พาทิศ ยอดนักรัก ยอดนักสืบ

ลำดับตอนที่ #2 : เลือดล้างเลือด 2

นาฬิกาที่ข้อมือผมบอกว่าตอนนี้ 9 โมงครึ่งแล้ว  ผมต้องไปหาสารวัตรเพื่อรายงานความคืบหน้า

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านผมต้องวุ่นวายกับการหาข้อมูลเพื่อที่จะไปรายงานความคืบหน้าของการสืบสวนในครั้งนี้ให้กับสาวัตรฟังในวันนี้ 

“ขออนุญาตครับ” ผมตะเบ็งเสียงให้ใครบางคนในห้องนั้นรู้ว่าผมมาแล้ว

“เชิญนั่งพาทิศ” ร่างนั้นหันกลับมาหลังจากง่วนอยู่กับการส่องพระ

“มีความคืบหน้าอะไรบ้าง” สารวัตรเอ่ย

“ผมลองสืบประวัติทั้งสองคนนี้มาดูแล้ว  นายแพทย์กิตติวินท์  เทพวิมล  อายุ 33 ปี สถานะโสด เกิดที่เมืองไทย แต่ไปโตที่อเมริกา  จบแพทย์ด้านโรคหัวใจโดยตรงจากอเมริกา  พ่อแม่เป็นคนไทยเสียชีวิตตั้งแต่ 6 ขวบแล้วจึงทำให้ต้องไปอยู่กับญาติที่อเมริกา  หลังจากพบแพทย์ที่อเมริกาเลยกลับมาทำงานอยู่ที่เมืองไทย  ที่โรงพยาบาลของ คุณโชควุฒิ อนันต์ลาภไพศาล คุณพ่อของคุณมนตรี  เป็นแพทย์ที่มีฝีมือดี  คุณโชควุฒิเลยให้เป็นแพทย์ประจำตัวคุณมนตรีที่เป็นโรคหัวใจเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ตอนนี้ได้ข่าวว่าเขาได้ลาออกจากโรงพยาบาลบินกลับไปที่อเมริกาเรียบร้อยแล้ว  ส่วน คุณกิรติกา นามสกุลเดิมคือ วัชระมงคล เป็นลูกบุญธรรม ของ คุณวิโรจน์ และคุณหญิงดรุณี วัชระมงคล  นักธุรกิจเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนหลายสิบแห่งทั่วประเทศ สองคนนี้รับคุณกิรติกา มาเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่เธออายุ 1 ขวบ ส่งเสียเลี้ยงดูจนจบอย่างดี จากนั้นคุณกิรติกา แต่งงานกับคุณมนตรีเมื่อ 4 ปีที่แล้วหลังจากคบหาดูใจกันมา3ปี  หลังจากที่คุณมนตรีเสียชีวิตคุณกิรติกา  ก็ออกไปอยู่ที่นิวซีแลนด์ โดยอ้างว่าหลบไปทำใจ”

“แล้วคุณคิดว่าเขาสองคนจะร่วมมือกันฆ่าคุณมนตรีไหม”

“อาจจะเป็นไปได้นะครับสารวัตร  เพราะเท่าที่ผมสืบมาสองคนนี้เคยเรียนอยู่ที่อเมริกาด้วยกัน  แต่...”

“แต่อะไร”

“คือผมยังหาสาเหตุและแรงจูงใจยังไม่เจอ”

“ก็ภาพมันฟ้องอยู่นี่ไง”

“ผมว่ามันต้องมีอะไรเยอะกว่านี้แน่  ขอเวลาผมซักหน่อยนะครับสารวัตร”

“2 อาทิตย์ นะ พาทิศ”

“ครับผม”

..........................................

ท้องฟ้ามืดมิด  ถนนที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ  สองข้างทางเป็นตึกแถวด้านล่างเป็นร้านคาราโอแกะ  ด้านบนติดเหล็กดัดป้องกันขโมย แสงไฟที่ส่องออกมาจากหน้าต่างของตึกแต่ละดวงล้วนเป็นสีสันที่มาสามารถพบเห็นได้ตามบ้านพักธรรมดา  มีทั้งสีม่วง สีฟ้า สีชมพู  ดูคล้ายจะล่อแมงมากกว่าเพื่อความสว่าง  ผมเดินดูแสงไฟเหล่านั้น ไปพลาง  มองดูสองข้างทางเต็มไปด้วยผีเสื้อกลางคืนที่มีกันอยู่มากมาย ผีเสื้อราตรีแต่ละตัวต่างก็คนละอารมณ์บางคนกำลังนั่งสูบบุหรี่ตาเหม่อลอยคล้ายๆ ไม่สนใจเสียงเพลงและเสียงหัวเราะของเพื่อนรอบข้าง  ผมเดินมาถึงเกือบกลางซอย  นั่งลงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของป้าแก่ๆ คนหนึ่ง

“เล็ก ชิ้น เปื่อย น้ำตก ครับป้า”

“มาเที่ยวเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม”ยายเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวถามผม

“เปล่าครับ”

“เอ้า! ได้แล้ว ตามที่สั่ง” ป้าเจ้าของร้านวางชามก๋วยเตี๋ยวลงที่โต๊ะ

“ถ้าคุณไม่มาเที่ยว  แล้วมาทำไม หน้าตาดีๆอย่างคุณไม่น่าจะมาเดินแถวนี้เลย”ป้าเจ้าของร้านพล่ามแล้วก็ถือวิสาสะนั่งลงโดยที่ผมไม่ได้เชิญ

ผมหันมองดูป้านิดหนึ่งแล้วก็ยิ้มเป็นนัยบอกว่าอย่าพึ่งยุ่งได้ไหม  แต่สายตาคู่นั้นบอกผมกลับมาว่า อย่าหวัง

“ถ้าคุณไม่มาเที่ยว  ก็ต้องแปลว่าคุณเป็นตำรวจใช่ไหม จะมาจับใครอีกล่ะทีนี้  พวกตำรวจนี้ชอบหาเรื่องชาวบ้านจริงๆ กะอีแค่เรายอมพลีกายเพื่อแลกเงินหาเลี้ยงตัวเองไปวันๆ ก็หาว่าเราเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้”ป้าเจ้าของร้านบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

“ผมไม่ใช่ตำรวจหรอกป้า  ผมแค่มาตามหาคน”ในที่สุดผมก็ต้องสารภาพ

ผมหยิบรูปเธอคนนั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ต  แล้วยื่นไปให้กับป้าเจ้าของร้านดู

“รู้จักไหมครับป้า”

“รู้จักซิ  ลูกสาวป้านีขายกล้วยแขกอยู่หน้าตึกข้างหน้านี่เอง” ว่าแล้วป้าก็ชี้มือไปทางด้านหลังของผม  ผมมองตามมือที่แกชี้ไปพบเป็นโต๊ะไม้ที่เขาเอาไว้วางขายของทั่วไป  ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ใต้ต้นหูกวาง

“แล้วเธอชื่ออะไรละป้า” ผมพยายามซัก

“ดอกแก้ว”

ผมจ่ายเงินให้กับป้าเจ้าของร้านแล้วเดินกลับทางเดิม ผ่านร้านคาราโอแกะ  ผ่านผีเสื้อราตรีหลายตัวที่กำลังโฉบเฉี่ยวไป แสงไฟที่ล่อแมงดา  แต่ในสมองผมตอนนี้มีเพียงแต่เธอ “ดอกแก้ว เธอทำให้ผมนึกถึงวัยเด็ก  หลังบ้านผมมีต้นดอกแก้วต้นใหญ่อยู่หลังบ้าน  เมื่อถึงเวลาที่ดอกแก้วผลิบานกลิ่นจะหอมมาก โดยเฉพาะยามเช้า ดอกแก้ว กลีบบางใส กลิ่นหอมอบอวน”

……………………………

ผมนั่งกดโทรศัพท์มือถือขึ้นมา  เลือกหาเบอร์ที่ต้องการในสมุดโทรศัพท์ในเมมโมรี่ของโทรศัพท์มือถือ 

“สวัสดีค่ะ คุณผิดทิศ ไม่ใช่ซิ คุณพาทิศ” ปลายสายเสียงหวานสดใสทักทายผม

“ยิงมุขใส่ตั้งแต่เช้าเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวก็รักเข้าให้หรอก”

“แล้วตอนนี้ยังไม่รักอีกเหรอค่ะ”

“แล้วจอยละรักผมหรือยัง”

“จ้างให้จอยก็ไม่รักพี่หรอก  พี่ก็รู้ว่าหนูมีลูกแล้ว”

“พี่ก็ไม่เคยว่านี่”

“เข้าเรื่องดีกว่า โทรมาหาจอยตั้งแต่เช้ามีอะไรให้รับใช้ค่ะเจ้านาย”

“จอยเดี๋ยวช่วยหาข้อมูลของคุณกิรติกา อนันต์ลาภไพศาล นามสกุลเดิม วัชระมงคล กับคุณกิตติวินท์  เทพวิมลให้พี่หน่อย เอาตั้งแต่เกิดจนปัจจุบันนะ”

“พี่ไม่เอาจนถึงอนาคตด้วยเหรอค่ะ”

“อย่าประชดพี่หน่อยเลยจอย  เดี๋ยวเสร็จงานพี่จะพาจอยลูกของเราไปเที่ยวทะเล”

“ลูกจอยคนเดียวค่ะ อีกอย่างจอยก็ไม่อยากไปทะเลด้วย พี่ก็รู้ว่าจอยเกลียดทะเล”เสียงของจอยจากที่สดใสกลับกลายเหมือนกำลังจะร้องไห้  ใช่ซิ ธิติ สามีของจอยจมน้ำตายไปต่อหน้าต่อตาจอยและลูกที่หาดแม่พิมพ์ตอนที่เขากับจอยกำลังฉลองวันครบรอบแต่งงาน 3 ปี ผมไม่น่าหลุดปากเรื่องทะเลให้จอยได้ยินเลย บ้าจริง..

“จอยพี่ขอโทษนะ พี่นี่ปากปีจอจริงๆ” ผมรู้สึกเหมือนอยากย้อนเวลาได้ซักสิบวินาทีจะได้ไปแก้ไขคำพูดคำนั้นจริงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวขอเวลาจอย 3 วันนะค่ะเดี๋ยวจะส่ง อีเมล์ข้อมูลไปให้”จอยพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

“ใจเย็นๆก็ได้นะจอย”

“แค่นี้ก่อนนะค่ะ”

“จ๊ะ”

“???”

..............................