คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Forever {Lojae} Part 2/2
Youngjae’s part
เมื่อผมตื่นมาก็ต้องตกใจ จุนฮงมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วมาที่นี่ได้ยังไง ผมงงไปหมดแล้วตอนนี้
“จุนฮง” ผมเอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ เพราะไม่ค่อยมีแรง คนตัวสูงที่กุมมือผมอยู่เงยหน้าขึ้นมา ผมสังเกตเห็นคราบน้ำตาที่แก้มเนียนนั่น คงรู้เรื่องแล้วสินะจุนฮง
“ตื่นแล้วเหรอฮะ หิวน้ำรึป่าว เดี๋ยวผมหยิบให้นะ” พูดจบเจ้าตัวก็รีบหยิบน้ำมาให้ผม ผมจิบน้ำเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามสียงเรียบ ทั้งที่ตอนนี้ขอบตาผมร้อนผ่าวราวกับจะร้องไห้
“มาที่นี่ทำไม กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” พูดจบผมก็รีบเบือนหน้าหนี กลัวอีกฝ่ายจะเห็นน้ำตาของผม
“ไม่ไป ผมจะอยู่ดูแลพี่ ผมสัญญากับพี่ไว้แล้วว่าผมจะดูแลพี่ไปตลอดชีวิต” จุนฮงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แบบที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ เอ่อไหลออกมาจนอีกฝ่ายต้องเข้ามากอดปลอบอย่างแผ่วเบา นายรู้ตัวรึป่าวว่ากำลังจะทำให้พี่เป็นคนเห็นแก่ตัว ที่อยากจะรั้งให้นายอยู่กับพี่แบบนี้ต่อไป ผมพูดอะไรไม่ออก เอาแต่นั่งเงียบ จนอีกฝ่ายเป็นคนพูดออกมา
“แต่งงานกับผมนะพี่ยองแจ” ผมตกใจมากที่จุนฮงขอผมแต่งงานทั้งที่ผมกำลังจะตายเนี่ยนะ
“แต่พี่กำลังจะตายนะ” ผมตอบตามที่ใจคิด
“ผมอยากทำให้ผมกับพี่มีความสุขที่สุดในช่วงเวลาที่เหลืออยู่” คำตอบของจุนฮงทำเอาผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ทำไมนายถึงรรักพี่ขนาดนี้จุนฮง...
พิธีแต่งงานของผมกับจุนฮงจัดขึ้นอย่างง่ายๆ มีเพียงคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่มาร่วมงาน หลังจากแลกแหวนกัน จุนฮงก็พูดประโยคที่ทำให้หัวใจผมพองโตด้วยความรู้สึกดีที่สุดในชีวิตเลยล่ะ
“ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักนาย จุนฮง” จุนฮงก้มลงมาจูบผมอย่างอ่อนโยน เป็นจูบที่แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรักของคนทั้งสอง
2 week
อาการของผมทรุดลงอีกแล้ว ผมเองที่ตอนแรกทำใจไว้แล้ว ว่ายังไงสักวันผมก็ต้องจากกับจุนฮง กลับรู้สึกแย่ขึ้น ผมทำใจไม่ได้จริงๆที่ต้องจากกับคนที่ผมรักแบบนี้ ทำไมนะ พระเจ้าถึงได้แกล้งกันแบบนี้
จุนฮงดูแลผมทุกวัน โดยที่ไม่บ่นเลยแม้แต่น้อย เขามักจะพาผมออกไปเดินเล่น ถึงแม้ผมจะต้องนั่งรถเข็นให้จุนฮงคอยเข็นเค้าก็ไม่บ่น เพราะนายเป็นแบบนี้ไงพี่ถึงรักนายมากขนาดนี้
“พี่ยองแจ ผมมีของจะให้” จุนฮงยื่นขวดใส่แคปซูล ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาให้ผม ผมมองมันอย่างงุนงง
“นี่เป็นยาวิเศษที่จะรักษาภรรยาของผม ผมให้พี่แกะดูวันละเม็ดเท่านั้นนะ ห้ามบริโภคเกินขนาดล่ะ ผมอยากให้พี่ทำไปเรื่อยๆจนกว่ามันจะหมดนะ พอถึงตอนนั้นพี่ต้องหายแน่ๆ ^^”
“อะไรของนายเนี่ย” ผมลองเปิดขวดออก พร้อมหยิบแคปซูลขึ้นมาเปิดออกดู น้ำตาของผมก็ร่วงเผาะโดนกระดาษที่มีข้อความอยู่ในนั้น ‘พี่รู้มั้ย เวลาที่พี่ยิ้มโลกของผมมันสดใสมากๆเลยล่ะ’
“ขอบใจนะจุนฮง”
“เห็นมั้ย พี่ห้ามเปิดดูเกินวันละหนึ่งเม็ดนะ ดูสิ แค่เม็ดเดียวก็ร้องไห้แล้ว ขี้แยจริงๆเลยภรรยาผมเนี่ย 55555”
1 week
ผมยังคงเปิดแคปซูลอ่านอยู่ทุกๆวัน วันละเม็ดตามที่จุนฮงบอก มันทำให้ผมรู้ว่าจุนฮงรักผมขนาดไหน ‘อย่าลืมพกร่มนะ เดี๋ยวโดนฝนแล้วจะไม่สบาย’ ‘อย่าลืมกินยาให้ครบตามที่หมอสั่งล่ะ พี่ยิ่งขี้ลืมอยู่ด้วย’ ‘พี่ยองแจกินผักเยอะๆนะ มันดีต่อสุขภาพ’ ‘พี่ห้ามยิ้มให้คนอื่นนอกจากผมนะ !’ ‘พี่รู้ใช่มั้ย ว่าผมรักพี่น่ะ’ ‘พี่อย่าทิ้งผมไปอีกนะ’ จุนฮงยังคอยดูแลผมอยู่ทุกๆวัน ผมแอบเห็นจุนฮงเดินออกไปร้องไห้ที่ระเบียงอยู่บ่อยๆ คงคิดว่าผมหลับอยู่สินะ พี่ขอโทษจุนฮง ขอโทษจริงๆ ที่เห็นแก่ตัวแบบนี้..
5 days
อาการผมทรุดลงอีกแล้วล่ะ จนหมอให้ใช้เครื่องช่วยหายใจ อ่า..ผมคงเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วสินะ มันทำให้ผมกังวลสุดๆเลยล่ะ กังวลว่าจุนฮงจะเสียใจมากรึป่าว ? เค้าจะใช้ชีวิตที่ไม่มีผมได้อย่างมีความสุขรึป่าว ? ถ้าผมไม่อยู่แล้ว เค้าจะยังมีรอยยิ้มที่สดใสอีกมั้ย ? สำหรับผม ถ้าคนที่กำลังจะจากไปเป็นจุนฮงไม่ใช่ผม ผมคงไม่สามารถยิ้มอย่างร่าเริงได้อีก คงไม่สามารถรักใครได้อีก นอกจากผู้ชายที่ชื่อ ชเวจุนฮง
3 days
ผมรับรู้ได้เลยว่าร่างกายของผมมันอ่อนแอมากแล้ว จุนฮงเองก็คงรับรู้แล้วว่าผมมีเวลาเหลืออีกไม่มาก ถึงได้ลอบถอนหายใจบ่อยขนาดนั้น แถมยังแอบออกไปร้องไห้บ่อยๆ ทำให้ผมรู้สึกเศร้าตามไปด้วย
“จุนฮงอ่า”
“ว่าไงครับ ?”
“ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว...นายต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้ได้นะ”
“ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ พี่ยองแจ พี่ต้อง อึก อยู่กับผมสิ”
“อย่าร้องสิ หมดหล่อเลยรู้มั้ย สัญญากับพี่ได้มั้ยว่านายต้องอยู่ให้ได้”
“ผมจะพยายาม”
1 days
ช่วงเวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วคุณว่ามั้ย ? ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผมกับจุนฮงแต่งงานกัน เค้าเฝ้าดูแลผมอย่างดี ผมมีความสุขมากที่ได้ใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนที่ผมรัก อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยที่ผมจะต้องทิ้งให้จุนฮงอยู่คนเดียว แต่ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมพระเจ้าถึงจะมาเอาตัวผมไปเร็วขนาดนี้ ผมขออยู่กับคนที่ผมรักนานอีกหน่อยไม่ได้หรือยังไงกัน ผมยังเปิดแคปซูลนั่นอ่านยังไม่จบเลยนะ ผมรู้ตัวดี ว่าวันนี้ผมคงไม่มีชีวิตอยู่เจอจุนฮงอีกแล้ว
“จุนฮง พี่ขอโทษนะ ยังอ่านข้อความของนายไม่หมดเลย” ผมยิ้มทั้งน้ำตา
“พี่อย่าพูดแบบนี้สิ พี่ต้องอยู่กับผมนะ อยู่อ่านมันให้หมดก่อน” จุนฮงพูดพร้อมน้ำตาอาบแก้ม ผมได้แต่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอีกฝ่ายเบาๆ
“นายต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
“พี่จะทิ้งผมเหรอ”
“อยากซะที่ไหนล่ะ เด็กบ้า” ผมยิ้มบางๆให้กับร่างสูงของคนรัก
“พี่รักนายนะ” พูดจบเรี่ยวแรงของผมก็หายไป พร้อมกับสติที่ดับวูบ ฉันคงตายแล้วสินะ.. ลาก่อน
Junhong’s part
“พี่รักนายนะ”
“ไม่นะ ! พี่ยองแจๆๆ ตื่นขึ้นมาฟังผมก่อน ฮือออออ” ผมร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง นี่พี่ยองแจจากผมไปแล้วจริงๆเหรอ ผมยังไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีพี่เลยนะ
“ผมรักพี่นะพี่ยองแจ ผมสัญญาว่าผมจะไม่มีใครนอกจากพี่คนเดียว”
พี่ยองแจจากผมไปเจ็ดปีแล้ว ทุกๆวันอาทิตย์ผมจะไปหาพี่ยองแจที่สุสาน เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับผมให้พี่ยองฟัง ผมไม่เคยคิดจะมีใคร ผมยังคิดถึงพี่ยองแจอยู่ แต่ผมก็พยายามใช้ชีวิตให้ดีอย่างที่พี่ยองแจเคยขอไว้ ถึงแม้ช่วงแรกๆมันจะยากสักหน่อย มันทรมานมากนะกับการอยู่คนเดียว แล้วคิดถึงแต่คนที่เรารัก แต่ตอนนี้ผมเริ่มทำใจได้แล้วล่ะ ผมจะคิดเสมอว่าพี่ยองแจยังอยู่กับผม
พี่ยองแจยังอยู่ในใจของผม
END
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น