คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Destiny
[Fic Yaoi] Super Junior >>> Siwon & Hyukjae
Chapter 1 : Destiny [พรหมลิขิต]
ณ ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง
กริ๊งง
“ยินดีต้อนรับครับ ^O^”
เสียงสดใสของพนักงานชายหน้าตาน่ารัก ตัวเล็กพูดเสียงดังจนคนที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับมองด้วยความเอ็นดู
“จะรับอะไรดีฮะ?”
“เอาอะไรที่อร่อยๆ มาหน่อยแล้วกัน อ้อ ห่อกลับนะ”
คนตัวโตนามว่า ‘เชว ซีวอน’ ออกปากสั่งอย่างอารมณ์ดี ก็วันนี้เขาจะได้ไปหาคนที่เขารักมากที่สุดแล้วนี่น่า ^^ ไม่แปลกเลยที่เขาจะอารมณ์ดีเอามากๆ
“ได้แล้วฮะ ทั้งหมดก็....วอน”
“ขอบใจมากนะนาย...”
“ลี ฮยอกแจฮะ ^^”
“อ่อ ฉันซีวอนนะ นี่เงิน...แล้วก็ขอบใจมาก”
ซีวอนไม่รอช้ารีบถือห่อขนมออกมาจากร้านเบเกอรี่นั้นทันทีโดยไม่รอฟังคำขอบคุณจากคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย
เอี๊ยดดด ดด
รถสปอร์ตคันหรุถูกจอดอยู่ข้างๆ ฟุตบาทที่เต็มไปด้วยต้นไม้และคนคนนึง ที่เขาตั้งใจจะมาเจอในวันนี้...
“พี่ฮีชอล!”
“ซีวอน ^^”
“พี่มาเร็วจังเลย”
“แฮะๆ พี่แค่ตื่นเต้นน่ะ”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องบินไปต่างประเทศ แล้วเรื่องอะไรเหรอครับ?”
ซีวอนเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่ความจริงเจ้าตัวรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ก็...”
ไม่ทันที่คำตอบของฮีชอลจะได้ตอบออกไป เสียงๆ หนึ่งก็ขัดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ฮีชอล! ซีวอน!”
ฮันเกิงนั้นเอง
“พี่ฮันเกิง หวัดดีครับ”
“ว่าไงซีวอน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“^^”
ซีวอนยิ้มรับแทนคำตอบ ทำไมพี่ฮันเกิงต้องมาตอนที่เขาจะสารภาพรักกับพี่ฮีชอลด้วยนะ แต่ก็ดีเหมือนกัน...จะได้ให้พี่ฮันเกิงเป็นพยานรักไปด้วยเลย 555+ ซีวอนคิดในใจอย่างอารมณ์ดี
“พี่ฮีชอลคือว่า...”
“ซีวอน ^^ พี่จะบอกว่าพี่เป็นแฟนกับฮันเกิงแล้ว”
“...”
“เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนนี้เอง ^///^ พี่กะจะบอกเร็วกว่านี้ก่อนที่พี่จะไปอังกฤษกับฮันเกิง”
“...”
“แต่พี่ก็ลืมตลอดเลย จนปล่อยมาถึงวันที่พี่ต้องจากเธอแล้ว”
“พี่เป็นแฟนกับพี่ฮันเกิงแล้วเหรอ...”
“ใช่ ^^ แล้วเราก็กำลังจะไปทำงานที่อังกฤษด้วยกัน”
“พี่คงดีใจมาก...”
“แน่นอน! แต่พี่จะดีใจมากกว่านี้ถ้าซีวอนนี่ไปเยี่ยมพี่ ^_^”
คำพูดของเขาจุกติดอยู่ที่ลำคอ ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ได้แต่มองภาพคนรักยืนกอดกับชายอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่เขานับถือเหมือนกัน
“พี่จะกลับตอนไหน”
“ก็หลายเดือนอยู่นะ...แต่พี่จะส่งจดหมายมาบอก พี่รับรองเลย!” ฮีชอลพูดด้วยสีหน้ามั่นใจก่อนที่จะเดินมาหาซีวอนแล้วกุมมือน้องชายตัวเองขึ้นมา
“รักษาตัวด้วยนะ แล้วพี่จะคิดถึงเธอบ่อยๆ”
“...”
“เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมก้มหน้าแบบนั้น”
“พี่รีบ...ไปเหอะ”
“หือ?”
“ผมบอกให้รีบไปไง!!!”
ซีวอนตะโกนใส่หน้าฮีชอลก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปบนรถของตัวเองแล้วออกรถไปทันที อะไรกัน!! มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้นี่น่า! นี่มันอะไรกัน!!!!!!
เอี๊ยดดด ปัง!!!
รถสปอร์ตคันเดิมจอดที่หน้าร้านเบเกอรี่เหมือนเดิม คนขับรีบลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพร้อมห่อขนม
“สวัสดีฮะ อ้าว...ซีวอน ^_^”
“ฉันเอามาคืน”
“เอ๋?”
“เอาไปสิ...”
ฮยอกแจรับห่อขนมมาอย่างงงๆ ก่อนที่จะรีบเดินไปถามซีวอน
“ไม่อร่อยเหรอ?”
“ฉันยังไม่ได้กิน”
“แล้วเอามาคืนทำไมล่ะ”
“...”
“ไม่ลองกินดูหน่อยเหรอ ฉันตั้งใจทำมากเลยนะ”
ฮยอกแจว่าพลางชูห่อขนมตรงหน้าซีวอนไปมา
“บอกว่าไม่ไง!”
ซีวอนตะโกนลั่นแล้ววิ่งออกจากร้านเบเกอรี่ไป แค่นี้ถึงกับต้องตะโกนด้วยเหรอ!? ฮยอกแจคิดในใจก่อนที่จะถือห่อขนมไปวางไว้ในห้องครัว
หลายวันต่อมา
ไม่มีการติดต่อจากพี่ฮีชอลหรือพี่ฮันเกิง ซีวอนได้แต่นั่งรอคอยจดหมายของคนที่เขารัก แต่ก็ไม่มีแม้แต่ฉบับเดียว... หลายปีก่อนนู้นเขาเคยคบเป็นแฟนกับฮีชอลแต่ก็ต้องเลิกกันเพราะฮีชอลบอกว่าไม่ชอบเด็กและหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน โดยมีซีวอนที่คิดรักฮีชอลฝ่ายเดียว
ไม่กี่เดือนต่อมาเขาก็ได้รู้จักกับฮันเกิงเพื่อนใหม่ของพี่ฮีชอล พี่ฮันเกิงเป็นคนหล่อ แถมยังดูเท่มากๆ เวลาทำงาน เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าทั้งสองคนแอบมีใจให้กัน... ไม่เคยรู้เลย
กริ๊งงง กริ๊งงงง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากด้านล่าง แต่เจ้าของโทรศัพท์ยังคงนิ่งเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร เหมือนเขาจะคอยแค่เสียงเคาะประตูเพื่อบอกว่ามีจดหมายมาเท่านั้น
‘ติ้ด...เชว ซีวอน นายลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่ร้านฉัน ผ่านมาหลายวันแล้วก็จริงแต่ฉันหาที่ที่ติดต่อนายไม่ได้ เลยค้นกระเป๋าตังค์นาย ขอโทษด้วยแล้วกัน...ถ้าได้ยิน เอ่อ ถ้าได้ยินข้อความนี้ก็อย่าลืมมาเอากระเป๋าตังค์ด้วยล่ะ!’
เสียงสดใสดังผ่านโทรศัพท์มา คนตัวโตรีบลุกขึ้นพลางคิดในใจ...ในนั้นน่าจะมีอีเมล์พี่ฮีชอลอยู่!! เขารีบวิ่งหยิบเสื้อนอกก่อนที่จะวิ่งไปร้านเบเกอรี่
“แฮ่ก...แฮ่ก...”
“นายไม่ต้องรีบมาขนาดนั้นก็ได้! ฉันไม่ได้จะขโมยอะไรในนี้ซะหน่อย!!” ฮยอกแจว่าพลางยื่นกระเป๋าสตางค์ลายหนังไปให้ซีวอนก่อนที่จะเดินไปหยิบน้ำมาให้
“กินซะสิ”
พูดจบก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดี แถมยังไม่มีสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเมื่อวันก่อนที่เจอกันครั้งแรกอีก...
“นาย...เป็นอะไร?”
“อะไร...ฉันเป็นอะไร”
ฮยอกแจถามน้ำเสียงแกมประชด ก็คราวที่แล้วเขาเพิ่งจะถูกตะคอกใส่หน้า แน่นอนว่าเป็นใคร ใครก็คงไม่ยอม
“โกรธอะไร... ฉันงั้นเหรอ?”
“เฮอะ โกรธอะไรล่ะฉันไม่ได้โกรธนายแม้แต่นิดนึงเลย”
“โกหก นายโกรธฉันแน่ๆ เรื่องขนมนั่นใช่ไหม?”
“ไม่ใช่”
“งั้นเรื่องอะไร”
“แล้วทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ”
พูดจบฮยอกแจก็เดินหายไปจากตรงนั้นทันที แต่เรื่องอะไรที่เขาจะต้องกินน้ำนี่เฉยๆ ล่ะ ไม่คุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวมันก็ยาวเข้าไปใหญ่หรอก!
“นี่...บอกหน่อย โกรธฉันเรื่องอะไร”
“ถ้านายรู้ตัวเองแล้วค่อยมาหาฉันแล้วกัน!”
“อ้อ เรื่องที่ฉัน...ตะคอกนายใช่ไหม”
“...”
“ถูกล่ะสิ”
“เชอะ”
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษนายแล้วกันนะ”
“เชอะ”
ฮยอกแจยังคงทำหน้าบึ้งตึงใส่ซีวอนอยู่ ไม่รู้เพราะอะไรทำไมเขาถึงไม่ให้อภัยคนคนนี้นะ
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปส่งนายที่บ้านแล้วกัน”
“นายมีรถด้วยงั้นเหรอ?”
ฮยอกแจหลอกถาม จริงๆ แล้วร้านเบเกอรี่นี่แหละที่เป็นบ้านของเขา...ซีวอนไม่จำเป็นต้องไปส่งเขาหรอก
“มีสิ...แต่ฉันไม่ได้เอามา”
“เฮอะ!”
“นายทำหน้าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”
“อะไรกันเล่า!!”
คนถูกชมรีบตะโกนเสียงดังก่อนที่จะหันหนีไปทางอื่น ทำไมฉันถึงต้องอายขนาดนี้ด้วยเนี่ย! ฮยอกแจคิดในใจ
“นายหายโกรธฉันแล้วใช่มะ”
“ใครบอกฉันโกรธนาย”
“ก็การกระทำนายมันฟ้อง...”
“...”
“งั้น...พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปซื้อของเพื่อเป็นการไถ่โทษดีไหม! เผื่อนายอยากซื้อของให้เพื่อน ฉันจะได้ซื้อให้ไง” คนฟังหูผึ่งทันทีที่ได้ยินเรื่องซื้อของ นี่ก็จะครบรอบที่เขาคบเป็นเพื่อนกับคนคนนึงแล้วนี่น่า น่าจะซื้ออะไรให้ซะหน่อยนะ
“ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะรอนายที่นี่แล้วกัน”
ฮยอกแจว่าพลางเดินหนีออกมา ทำให้คนชวนแอบยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มก่อนที่จะขอตัวกลับไปที่บ้านก่อน ระหว่างทางกลับมาซีวอนพยายามค้นหากระดาษในกระเป๋าเขาแต่ก็ไม่เจอแม้แต่อีเมล์ของคนที่เขาต้องการ อย่างนี้ก็เรียกว่าขาดการติดต่อไปเลยสินะ... ฉันไม่ใช่พี่ฮันเกิงนี่น่า
พูดแล้วก็นึกน้อยใจตัวเองขึ้นมา ทำไมสองคนนั้นต้องรู้จักกันด้วยนะหรือถ้าฉันบอกรักพี่ฮีชอลเร็วกว่านี้ก็คงจะดี…
วันนี้ทั้งซีวอนและฮยอกแจจะออกไปซื้อของกันเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ซีวอนตะคอกใส่ฮยอกแจ แต่ดูเหมือนว่าการซื้อของครั้งนี้จะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องตะคอกเท่าไหร่...(นะ)
“นายว่าอันนี้น่ารักไหม?”
“=_=;”
“เร็วๆ ซี่!”
“อืมๆ น่ารักดี”
“จริงอ่ะ แต่ฉันว่าตัวนี้น่ารักกว่า >w<”
อาร์ทตัวแม่จริงๆ (??)
“งั้นนายจะถามฉันทำไมเล่า”
“ฉันแค่ขอความคิดเห็น...”
คนถูกถามพูดพลางหมุนตุ๊กตาปลาน้อยไปมา ก่อนจะตัดสินใจซื้อมัน
“นี่เราเดินมากี่ร้านแล้วเนี่ย”
“ถามแบบนี้หมายความว่าไง -_-+”
“ฉันแค่...จะบอกว่าหิวแล้ว ^O^;;”
“หิวเหรอ! ดีๆ ฉันก็หิวเหมือนกัน”
“-*-”
“งั้นนายจะไปกินที่ร้านไหนดีล่ะ”
“ตามมาสิ ^^”
คนตัวโตพูดอย่างมีเล่ห์นัย ก่อนที่จะเดินนำไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านร้านหนึ่ง
“รู้ไหม...ฉันเคยเจอนายครั้งแรกที่ไหน”
“??”
“ครั้งแรกที่ฉันเจอนายไม่ใช่ที่ร้านเบเกอรี่...แต่เป็นที่นี่ นายมาที่นี่และก็เคยหันมายิ้มให้ฉันด้วย”
“ฉันเนี่ยนะ จำไม่เห็นได้เลย...”
“นายยิ้มแก้มแทบฉีกแน่ะ”
“ฉันจำไม่ได้...”
“เอาเถอะ เราไปนั่งที่นี่กันดีกว่า”
ซีวอนว่าพลางดันประตูร้านกาแฟสุดหรูเข้าไปก่อนที่จะเลือกที่นั่งริมสุดของร้าน ร้านที่พวกเขาพบกันครั้งแรก...ร้านที่พวกเขาได้มากินด้วยกันครั้งแรก...
“ StarBucks Coffee ”
ความคิดเห็น