คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Forever {Lojae} Part 1/2
คุณเคยรู้สึกอยากดูแลใครไปตลอดชีวิตมั้ย ?
สำหรับผม ยูยองแจ คือคนที่ผมรัก
จึงไม่แปลก ที่ผมจะอยากดูแลเค้าไป..ตลอดชีวิต
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันดี
“ชิบหายแล้ว พี่ยองแจรอนานแน่เลย” ร่างสูงสบถออกมา แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการชำระล้างร่างกาย เมื่อแต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จก็คว้าเอากุญแจรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงที่หมายที่นัดกันไว้ ร่างสูงก็ชะเง้อมองหาร่างของคนรักที่มารออยู่ที่สวนสาธารณะที่นัดกันไว้ ไม่นานสายตาของร่างสูงก็ปะทะกับผู้ชายหน้าหวานตัวเล็ก คนรักของเค้านั่นเอง ไม่รอช้า ร่างสูงของชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาคนรักของตัวเองทันที
“ขอโทษที่มาช้านะฮะ ผมตื่นสายน่ะ แหะๆ” ร่างสูงรีบขอโทษคนรักทันทีที่เดินมาอยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไร พี่มีเรื่องสำคัญจะบอกจุนฮง” ร่างเล็กพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง จนอีกฝ่ายถึงกับลอบกลืนน้ำลาย ด้วยความกังวล รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดียังไงอย่างงั้น
“พี่ว่า...เราเลิกกันเถอะจุนฮง”
Junhong’s part
ผมรู้สึกกลัวแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลย ยิ่งพี่ยองแจพูดว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกยิ่งแล้วใหญ่ พี่ยองแจไม่เคยทำสีหน้าจริงจังขนาดนั้นมาก่อนเลย หรือว่าพี่ยองแจจะโกรธที่ผมมาช้ากันนะ ?
“พี่ว่า...เราเลิกกันเถอะจุนฮง” ผมทำตาโตด้วยความตกใจ นี่ผมหูฝาดไปใช่มั้ย ?
“พ..พี่ยองแจ อย่าล้อกันเล่นแบบนี้สิฮะ ผมไม่ตลกนะ” ผมตอบกลับไปอย่างยากลำบาก ผมช็อกจริงๆที่อยู่ๆพี่ยองแจก็พูดว่าอยากจะเลิกกับผมแบบนี้ ทั้งๆที่ที่ผ่านมาเรารักกันมาก
“พี่พูดจริง เราเลิกกันเถอะ พี่ไม่ได้รักนายแล้ว” ไม่ได้รัก ? พี่พูดคำๆนั้นออกมาได้ง่ายดายขนาดนั้นเชียวเหรอ
“ลาก่อนนะจุนฮง โชคดี” พูดจบพี่ยองแจก็เดินจากไปทันที
ทิ้งผมที่ตอนนี้แทบจะเดินต่อไปไม่ไหว ขอบตามันร้านผ่าว ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา แต่ความรู้สึกผมตอนนี้มันเจ็บเกินไป เกินกว่าที่จะกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาได้ ทำไมกันนะพี่ยองแจ ทั้งๆที่ผมก็คอยดูแล ทะนุถนอมพี่มาตลอด ไม่เคยนอกใจเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่พี่ไม่สบายก็มีแต่ผมที่คอยดูแลพี่ ทำไมกันนะพี่ยองแจ ทำไมถึงทิ้งผมไปแบบนี้ ?
Youngjae’s part
ผมไม่อยากให้ความรักของผมกับจุนฮงจบลงแบบนี้เลย แต่ผมคงให้จุนฮงอยู่เคียงข้างคนอย่างผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผมไม่อยากให้เค้าเสียใจไปมากกว่าตอนที่ผมจากไป ใช่..จากไป ผมกำลังจะตาย ผมรู้ตัวเองมานานแล้วว่าผมป่วย แต่จู่ๆอาการของผมก็ทรุดลง หมอบอกว่าผมเหลือเวลาอีกแค่สองเดือน ผมรู้ว่าจุนฮงรักผมมาก ผมไม่อยากให้จุนฮงยึดติดอยู่กับคนที่กำลังจะตายอย่างผม ให้เค้าเสียใจที่คิดว่าผมไม่รักเค้าแล้ว ดีกว่าปล่อยให้เค้าทนทุกข์อยู่กับผมที่จากไปแล้ว จนไม่มีความสุข ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมคงทำใจไม่ได้ ผมตัดสินใจดีแล้วที่จะมาบอกลาจุนฮง ถึงแม้ชีวิตอีกสองเดือนต่อจากนี้ของผม จะไม่มีคนที่ผมรักมาคอยดูแล แต่อย่างน้อย คนที่ผมรักก็คงจะมีความสุขหลังจากที่ผมไม่อยู่แล้ว
“พี่ว่า...เราเลิกกันเถอะจุนฮง” พูดออกไปแล้ว ผมพูดมันออกไปแล้วจริงๆ
“พ..พี่ยองแจ อย่าล้อกันเล่นแบบนี้สิฮะ ผมไม่ตลกนะ”
“พี่พูดจริง เราเลิกกันเถอะ พี่ไม่ได้รักนายแล้ว” พี่รักนายจุนฮง พี่รักนายนะ
“ลาก่อนนะจุนฮง โชคดี” พูดจบผมก็รีบเดินออกมาทันที ผมไม่อยากให้จุนฮงเห็นน้ำตาที่กำลังจะร่วงลงมาของผม ยิ่งผมเห็นสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจนของจุนฮง ผมยิ่งเจ็บ ผมรวบรวมความกล้าเป็นอาทิตย์เพื่อมาบอกเลิกจุนฮง และตอนนี้ผมได้ทำมันไปแล้ว พระเจ้าช่วยตอบผมที ว่าสิ่งที่ผมทำมันถูกแล้วใช่หรือเปล่า ?
“แน่ใจนะยองแจว่าจะทำแบบนี้จริงๆ” แดฮยอนเพื่อนรักของยองแจเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจในความดื้อด้าน
“ฉันตัดสินใจดีแล้ว” ยองแจตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ เจ้าตัวรู้ดีว่าถ้ายังเซ้าซี้ต่ออีกยองแจคงร้องไห้ออกมาแน่ๆ
ฉันไม่คิดว่าความคิดนั่นจะดีกับนายแล้วก็เจ้าเด็กนั่นหรอกนะยองแจ ฉันขอโทษนะที่ต้องผิดสัญญา แต่ฉันจำเป็นต้องบอกให้เจ้าเด็กจุนฮงนั่นรู้ความจริง ขอโทษนะ แต่ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนรักของฉันเศร้าแบบนี้
Junhong’s part
เวลาผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่พี่ยองแจขอเลิกกับผม ผมไม่สามารถที่จะลืมพี่ยองแจได้เลย ในใจผมคิดถึงแต่พี่ยองแจ พี่ยองแจน่ะร่างกายอ่อนแอมาก แค่โดนฝนนิดเดียวก็ป่วยแล้ว ยิ่งวันนี้ฝนตก ผมยิ่งนึกถึงพี่ยองแจ พี่จะโดนฝนหรือเปล่า ? จะเป็นไข้เพราะโดนฝนมั้ย ? ใครจะคอยเช็ดผม เช็ดตัวให้เวลาที่พี่ไม่สบายล่ะ ? แล้วใครจะทำข้าวต้มมาป้อนพี่ล่ะ ? ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วง ผมอยากดูแลพี่ยองแจนะ พี่จะรู้รึเปล่า ว่าเวลาที่ไม่เห็นรอยยิ้มสดใสของพี่มันทำให้ผมเศร้าขาดไหน ผมจะทนอยู่โดยที่ไม่มีพี่ไปได้นานแค่ไหนกันนะ
ติ๊งต่องงงงงงง
ใครมากันนะ ? จะใช่พี่ยองแจรึเปล่า ไวกว่าความคิด ผมรีบวิ่งไปเปิดประตู หวังว่าคนที่มาหาผมจะเป็นคนที่ผมเฝ้าคิดถึงตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
“นายน่ะ จุนฮงใช่มั้ย ?” ชายแปลกหน้าถามผม
“ใช่ครับ แล้วคุณ...?” ผมเว้นเพื่อรอให้เค้าบอกชื่อ
“ฉันแดฮยอน เป็นเพื่อนสนิทยองแจ ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้มั้ย” พูดจบแดฮยอนก็เดินเข้ามาโดยไม่รอให้ผมเอ่ยอนุญาต
“เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ฉันอยากให้นายไปดูแลยองแจ” ผู้ชายที่ชื่อแดฮยอนพูดอย่างจริงจัง
“พี่ยองแจเป็นอะไร ทำไมต้องอยากให้ผมไปดูแลด้วยล่ะ อีกอย่างพี่ยองแจคงไม่อยากเห็นหน้าผมหรอก ถึงผมจะอยากดูแลพี่ยองแจเหมือนเดิมก็เถอะ” ผมตอบเสียงเศร้า
“ความจริงก็คือ ตอนนี้ยองแจกำลังป่วยหนัก ตอนที่ยองแจบอกเลิกกับนายน่ะ ยองแจรู้ตัวว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสองเดือน ยองแจมันไม่ยากให้นายเสียใจถึงบอกเลิกนาย ยองแจเองก็เศร้าไม่แพ้นายหรอกนะ บอกตามตรงฉันเห็นยองแจเศร้าแบบนี้ฉันทนไม่ไหว ถึงมาบอกนายไง” ผมนิ่งช็อกยิ่งกว่าตอนที่พี่ยองแจบอกเลิกผมซะอีก ทำไมผมถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ นี่พี่ยองแจกำลังจะจากผมไปจริงๆเหรอ ?
“ตอนนี้พี่ยองแจอยู่ที่ไหน ผมอยากเจอพี่ยองแจ”
@บ้านพี่ยองแจ
พี่แดฮยอนเดินพาผมมาถึงห้องของพี่ยองแจ เมื่อเปิดประตูเข้าไปผมถึงกับล้มทั้งยืน ภาพคนรักที่เคยร่าเริงสดใส บัดนี้มีแต่คราบน้ำตา พร้อมสายระโยงระยางอยู่เต็มไปหมด ภาพที่เห็นช่างบีบหัวใจของผมจริงๆ น้ำตาที่เคยเหือดแห้ง บัดนี้กลับทะลักออกมาอีกครั้ง พี่ทนเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้คนเดียวได้ยังไงกันนะ พี่ยองแจ ผมเลือกที่จะเดินไปนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ กุมมือพี่ยองแจที่ตอนนี้ยังหลับอยู่อย่างแผ่วเบา พี่ยองแจ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลพี่เอง ดูแลไปตลอดชีวิต
Talk
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น