คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 สายฝนหอบเธอมาที่หน้าบ้านฉัน
ปี 2021
“ำวันที่เราเอันรั้แรไ้ไหม”
ธาราธรระิบ้าหูสารวีหิสาวที่นอนอยู่ในอ้อมแนอเาวันนี้เป็นวันแ่านอทั้สอนหลัาบานส่บ่าวสาวเ้าหอทั้สอน็นอนอันอยู่บนเียในห้อที่มีแ่ธาราธรและสารวี
“ำไ้สิ ถ้าสาไม่เอลุในวันนั้น เราไม่ไ้แ่านันเหมือนวันนี้”
“ั้นลุว่าเรามารำลึเรื่อเ่าๆันีว่า”
“ไ้สิ ลุเป็นนเล่านะ”
ปี 2001 อนเย็น
ในเย็นวันนั้นหลัาที่ผมเรียนเสร็ผมับรถส่วนัวลับบ้านแ่ในระหว่าทาฝน็ลมาอย่าหนัแถมพายุ็เ้ามาอีทำให้ผมแทบะมอไม่เห็นทาเลย ผมพยายามับรถ่อไป นทำให้ผมมาถึที่อรถหน้าบ้านพัอผม ผมลมาเรียมที่ะเปิประูเอารถเ้าบ้านแ่สิ่รหน้าที่ทำให้ผมในั่น็ือ หิสาวในุนัศึษานหนึ่เธอนอนสลบอยู่ที่หน้าบ้านอผม ผมพยายามรวบรวมสิไม่ให้เลิผมนั่ลเสมอับเธอและ็เย่าัวเธอให้ื่นึ้นมา
“น้อ….น้อื่นๆ" ผมเย่าแรพอสมวรแ่เธอ็ไม่ื่น
“น้อ…น้อ” ผมพูรอหูเธอแ่เธอ็ไม่ื่น ฝน็ระหน่ำแรึ้นว่าเิมผมให้เธอนอนอยู่รนี้ไม่ไ้แน่ๆ ผมึัสินใพาเธอเ้าไปในบ้านอผมเพื่อให้เธอหลบฝนที่ำลัลมา
ธาราธรอุ้มหิสาวปริศนาเ้ามาในบ้าน เารู้สึเป็นห่วเธอและสสัยเธออย่ามาว่าเธอมานอนสลบอยู่ที่หน้าบ้านอเาไ้อย่าไรเาวาร่าหิสาวลบนโฟาและพยายามหาผ้าสะอามาเ็ายเธอ
“อย่าเป็นอะไรนะ” ธาราธร่อยๆเ็ร่าายอเธอ เาเินอายนหน้าแเพราะัวหิสาวนั้นเปียปอนแถมเสื้อ็แนบเนื้ออี่าหา แ่เา็่มวามเินอายเอาไว้และเ็ร่าายเธอนแห้
“ลับมาแล้วลู” แม่เือนริน
แม่อธาราธรลับเ้ามาในบ้านหลัาที่เธอออไปทำาน เธอเห็นธาราธรอยู่ับหิสาวนหนึ่เธอแปลใอย่ามาที่ลูายพาใรเ้าบ้าน้ไม่รู้เธอึวาอลทุอย่าและถามไถ่
“ธาราพาใรเ้ามาในบ้าน ูสินอนไม่ไ้สิเลย อย่าบอนะว่าลูพาผู้หินนี้มาทำอะไรในบ้านเรา”
“แม่รับฟัผมนะรับ พอผมเลี้ยวรถเ้ามาบ้านผม็เห็นน้อนนี้นอนไม่ไ้สิอยู่หน้าบ้านเรารับแม่ ผมสสารเ้าเลยพาเ้ามาในบ้าน”
ธาราธรพยายามอธิบายให้แม่ฟั แม่็เื่อเพราะลูายเธอไม่ใ่นวยโอาส
“แม่เ้าใแล้ว ูสิืนปล่อยให้ใส่เสื้อผ้าเปียแบบนี้มีหวัไม่สบายแน่เลย เี๋ยวแม่เปลี่ยนุให้น้อเ้าีว่า”
ธาราธรเบาใมาึ้นที่แม่เือนรินูหิสาวแทนเา ถ้าให้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอมีหวัเา้อหัวใวายายเป็นแน่นอน
เวลา่อมา
“แม่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้น้อเ้าแล้วนะ ูเหมือนัวเริ่มร้อนๆแล้ว้วย”
“แม่รับ…ืนนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนน้อเ้าีว่ารับ แม่ทำมาเยอะแล้วผมเป็นนพาเ้าเ้ามายัไม่ไ้่วยอะไรเลยแม่ึ้นไปพัีว่ารับ”
“แน่ในะว่าะูแลไ้”
“แน่ใรับ ผมสัาว่าะไม่ล่วเินน้อเ้านะรับ”
แม่เือนรินเินึ้นไปพัผ่อนบนห้ออเธอส่วนธาราธร็นอนอยู่ับพื้นเานอนอ่านหนัสือทบทวนบทเรียนไป
“สายัไม่เยถามลุสัที อนที่เอสามานอนสลบอยู่หน้าบ้านลุ ลุรู้สึไอ่ะ”
“ลุใหายหมเลยอนเห็นสามานอนหน้าบ้านลุ”
“แล้วอนสาัวเปียแอบูสาบ้ามั้ย”
“แอบูนินึ”
“ึ้โม้…ยิ้มน้อยๆแบบนี้แสว่าแอบูไม่นิหน่อยแล้วนะ”
สอสามีภรรยาหยอล้อันอย่าน่ารัสารวีหยิแ้มสามีอเธอส่วนสามี็ิหอมแ้มภรรยาเพื่อให้เธอหยุ
“วยโอาสลอเลยุลุ” สารวีไม่น้อยหน้าเธอแนบหน้ามาใล้ิธาราธรแล้วูบเบาๆไปหนึ่ที
“เป็นไ…..”
“รู้สึอบเลย”
ปี 2001 อนเที่ยืน
หิสาวที่ธาราธร่วยีวิไว้เธอ่อยๆเหยียายึ้นนั่ เธอรู้สึัวเธอยวบยาบแปลๆเธอมอไปรอบๆาย็เห็นว่าัวเอนอนอยู่บนโฟาและสถานที่็แปลเหมือนไมใ่ห้อพัอเธอ
“มาอยู่นี่ไ้ไ”
หิสาวพูับัวเอ เธอสำรวร่าายัวเอ็พบว่าเสื้อผ้าอเธอเปลี่ยนไป เธอลุึ้นยืนเพื่อที่ะสำรวรอบๆายเธอแ่เธอ็ันเหยียบใรบานที่นอนอยู่ับพื้น
“โอ้ย…..”
เท้าอสารวีเหยียบไปที่ท้ออธาราธรเ็มๆ ายหนุ่มร้อเสียั้วยวามเ็บ หิสาว็ใอย่ามาเธอึนั่ลที่โฟา
“อ้าว…ฟื้นแล้วหรอ”
ธาราธรลุึ้นมาเปิไฟ แสไฟเปิ้าทำให้เามอเห็นหิสาวที่เา่วยัมาึ้น สอสายาที่แปลใในันและัน้อมอันอย่าไม่วาา ธาราธรมอหิสาวที่อยู่รหน้าอย่าหยุนิ่ไม่ไปไหนหิสาวเอ็สสัยเ่นันว่าเาหยุนิ่ทำไม
“่ะ….ฟื้นแล้ว่ะ ันมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไร”
“ือ…พี่เอน้อมานอนอยู่ที่หน้าบ้านอพี่แล้วเวลานั้นฝน็หนัมา พี่็เลยพาน้อเ้ามาหลบฝนในบ้านอพี่”
“แล้ว ุนัศึษาหนูไปไหนะ หรือว่าพี่เป็นนเปลี่ยนให้หนู” หิสาวเริ่มลัวึ้นมาแล้วเมื่อไม่พบุที่ใส่มา
“อย่าเพิ่ิไปใลนะ นที่เปลี่ยนุให้เธอือแม่อพี่เอ”
“แล้วไป่ะ”
ธาราธรนั่้าๆหิสาว ธาราธรแปลใว่าทำไมหิสาวไม่ร้อโวยวายเหมือนในละรที่นาเอมานอนแปลที่แล้วอบโวยวาย
“ทำไมน้อไม่โวยวายเลย เหมือนในละรอ่ะ ที่นาเอะโวยวายทุรั้ที่นอนแปลที่”
“ทำไม้อโวยวาย้วยะ พี่ไม่ไ้ทำอะไรหนูสัหน่อย หนู้ออบุพี่้วย้ำที่่วยหนูไว้”
สารวีพนมมือไหว้ที่ออธาราธร้วยวามึ้ใธาราธรรีบว้ามืออเธอทันที
“หนูอบุมานะะที่่วยีวิหนูไว้”
“ไม่เป็นไรหรอรับ โยัีนะรับที่น้อมาเอพี่ับแม่”
“หนูว่าหนูรบวนพี่มาเยอะแล้วั้นหนูอลับ่อนีว่า่ะ”
สารวีเรียมหยิบระเป๋าและ้าวอออไปาบ้านหลันี้ ธาราธรเป็นห่วหิสาวลัวว่าะเอับอันรายอี เาึว้ามืออหิสาวเอาไว้และัวอหิสาว็หมุนมาหาเาทำให้ายเธออยู่ในวแนอเา
“อนนี้็เที่ยืนว่าแล้ว อย่าออไปะีว่ามันอันราย”
สายาอธาราธรับ้อสารวีนหิสาวหลบาและเินอายอย่ามา
“พี่ว่าหนูัวเริ่มะร้อนแล้วิน้าวและินยา่อนีว่า เี๋ยวพรุ่นี้พี่ไปส่ที่บ้าน”
ธาราธรใ้หลัมือแนบไปที่หน้าผาอหิสาวทำให้รู้ว่าเธอัวร้อน หิสาวยอมใอ่อนเื่อฟัที่เาบอ
วัน่อมา
“หนูื่อสารวี่ะ” หิสาวแนะนำัวให้สอแม่รู้ไ้ทำวามรู้ั
“ส่วนพี่ื่อธาราธรเรียนว่าธาราไ้เลยนะ แม่พี่ื่อเือนริน” เ้าวันนี้แม่เือนรินวนให้สารวีมานั่ทาน้าวร่วมัน
“เป็นอย่าไรบ้า ปวหัวหรือว่าปวรไหนบ้าไหม”
“ไม่ปวรหัวและ็ไม่ปวรไหน้วย่ะ หนูอบพระุุแม่และพี่ธารามานะะที่่วยีวิหนูไว้ ถ้าหาหนูไม่มาเอุแม่และพี่ธาราหนูแย่แน่ๆเลย”
“แล้วทำไมถึมาสลบอยู่หน้าบ้านอพี่”
“าที่นึๆไ้นะะ ่อนที่ะมาเป็นลมหนูไม่ไ้พัผ่อนเ็มที่มาสามวันิันแล้ว่ะ ส่วนเมื่อวาน็ไม่ไ้ทาน้าวทั้วันเลยเพราะไม่มีเิน่ะ เลยทำให้เป็นลมสลบไปเหมือนที่ทุนเห็น่ะ”
สอแม่ลูาที่ไ้ฟัสารวี็เห็นอเห็นใพอสมวร
“น่าเห็นใริๆ ั้นแม่ให้เินหนูิัวไปแล้วันแล้วแม่ห่อ้าวให้หนู้วยีว่า" แม่เือนรินยื่นเินให้สารวีำนวนหนึ่หิสาวยมือึ้นมารับไหว้้วยวามึ้ใ
“หนูออบุมานะะ ถ้ามีโอาสหนูะออบแทนพระุอุแม่ละพี่ธารา่ะ”
บอนที่ 1
ความคิดเห็น