พาทิศ ยอดนักรัก ยอดนักสืบ

ลำดับตอนที่ #1 : เลือดล้างเลือด 1

ท่ามกลางตึกแถวที่วางเรียงกันอยู่เรียงราย  ผมพาร่างกายตัวเองเดินออกจากซอกหนึ่งที่อยู่ระหว่างตึก เมื่อถึงสุดร่มเงาที่ถูกหลังคาบังไว้จึงดึงแว่นตาดำออกมาสวม  แล้วเดินไปที่ไปเปิดประตูรถ พลันก่อนที่ผมจะเปิดสตาร์ทรถ มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา 

“พาทิศ แกอยู่ไหนว่ะ” ปลายสายพูดขึ้น

“อยู่แถวโรงน้ำชาครับสารวัตร” ผมตอบกลับไปยังปลายสาย

“ไอ้บ้า...ไปจับไก่ตั้งแต่หัววันเลยเหรอว่ะ” ปลายสายพูดอกมาอยากติดตลก

“เปล่าครับท่าน  ผมมาตามคดีลักทรัพย์อยู่ครับ” ผมตอบ

“เออ..เออ เรื่องคดีนั้นเอาไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาพบผมที่ สน.ด่วนนะ.”

“ครับ”

“ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะ อาบน้ำก่อนมาพบผมก็ได้ เดี๋ยวจะเอาเชื้อไข้หวัดมาติดผม” ปลายสายหัวเหราะร่วนก่อนจะวางสายไป

………………………………….

บ่ายสอง สิบนาที  นาฬิกาที่ข้อมือบอกผม  เมื่อยกมันขึ้นมาดู 

สี่สิบนาทีหลังจากที่ผมได้รับโทรศัพท์จากสารวัตร  ผมต้องขับรถผ่าจราจรอันติดขัดกว่าจะพาตัวเองมายืนอยู่หน้า สน. ผมเดินผ่านประตูเข้าไป ผ่านเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์  แล้วมาหยุดตรงหน้าประตูซึ่งมีป้าย2ป้าย ป้ายแรกด้านบนบอกว่า “สารวัตรสืบสวน” ป้ายด้านล่างบอกว่า “พ.ต.ต.ธีริทช์  วงศ์นักปราชญ์”  ผมเคาะประตูเบาๆ 2 ครั้ง

เสียงจากข้างห้องในร้องออกมาว่า “เชิญ”

“อ้าว พาทิศมาแล้วเหรอ  นั่งก่อน” สารวัตรหนุ่มเอ่ย

ผมเลื่อนเก้าอีสีดำตรงหน้าออกมาแล้วค่อยๆ นั่งลง จากนั้นจึงเอ่ยถามสารวัตรออกไป

“มีอะไรด่วนครับท่าน”

สารวัตรหนุ่มหยิบแฟ้มหนึ่งออกมาจากกองเอกสาร  แล้วยื่นให้กับผม

“คดีการตายของ คุณมนตรี  อนันต์ลาภไพศาล” ตัวหนังสือสีดำที่อยู่บนหน้าแฟ้มเอกสารบอกผมอย่างนั้น

“ก็คดีนี้ปิดไปแล้วนี่ครับ  หลักฐานทุกอย่างบ่งบอกอยู่แล้วว่าคุณมนตรีแกหัวใจวายเฉียบพลัน”ผมเอ่ยถามสารวัตรอย่างสงสัย

ย้อนไปเมื่อราว 3 อาทิตย์ที่แล้ว  ข่าวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับพากันลงข่าวการตายของ มนตรี  อนันต์ลาภไพศาล นักธุรกิจหนุ่ม วัย 35 ปีทายาทธุรกิจหมื่นล้าน  เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน  ในหลังมีเพศสัมพันธุ์กับภรรยาสาว  โดยครั้งนั้นไม่มีใครสงสัยอะไร  เพราะคุณมนตรีเป็นโรคหัวใจอยู่แล้ว อาจเพราะว่าในคืนนั้นเขาหักโหมไปหน่อยจึงทำให้เกิดหัวใจวาย

“ใช่...ครั้งนั้นผมก็เชื่ออย่างนั้น  แต่พอดีเพื่อนผมที่ออสเตเรียส่งภาพที่อยู่ในแฟ้มมาให้ดู” สารวัตรเอ่ย พร้อมชี้บอกให้ผมเปิดแฟ้มดู

“คุณเห็นเป็นไงบ้าง” สารวัตรเอ่ยถาม

ภาพที่อยู่ในมือผมเป็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งทานอาหารด้วยรอยยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่ดูแล้วเหมือนมีความสุขที่สุดในโลก  นี่คงเป็นภาพของคู่รักธรรมดาคู่หนึ่งหากผู้หญิงคนในภาพไม่ใช่  กิรติกา  อนันต์ลาภไพศาล  ภรรยาของคุณมนตรี  อนันต์ลาภไพศาล  กับ กิตติวินท์  เทพวิมล  คุณหมอประจำตัวของคุณมนตรี 

“สารวัตรคิดว่าสองคนนี้ร่วมมือกันฆ่าคุณมนตรีเหรอครับ”

“ก็มันน่าคิดไหมล่ะ”

“มันก็จริงของสารวัตร  แล้วจะให้ผมทำยังไงต่อ”

“ผมอยากให้คุณไปสืบดูหน่อยว่ามันเป็นมายังไง”

“ได้ครับ”

“พาทิศ ผมขอให้เรื่องนี้เป็นความลับนะ”

“ครับ”

ผมพาตัวเองออกมาจากห้องสารวัตร  เดินไปที่โต๊ะทำงานของผม  หยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากลิ้นชัก  เป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่ง  ตาโต แก้มป่อง มัดผมยาวเป็นทรงหางม้า สวมเสื้อนักศึกษา รอยยิ้มของเธอเหมือนมีความสุขที่สุดในโลก ที่สำคัญที่คอของเธอมีสร้อยอยู่เส้นหนึ่ง เป็นสร้อยสีเงินตรงจี้เป็นรูปหยดน้ำประกายสดใสแวววาว

“เธอเป็นใครกันแน่  เธอจะรู้ไหมเธอเอาบางอย่างที่สำคัญของฉันไป”

…………………………..