คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {Fic ss501} I don't want...to Love u one-sided. (Yaoi) Chapter # 1 ตื้อ...
Chapter # 1 ตื้อ...
"พี่จองมิน ผมมาแล้วฮะ" หนุ่มน้อยร่าเริง วิ่งเข้ามาในร้าน พร้อมกับรอยยิ้มและเสียงสดใส แต่กลับทำให้อีกคน รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที
"คิบอม! ฉันกำลังยุ่ง อย่าเพิ่งมากวนได้มั้ย!?" บริกรหนุ่มหล่อ บอกไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินหนีไปทำหน้าที่บริการลูกค้าต่อ
ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เขาเห็นใบหน้าแฉล้มนี่ ถึงต้องอดหงุดหงิดไม่ได้ ไม่รู้จะอารมณ์ดีอะไรกันนักกันหนา ให้ตายเถอะ! วันไหนที่เห็นเจ้าเด็กบ้านี่ ก็แทบจะอารมณ์เสียขึ้นมาทันที วันนี้ก็เป็นอีกวัน อุตส่าห์ทำตัวให้อารมณ์ดีแล้วเชียว
"งั้นผมช่วยนะฮะ" เด็กหนุ่มรีบเสนอตัว มองผู้ชายอีกคนที่ยืนถือถาดไว้ในมือทำท่าทีเหนื่อยหน่าย
"นายอยากช่วยงั้นเหรอ!?" จองมินถามพร้อมกับยิ้มหวานให้แบบมีเลศนัย
"ฮะ ผมอยากช่วยพี่" เด็กหนุ่มรับคำอย่างกระตือรือร้น
"งั้น.. ช่วย..."
"ช่วยอะไรเหรอฮะ" คิบอมรอฟังคำสั่งออกมาอย่างใจจดใจจ่อ
"ช่วยไปไกลๆได้มั้ย!? ฉันรำคาญ!!" จองมินตะโกนลั่นร้าน บอกเด็กหนุ่มตามความต้องการของตัวเอง
"พี่จองมินอ่า.. ไม่เอา ผมไม่ไป ให้ผมช่วยอย่างอื่นสิฮะ" คิบอมกระเง้ากระงอดอย่างน่าเอ็นดู จับแขนหนาไว้แน่นพลางออดอ้อน พยายามทำตัวให้น่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันกลับน่าหมั่นไส้สำหรับอีกคน
"เฮ้อ!! งั้นก็ช่วยไปนั่งเฉยๆ ขอแค่นี้ทำได้มั้ย?" ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะบอกสิ่งที่คิดว่าอีกคนน่าจะทำได้โดยง่ายออกมาอย่างอ่อนใจ มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาทำงานได้อย่างไร้ความวุ่นวายมากที่สุด ไม่รู้จะขยันตามตื้ออะไรนักหนา ไม่เหนื่อยบ้างรึไงก็ไม่รู้ เฮ้อ!
"ให้ผมไปช่วยทำงานไม่ได้เหรอฮะ" ตัวแสบต่อรอง
"คิบอม.. ถ้านั่งเฉยๆ นายทำไม่ได้ ก็กลับบ้านไปซะ!" จองมินเริ่มหัวเสีย บอกตัวเจ้าแสบเสียงเข้ม
"ก็ได้ฮะ... แต่พี่ต้องมาหาผมที่โต๊ะด้วยนะ ไม่อย่างนั้น ผมจะไปช่วยพี่ทำงานเอง" เมื่อเห็นท่าทางของจองมิน ยื่นคำขาดขนาดนั้นแล้ว คิบอมเองก็ไม่กล้าขัดอะไรมาก เพราะกลัวว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายเสียผลประโยชน์ซะเอง อย่างน้อยการที่เขานั่งอยู่เฉยๆแต่ได้นั่งมองรอยยิ้มนั่น ก็คงจะดีกว่าโดนไล่กลับบ้านไปแบบไม่ได้อะไรเลย
"อืม.. รู้แล้ว ไปนั่งไป" จองมินรับคำ ก่อนจะไล่ให้อีกคนไปหาที่นั่งรอ
"ฮะ" คิบอมยิ้มหวานให้ ก่อนที่จะวิ่งไปนั่งรอที่โต๊ะริม ที่เป็นมุมสุดของร้าน
คิบอมนั่งมองบริกรร่างสูงไม่วางตา ทุกการเคลื่อนไหว อยู่ในสายตาเขาเสมอ มันอาจจะเร็วเกินไป สำหรับการชอบใครซักคน คิบอมไม่รู้ว่า จองมินจะยอมใจอ่อนคบกับเขาเมื่อไร เพราะดูเหมือนจองมินจะใจแข็งเอามากๆ เขาจำไม่ได้แล้ว ว่าเปลี่ยนสถานที่หลังเลิกเรียนจากบ้าน มาเป็นร้านอาหารที่มีคน คนนี้อยู่ ตั้งแต่เมื่อไร บางครั้งเขาเองก็รู้สึกท้อ ไม่ว่ากี่ครั้งที่เขามาตามตื้อผู้ชายคนนี้ ก็มักจะได้รับคำปฏิเสธแทบจะทุกครั้ง หรือไม่ก็ต้องโดนดุว่าทำตัวน่ารำคาญ วุ่นวาย เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงเท่าไร และเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วย ว่าทำไมถึงเอาแต่ไล่ตามผู้ชายคนนี้ เขาคงจะบ้าไปแล้วจริง
-------10 นาที-------
.
.
.
-------20 นาที--------
.
.
.
------1 ชั่วโมง-------
.
.
"พี่จองมินฮะ!!!!!" เจ้าตัวแสบตะโกนลั่นร้าน เล่นเอาลูกค้าที่นั่งอยู่หันมามองเป็นตาเดียว เดือดร้อนถึงบริกรหนุ่มเจ้าของชื่อ ต้องรีบวิ่งเข้ามาปราม
"เบาๆหน่อยสิ!! มีอะไรก็ว่ามา!?"
"ก็พี่ไม่มาหาผมเลย ไหนพี่บอกว่าจะมาหาผมไงล่ะ!?" คิบอมกอดอกบ่นหน้ามุ่ย
"นายไม่เห็นเหรอ ว่าฉันงานยุ่งแค่ไหน พี่นายก็ไม่อยู่ หนีกลับบ้านไปซะงั้น!" จองมินบ่นขึ้นมาบ้าง เริ่มพาลไปหาพี่ชายหน้าหวานของคนตรงหน้าที่มีเรื่องกับลูกค้า แล้วจู่ๆก็ดันมาชิ่งกลับก่อน ขนาดผู้จัดการห้ามไว้ ก็ยังเอาไม่อยู่
"พี่คงเหนื่อยมากสินะ ให้ผมช่วยนะฮะ" เมื่อเห็นหน้าตาเนือยๆของจองมินแล้วก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"แค่นายนั่งอยู่เฉยๆ ไม่สร้างความวุ่นวายให้ฉันก็พอแล้ว"
"ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมมาวุ่นวายอยู่เรื่อยเลยนะ! ผมก็แค่อยากจะช่วยพี่เองนะ" คิบอมเถียงกลับด้วยความน้อยใจ ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์รีบกลับจากโรงเรียน ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เพื่อมาหาคนๆนี้โดยเฉพาะ แต่ก็ไม่วายโดนดุ หาว่าวุ่นวายมั่งล่ะ หาว่ามาป่วนมั่งล่ะ ไม่เคยเห็นความดีของเขาเลยสินะ เขาก็แค่อยากจะช่วย
"ช่วยงั้นเหรอ? ช่วยให้มันยุ่งกว่าเดิมน่ะสิ!" จองมินพูด เหนื่อยหน่ายกับความช่างตื้อของอีกคน
"พี่พูดแบบนั้น ผมเสียใจนะฮะ" คิบอมบอกน้อยใจ พลางหันหน้าไปทางหน้าต่าง หวังให้อีกคนง้อ แค่พูดดีๆกับเขาคำเดียวก็ได้ เขาจะหันไม่ จะไม่โกรธด้วย คนตัวเล็กคาดหวังอยู่ในใจ
"ฉันจะไปทำงานต่อแล้ว" จองมินมองท่าทางแบบนั้นอย่างเอือมระอา เขาชอบที่จะรับบทฝ่ายรุกมากกว่าที่จะมาโดนไล่ต้อนซะเอง ก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ ไม่อยากจะสนใจอีกคน แต่กลับโดนรั้งชายเสื้อเอาไว้ซะก่อน
"วันนี้พี่ไปส่งผมที่บ้านได้มั้ยฮะ?"
"ไม่ได้!" จองมินบอกเสียงแข็ง
"ทำไมล่ะ พี่ไปส่งผมหน่อยสิ" คิบอมกระตุกชายเสื้อเบาๆ
"ฉันไม่ว่าง"
"พี่จะไปไหนฮะ"
"นี่!! ฟังฉันนะ ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย!" จองมินหันกลับมาดุอย่างเอาเรื่อง
"เกี่ยวสิฮะ ก็ผมชอบพี่ ผมก็ต้องอยากรู้สิฮะ!"
"นี่! นายเลิกพูดว่าชอบฉันซะทีเถอะ อายคนอื่นเขาบ้างสิ" จองมินว่าพลางแกะมืออีกคนออกจากเสื้อตัวเอง
"งั้นพี่ก็บอกมาสิ ว่าวันนี้พี่จะไปไหน? ไม่อย่างงั้น ผมจะบอกให้ทุกคนรู้หมดเลยว่าผมชอบพี่ ชอบพี่ ชอบพี่.."
"ฉันมีนัดบอด!" ไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ จองมินก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาซะก่อนเพื่อตัดความรำคาญ
"นัดบอด!?" คิบอมตาโต เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาตัวเล็กที่นั่งอยู่อย่างตกใจ
"อืม.. รู้แล้วก็กลับไปซะ"
"ไม่!! ผมไม่กลับ แล้วผมก็จะไม่ให้พี่ไปด้วย!" คิบอมร้องบอก งอแงเหมือนเด็กๆ กอดแขนจองมินไว้แน่น
"นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ!" จองมินตวาดเข้าให้
"ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ให้ไป!!" ดูท่าเจ้าเด็กแสบคงไม่ยอมฟังอะไรง่ายๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตา เกาะแขนไว้แน่น
"ปล่อยฉัน!"
"ไม่!!"
"ฉันบอกให้ปล่อยไงล่ะ คิบอม!" จองมินบอกเสียงเข้มกว่าเดิม เมื่อมองเห็นลูกค้าคนอื่นๆ เริ่มมองมาที่พวกเขา ก่อนจะยิ้มแหยๆให้ลูกค้า แล้วหันกลับมาดึงมือเล็กออกอย่างทุลักทุเล
"ถ้าพี่ไปส่งผมกลับบ้าน ผมจะปล่อย!" คิบอมยื่นข้อเสนอ
"ไม่! ปล่อยฉันคิบอม คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"
"จองมิน ลูกค้าเรียกเก็บเงินแล้ว" พนักงานอีกคนของร้านที่ประจำอยู่ตรงเคาท์เตอร์ใกล้ๆกันนั้น ตะโดนบอกจองมิน
"อื้มๆ ไปแล้ว" จองมินตอบกลับไป ก่อนจะหันมาจัดการกับอีกคนที่ยังยืนกอดเขาอยู่ไม่ยอมปล่อย
"คิบอม! ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า!!" ร่างสูงตะคอกเสียงดัง
"บอกมาสิ ว่าจะไปส่งผม!" คิบอมหลับตาปี๋ ถึงจะกลัวว่าจะโดนอีกคนจับเหวี่ยงไปนอกร้านแค่ไหน แต่ยังไงก็ต้องพยายามให้อีกคนรับข้อเสนอของตัวเองให้ได้
"โธ่เว้ย! เออๆ โอเค!! ฉันจะไปส่ง ปล่อยได้แล้ว!" จองมินโพล่งออกมาอย่างเหลืออด จำยอกรับต่อข้อเสนอนั้น
"เย่! จริงนะ!?" คิบอมคลายอ้อมแขน แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเลยซะทีเดียว จ้องหน้าอีกคนอย่างต้องการความแน่ใจ
"อืมๆ ปล่อย ฉันไปทำงานก่อน อีกครึ่งชั่วโมง รอไปก่อน" จองมินบอกอย่างระอากับการกระทำของเจ้าตัวป่วน
"ครับผม!" เจ้าตัวแสบ ยิ้มตาหยีรับคำอย่างดีใจ
.
.
.
"พี่จองมิน.. ไม่ไปไม่ได้เหรอ?" คิบอมพยายามเกลี้ยกล่อมมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงหน้าบ้าน อีกคนก็ไม่ยอมใจอ่อนอยู่ดี
"ไม่ได้" จองมินตอบอย่างแน่วแน่ ไม่ยอมหันมามองอีกคน
"พี่อ่า... เมื่อไรจะคบกับผมซักทีล่ะฮะ" เขย่าแขนคนใจแข็ง ถามเสียงอ่อน
"ไม่!"
"พี่จองมินอ่า.. งั้น..ไปกินข้าวบ้านผมก่อนนะ" ตัวแสบหว่านล้อม หวังถ่วงเวลาเอาไว้
"ไม่! นายลงไปได้แล้ว"
"ไม่เอา! ผมไม่ลง พี่ต้องไม่ไปนัดบ้านั่นนะ ถ้าพี่อยากไป งั้นเราไปเดตกันนะ"
"นี่! ฉันไม่ได้ต้องการไปเดตกับนายซะหน่อย แล้วก็ลงจากรถฉันไปได้แล้ว" จองมินหันมาโวยวาย ในข้อเสนอแปลกๆนั่น
"ไม่! งั้นถ้าพี่ไปนัดบอด วันปีใหม่พี่ก็ต้องไปเที่ยวกับผมด้วย" ร่างเล็กต่อรอง
"ทำไมนายถึงได้วุ่นวายอย่างนี้นะ! นายมันน่ารำคาญที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลย" ร่างสูงว่าอย่างเหลืออด
"ไปงานปีใหม่กับผมนะฮะ"
"ไม่ได้ ฉันไม่ว่าง ที่ร้านไม่ปิดปีใหม่ ฉันต้องทำงาน" จองมินบอกปัด
"เดี๋ยวผมจะไปขอพี่คยูให้เองฮะ"
"ไม่ต้อง! ขืนนายไปขอ เดี๋ยวหมอนั่นก็ต้องมาบ่นฉันอยู่ดี"
"แต่ว่า...ผมอยากไปเคาท์ดาวน์กับพี่นี่ฮะ" คิบอมยังคงอ้อนต่อไป แม้จะมองไม่เห็นทางของความสำเร็จก็ตาม แต่เขามาขนาดนี้แล้ว ไม่ยอมปล่อยไปแน่ๆ
"ฟังฉันนะคิบอม ฉันไปไม่ได้ ฉันไม่อยากหยุดงานพร่ำเพรื่อ และถึงฉันไม่ได้ไปกับนาย ฉันก็ไปกับคนอื่นไม่ได้อยู่ดี นายเข้าใจรึเปล่า!?" จองมินพยายามตั้งสติ ก่อนจะบอกเหตุผล หวังให้อีกคนเข้าใจ ถึงเขาจะไม่ได้ขาดแคลนเงินขนาดนั้น และการที่เขามาทำงาน ก็เพื่อพิสูจน์ตัวเอง ว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่ และสามารถรับผิดชอบอะไรได้หลายๆอย่าง
"แต่..."
"ถ้านายพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะไม่พูดกับนายอีก!" จองมินยื่นคำขาด
"ก็ได้ฮะ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นผมไปนะฮะ" คิบอมบอก หน้าตาดูหงอยลงไปถนัดตา ก่อนจะหันไปปลดเข็มขัดนิรภัย
"อืม.."
"พี่จองมินฮะ" ก่อนที่จะทันได้เปิดประตู คิบอมก็หันกลับมาเรียกคนหน้าสวยไว้ซะก่อน
"อะไรอีกล่.."
จุ๊บ
"ไปนะฮะ ขับรถดีๆล่ะ อย่าดื่มเยอะนะฮะ ผมเป็นห่วง" คิม คิบอมรีบลงจากรถไปยืนโบกมืออยู่ข้างรถอย่างเขินๆ หลังจากที่ขโมยจุ๊บของอีกคนมาได้ ทำเอาอีกคนได้แต่ทำหน้าเหวอ ไปไม่ถูก
"อือ..อืม รู้แล้ว" รับคำงงๆ สติหลุดลอย
"บายฮะ" บอกก่อนที่จะหันหลังเดินเข้าบ้าน จูบเขาเอง แต่ตัวเองกลับมาเขิน ยืนลูบริมฝีปากตัวเองปอยๆ
"อืม.." รับคำอีกครั้ง มองแผ่นหลังบางเดินเข้าบ้าน ก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ออกไป
.
.
.
-----------2 อาทิตย์ก่อน------------
"มาแล้วฮะ" เด็กหนุ่มร่างบางพร้อมเอ่ยคำทักทาย ตามประสาขวัญใจของเหล่าเพื่อนร่วมงาน
"อ้าว.. มาแล้วเหรอฮยองจุน วันนี้มาสายนะ คิดว่าจะไม่มาแล้วซะอีก" จองมินที่ยืนเช็ดโต๊ะ เตรียมเปิดร้านทักขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนหน้าหวานเดินสะพายกระเป๋าเข้ามาในร้าน
"ไม่มาไม่ได้หรอก เดี๋ยวโดนหักเงินกันพอดี"
"งก! ฮ่ะๆๆ" จองมินว่าเข้าให้ หัวเราะให้กับความเห็นแก่เงินของเพื่อน
"ชิ! นายว่าใคร ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า"
"ว่านายนั่นแหละ ไอ้งก! ฮ่าๆๆ" จองมินระเบิดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เมื่อเอาชนะอีกคนได้
"แฮ่กๆๆ พี่ฮยองจุน!" เด็กหนุ่มอีกคนวิ่งเข้ามาในร้าน หน้าตาที่คล้ายคลึงกับเพื่อนหน้าหวานยืนก้มหน้าก้มตาหายใจหอบ
"มาหาใครครับ?" จองมินเอ่ยถามคนตัวเล็ก
"พี่ฮยอ..." เด็กหนุ่มเงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงนุ่มของอีกคน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะตกอยู่ในภวังค์ เพียงแค่มองก็รู้ได้ว่าใบหน้านี้ได้ถูกเจ้าของดูแลมาอย่างดี
"หือ? ฮยองจุนเหรอ" จองมินเอ่ยถาม
"พะ..พี่... พี่หล่อจังเลยฮะ!" คนตัวเล็กบอกอย่างเพ้อๆ สายตาไม่ยอมละออกจากใบหน้าของอีกคน
"เฮ้ย! อะ..เอ่อ..."
"พี่เป็นแฟนผมมั้ย!?" เจ้าคนตัวเล็กโพล่งออกมา สถานการณ์ระหว่างคนสองคนในตอนนี้ ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกไปแล้ว ไม่มีอะไรกระทบเข้าสู่โสตประสาทของพวกเขาทั้งคู่ ยกเว้นคำพูด และใบหน้าของคนตรงหน้าเท่านั้น ราวกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว
"อ้าว! คิบอม มาได้ไงเนี่ย" ฮยองจุนที่ยืนจัดแบบฟอร์มของตัวเอง ไม่ได้สนใจอะไรนัก มองหน้าน้องชายผ่านๆ และหันไปสนใจเสื้อผ้าของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวกับประโยคถัดมาของน้องชายตัวเอง
"พี่เป็นแฟนผมนะ!"
"ห๊ะ!!" จองมินทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนหน้าเหวอ ที่โดนอีกฝ่ายจู่โจม
"พี่ฮยองจุน แม่ให้เอาของมาให้" น้องชายหน้าหวานยื่นถึงกระดาษที่ใส่ของมา ยื่นให้พี่ชายโดยที่ไม่ยอมละสายตาของตัวเอง ที่เอาแต่จับจ้องใบหน้าคนตรงหน้า
"อ่ะ..เอ่อ...ขอบใจ" ฮยองจุนหน้าเหวอไปอีกคน รับของจากน้องชายมาแบบงงๆ
"พี่ฮยองจุน ผู้ชายคนนี้ เพื่อนพี่ใช่มั้ย?" ถามโดยไม่หันไปมองหน้าพี่ชาย
"อะ...อื้ม" ฮยองจุนที่ยังเรียบเรียงอะไรไม่ค่อยได้ ได้แต่พยักหน้ารับแบบงงๆ อีกครั้ง
"ผมจีบเพื่อนพี่นะ"
"เอ่อ..." ฮยองจุนพูดไม่ออก อึ้งกับการกระทำของน้องชายตัวเอง
"พี่ชื่ออะไร?" คนตัวเล็กถาม
"ฉะ..ฉันเหรอ?!" จองมินที่ยืนตาโตเท่าไข่ห่าน อ้าปากเหวอ ละล่ำละลักถาม
"อื้ม! พี่ชื่ออะไร"
"ฉะ..ฉันชื่อ จองมิน ปาร์ค จองมิน"
"โอเค พี่จองมิน ผมชื่อคิบอม" คิบอมสรุปพลางแนะนำตัวเองให้กับอีกคนรู้จัก
"เอ่อ...คิบอม กะ..กลับบ้านเถอะ" ฮยองจุนที่ดูเหมือนจะตั้งสติได้แล้ว สะกิดบอกน้องชาย แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไร
"ผมว่า..มันอาจจะเร็วไปนะ เพราะผมยังเด็ก แต่ผมจะดูใจกับพี่ดูก่อนล่ะกัน ถ้าเราเข้ากันได้ เราจะคบกัน ผมจะพาพี่ไปไหว้แม่ผมนะ" คิบอมสรุปสถานะของอีกคนทันที โดยไม่ทันได้ถามความสมัครใจของคนตรงหน้าซักนิด
"หะ...ห๋า"
"โอเค งั้นตามนี้ วันนี้ผมคงอยู่คุยนานไม่ได้ ผมมีธุระนิดหน่อย หวังว่าพี่คงจะเข้าใจ แล้วไม่โกรธผมนะ เรายังมีเวลาดูใจกันอีกนาน วันนี้ผมกลับล่ะ" คิบอมรีบขอตัว และอธิบายความจำเป็นที่เขาจะต้องรีบกลับ ใจจริงเขาก็ยังไม่อยากจะกลับหรอก แต่ดันติดธุระกับมารดาซะก่อน
"พี่ฮยองจุน ผมไปนะ ฝากดูว่าที่แฟนให้ผมด้วย" เป็นครั้งแรกตั้งแต่เดินเข้ามา ที่คิบอมมองหน้าคนเป็นพี่ พร้อมฝากฝังให้อีกคนช่วยดูแลคนตรงหน้า
"เอ่อ...คิ..บอม" ฮยองจุนอึกอัก
"กลับล่ะ หวัดดีฮะ" คิบอมบอก ก่อนจะยิ้มหวานให้ พร้อมกับวิ่งออกจากร้านไป
สรุปแล้ววันนั้นทั้งวัน จองมินก็ไม่เป็นอันทำงาน เพราะโดนเด็กหนุ่มโจมตี สภาพจองจองมินไม่ต่างจากซอมบี้ ราวกับว่าร่างทั้งร่างโดนดูดวิญญาณออกไปแล้ว จากหนุ่มป๊อปของร้าน กลายเป็นคนป้ำๆเป๋อๆ เดี๋ยวเดินชนประตูหน้าร้านบางล่ะ เดี๋ยวก็เอาอาหารที่เตรียมจะเสิร์ฟให้ลูกค้าไปเททิ้งพร้อมเก็บจานทั้งๆที่ยังไม่ได้ล้างบางล่ะ จนต้องให้ไปทำหน้าที่ในครัวแทน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายลวกเส้นสปาเก็ตตี้ไปใส่ในแก้วกาแฟของลูกค้า แถมยังเอาไปเสิร์ฟเองด้วยอีกต่างหาก กว่าจะหมดวันนั้น ก็เล่นเอาพนักงานคนอื่นวิ่งกันจนวุ่น ฮยองจุนเองถึงกับต้องปาดเหงื่อ หลังจากนั้นคิบอมก็มาบ่อย จนทุกคนรวมถึงจองมินเริ่มชินกับการจู่โจมของเจ้าตัวแสบ
.
.
.
"จองมิน จองมินคะ! ปาร์ค จองมิน!!"
"ว่าไงครับ?" จองมินสะดุ้ง กับเสียงเรียกของคนข้างๆ
"คุณเป็นอะไรไป อันริเห็นคุณเหม่อตั้งนานแล้วนะ คุณไม่สนุกใช่มั้ยคะ" เริ่มเกิดอาการหน้าตึง ไม่พอใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่สนใจตัวเอง ทั้งๆที่ เพื่อนๆของเขามองหล่อนอย่างกับจะเขมือบได้แล้วแท้ๆ นี่ก็นานมากแล้วที่พวกเธอนั่งอยู่ในห้องคาราโอเกะแคบๆนี่ ดูทุกคนสนุกสนาน ต่างกับเธอ ที่พยายามจะเบียดเสียดอีกคนเท่าไร ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมาเลย
"เปล่าหรอกครับ อย่าคิดมากเลย มาสนุกกันดีกว่า" จองมินบอก พลางยิ้มหวานให้
"แต่อันริเริ่มเบื่อแล้วค่ะ อันริว่าเราออกไปข้างนอกเถอะค่ะ" ลุกขึ้นพลางฉุดมือของอีกคนอย่างถือวิสาสะ
"อืม...ได้ครับ" จองมินบอกอย่างตามใจ
.
.
.
"คิบอม นายจะไปไหน" อิไลถามขึ้น เมื่อจู่ๆอีกคนเอาแต่ฉุดกระชากเขา แล้วก็บอกให้ตามมา
.
.
ปรี๊นๆๆ...
เสียงบีบแตรรถดังลั่น เรียกให้อีกคนที่กำลังเดินเข้าบ้านไปนั้นหยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมา
'อ๊ะ! อิไล' คิบอมทัก เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง
'อื้อ ฉันเอง ฉันแวะเอาของมาให้นายน่ะ เอ๊ะ...เฮ้! นายจะไปไหนน่ะ' อิไลบอก ก่อนจะถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นเพื่อนตัวแสบกระโดดขึ้นมานั่งด้านข้างคนขับ
'เอาน่า นายขับตามรถคันนั้นไปหน่อยสิ' คิบอมบอก ชี้ให้อีกคนดูรถคันที่เพิ่งออกตัวไปเมื่อสักครู่
'อะไรน๊ะ?...'
'ฉันบอกให้ขับก็ขับเถอะน่า' คิบอมบอกอย่างขัดใจ ทำให้อีกฝ่ายต้องยอมขับตามไป ตามที่เจ้าตัวแสบบอก
'อ๊ะ.. โอเคๆ'
.
.
"ฉันจะไปดูอะไรบางอย่าง" คิบอมบอกไม่สนใจเพื่อนที่เขาลากมาด้วย
"ดู? ดูอะไรของนาย"
"มาเถอะน่าอิไล อย่าถามมากได้ป่ะ?" คิบอมว่า ก่อนจะฉุดกระชากแขนเพื่อนให้ตามมา
"จู่ๆ ก็ลากกันออกมา จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ไง?" อิไลบ่นกระปอดกระแปด
"พาออกมาเดินเล่น! พอใจรึยัง?" คิบอมกระชากเสียงตอบ ตัดความรำคาญ
"จริงเหรอ ว่าแต่พามาเดินเล่น แต่ทำไมทำลับๆล่อๆนักล่ะ" อิไลถามอย่างดีใจ แต่ก็ไม่วายสงสัย บอกว่ามาเดินเล่นกับเขา แต่ทำตัวอย่างกับมาสืบอะไรซักอย่างยังงั้นแหละ
"นี่!! ถ้าสงสัยมากนัก ก็กลับบ้านไปเลยไป!" คนตัวเล็กว่าอย่างหงุดหงิด
"อ่าว..ก็ได้ๆ ไม่สงสัยก็ได้"
"ก็แค่นั้นแหละ"
"ได้ออกมาเดินเล่นกับนายแบบนี้ ดีจังเลย วันหลังเรามากันบ่อยๆเนอะ" อิไลยิ้มอย่างชอบใจ ต่างกับอีกคนที่ไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดเลยซักนิด
"ชู่ววว เบาๆหน่อย อ๊ะ! นั่นไง" คนตัวเล็กบอก ก่อนจะเดินตามร่างคุ้นตาไป
"เอ๊ะ? อะไร.."
"ตามมาเร็ว!" ไม่ทันฟังเสียงอีกคนให้จบประโยค คิบอมก็รีบลากเพื่อนตัวเองวิ่งตามออกไป ทำเอาอีกคนแทบสะดุดขาตัวเอง หัวทิ่มพื้น
.
.
"จองมินคะ คืนนี้...อันริว่า เราไปหาที่นั่งฟังเพลง แล้วก็.." ส่งเสียงออดอ้อนชายหนุ่มเต็มที่ จนคนที่แอบซุ่มดูอยู่ อดหมั่นไส้ไม่ได้
"พรุ่งนี้ผมต้องทำงาน ขอโทษด้วยจริงๆครับ" จองมินปฏิเสธ ก่อนจะยิ้มหวานให้
'หึ! ทีกับเรา ไม่เห็นจะเคยยิ้มแบบนั้นให้มั่งเลย' คิบอมสังเกตุอยู่ห่างๆ ได้แต่คิดในใจ มองรอยยิ้มของอีกคนที่เขาใช้มันมอบให้คนอื่น
"อะไรกันคะ เราน่าจะทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้สิคะ" หล่อนเริ่มไม่พอใจ ที่จองมินพยายามบ่ายเบี่ยงโดยเอาเรื่องงานมาอ้าง
"..."
"จองมินคะ คุณมองอะไรเหรอ? คุณไม่ฟังที่อันริพูดเลยนะ" อันริเริ่มจับสังเกตุได้ เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่มองซ้ายมองขวา ไม่ได้สนใจที่หล่อนพูดเลยซักนิด
"เอ่อ...อันริ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมมา" จองมินบอกพลางแกะมือที่เกาะเขาอยู่ออก
"อ๊ะ.. จองมินคะ จองมิน! ฮึ่ย!! บ้าจริงๆเลย" หญิงสาวเรียกอย่างขัดใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่แม้แต่จะหันมามองหล่อน
"อิไล จับตาดูผู้หญิงคนนั้นไว้นะ เดี๋ยวฉันมา" คิบอมสั่งเพื่อน ก่อนที่จะผละไปอีกทางที่คนตัวสูงเดินไปก่อนหน้านี้ ไม่ทันได้ฟังเพื่อนพูดให้จบ
"เดี๋ยว! นายจะไปไหน..."
.
.
.
"เมื่อกี้เดินมาทางนี้นี่นา หายไปไหนแล้วนะ" คิบอมที่ตามมาติดๆบ่นขึ้น เมื่อไม่เห็นร่างสูงเมื่อครู่ ทางเข้าห้องน้ำที่มีเสาสี่เหลี่ยมอยู่ระหว่างทางเดิน กลับมีร่างหนึ่งยืนกอดอกพิง ราวกับรอการมาของอะไรบางอย่าง
"มองหาใคร"
"พี่จองมินนะสิ.. เฮ้ย!" คนตัวเล็กตอบ แต่ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู
"ตามฉันมาทำไม" เปลี่ยนจากการยืนพิงเสาเมื่อซักครู่ มาเป็นกอดอกจ้องถามอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
"เอ่อ...ผมเปล่าตามนะ แค่..เอ่อ..แค่.. ออกมาซื้อของให้แม่น่ะ"
"งั้นเหรอ! จริงๆนะเหรอ...คิบอม?"
"เอ่อ..." จองมินก้มหน้าถามคนตัวเล็ก จ้องหน้าอย่างจับผิด จนอีกคนต้องถอยชิดผนัง
"ใครบอกนาย ว่าฉันอยู่ที่นี่? ฮยองจุนใช่มั้ย?" ร่างสูงคาดคั้น
"เอ่อ.."
"ใช่มั้ย?..."
"เอ่อ...ปะ..เปล่าฮะ"
"แล้วมาได้ยังไง อย่าบอกว่าแอบตามฉันมา! ก็ฉันไปส่งนายแล้วไงทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้นะ" จองมินตะคอกอย่างเหลืออด โมโหกับคนตรงหน้า
"..."
"นายจะตามฉันมาทำไม ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ ที่ฉันพูดนายไม่ฟังเลยใช่มั้ย?" ร่างสูงถามอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
"เอ่อ...เปล่านะ! ผม...ก็ผมหวงพี่ ผมไม่อยากให้พี่ไปเที่ยวกับคนอื่น"
"แต่นี่มันชีวิตฉันนะคิบอม ฉันย่อมมีสิทธิ์จะไปไหนก็ได้ที่อยากไป คบใครก็ได้ที่อยากคบ ถ้าฉันบอกไม่ให้นายไปไหน ห้ามคบใคร นายจะชอบมั้ยล่ะ!?"
"ไม่ชอบ" คนตัวเล็กตอบทั้งๆที่ไม่ยอมสบตา
"ก็ใช่ไง...ฉันเองก็เหมือนกัน"
"ผมไม่ชอบ แต่ถ้าพี่จองมินขอผมแบบนั้น ผมจะทำ ผมจะไม่ไปไหน ผมจะไม่คบใคร ขอแค่มีพี่อยู่ข้างๆผม ผมจะเชื่อพี่ทุกอย่าง" คิบอมตอบออกมาจากใจ สำหรับเขา การที่มีจองมินอยู่ เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว คนอื่นอาจจะมองว่าเขาเป็นเด็กแก่แดด เอาแต่ใจที่ทำอะไรแบบนี้ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ
"แล้วถ้าฉันบอกให้นายตาย นายก็จะตายรึไง!! ไอ้เด็กบ้า!" จองมินตะคอกใส่คนตัวเล็กเสียงเข้ม
"ถ้าพี่ขอ ผมก็จะตายให้" คิบอมที่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกคนอย่างจริงจัง ใบหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตา ทำเอาอีกคนอดใจหายไม่ได้
"คิบอม!" ร่างสูงโพล่งชื่ออีกคนอย่างเหนื่อยใจ
"โธ่เว้ย! นายนี่มันจริงๆเลย ไป! กลับบ้าน ฉันจะไปส่ง" จองมินว่า พลางฉวยข้อมือเล็กให้เดินตามมา
"อ๊ะ..."
Hi....Reader
อันยองนะคะทุกคนนนน รอนานกันมั้ยเอ่ย ฮ่ะๆๆ (ห้ามเขวี้ยงของใส่ไรเตอร์นะ)
ลงแล้วสำหรับพาร์ทแรกของมินบอม เรื่องนี้บอมมี่น่าเห็นใจใช่มั้ยล่ะคะ ที่ต้องมาหลงรัก คุณชายปาร์คของเรา
ยอมรับเลย ว่าตอนแรกปั่นไม่ออกเลยค่ะ เพราะว่าคุณชายปาร์คของเรา ค่อนข้างหามุมเซเมะได้ยากมากกกก กว่าจะออกมาแต่ละฉาก ทำเอาไรเตอร์ปาดเหงื่อไปหลายรอบ ค้นกี่รูปๆ ก็เจอแต่ความลั่นล้า ของคุณเธอ จนเมื่อคืนนี้ ที่เป็นเฮือกสุดท้ายของการปั่นฟิคพาร์ทนี้ จู่ๆ จองมินของเราก็มาโพสต์รูปลงทวิตเตอร์ ทำเอาไรเตอร์ต้องร้องโอยยยยยยยยย ยาวๆให้เค้าเลยล่ะค่ะ เพราะผมที่มินไปตัดมาใหม่นี่สิคะ ออกโรมิโอว่าสั้นแล้ว เจอรูปนี้เข้า สั้นกว่าเก่าอีกจ้าาาา
แต่มันสามารถทำให้ไรเตอร์กรี๊ดกร๊าดกระตู่วู้ มีแรงปั่นฟิคขึ้นมาเป็นกอง หวังว่าทุกคนจะแฮปปี้ กับพาร์ทนี้นะคะ
*งานนี้มีรูปมินที่โพสเมื่อวานมาฝากด้วยค่ะ อิอิ
++ ++
ความคิดเห็น