คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Close Friend {Lojae}
Close Friend [Zelo x Youngjae]
สำหรับผมแล้ว มันช่าง..หอมหวาน นุ่มนวล
ผมกำลังหมายถึง ‘First Kiss’ น่ะ
ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เรารู้จักแล้วก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ จนตอนนี้พวกเราอยู่ชั้นม.ปลาย ปีสองแล้ว บ้านเราอยู่ติดกัน ไม่ว่าจะไปโรงเรียนในตอนเช้า หรือกลับบ้านในตอนเย็น เราสองคนก็ไปด้วยกันตลอด
สนิทกันมาก รู้ทุกๆเรื่องของกันและกัน ไม่เคยโกหกกัน อ้อ ! เคยอยู่ครั้งนึงแต่ผมจับได้ซะก่อนน่ะ ก็นะคนไม่เคยโกหกย่อมมีพิรุธอยู่แล้ว แต่เค้าสัญญาแล้วว่าจะไม่โกหกอีก ผมก็พร้อมที่จะให้อภัยล่ะนะ
ตอนเด็กๆ ผมมักจะโดนเด็กคนอื่นๆแกล้งตลอด แล้วก็จะต้องวิ่งร้องไห้ไปหลบหลังเค้าทุกที ผมไม่ได้ขี้แยนะ ก็แค่ร้องไห้เป็นสิ่งเดียวที่เด็กอย่างผมทำได้
เค้ามักจะไปจัดการคนที่แกล้งผมทุกครั้งที่ผมร้องไห้ไปหลบหลังเค้า แล้วบอกให้ผมหยุดร้องเพราะมันน่าเกลียด ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ผมรู้ว่าเค้าแค่ไม่อยากให้ผมร้องไห้
บางครั้งผมก็คิดว่าเพราะอะไร ทำไมผมถึงโดนแกล้งอยู่คนเดียว ? เพราะผมตัวเล็ก ผิวขาวเนียน ตาโต ปากแดงเล็กๆนั่น บวกกับหน้าหวานๆเหมือนเด็กผู้หญิงแบบนี้รึป่าว..
ผมโดนแกล้งมาเรื่อยๆจนกระทั่งขึ้นมัธยมก็ไม่มีใครมาแกล้งผมแล้ว แต่ก็ดี ผมเองก็เบื่อเหมือนกัน
กิจวัตรประจำวันก่อนกลับบ้านของผมคือมารอเค้าเตะบอล แล้วค่อยกลับบ้านพร้อมกัน ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ เวลามารอเค้าเตะบอลผมจึงชอบยืมหนังสือที่ห้องสมุดมานั่งอ่านฆ่าเวลา เป็นอย่างนี้มาเกือบๆสองปีแล้วมั้ง
ผมนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆอย่างปกติทุกวัน แต่วันนี้มันจะไม่ปกติก็ตรงที่..
“ยองแจ ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ผู้ชายคนนึงเรียกผม ดูจากชุดแล้วม.ปลายปีสองเหมือนกัน
“ว่า ?” ผมถามพลางจ้องหน้าเค้า
“ฉันชอบนาย เราลองคบกันดูมั้ย”
“O_o”
“ถ้าไม่ตอบจะถือว่าตกลงนะ”
“ยองแจ ! กลับบ้าน” เสียงเพื่อนสนิทผมเรียกดังขึ้นมา ก่อนที่ผมจะได้ตอบ
“อื้อ ไปแล้วจุนฮง” ผมตะโกนตอบกลับ
“ขอโทษนะ แต่เราต้องไปแล้วล่ะ” ผมตอบกลับคนคนนั้นแล้วรีบวิ่งไปหาจุนฮง
วันนี้ท่าทางจุนฮงจะอารมณ์ไม่ค่อยดีแฮะ หน้าบูดบึ้ง แถมยังไม่ชวคุยเหมือนทุกวันอีก เป็นอะไรของเค้านะ
“มึงเป็นไรเนี่ย ตอนเตะบอลยังอารมณ์ดีอยู่เลย ?”
“กูป่าว”
“กูเคยบอกว่าไง อย่าโกหก”
“...”
“มึงจะไม่บอกกูจริงๆใช่มั้ย”
“...”
“โอเค ถ้ามึงไม่อยากบอกก็ไปต้องบอก” ผมพูดพร้อมส่งสายตาตัดพ้อน้อยๆไปให้ จุนฮงมันไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเลยที่จะไม่บอก
“กูขอโทษ แต่กูบอกมึงไม่ได้จริงๆ” มันพูดพร้อมก้มหน้า
“ช่างเหอะ กูอยากกลับบ้านแล้ว” ผมพูดพร้อมทำท่าจะเดินไป แต่จุนฮงกลับจับแขนของผมไว้พร้อมดึงเข้ามากอด
“กูอยากรู้ว่ามึงคุยอะไรกับผู้ชายคนนั้นตอนกูเตะบอลอยู่” จุนฮงถามทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่ อ่า นี่มันตัวสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หน้าผมกำลังซุกอยู่ที่อกของจุนฮงอยู่
“กะ ก็เค้าบอกว่าชอบกู แล้วก็ขอกูเป็นแฟน”
“แล้วมึงตอบไปว่าไง”
“กูยังไม่ทันได้ตอบมึงก็เรียกกูกลับบ้านละเนี่ย”
“แล้วถ้ากูไม่เรียกมึงกลับบ้าน มึงจะตกลงรึป่าว ?”
“ตกลง”
“...”
“ก็บ้าแล่ว คนพึ่งเคยเห็นหน้าจะให้เป็นแฟนเลยได้ไง อีกอย่างกูไม่ได้เป็นเกย์นะ!” ผมพูดพร้อมดันมันออก
“งั้นเหรอ” มันพูดพร้อมกลับมายิ้มให้ผม รู้สึกไปเองรึป่าวนะ เหมือมันจะ..โล่งใจ
“ไง ยิ้มได้แล้วเหรอมึง เมื่อกี้ยังทำหน้ายังกะอมขี้อยู่เลย หวงกูล่ะซี้ อิอิ”
“กูก็แค่กลัวมึงมีแฟนก่อนแล้วทิ้งกูแค่นั่นแหละน่า ป่ะ กลับบ้าน” มันพูดพร้อมจูงมือผม
ก๊อกๆ ๆ
“มาเคาะอะไรดึกๆวะ - -” อ้อผมลืมบอกว่าห้องผมกับห้องมันอยู่ตรงข้ามกัน ปีนข้ามมาหากันง่ายๆเลยหล่ะ โดยเฉพาะคนขายาวอย่างมัน
“ฝักบัวห้องกูเสีย กูอาบห้องมึงนะ” ผมพูดจบก็เดินเข้าไปอาบน้ำทันที
“ไม่รอให้กูตอบเลยนะ”
ผมออกมาพร้อมชุดนอนลายทางสีเขียวตัวเก่ง ผมชอบชุดนี้มากเลยล่ะ ถึงมันจะเก่าแล้วแต่สภาพมันก็ยังโอเค แถมผ้าบางๆนี่ก็ยังใส่สบายสุดๆ
“เอ่อ อ กู กูไปอาบน้ำก่อนนะ” ทำไม ชเวมันหน้าแดงๆ ?
“กูนั่งเล่นอยู่นี่แหละ ง่วงค่อยกลับ”
ผมนั่งเล่นนั่นเล่นนี่ไปเรื่อย สำรวจห้องจุนฮงมันซะหน่อย ห้องโทนสีเทาขาวเรียบๆนี่ก็ดูสบายตาไปอีกแบบ ไม่เหมือนห้องของผมที่ออกจะเป็นโทนสดใส สีฟ้าน่ะ ไม่ถึงห้านาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก พร้อมกับร่างของ..
“ชเว ทำไมมึงไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกมาห้ะ !!” ไอ้บ้าชเวออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ล่อแหลมสุดๆ ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยพันแค่ช่วงล่าง ท่อนบนเป็นอกแกร่ง มีซิคแพคพองาม แถมผิวยังขาวจั๊ว หุ้นไอ้ชเวมันดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย นี่ไม่ใช่เวลาชมนะยู !
“ด่ากู แต่มึงนี่มองตาค้างเลยนะ หุ่นกูดีล่ะสิ”
“มึงรีบแต่งตัวเหอะ” ผมหันหน้าหนี ความรู้สึกร้อนๆที่หน้าตอนนี้นี่คืออะไร แล้วอกข้างซ้ายที่เต้นรัวนี่ล่ะ นี่ผมกำลัง เขินงั้นเหรอ ?
“เสร็จแล้วๆ เมื่อไหร่มึงจะกลับห้องมึงเนี่ย ดึกละนะ หรือจะนอนกับกู ?”
“ได้ป้ะล่ะ”
“ก็แล้วแต่มึงอีกอ่ะ”
“งั้นคืนนี้นอนด้วยคนนะชเว ^_______^”
พลั่ก !
“โอ้ย มึงถีบกูไมเนี่ย ??”
“มึงกอดกูอ่ะ โคตรแน่นเลยกูหายใจไม่ออก กูไม่ใช่หมอนข้างนะ !”
“ก็มึงเสด็จขึ้นมานอนกับกูบนเตียง หมอนข้างกูเลยต้องระเห็จไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างล่างเนี่ย กูไม่ผิดนะ”
“เออๆ กูผิดเองก็ได้ - -”
เมื่อไหร่จะพักเที่ยง ยูยองแจหิวเว้ยยยยยยยย
ออดดดดดด
“ชเว รีบไปเหอะกูหิว เดี๋ยวคนเยอะ”
“แปปเก็บของก่อน”
“ยองแจ กินข้าวเที่ยงกันเถอะ ฉันทำข้าวกล่องมาเผื่อน่ะ”
“นาย !?” คนที่มาบอกชอบผมเมื่อวานนี่
“ฉันคิมฮิมชานไง เราเป็นแฟนกันแล้วนะ เพราะงั้นไปกินข้าวกันเถอะ”
“เดี๋ยวนะ ใครแฟนนาย ?”
“ก็ยูยองแจไง ฉันบอกแล้วไงถ้านายไม่ตอบถือว่าตกลง ^^”
“เดี๋ยวดิชเว รอกูด้วย ! ” จุนฮงเดินชนไหล่ฮิมชานออกไปโดยไม่รอผมด้วยซ้ำ งอนอีกแล้วเหรอ
ผมทำท่าจะเดินตามจุนฮงออกไปถ้าไม่ติดที่ว่ามีมือคนคนนึงจับข้อมือผมไว้
“เดี๋ยวสิยองแจ”
“นี่ ฉันไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อยนะ ถ้าการที่ฉันไม่ตอบมันทำให้นายคิดว่าฉันตกลงก็ขอโทษด้วย แต่ฉันจะบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย หวังว่าจะเข้าใจกันนะ” ผมพูดจริงจังพร้อมมองหน้าอีกคน
“งั้นเหรอ แม้แต่เพื่อนนายคนนั้นก็จะไม่ชอบงั้นใช่มั้ย”
“เกี่ยวอะไรกับชเวจุนฮง”
“ใครๆก็รู้ว่ามันชอบนายมาตั้งนานแล้ว” พูดจบฮิมชานก็เดินออกไปทันที เหมือนไม่ต้องให้ผมถามอะไร
ชเวมันชอบผมงั้นเหรอ ? แล้วตอนนี้ผมกำลังรู้สึกยังไงกันแน่ ?
“กูมีเรื่องจะถามมึง ตอบกูตรงๆห้ามโกหก” ผมเปิดประเด็น
“ว่า”
“มึง เอ่ออ ชอบกูเหรอ” กระดากปากชะมัด
“ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ” มึงหลบตากูทำไมชเว
“มึงตอบมาก่อนดิ”
“เออ ชอบ ชอบมาก ชอบมาตั้งนานแล้วพึ่งรู้ตัวหรือไง”
“...”
“แล้วมึงล่ะชอบกูบ้างรึป่าว”
“...” นั่นสินะ ผม..ชอบมันรึป่าว
“มึงคงไม่ได้ชอบกูสินะ ไม่เป็นไรกูรู้ว่ามึงไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน”
“นี่มึง..?” มันร้องไห้ น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใคร มันกำลังร้องไห้เพราะผมงั้นเหรอ ทำไมถึงรู้สึก..เจ็บแบบนี้นะ
“กูไม่เป็นไร ขอเวลากูสักพักนะ กูจะตัดใจเอง เพื่อนดีๆแบบมึงกูไม่อยากเสียไป ขอเวลากูหน่อยนะ อย่าเพิ่งทักกู อย่าเพิ่งคุยกับกู ไว้กูตัดใจได้เมื่อไหร่ กูจะไปให้มึงเจอเอง ระหว่างนั้นมึงก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ กูไปนะ”
สองอาทิตย์แล้ว หลังจากวันนั้น จุนฮงหายหน้าไปไม่มาโรงเรียน โทรไปก็ไม่รับ เคาะที่ระเบียงก็ไม่เปิด หายไปเลย หายไปแบบนี้ไม่คิดว่ากูจะเจ็บบ้างเหรอชเว ?
ตลอดสองอาทิตย์มานี้ผมเฝ้าถามตัวเองมาตลอด ว่าสิ่งที่ผมกำลังรู้สึกนี้คืออะไร ระหว่าง ความรัก ? หรือความผูกพัน ? การที่เค้าหายหน้าไปหากว่ามันเป็นความผูกพันผมคงรู้สึกเหงาที่ไม่มีเพื่อนคุยเหมือนก่อน แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงกำลังร้องไห้ล่ะ ? ถ้าเป็นความผูกพัน ผมคงคิดถึงเค้า แต่ทำไมผมทั้งคิดถึง ทั้งโหยหา เห็นแต่เค้าอยู่ในทุกๆที่ที่เคยไปด้วยกัน นี่คงเป็น..ความรักสินะ
ก๊อกๆๆ ๆ
“ชเว กูรู้ว่ามึงได้ยิน กูจะรออยู่ตรงนี้จนกว่ามึงจะยอมเปิดประตูให้กูนะ”
ผ่านไป 4 ชม.
“มึงกลับไปเหอะ”
“กูขอเข้าไปคุยกับมึงข้างในก่อนได้มั้ย ถ้ากูพูดเสร็จแล้วกูจะรีบกลับเลย นะ”
“...”
“นะจุนฮงอา”
“กูให้เวลาแค่ห้านาทีนะ มีอะไรก็รีบๆพูดมา” ผมลากจุนฮงเข้าไปในห้องทันที
จุนฮงนั่งลงที่เตียงของตัวเอง พลางมองหน้าผม ผมตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำแบบนี้กับใคร ใช่ ผมนั่งตักจุนฮงอยู่ ดูเหมือนเค้าเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยกับการกระทำแบบนี้ของผม
“กูคิดว่ากูชอบมึงว่ะชเว ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมามึงรู้มั้ยกูคิดถึงมึงขนาดไหน กูร้องไห้ทุกวัน มึงไม่ยอมมาให้กูเจอเลย กูเลยมานั่งรอมึงอยู่ตรงนี้ กูรู้ยังไงมึงก็ต้องมาเปิดให้กู” ผมจับหน้ามันขึ้นก่อนจะเลือทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำอีกเป็นครั้งที่สอง
ผมจูบชเว ใช่ คุณฟังไม่ผิดหรอก จูบแรกของผม ในตอนแรกผมแค่แตะปากของตัวเองลงบนปากนุ่มของอีกคนเบาๆ ดูเหมือนเค้าจะอึ้งไปพักนึง แล้วจูบตอบผม เป็นจูบแรกที่เนิ่นนาน ไร้การลุกล้ำใดๆ ทว่ากลับหอมหวานจนไม่อยากจะถอนออก แต่คงจะขาดอากาศหายใจไปซะก่อน
“จูบแรกกูเลยนะ”
“ไหนมึงบอกไม่ใช่เกย์ ไม่ชอบผู้ชายไง”
“ก็กูไม่ใช่เกย์ กูไม่ชอบผู้ชาย แต่กูชอบ ชเวจุนฮง”
“เป็นแฟนกับกูนะ”
“คิดว่าไงล่ะ”
“ตกลงอยู่แล้ว”
“รู้แล้วก็ดี”
“มึงลืมอะไรไปรึป่าว มึงนั่งตักกูอยู่นะ”
“แล้ว ? ไม่ชอบรึไง งั้นปล่อยมือจากเอวกูได้ละจะกลับห้อง”
“กูแค่จะบอกว่าอย่ายั่วกูตอนมึงนั่งตักกูอยู่ไม่งั้นมึงจะไม่ได้พักจนเช้านะครับ J”
“มั่วละ กูไปยั่วมึงตอนไหน”
“ไม่ว่ามึงจะทำอะไรก็ยั่วกูหมดแหละ ตามึง ปากมึง คอมึง ตัวมึง ไม่ว่าจะมองกี่ทีๆแม่งก็ยั่วหมดอ่ะ”
“มึงนี่หื่นแบบนี้ตลอดเลยรึป่าววะ”
“เฉพาะกับมึงแหละครับ”
“ปล่อยเลย กูจะกลับห้อง”
“นอนกับกูนี่แหละ ไม่ต้องกลับหรอก สัญญาว่าจะไม่ทำแค่กอด”
“กูเสียเปรียบเห็นๆเลยนี่”
“หรือว่าไม่ชอบล่ะ”
“ชอบสิ J”
-FIN-
--------------------------------------------------------------
Talk
ฟิคนี้คืออะไร หลังจากหายไปนาน ไม่รู้มีคนรออ่านอยู่รึป่าว อิอิ
ไม่ค่อยว่างเลย ตันด้วย 555555
ยังไงก็ติชมได้จ้า เอนจอยรีดดิ้งฮับ ฮริ้งงงง
ความคิดเห็น