คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {Fic ss501} I don't want...to Love u one-sided. (Yaoi) Chapter # 2 เปลี่ยนไป??
Chapter # 2 เปลี่ยนไป??
.
.
.
Rttttt
‘อันริ’
จองมินดูชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนที่จะกดรับสาย
"ฮัลโหล เอ่อ...อันริ ผมขอโทษนะ พอดีผมติดธุระด่วนน่ะ เอ่อ...เอาเป็นว่า ไว้โอกาสหน้าเราค่อยเจอกันนะ แค่นี้นะครับ"
"..."
"นายนี่มันจริงๆเลยน๊า ฉันอุตส่าห์ได้เจอสาวๆแล้วแท้ๆ" จองมินหันมาบ่นเจ้าตัวแสบที่นี่งเงียบเพราะรู้ความผิดของตัวเอง โทษฐานที่ทำให้เขาพลาดกับการออกเดตกับสาวสวย
"..."
Rttt
‘อิไล’
"อ๊ะ..อิไล" คิบอมสะดุ้ง นึกขึ้นได้ เมื่อเห็นสายเรียกเข้าเป็นคนที่เขาลืมทิ้งไว้ที่ห้าง
//ฮัลโหล คิบอม นายอยู่ไหน\\
"เอ่อ...ฉะ..ฉัน"
//ทำไมนายไปนานจัง ยัยผู้หญิงที่นายให้ฉันเฝ้ากลับไปแล้วนะ!\\
"อ่า...งั้นเหรอ คือว่า...ฉันต้องรีบกลับน่ะอิไล ฉันขอโทษนะ พอดีว่ามีเรื่องด่วนนิดหน่อย" คิบอมตอบ แต่สายตากลับมองไปที่จองมิน
//เรื่องด่วน! นี่นายกลับไปแล้วเหรอ? แล้วทำไมไม่โทรมาบอกฉันล่ะ!?\\
"เอ่อ...ขอโทษนะอิไล อย่าโกรธฉันน๊า พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายเป็นการไถ่โทษนะ นะนะอิไลน๊า" เด็กแสบอ้อนเพื่อน
//อื้ม..ก็ได้ ห้ามกลับคำนะ\\
"อื้อ! ไม่กลับคำแน่นอน" คิบอมยิ้มกับมือถือตาหยี ดีใจที่หาข้อต่อรองกับเพื่อนได้
//อื้อๆ งั้นแค่นี้ล่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว นายดูแลตัวเองด้วย\\
"อื้อ"
//บาย\\
"บายยย"
"ใคร?" จองมินถามเสียงเข้ม
"เพื่อนฮะ เพื่อนที่ไปด้วยกัน แต่ผมลืมเขาไว้" คิบอมตอบ พลางเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพายใบเก่ง
"สนิทกันรึเปล่า?"
"สนิทฮะ เขาเป็นเพื่อนสนิทผมเลย" คิบอมตอบยิ้มๆ เมื่อนึกถึงวีรกรรมที่เขาและอิไลเคยก่อไว้ จนตอนนี้เป็นถึงเพื่อนซี้ย่ำปึ๊กของเขา
"งั้นเหรอ?"
“...”
“ให้ฉันกลับไปส่งนายที่นั่น ดีมั้ยล่ะคิบอม” เมื่อเห็นท่าทางระริกระรี้ของอีกคน ก็อดหมั่นไส้ที่จะต้องแดกดันกลับไป
“ไม่เอาฮะ ผมอยากอยู่กับพี่มากกว่า” เด็กแสบหันกลับมาอ้อนอย่างเอาใจ
“หึ! ไม่คิดจะถามฉันหน่อยเหรอ ว่าอยากอยู่กับนายรึเปล่าน่ะ”
“ไม่ฮะ ไม่ถาม ผมไม่อยากรู้หรอก”
“แต่ฉันอยากบอกนะ” จองมินแหย่
“ไม่ฮะ ไม่ๆๆๆ ไม่! ผมไม่ฟัง” คิบอมร้องลั่น เอามือปิดหู สั่นหน้าอย่างเอาแต่ใจ
“หึ! ถ้าอยากฟังเมื่อไรก็บอกนะ ฉันจะรีบบอกเลยล่ะ” จองมินบอก ไม่สนใจคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยสักนิด
“พี่จองมิน...” คิบอมเรียกชื่อเสียงแผ่ว ก่อนจะหันหน้าหนีออกไปทางหน้าต่าง ไม่อยากให้อีกคนเห็นความอ่อนแอ
.
.
.
“เอาล่ะ ถึงแล้ว” จองมินบอก เมื่อรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านของคนเจ้าปัญหา
“ขอบคุณนะฮะ พี่จองมิน”
“อื้ม แล้วก็อย่าตามฉันมาอีกนะ เข้าใจมั้ย” จองมินหันกลับมาถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“เข้าใจฮะ” เจ้าตัวแสบก้มหน้าหงอย ตอบรับ
“เข้าใจแล้วก็ลงไปซะ”
“ฮะ” รับคำ ก่อนจะลงจากรถ ยืนมองจนรถขับไปสุดลูกตา ด้วยสายตาหม่น
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่คิบอมเกิดความรู้สึกอ่อนแอ หลายต่อหลายครั้งที่เขาแสดงออกว่าไม่เป็นไรกับคำพูดของจองมินที่เอาแต่พูดทำร้ายจิตใจ แต่ทุกครั้งที่เขากลับมาอยู่คนเดียว เรื่องนั้นก็มักจะคอยกลับมาตอกย้ำ และทำร้ายเขาอยู่เสมอ ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้หน้ากากที่เด็กน้อยสร้างมันขึ้นมา มันเป็นแค่เครื่องป้องกันเพื่อไม่ให้คนอื่นมองเห็นความอ่อนแอของตัวเองเท่านั้น
.
.
.
โรงเรียนมัธยม S
“คิบอม เมื่อวานนายกลับไปไม่บอกกันซักคำ วันนี้นายต้องไปส่งฉันกลับบ้านด้วยล่ะ” อิไลรีบเข้ามาทัก เมื่อเห็นว่าเพื่อนเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้ว คิบอมมักจะมีเพื่อนคนนี้มายืนรออยู่ทางเข้าประตูโรงเรียนเสมอ และไม่ว่าเขาจะไปไหน อิไลก็มักจะอยู่ข้างๆเขาเสมอ
“อื้ม รู้แล้วน่า” คิบอมตอบปัดๆ หงุดหงิดที่ต้องมาเจอกับการทวงสัญญาของเพื่อน
“แล้วเมื่อวานนายกลับยังไงหรอ” อิไลถามอย่างอยากรู้
“กลับกับพี่จองมิน”
“พี่จองมิน พี่จองมินอีกแล้วเหรอ ทำไมช่วงนี้ อะไรๆ ก็มีแต่พี่จองมิน” อิไลโวย เมื่อได้ยินชื่อของจองมิน ก็จริง ทั้งอาทิตย์มานี่ คิบอมเอาแต่พูดถึงจองมิน จนเขาชักจะไม่ชอบขี้หน้า ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ
“ก็ตอนนี้ฉันชอบเขาอยู่นี่นา” คิบอมบอกอย่างไม่ปิดบัง ระหว่างเขาละอิไล ไม่มีเรื่องต้องปิดบังกันอยู่แล้ว
“คิ..คิบอม! แล้วนี่อย่าบอกนะ ว่าเมื่อวานนี้ นายไปตามหาหมอนั่น ไหนนายบอกว่าพาฉันไปเดินเล่นไง” อิไลเริ่มโวยวายเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เมื่อรู้ว่าที่จริงแล้ว คิบอมไม่ได้ต้องการไปเดินเล่นกับเขาอย่างที่เจ้าตัวบอก แต่กลับไปตามหาเจ้าคนที่ชื่อจองมิน
“ก็นายถามเซ้าซี้นี่ แล้วก็อย่ามาเรียกพี่จองมินว่าหมอนั่นนะ!” คิบอมโวยวายไม่พอใจขึ้นบ้าง เมื่ออีกคนใช้สรรพนามเอ่ยถึงอีกคนแบบนั้น
“คิบอม แต่ฉันก็ชอบนายเหมือนกันนะ” อิไลบอก ถึงแม้จะบอกเป็นร้อยๆ รอบแล้วก็ตาม แต่เพื่อนตัวเล็กของเขาก็ไม่เคยเปิดใจให้เขาเลยซักครั้ง
“อื้ม รู้แล้วน่า แต่ฉันไม่ได้ชอบนายนี่” และก็มักจะได้คำตอบเดิมๆ แบบนี้กลับมาเสมอ
“คิบอม...” อิไลเรียกเพื่อนตัวเล็กอย่างอ่อนใจ
“เฮ้อ! คุยกับนายแล้วเหนื่อยจัง ได้เวลาเรียนแล้ว ไปกันเถอะ” คิบอมบอก พลางฉุดข้อมือเพื่อนสนิทให้เดินเร็วกว่าเดิม อิไลมองข้อมือของตัวเองที่ถูกคิบอมฉุดอย่างเหนื่อยใจ
เพราะอย่างนี้ อิไลถึงตัดใจไม่ลงซักที แค่เพียงการกระทำที่เพื่อนตัวเล็กทำ มันก็สามารถทำให้เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ อดที่จะหวังไม่ได้ ว่าซักวัน เขาอาจจะได้หัวใจของเพื่อนคนนี้บ้าง
.
.
.
Triple S Club
“จองมินคิดเงินด้วย”
“...”
“จองมิน...”
“...”
“จองมิน!!!”
“ห๊ะ..ว่าไงนะ” จองมินถึงกับสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ เพื่อนอีกคนก็ตะโกนใส่หูเขาเสียงดัง
“คิดเงิน นายเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย หรือว่าทำงานหนักจนเบลอ” ดงมูน เพื่อนที่เพิ่งโดนย้ายจากการประจำตำแหน่งในครัวให้ออกมาช่วยทางด้านหน้าร้านถามขึ้น
“เปล่าเว้ย”
“ฉันเห็นใจนะ ไหนจะเหนื่อยงาน แล้วยิ่งช่วงนี้ ต้องมาคอยเป็นกรรมการห้ามมวยฮยองจุนกับผู้ชายคนนั้นอีก นึกถึงเมื่อเช้าที่หมอนั่นสาดน้ำใส่ลูกค้า ฮยองจุนในโหมดนั้น น่ากลัวสุดๆไปเลยว่ะ” ดงมูนบอก พลางทำหน้าเห็นอกเห็นใจซะเต็มประดา
“นินทาฉันเหรอ ดงมูน”
“อื้อ นินทานายนั่นแหละ แว้กกกก~~” หลุดปากออกไป ก่อนจะได้หันไปดูว่าเป็นใคร แต่พอเห็นอีกคนที่พูดเมื่อกี้ยืนทำหน้ายักษ์ใส่ ก็อดทำตัวหงอเหลืออยู่สองนิ้วไม่ได้ ยิ่งเห็นท่าทางแบบนั้น คนที่โดนพาดพิงเมื่อครู่ก็อดที่จะแกล้งไม่ได้
“หึๆ อยากโดนน้ำสาดเหรอ ดงมูน~” ฮยองจุนว่า พลางยกมือขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปหาดงมูนเพื่อกลั่นแกล้ง
“ไม่น้าาา ฮยองจุนอ่า ชั้นขอโทษษ~”
“นายต้องโดนแน่ๆ”
“ม่ายยยย”
และแล้วเด็กน้อยสองคน ก็เล่นวิ่งไล่จับกันไปทั่วร้าน (เอิ่ม...??)
“ฮึ่ย!” จองมินสบถออกมาอย่างไม่มีปี่ มีขลุ่ย สีหน้าไม่พอใจแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาเด็กน้อยสองคนที่วิ่งไล่จับกันต้องหยุดมองหน้ากัน ก่อนจะไปยืนแอบตรงหลงเคาน์เตอร์
“พี่จองมินนน ผมมาแล้ววว” เด็กน้อยยิ้มตาหยี วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในร้าน ทักทายบริกรอีกคนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ในร้าน
“...”
“พี่จองมิน เป็นอะไรเหรอ” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย
“มาทำไม” จองมินถามเสียงเข้ม ก่อนจะเดินหนีไปทำงานอย่างอื่น ไม่สนใจอีกคน
“ก็มาหาพี่ไง” คิบอมตอบ พลางเดินตามอีกคนไม่ห่าง
“ฉันบอกให้นายมาเหรอ” จองมินหันมาตีหน้ายักษ์ถาม
“ไม่ได้บอก แต่ผมอยากมา”
“คราวหลังถ้าจะมาช้าแบบนี้ ไม่ต้องมาหรอก” จองมินพูดไปด้วย เก็บโต๊ะไปด้วย ตอนนี้ลูกค้าเริ่มทยอยออกไปแล้ว
“เอ๊ะ? ทำไมล่ะฮะ หรือว่า...” คิบอมถามอีก ภาวนาให้อีกคนบอกว่าเป็นห่วงเขา ซักนิดนึงก็ยังดี
“ค่ำมืด ดึกดื่น ตะลอนไป ตะลอนมา ทำตัวเป็นเด็กแก่แดดไปได้ นึกถึงแม่กับพี่ชายนายหน่อยสิ”
“ผมไม่ได้ตะลอนซะหน่อย...” เด็กน้อยหน้าหงอยขึ้นมาถนัดตา เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่เขาหวังเอาไว้
“ไม่ได้ตะลอน แล้วทำไมวันนี้ถึงมาเอาจนป่านนี้ ร้านจะปิดอยู่แล้ว” จองมินว่า
“ก็ผมไปส่งอิไลมานี่ฮะ”
“ไปส่ง? ไปส่งทำไม เขากลับเองไม่ได้รึไง ถึงต้องให้นายไปส่งน่ะ” ร่างสูงถาม ไม่พอใจ (ทำไมต้องไม่พอใจด้วยนะ : จองมิน)
“ก็ผมสัญญากับเขาไว้นี่ฮะ ผมก็ต้องรักษาสัญญาสิ” เด็กน้อยตอบหน้ามุ่ย
“นายต้องทำตามที่สัญญาไว้ทุกข้อเลยรึไง ก่อนจะห่วงใคร ช่วยดูตัวเองหน่อย ฉันสงสารพี่นายจริงๆ ที่ต้องทำงานหาเงินส่งนายเรียนเนี่ย” ร่างสูงหยุดการกระทำ ก่อนจะหันมาว่าอย่างเอาเรื่อง
“พี่จองมิน ทำไมต้องว่าผมแบบนั้นด้วย ผมแค่ไปส่งเพื่อนเองนะ แล้วผมก็ไม่ได้ทำตัวไม่ดีด้วย” คิบอมว่าอย่างน้อยใจ เจ็บที่อีกคนไม่สนใจความรู้สึกเขาเลย คิดจะพูดอะไร ก็พูดสินะ
“แล้วไง ฉันจำเป็นต้องพูดดีๆ กับนายงั้นเหรอ”
“พี่จองมิน...”
“หลีกไป ฉันจะทำงาน” จองมินเดินชนไหล่ร่างเล็ก ก่อนจะยกถาดเก็บจานเข้าด้านใน ทิ้งให้เด็กน้อยยืนปั้นหน้าไม่ถูกอยู่ที่เดิมอย่างไม่สนใจ
“ฮยองจุน ฉันว่าจองมินชอบทำตัวแปลกๆ กับน้องนายนะ” ดงมูนว่า ก่อนจะหันไปมองฮยองจุนที่ยืนแอบสังเกตการณ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น
“อื้ม ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ฮยองจุนบอก รู้สึกเห็นใจน้องชาย คิบอมไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยต้องไล่ตามใครแบบนี้ หรือแม้กระทั่งจะสนใจใครก็ยาก แต่ปฏิกิริยานี้ เปลี่ยนไปตั้งแต่เจอจองมิน วันแรกที่เจอกัน เขาจำได้ดี คนที่ไม่เคยบอกชอบ หรือจีบใครมาก่อนอย่างคิบอม ทำให้เขาแปลกใจ ไม่รู้ว่า จองมินจะรู้ตัวรึเปล่า ว่าเขาเองก็แปลกไปเหมือนกัน
++ ++
ความคิดเห็น