คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Switch [Zelo x Youngjae] 1/?
Switch [Zelo x Youngjae] 1/?
โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับยูยองแจคนนี้
ทำไมกัน ทำไมบ้านของเขาถึงต้องติดกับบ้านชเวจุนฮง คนที่ชอบกวนประสาทเขา
ทำไม ต้องทะเลาะกันให้เสียสุขภาพจิตทุกครั้งที่เจอ
ทำไม ชีวิตเขาถึงต้องเข้ามาพัวพันกับหมอนั่น
ทำไม ยูยองแจคนนี้ถึงได้สลับร่างกับชเวจุนฮง
โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับเขาสองคนอยู่งั้นเหรอ ?
“ไปโรงเรียนก่อนนะครับแม่” ยูยองแจว่าเสียงใสกับผู้เป็นแม่ ก่อนก้มลงจรดจมูกลงบนแก้มที่เริ่มเหี่ยวย่นของผู้เป็นแม่ ก่อนออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน
“ตั้งใจเรียนนะลูก” ยองแจยิ้มรับ พลางโบกมือบ๊ายบาย
บ้านของยองแจอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก จึงเลือกที่จะเดินไปเรียนแทนนั่งรถที่บ้านไปแทนถึงแม้พ่อกับแม่จะห้ามก็ไม่ฟัง โดยให้เหตุผลว่าสูดอากาศตอนเช้าทำให้สมองโล่งดี พ่อกับแม่เลยไม่ขัด ก็นะ ยองแจน่ะหัวดื้อจะตาย วันนี้เปิดเทอมวันแรกด้วย จึงออกเช้ากว่าปกตินิดหน่อย ร่างเล็กคิดนู่นนี่ไปเรื่อย จนกระทั่ง..
ปี๊นนนนนนนนนน
ยองแจถึงกับสะดุ้งที่จู่ๆก็มีเสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับควันรถที่เกิดจากการเร่งเครื่อง รถสปอร์ตคันหรูขับมาจอดแนบทางเท้าข้างๆที่ยองแจกำลังเดินอยู่
“ไงแว่น อ้วนขึ้นป่ะเนี่ย 55555555” ชเวจุนฮง ปากแบบนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากหมอนี่แน่นอน
“หมาที่บ้านตาย” ยองแจตอบกลับโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย รำคาญ คำเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวยองแจตอนนี้
“เกี่ยวอะไรกับหมาตายวะ” จุนฮงตอบกลับอย่างงงๆ
“แล้วฉันอ้วนเกี่ยวอะไรกับนาย” พูดจบคนตัวเล็กก็รีบจ้ำอ้าวไปโรงเรียนทันที โดยไม่รอฟังเสียงสบถจากตัวร่างสูงที่กำลังหัวเสียเพราะโดนหลอกด่า
“ย๊า ยูยองแจเดี๋ยวนี้กล้าว่าฉันเสือ-กหรือไง ?!”
“ยองแจจจจจจจ”
“หื้มม ว่าไง”
“อาทิตย์หน้าเราได้ไปทัศนศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ต้องสาปล่ะ”
“เอ๋ ? พิพิธภัณฑ์ต้องสาปเหรอ แค่ชื่อก็น่ากลัวแล้วนะ”
“อื้ม เป็นพิพิธภัณฑ์ที่รวบรวมพวกของต่างๆ ที่เหมือนจะต้องคำสาปในสมัยก่อนน่ะ ฉันว่ามันน่าสนใจมากเลยนะ อยากไปเร็วๆจังงงง >< ”
“ฮยอนไม่กลัวเหรอ”
“ไม่อ่ะ ถ้าเขาตั้งเป็นพิพิธภัณฑ์ขึ้นมาแสดงว่ามันน่าจะเป็นแค่ตำนานไม่ก็คำสาปเสื่อมแล้วล่ะม้างง ไม่งั้นเค้าไม่กล้าเปิดให้คนเข้าไปดูหรอกว่ามั้ย”
“นั่นสินะ” ถึงจะว่าอย่างงั้นก็เถอะ..รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ
“อ้ะ เลิกเรียนแล้วกลับบ้านกันเถอะ”
“ฮยอน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อของเพื่อนสนิทของยองแจ
“ยง ทำไมวันนี้มาเร็วจัง”
“เลิกเร็วน่ะ กลับกันเถอะ”
“อื้อๆ ไปก่อนนะยองแจ บายยยย” แดฮยอนโบกมือหยอยๆให้กับเพื่อนตัวเล็กก่อนจะเดินไป
“ยองแจ พี่ไปส่งนะ” ยองแจที่กำลังจะเดินกลับบ้านกลับถูกมือใครบางคนจับข้อมือไว้หลวมๆ
“อ้าว พี่แจฮยอน”
“ป่ะกลับบ้าน เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”
“อ่า ขอบคุณฮะ”
การกระทำนั้น กำลังถูกสายตาคมจ้องมองตั้งแต่ต้นจนคนทั้งคู่เดินจากไป พึมพำเบาๆราวกระซิบกับสายลม
‘มีผู้ชายไปส่งบ้านทุกวันเลยนะยู’
------ Switch ------
ผมปากระดาษก้อนกลมๆไปที่หน้าต่างฝั่งตรงข้าม ใช่ หน้าต่างห้องจุนฮง หมอนั่นเป็นคนที่กวนประสาทที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยเจอมาเลย ถ้าไม่กวนประสาทกันสักวันหมอนั่นอาจจะลงแดงตายก็ได้ และวันนี้ เวลานี้ก็เช่นกัน มีอย่างที่ไหนเปิดเพลงเสียงดังรบกวนคนอื่นแบบนี้ ! แถมยังเป็นเวลาอ่านหนังสือของผมด้วยแล้ว ยิ่งคิดยิ่งโมโห ผมคิดว่าหมอนี่อาจจะโรคจิต ชอบให้คนด่าอะไรทำนองนั้น ไม่งั้นคงนอนไม่หลับ ก็นะ ขยันหาเรื่องให้ด่าได้ทุกวี่ทุกวัน - -
“ย๊า ไอ้บ้าจุนฮง เบาเสียงหน่อยฉันจะอ่านหนังสือ” ผมตะโกนออกไปเมือเห็นหมอนั่นยังคงเปิดเพลงเสียงดังอยู่
“อะไรนะ” จุนฮงทำหน้ากวนประสาทพลางยกมือขึ้นป้องหู
“บอกว่าให้เบาเสียงไงเล่า” ผมตะโกนกลับไปดังกว่าเดิม
“ห้ะ อะไรนะไม่ได้ยินเลยยยย”
“ย๊า ชเวจุนฮงฉันรู้ว่านายได้ยินลดเสียงเดี๋ยวนี้ฉันจะอ่านหนังสือ”
“อ๊า เสียงมดที่ไหนเนี่ย”
“เออ! อยากทำไรก็ทำเลย ไม่อ่านมันแล้วหนังสือน่ะ!”
“โห่อ้วน แค่นี้ทำงอน โอเคๆปิดก็ได้”
ยองแจส่ายหน้าอย่างเอือมๆกับการกระทำของอีกฝ่าย ไอ้บ้าจุนฮง อย่าให้ถึงทีเขาบ้างเถอะ จะแกล้งยิ่งกว่านี้อีก ฮึ่ยย คิดแล้วขึ้น!
------ Switch ------
“จุนฮง !” เสียงแหลมของเด็กสาวเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มตัวเองเสียงดัง
“เสียงดังทำไมเนี่ย มีอะไร”
“ก็เนี่ยเรียกตั้งนานแล้วไม่ตอบสักที !” เด็กสาวยู่ปากอย่างน่ารัก
“ว่าแต่มีอะไรล่ะ”
“รู้รึป่าวอาทิตย์หน้าน่ะพวกเราต้องไปพิพิธภัณฑ์ต้องสาป”
“พวกเรา?”
“ช่ายยย ม.ปลายปีสองทุกคนต้องไป ตื่นเต้นจังเลยเนอะว่ามั้ย ><”
“งั้นๆแหละ”
“ชิ แล้วนี่ไม่ต้องไปซ้อมบาสเหรอ อีกสามอาทิตย์ก็แข่งแล้วนี่”
“ซ้อมดิ”
“ขอโทษทีนะ วันนี้อยู่ดูซ้อมไม่ได้”
“ไม่ป็นไรหรอกน่า กลับดีๆล่ะ”
“อื้ม”
ทุกเย็นผมต้องมาซ้อมบาส ก็ผมเป็นนักกีฬานี่นะ แถมยังเป็นกัปตันทีมบาสร.ร.อีก ปกติจีอึนแฟนผมจะต้องมานั่งดูผมซ้อมทุกวัน แต่วันนี้มาไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นไร ผมเองก็ไม่ได้อะไรมากหรอกจริงๆที่คบกับจีอึนก็แค่ลองคบเล่นๆ ไม่ได้จริงจัง เฮ้ ผมไม่ได้เจ้าชู้นะ แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่แค่นั้นเอง
“เฮ้ยกัปตัน เย็นนี้กูลานะ จะไปธุระ” แจ็คสันรองกัปตันทีมเอ่ยเสียงเรียบ
“เออ แต่พรุ่งนี้แม่งต้องมานะเว้ย จะแข่งละเดี๋ยวโค้ชด่ากู”
“เออน่า”
วันนี้เลิกซ้อมเร็วกว่าปกติ อืมก็ดีนะ ไม่ได้แข่งรถมาเกือบเดือนแล้วมั้ง ป่านนี้ลูกเขาที่อยู่ในโรงจอดรถต้องคิดถึงป๊ามากแน่ๆ T^T วันนี้ป๊าจะไปหาแล้วนะลูกรัก
ผมขับรถแข่งคันสีแดงเพลิงคันสวยออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังสนามแข่งทันที สนามแข่งรถแห่งนี้ส่วนใหญ่มีแต่พวกลูกคุณหนูที่ชื่นชอบในความเร็ว แทบจะไม่มีพวกกระจอกๆเลย เสียงยางรถเสียดสีกับพื้นดังระงมไปทั่ว รวมทั้งกลิ่นยางผสมกับกลิ่นบุหรี่ กลิ่นแบบนี้ที่ผมไม่ได้สัมผัสมาเกือบเดือน วันนี้ผู้คนเยอะผิดปกติแฮะ รึปกติคนก็เยอะแบบนี้ สงสัยคงไม่ได้มานานล่ะมั้ง
“เฮีย จัดคนมาแข่งกับผมหน่อยดิ ด่วนวันนี้รีบกลับ”
“เออๆ มึงรอแปปดิ เดี๋ยวกูแทรกคิวให้ต่อจากคู่นี้นะ”
“ขอบใจเฮีย”
สักพักเฮียก็เดินกลับเข้ามา
“เจลโล่ มึงแข่งกับมาร์คว่ะ” เจลโล่คือชื่อที่ผมใช้ตอนแข่งรถเองแหละ
“เชี่ยมาร์คเหรอ หึก็ดีนะ ครั้งที่แล้วยังไม่รู้ผลเลย”
“ไปๆ มันรออยู่”
“ไงมึง หายหน้าไปเลยนะ หึ กลัวกูจนไม่กล้ามาเลยเหรอวะ ” มาร์คทัก
“เออกลัว กลัวว่ามึงจะขายหน้าถ้ามาแล้วแพ้กูอ่ะ” แสยะยิ้มตอบ
“งั้นมึงกับกูมาแข่งกัน รอบนี้เอาให้แม่งรู้ผลไปเลย ไม่ต้องมีของเดิมพัน”
“รับคำท้า”
ทั้งสองเข้าประจำรถ แต่ละคนเร่งเครื่องจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณเป็นการหยั่งเชิง ก่อนที่สาวสวยหุ่นเอ็กซ์จะเดินออกมาโบกธงเป็นสัญญาณเริ่มสตาร์ท รถสีดำด้านของมาร์คออกสตาร์ทก่อนรถคันสีแดงเพลิงของเจลโล่เพียงสามวินาที ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใคร บดเบียดรถของตัวเองขึ้นแซงอย่างไม่ลดละ ผลัดกันนำผลัดกันตาม จนผู้ชมที่นั่งเชียร์อยู่ต่างลุ้นไปตามๆกันว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ในช่วงวินาทีสุดท้ายก่อนเข้าเส้นชัย รถคันสีแดงเพลิงกลับแซงขึ้นมาแล้วเข้าเส้นชัยไปก่อนอย่างฉิวเฉียด
“กูชนะ” ผมว่าพลางยิ้มเหยียด
“สัส มันจะไม่มีทางเป็นแบบวันนี้อีกแน่” มาร์คพูดพลางกำมือแน่นพยามควบคุมอารมณ์
“อ้อเหรอ หึหึ” ผมหัวเราะด้วยเสียงที่คิดว่ากวนตีนที่สุด แล้วขับลูกรักของผมกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีสุดขีด
อยู่ๆ เรื่องพิพิธภัณฑ์ต้องสาปนั่นก็แวบเข้ามาในความคิดของผม ปกติผมไม่ใช่คนขี้กลัวหรอกนะ แต่ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นยังไงอย่างงั้น คิดมากไปเองรึป่าวนะ ?
------ Switch ------
“โห ยองแจดูดิ ที่นี่อลังการสุดๆ แต่ว่าของแต่ละอย่างนี่ยังกับต้องคำสาปเลยเนอะ” เพื่อนหน้าแมวของผมพูดก่อนจะกระโดดมาเกาะแขนผมไว้แน่น
“ไหนใครเคยพูดว่าไม่กลัวนะ” ผมยิ้มขำๆกับท่าทีของเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้ายู่ลงเล็กน้อย
“ฮยอน ไปดูทางนู้นด้วยกันนะ” เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ ยงกุกแน่ๆ
“ยง จะให้ยองแจเดินคนเดียวได้ไง” แดฮยอนมองคนรักอย่างอ้อนๆ
“ไปเถอะ เดินดูคนเดียวก็ดีเหมือนกัน สงบดี” ผมยิ้มให้ทั้งคู่ก่อนจะเป็นฝ่ายถอยออกมาเอง ทัศนศึกษาทั้งทีนี่นา ปล่อยให้คู่รักเขาได้สวีทกันมั่ง
เดินดูนั่นนี่ไปเรื่อย ถ่ายรูปของบางอย่างที่สนใจ ก่อนสองเท้าจะหยุดลงหน้าตู้กระจกใสที่ข้างในมีรูปปั้นแปลกๆ คนก็ไม่ใช่สัตว์ก็ไม่เชิง แต่กลับดึงดูดความสนใจจากยองแจได้เป็นอย่างมาก ก่อนที่ตากลมโตจะอ่านคำอธิบายภาพ ร่างเล็กหันขวับไปมองผู้มาใหม่ที่ยองแจไม่อยากเจอ เฮ้อ ไม่อยากจะทะเลาะกันที่นี่หรอกนะ
“แว่นไมมาคนเดียว ไม่มีเพื่อนคบอ่ะดิ55555” นั่นไง มาถึงก็กวนประสาท
“นี่ ไม่กวนฉันสักวันมันจะลงแดงตายหรือไง” คำถามที่คาใจที่สุดถามออกไปแล้ว
“อืม อาจจะใช่นะ วันไหนไม่ได้กวนนี่เหมือนจะนอนไม่หลับ” เจ้าตัวกลับตอบออกมาพร้อมทำหน้าจริงจังซะจนอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
“งั้นหรอ J” ผมส่งยิ้มจริงใจไปให้ก่อนจะเตะป้าบเข้าที่หน้าแข้งคนตัวสูงอย่างแรง
“โอ้ยย แว่นเตะทำเชี่ยไรวะเนี่ย”
“สมน้ำหน้า แบร่” ดูหน้าจุนฮงดิ ทำหน้ายังกับจะตายให้ได้อ่ะ สะใจจริงๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะ โอ้ยเจ็บๆๆๆๆ”
“แค่นี้ทำเป็นสำออย”
“มาลองโดนดูมั้ยห้ะ ! จะได้รู้ว่าสำออยรึป่าว !”
โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวหรือสังเกตเห็นกลุ่มควันสีขาวที่ลอยออกมาจากรูปปั้นข้างหลังยองแจ หมุนวนรอบตัวคนทั้งคู่ก่อนจะค่อยๆจางหายไป
“กลับมาแล้วครับแม่”
“กินข้าวก่อนยองแจ”
“ไม่ล่ะครับ วันนี้เหนื่อยๆน่ะ อยากนอน”
“แล้วแต่ละกัน”
เช้านี้อากาศสดใส ร่างเล็กตื่นจากฝัน พลางกะพริบตาปริบๆเพื่อปรับโฟกัสสายตาที่พร่ามัวหลังตื่นนอน อืมม ทำไมห้องนี้มันแปลกๆ เหมือนไม่ใช่ห้องของตัวเอง เมื่อมองไปรอบๆก็ทำให้ร่างเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ รีบวิ่งไปที่ระเบียงพร้อมกับร่างสูงของอีกคนที่วิ่งมาที่ระเบียงเหมือนกัน ทั้งสองเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“เฮ้ย ! /เฮ้ย !”
------------------------------------------------------------------------------------
ทอล์คๆสักนิด
คือเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากหนังเรื่องนึง
มันอาจจะแปลกๆไปบ้าง 555555
ยังไม่มั่นใจว่าจะมีกี่ตอน เพราะยังแต่งไม่จบ
เม้นสักนิดเป็นกำลังใจกันเนอะ ไม่เม้นไม่ว่าๆ 55555
ความคิดเห็น