คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : c h a p t e r ; 4 - B a s e b a l l -
Baseball
ตุบ…
“แฮ่กแฮ่ก รุ่นพี่ชางมินนี้โหดชะมัด”
เสียงรุ่นน้องที่บ่นงึมงำถึงร่างบาง เรื่องการคัดเลือกนักกีฬา ชางมินมองรุ่นน้องที่เหลือเพียง 2 คนนอกนั้นที่เหลือก็ไล่กลับบ้านไปหมด บางส่วนที่เห็นแววว่าไปเล่นตำแหน่งอื่นได้ก็ให้ไปคุยกับซีวอน
“พวกนาย ชื่ออะไร”
“ผม คิม จงฮยอน ส่วนไอ้นั้นลี อนยู”
“ฉัน ชิมชางมิน”
“โห ไม่ต้องแนะนำแล้วละมั้งครับ รุ่นนี้”
ชางมินยิ้มที่มุมปาก รุ่นน้องสองคนนี้ไม่เลวนี้หว่า ชางมินบอกให้ทั้งสองคนเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่ผ่านการคัดเลือก ตัวเองก็เดินเข้าที่พักนักกีฬาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกพับแขนจนมาถึงข้อศอก ชางมินเดินมารวมกลุ่มอีกครั้ง
“ทุกคนนี้ชิม ชางมิน เป็นรุ่นพี่ปี 3 คงมีคนในที่นี้รู้จักดีอยู่แล้วนะ”
ชางมินไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ตั้งท่าจะลาซีวอนและทุกคนกลับบ้าน เพราะนี้ก็เลยเวลากลับบ้านมามากแล้ว กลัวคนที่ห้องจะอาละวาดเข้าไปรื้อของในห้องเค้ากระจุยกระจาย
“ผมอยากเห็นรุ่นพี่ทุกคนแสดงฝีมือ” ขาเรียวยาวสะดุดเมื่อได้ยินเสียงของหนึ่งในรุ่นน้องดังขึ้น ดวงตากลมโตตวัดมองพวกรุ่นน้องอีกครั้ง
“งั้น…พรุ่งนี้จะจัดการแข่งสมมุติขึ้นมาให้ดูแล้วกันนะ”
“ซีวอน”
ชางมินที่กำลังเอ่ยท้วงขึ้น แต่พอเห็นสายตาของรุ่นน้อง มันทำให้ตัวเองหวนนึกถึงอดีตที่ไม่ควรนึกขึ้นมาเสียอย่างงั้น
“พี่ชางมิน ผมเห็นด้วยนะ…”
“…ก็ได้”
ชางมินหันหลังให้ทุกคนอีกครั้ง ขาเรียวยาวรีบเดินกลับบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ระหว่างทางอยู่ๆก็รู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆที่แขน
“นี้พี่กลับทางเดียวกับผมหรอฮะ งั้นผมขอไปด้วยคนสิ”
รุ่นน้องที่ชางมินพึ่งจะรู้จักได้ไม่นานคิม จฮยอนและลี อนยู กลับบ้านทางเดียวกัน และได้รู้เพิ่มอีกว่าทั้งคู่อยู่บ้านใกล้กัน สงสัยคงจะไปฟิตคู่มาละสิ
“พี่ชางมิน การแข่งพรุ่งนี้ต้องแหล่มมากแน่ๆเลยเนอะ พี่ก็ลงแข่งด้วยใช่ไม?”
“ก็อาจจะนะ”
“อ่าว ทำไมอาจจะ?”
“ก็ถ้าไม่มีไอ้บ้าที่ไหนมาบังคับให้พี่กลับบ้านไปก่อนละนะ ถึงละ บ๊ายบาย”
ชางมินโบกมือลารุ่นน้องทั้งสองคนที่ผลัดกันถามคำถามตนเองไม่ให้หายใจตลอดทาง ไม่รู้ว่าผีเจาะปากที่ไหนกันมาพูด ชางมินเดินตรงดิ่งไปยังห้องของตนเอง
“ชิม ชางมิน นี้มันกี่โมงแล้ว รู้อะไรบ้างสิ”
“…6 โมงเย็นกับอีก 10 นาที”
“ฉันหิวข้าวโว๊ย”
ชางมินเดินตรงดิ่งไปยังห้องครัว แล้วลงมือทำอาหารไม่ใช่เพราะคนที่กำลังจะอาละวาดอยู่รอมร่อ แต่เพราะตัวเองก็หิวอยู่เช่นกัน
“ไปทำอะไรมา ขายตัวรึไง” แจจุงเริ่มเปิดประเด็นคำถามที่ตัวเองสงสัยมานาน และแถมคำดูถูกให้อีกนิดหน่อย
“เปล่า แค่เข้าชมรม”
“จะเข้าทำไม! ฉันหิว นายก็ต้องกลับมาทำให้ฉัน ไม่ใช่มัวแต่ร่าน!”
“วันนี้มีคัดเลือกนักกีฬา”
“แล้วไง ก็ให้คนอื่นคัดไปเซ่!”
“เลิกตะโกนเถอะ พรุ่งนี้มีแข่งอยากมาดูไมละ”
“ใครจะไป เสียเวลามองหญิงสะเปล่าๆ”
“ที่แข่งก็มีหญิงไป”
“โอ๊ะ..อย่างงั้นค่อยน่าสน”
แจจุงหลังจากตะโกนเสียงเถียงกับชางมินได้เพียงชั่วครู่ พอพูดถึงเรื่องผู้หญิงตนเองก็ดับอารมณ์และลงมือทานอาหารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ชางมินมองคนตรงหน้าด้วยความเอือมระอา พออยู่โรงเรียนละแสนดี พอกลับห้องมาอย่างกับคนละคน รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรและอ่อนโยนหายไปไหนพริบตา
“กี่โมง”
“เลิกเรียน”
ชางมินวางช้อนกับซ้อมลงกับจาน แล้วทิ้งไว้ในอ่างล้างจาน ร่างบางพาตัวเองไปนั่งจมอยู่กับโซฟา ก่อนจะรู้สึกถึงแรงหยวบอีกฝั่งของโซฟา
“วันนี้มีหญิงมาสารภาพกับฉันตั้ง 3 คนแหนะชางมิน เค้าให้นี้มาอะ กินป่ะ?”
แจจุงยืนคุกกี้น่าตาน่ากินมาทางชางมิน เหมือนจะยั่วยุให้คนตรงหน้าโกธร แต่ชางมินเพียงแค่ผลักมันออกเบาๆเป็นการปฏิเสธที่หยาบคายและสุภาพปนกันในตัว ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปยังห้องตัวเอง
“หึ…” แจจุงหัวเราะในลำคอ
ร่างบางใช้เวลาไม่นานแล้วกลับมาพร้อมกับถุงคุกกี้ ที่มาจากมินโฮที่บอกว่าคุณแม่ฝากเอามาให้
“มีคนมาสารภาพรักกับเค้าด้วยรึไง”
แจจุงพูดเมื่อชางมินทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้ง ชางมินปล่อยตัวเองเงียบลง และจมหายไปกับบรรยากาศ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ แจจุงลุกขึ้นเข้าห้องนอนของตัวเองไปโดยไม่พูดอะไรอีก ชางมินเปิดเปลือกตาข้างหนึ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองไม่ค่อยอยากจะพูดด้วยเท่าไรเดินเข้าห้องไป
ชางมินปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปอีกครั้ง
ร่างสูงที่ล้มตัวเองกับที่นอนก่ายหน้าผากตัวเอง
“ผมขอโทษ มีกึม…แล้วเราจะได้กลับมารักกันอีก”
แจจุงจ้องมองรูปภาพในมืออีกครั้งด้วยความคิดถึง หญิงสาวที่เค้าเลิกรากันเพราะต้องแต่งงานกับชางมิน ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งเกลียดคนที่อยู่ห้องตรงข้ามมากเท่านั้น…
.
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา ชางมินต้องเป็นคนไปปลุกแจจุงอย่างที่สัญญาไว้ นิ้วเรียวยาวจับลูกบิดแล้วหมุนโดยไม่ข้ออนุญาตคนในห้อง สายตาเห็นกลุ่มผ้าห่มบนเตียงนอนเป็นห้อนใหญ่ ชางมินดึงผ้าห่มกองนั้น ก็พบกับแจจุงที่หลับตาพริ้มไร้แววมีพิษสง มือคู่เดิมเอือมไปสะกิดคนที่นอนอุตุ
“ตื่น แจจุงตื่น” ร่างบางเขย่าร่างสูงที่อยู่บนเตียงนอน แล้วเริ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อืม…ตื่นแล้วๆ” แจจุงขึ้นขยี้ตา แล้วเงยมองดูร่างบางที่มีกลิ่นตัวหอมอ่อนๆแต่เช้า
“ทำอาหารไว้ให้อยู่บนโต๊ะนะ”
ร่างบางทิ้งให้แจจุงอยู่บนห้องในตอนเช้าคนเดียวอีกครั้ง เพราะขืนรอต่อไปคุณชายมีหวังได้อาบน้ำ แต่งตัวเซทหล่ออีกนาน อีกอย่าง แจจุงก็แค่บอกให้ปลุกนิ
และเหมือนเดิมเมื่อวานแจจุงมองฆ้อนร่างบางเพียงเสี้ยววินาที และผละตัวไปหาเพื่อนๆที่อยู่ท้ายห้อง ชางมินไม่ได้สนอะไรเลยแม้แต่น้อย ดวงตาจับจ้องลงบนสนามเบสบอล พวกรุ่นน้องที่เห็นอยู่เมื่อวาน กำลังลองขว้างลูกแบบเล่นๆ
ลูกบอลกลมเล็กๆนั้นลอยไปในอากาศไปมา ชางมินมองดูมันอย่างเพลิดเพลิน ดวงตากลมชะงักเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบวิ่งอย่างที่คนในห้องไม่เคยเห็นนอกจากในสนามเกิดขึ้น ขาเรียวยาวรีบวิ่งไปดูรุ่นน้องที่ถูกลูกบอลอัดที่หน้าผากจนล้มไปกับพื้น
การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของแจจุงตั้งแต่ที่ชางมินเริ่มมองหน้าต่าง แต่ร่างสูงเองก็ไม่รู้ว่าชางมินมองอะไรจนกระทั่งลองชะเง้อคอดูนอกหน้าต่างก็เห็นร่างบางกำลังซุดลงกับพื้นดูรุ่นน้องที่นั่งจุมปุกอยู่
…..
“มินโฮ มินโฮ เป็น…เป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ครับ…” มินโฮยังคงกอบกุมศรีษะของตัวเองด้วยความเจ็บปวด แต่พอเจอรุ่นพี่ของตนเองที่จู่ๆก็วิ่งเข้ามาในสนามด้วยสายตาตื่นตระหนก ก็ดีใจจนแอบไม่มิด
“นี้กี่นิ้ว” ชางมินยกนิ้วชี้ขึ้นมาถามมินโฮ เจ้าตัวเองก็ตอบได้ถูกต้อง ชางมินถามคำถามอีกสองสามคำถาม จนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีอะไรกระทบกระเทือน ก็โล่งใจแล้วขอตัวขึ้นห้องเรียน
ร่างบางนั่งลงกับที่นั่งของตนเองด้วยความโล่งอก แขนเรียวยกขึ้นมาต่างหมอนแล้วฟุบหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกไม่นานโฮมรูมคงเริ่ม
.
.
.
.
.
“มีใครเสนออะไรไม เรื่องงานโรงเรียนที่จะจัดเดือนหน้า”
“บ้านผีสิงงงงงง !”
“บ้านผีสิง…นะ”
คยูเขียนคำว่าบ้านผีสิงลงในกระดาน จากคำแนะนำของยูชอนว่าให้ทำบ้านผีสิง ก็ไม่มีใครเสนออีก ชางมินที่นอนฟุบหลับ ถูกปลุกขึ้นให้มาจับฉลากว่าตนเองจะได้ทำหน้าที่อะไรในงาน
“จับเลย…จับสองใบด้วย เพราะนายเป็นรองหัวหน้าห้องนะชางมิน”
ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยอะ… ชางมินบ่นอุบอิบในใจตัวเอง แต่ก็ยอมจับฉลากแต่โดยดี
“ทาสี กับ…ผีแม่หม้าย”
พอชางมินพูดจบ เสียงทั้งห้องเฮลั่นโดยมีสองเหตุผลควบคู่กันสองประการ ประการแรกคือผีแม่หม้ายมีคนจับได้แล้ว กับประการที่สองคือ คนที่จับได้คือชางมิน
“แต่ฉันเป็นผู้ชายนะคยู”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย คนที่เข้ามาเค้าก็น่าจะฮานะ”
นี้มันบ้านผีสิง หรือ ตลกคาเฟ่ วะ…
ให้ตายสิ…ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง ชิม ชางมินคนนี้ละปลง
.
.
.
.
.
ร่างบางที่อยู่ในชุดนักกีฬากำลังเดินลงสนามพร้อมกับมองไม้เบสบอลเหล็กของตัวเองในมือที่ไม่ได้ใช้มานาน มินโฮรีบเดินเข้ามาหาชางมินด้วยความตื่นเต้น ร่างบางหันไปคุยกับรุ่นน้องด้วยใบหน้าอมยิ้มตามแบบฉบับของตนเอง สายตาไปสะดุดกับบุคคลที่ไม่คิดว่าจะมาจริงๆ
มินโฮรีบโอบเอวชางมินเข้าไปในที่พักนักกีฬา ก่อนการแข่งขันจะเริ่มในไม่อีกกี่นาที ชางมินถูกจับให้อยู่ในฝั่งตรงข้ามกับซีวอน และเป็นพิชเชอร์คนที่ 2 ที่จะเป็นตัวปิดเกมก่อนจะจบการแข่งขัน
เสียงกรรมการเป่านกหวีดเริ่มขึ้น การแข่งขันเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว บ้างได้แต้ม บ้างไม่ได้แต้ม ชางมินมองดูการแข่งขันอย่างเงียบๆ พร้อมคิดถึงเกมลุกของซีวอนที่ตัวเองเป็นคนตั้งรับ
“เบอร์ 3 ลงสนาม”
ชางมินเดินเข้ามาในสนาม พร้อมไม้เบสบอลคู่ใจ สายตามองไปที่ซีวอน แคชเชอร์ของอีกทีม ซีวอนเองก็เช่นกัน มันทำให้คนทั้งคู่นึกถึงสมัยก่อน เมื่อชางมินมาถึงโฮม ตั้งท่าเตรียมพร้อม ซีวอนส่งสัญญาณให้พิชเชอร์ในทีมของตน
ร่างบางมองสายตาของมินโฮที่รับหน้าที่เป็นพิชเชอร์ของทีม ทำสีหน้าเหมือนลำบากใจก่อนจะพยักหน้ารับ
ทุกคนจ้องมาที่ชางมินเป็นตาเดียว…
การแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“สไตร์” ชางมินที่ปล่อยบอลผ่านหน้าไป โดยตัวเองยังคงนิ่งเฉย
“สไตร์”
ซีวอนมองชางมินอีกครั้ง ตาสินะ ลูกนี้นายจะไม่ปล่อยผ่านไปแล้วสินะ… ซีวอนมองไปที่พิชเชอร์ทีมตัวเองอีกครั้ง มินโฮพยักหน้ารับสัญญาณที่ส่งมาจากซีวอนด้วยความลำบากใจ
“อันเดอร์สินะ ซีวอน”
ชางมินพูดขึ้นมาอีกครั้ง ซีวอนกัดฟันแน่นเพราะความสามารถพิเศษชองชางมินทำให้รู้ว่าพิชเชอร์ตรงหน้าจะขว้างลูกอะไรออกมา เพราะเป็นพิชเชอร์ด้วยกันเองเลยดูออกสินะ
“อย่าแปลกใจ เพราะฉันดูท่าทางของมินโฮออก ไม่รู้รึไงว่ามินโฮไมถนัดขว้างลูกอันเดอร์”
ซีวอนหลับตานิ่งอีกครั้ง การพนันเล่นๆครั้งนี้ จริงจังกว่าครั้งไหน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ซีวอนมองไปที่มินโฮด้วยสายตาแน่วแน่อีกครั้ง ถ้าครั้งนี้ชางมินพลาด ชางมินต้องออกจากสนาม และรอไปอีกหลายตา
ปี๊ด… สัญญาณการขว้างลูกจากกรรมการเริ่มขึ้น
ชางมินกำไม้เบสบอล จนเสียงดังออกมา ลูกเบสบอลเหมือนภาพช้าที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตัวเอง…
ป๊อง…
เสียงไม้เบสบอลกระทบลูกดังขึ้น ชางมินที่กำลังอยู่ในท่าคุกเข่าเพราะการที่ลูกอันเดอร์ ขาเรียวยาววิ่งเยาะๆไปที่เบส คนทั้งสนามนิ่งงัน…
“โฮมรันนนนนนนนนนนนน”
_______________________
talk ;; จบไปอีกตอน = =;;
ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามนะค่ะ
เราอยากให้ทุกๆคนเข้าถึงเนื้อเรื่อง
เรื่องชางมินชอบนึกถึงใครก็ขออุบไว้ก่อนนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :)
ตอบเม้น
minjito - ใช่ค่ะ มันเป็นรอยสักข้างหลังของแจจุงแท้ๆ แต่ในเรื่องแจจุงยังไม่ได้สักนะคะ
arfed - เรื่องที่ถามมาว่า กลัวใครมาเห็นงั้นเหรอ...ไม่มีหรอก...ในเมื่อเค้าคนนั้นไม่อยุ่แล้วนิ ชางมินคิดในใจนะค่ะ :)
ความคิดเห็น