลังเวทมนตร์ของมนุษย์อย่างเรา

            แล้วถ้าสมมติว่าในจักรวาลนี้ ยังมี “บางสิ่ง” ที่เชื่อมโยงกับพวกเรา คอยดู “เรื่องราว” ของพวกเรา และอยากจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องทั้งหมดบ้างล่ะ?

            ปราย, ปิศาจบลูแซฟไฟร์ เจ้าหญิงหิมะหรือหญิงสาวชุดขาว รวมถึงตัวละครตัวอื่น ๆ  ล้วนแล้วแต่เกี่ยวพันกันด้วย “บางสิ่ง” นั้น ต้องพัวพันกับพลังอำนาจที่ยากจะเข้าใจได้ง่าย อนุภาคประหลาดที่มนุษย์เราไม่มีวันเข้าใจ คำสาปที่เกาะกินพลังชีวิต หรือไม่ก็มอบพลังอำนาจที่เปี่ยมล้น จนกระทั่งมันได้กลายมาเป็น “การเดินทางเพื่อค้นหาเรื่องราวของตัวเอง”

            ผมเขียนเรื่องราวทั้งหมดในรูปแบบของเรื่องสั้น แต่ทุกอย่างได้ร้อยเรียงให้เป็นหนึ่ง นั่นเพราะผมอยากเจาะลึกลงไปในแต่ละส่วน แต่ละแก่นของตัวละคร ผมอยากทดลองความคิดของตัวเองกับเรื่องสั้นแต่ละเรื่อง สัมผัสกับมุมมองของเรื่องราวที่เกี่ยวพันกับตัวละคร... รวมถึงตัวผมเองด้วย

            ความมหัศจรรย์รอบตัวที่ผมอธิบายมาข้างต้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องท้องฟ้าหรือโต๊ะ,เก้าอี้ พวกมันมีสิ่งที่จริงแท้ของมันอยู่ แต่พวกเรามนุษย์ได้เป็นคนให้ความหมายกับมัน โต๊ะใช้ตั้งอาหารอร่อย ๆ  และเก้าอี้ก็ใช้นั่งเพื่อพักเหนื่อย นั่น...คือเรื่องราวที่มนุษย์ได้มอบให้กับสรรพสิ่ง และทั้งหมดนั้น ก็อยู่ในเรื่องราวชุดนี้ “อนุภาคจากปลายฟากสนธยา”

            คุณจะอ่านเรื่องราวจากเรื่องใดก็ได้ทั้งนั้น ค่อย ๆ ทำให้มันเป็นเหมือนจิ๊กซอว์แต่ละชิ้นซึ่งได้ประกอบให้กลายเป็นภาพใหญ่ ๆ หนึ่งภาพ เหมือนอนุภาคเล็ก ๆ หลายอนุภาคได้ประกอบขึ้นมาเป็นตัวคุณขึ้น เรื่องราวเล็ก ๆ แต่ละเรื่องพวกนี้ ก็ประกอบขึ้นมาเป็นจักรวาลหนึ่งได้เช่นเดียวกันครับ