คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] You're my assistant {Lojae}
อะแฮ่มๆ ขอแนะนำตัวนะ กระผมชื่อนาย 'ชเวจุนฮง' แต่เพื่อนๆชอบเรียกผมว่า 'เจลโล่' เพราะอะไรน่ะเหรอ? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน - - ผมพึ่งกลับมาจากอเมริกาได้แค่สองวัน พ่อของผมก็ส่งผมเข้าไปเรียนที่โรงเรียนระดับแนวหน้าของประเทศ ที่คุณพ่อของผมเป็นเจ้าของนั่นเอง แถมพ่อยังให้ผมไปเป็นผู้ช่วยของอีตาประธานนักเรียนที่ชื่อ 'ยูยองแจ' อะไรนั่นอีก นั่นเป็นสาเหตุที่ผมกำลังเถียงกับพ่อของผมอยู่ตอนนี้
"โห่พ่อ ทำไมต้องให้ผมไปเป็นผู้ช่วยนายนั่นด้วยเล่า แค่ไปเรียนก็ขี้เกียจจะแย่แล้ว " ผมพูดพร้อมกับทำหน้ายู่ แสดงออกว่าไม่พอใจมาก
"แกไปเป็นผู้ช่วยยองแจน่ะดีแล้ว ยองแจจะได้ช่วยควบคุมพฤติกรรมแกด้วย" พ่อพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"โถ่พ่อ ผมออกจะเป็นคนดี ทำไมต้องมีคนมาคอยคุมพฤติกรรมด้วย" ผมเถียงพ่ออย่างไม่ยอมแพ้
"คนดี? แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าตอนอยู่เมกาแกทำตัวยังไง ทั้งโดดเรียน ม่อสาว แถมยังไปมีเรื่องชกต่อยอีก ฉันส่งแกไปเรียนนะว้อยย !" ผมได้แต่ยืนอึ้ง นี่พ่อรู้ด้วยเหรอเนี่ย?
"โอเค ผมยอมรับ ผมอาจจะเกเรไปบ้าง แต่พ่อให้โอกาสผมไม่ได้เหรอ ผมสัญญาเลยว่าผมจะตั้งใจเรียน ไม่เกเรเลย นะพ่อนะ" ผมพูดพร้อมทำหน้าอ้อนคนเป็นพ่อสุดๆ พ่อผมน่ะเจอผมอ้อนเข้าหน่อยก็ใจอ่อนแล้วล่ะ ฮิฮิ
"ไม่ต้องมาอ้อนเลย พรุ่งนี้แกต้องไปเป็นผู้ช่วยของยองแจ ถ้ายองแจให้ช่วยอะไรแกก็ต้องทำ แล้วก็อย่าคิดจะแกล้งหรือทำตัวเกเรใส่ยองแจเด็ดขาด ถ้ายองแจมาฟ้องฉันล่ะก็ แกโดนกักบริเวณแน่ !" พูดจบพ่อก็เดินจากไปทันที
"พ่ออ้ะ !!!" ผมงอแงเป็นเด็กๆ เพราะไม่สามารถเปลี่ยนใจผู้เป็นพ่อได้
หึ 'ยูยองแจ' ถ้านายไม่โดนแกล้งอย่ามาเรียกฉันคนนี้ว่าจุนฮงเลย แค่กักบริเวณน่ะ จุนฮงคนนี้ไมกลัวหรอก ! (หรอ?)
วันต่อมา
วันนี้ผมมาโรงเรียนเป็นวันแรก รู้สึกเขินๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ ก็มีแต่คนมองผมน่ะสิ แน่ล่ะผมทั้งหล่อ แถมยังคงเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน เฮ้อ...เกิดเป็นคนหล่อนี่มันก็เพลียเหมือนกันนะครับ ที่ต้องเห็นสายตาโลมเลียจากทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายน่ะ - -
“จุนฮง ตามพ่อมาจะพาไปเจอยองแจ” ผมรีบเดินตามไปอย่างว่าง่าย ต้องทำให้พ่อตายใจไปก่อน ฮิฮิ
เมื่อมาถึงห้องทำงานของพ่อ ผมก็พบกับร่างของผู้ชายตัวเล็กๆ ยืนหันหลังให้กับผมและพ่อ เนี่ยน่ะเหรอ ยูยองแจ ตัวเล็กแค่นี้ทำไมพ่อถึงคิดว่าจะคุมผมได้ล่ะ ?
“มารอนานแล้วเหรอยองแจ ?” พ่อผมเอ่ยทัก ทำให้คนตัวเล็กนั้นหันหน้ามาเผชิญหน้ากับผมและพ่อ
“ไม่นานหรอกครับ ผมพึ่งมาถึงเอง ^^” ยองแจพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้
“จุนฮง นี่ยองแจ...จุนฮงๆ จุนฮง!” พ่อตะโกนเรียกผมอีกครั้งหลังจากที่ผมได้แต่เงียบ
“.....” ผมกะพริบตาปริบๆ อึ้งครับอึ้ง ผู้ชายอะไรหน้าหวานยังกับผู้หญิง ตัวก็เล็กนิดเดียว ปากอิ่มสีชมพูน่าจุ๊บนั่น โอ๊ยย จุนฮงใจสั่นครับ
“หวัดดีจุนฮง ฉันยองแจนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^^” ยองแจพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้อีกครั้ง
“ฉันจุนฮง แต่เรียกเจลโล่ก็ได้ ” ผมตอบเสียงเข้ม แต่ในใจนี่สั่นไปหมดแล้ว
“เอาล่ะ รู้จักกันไว้ ต่อไปนี้ฉันจะให้จุนฮงคอยช่วยงานยองแจนะ จะได้ช่วยยองแจอีกแรงนึง พวกเธอสองคนไปเข้าเรียนได้แล้ว จุนฮง แกอยู่ห้องเดียวกับยองแจนะ ฝากจุนฮงด้วยนะยองแจ” ยองแจพยักหน้ารับ แล้วพาผมออกมาจากห้อง
ยองแจจัดที่นั่งให้ผมนั่งข้างๆกัน ซึ่งผมก็ยินดีมากเลยหล่ะ แต่มันก็มีข้อเสียอยู่ตรงที่ผมไม่มีสมาธิเรียนเลย เอาแต่แอบมองคนหน้าหวานข้างๆ ที่มองทีไรก็ทำเอาผมใจสั่น ทีแรกผมคิดภาพเอาไว้ว่ายองแจจะเป็นพวกประธานนักเรียนเฉิ่มๆน่าแกล้งซะอีก แต่ไหงกลายเป็นคนตัวเล็กหน้าหวานไปได้ ทำเอาแผนที่วางไว้ล่มไม่เป็นท่า เพราะความน่ารัก คนอย่างจุนฮงดันมาตกม้าตายเพราะผู้ชายหน้าหวานคนนี้น่ะเหรอ !? ใช่แล้วครับ TT
“จุนฮง เที่ยงแล้วไปกินข้าวก่อนเลยนะ เราต้องเคลียงานก่อนน่ะ” ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ผมเองก็ไม่คิดว่าผมจะพูดมันไป
“ได้ไง พ่อให้เรามาช่วยยองแจนี่ ช่วยกันทำให้เสร็จก่อนค่อยไปกินแล้วกัน” ผมตอบพร้อมหยิบเอกสารในมือยองแจ แล้วก้มหน้าทำอย่างแข็งขัน
เฮ้อออ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมผมถึงเต็มใจช่วยคนตัวเล็กขนาดนี้
Youngjae’s part
ผมมองการกระทำของอีกคนอย่างงงๆ จะไม่ให้ผมงงได้ไงล่ะ ก็คุณชเวพ่อของจุนฮงน่ะบอกว่าจุนฮงดื้อมากๆเลยน่ะสิ ผมงงจริงๆนะ ที่อยู่ๆเค้าเสนอตัวเองเลยว่าจะช่วยผมทำงาน แถมยังจะรอทานข้าวพร้อมกันอีก
“ขอบใจนะ” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มจริงใจไปให้คนตัวสูงตรงหน้า
“อะ เอ่อ มะ ไม่เป็นไร”คนตัวสูงตอบอึกอัก นี่ผมคิดไปเองรึป่าวเนี่ย ว่าคนตัวสูงตรงหน้านี้กำลังหน้าแดงน่ะ
พวกเราทำงานต่อสักพักก็เสร็จเรียบร้อย งานเสร็จเร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย เพราะจุนฮงช่วยแท้ๆเลย หลังจากเสร็จงานผมกับจุนฮงก็มาที่โรงอาหาร จัดการกับอาหารของตัวเองเสร็จ ผมก็รีบไปซื้อของบางอย่างมาให้คนตัวสูงนี่เป็นการตอบแทน
“อ่ะ กินซะ ฉันซื้อให้ถือเป็นการตอบแทนนะ ^^” ผมยื่นต๊อกโบกิให้คนตัวสูง
“ป้อนหน่อย อ้า” ไม่พูดเปล่า จุนฮงอ้าปากรอผมป้อน ผมอดขำการกระทำเด็กๆแบบนี้ไม่ได้ หัวเราะออกมาจนอีกคนมุ่ยหน้า
“ขำอะไร” จุนฮงพูดงอนๆ “ขำนายนั่นแหละตาบ๊อง” สุดท้ายผมก็ป้อนต๊อกให้คนตัวสูงนี่จนหมด
จะว่าไปนายนี่ก็น่ารักดีนะจุนฮง ฉันชักจะชอบนายแล้วสิ
End Youngjae’s part
นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วล่ะครับ ที่ผมคอยช่วยยองแจทำงานอยู่แบบนี้แทบทุกวัน จนผมก็แอบเคืองพ่อของผมอยู่เหมือนกันที่ปล่อยให้ยองแจทำงานอยู่คนเดียว นี่ถ้าไม่มีผมมาช่วยยองแจคงไม่ได้กินข้าวเที่ยงหรอกผมว่า -*-
“ยองแจ มีอะไรให้เราช่วยมั้ย” อยู่ๆเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุดก็ดังขึ้น นายแดฮยอนนี่ต้องแอบชอบยองแจอยู่แน่ๆ หึ ผมไม่ยอมให้นายนั่นมาใกล้ยองแจหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ใช่! ผมหึง ไม่รู้ตัวเหมือนกันนะว่าชอบคนตัวเล็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกที ผมก็ไม่อยากให้ใครมาใกล้ หรือคุยกับยองแจนอกจากผมคนเดียว
“แค่ฉันช่วยก็พอแล้ว” ผมตอบเสียงขุ่น “ฉันว่าฉันถามยองแจนะ ^^” นายแดฮยอนตอนกลับอย่างกวนประสาท
“ไม่เป็นไรหรอกแดฮยอน ขอบใจนะ ^^” ยองแจยิ้มหวานให้ ก่อนที่อีกคนจะพยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินจากไป ผมไม่ชอบเลยที่ยองแจชอบยิ้มแบบนั้นให้กับทุกคน ผมอยากให้ยองแจยิ้มให้ผมแค่คนเดียว
“อย่ายิ้มแบบนั้นให้ใครนอกจากจุนฮงอีกนะยองแจ” ผมพูดออกไปตามที่ใจคิด คนตัวเล็กหันมามองผมอย่างงงๆ โถ่ ยองแจอย่าทำหน้าตาน่ารักแบบนั้นอีกนะ จุนฮงจะไม่ทน
“เราหึง” นี่ผมตาไม่ฝาดไปใช่มั้ย ที่เห็นว่ายองแจหน้าแดง แสดงว่าผมมีหวังสินะ เยส !
“จุนฮงชอบเราเหรอ” ยองแจถาม สังเกตได้เลยว่ายองแจหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว น่าจับฟัดชะมัด
“ไม่..” ผมเว้นวรรค แอบเห็นยองแจน่าเสียด้วยหล่ะ น่ารักชะมัด “ไม่เคยไม่ชอบต่างหาก” ผมยิ้มให้อีกคนจนตาหยี
“เราชอบยองแจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยนะ”
“....”
“เป็นแฟนกับเรานะแจ นะ” เพราะสรรพนามที่ผมเรียกคนตัวเล็กนี้เปลี่ยนไป ทำให้อีกคนหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“อื้อ” คำตอบของยองแจทำให้ผมยิ้มไม่หุบเลยล่ะ
.
.
.
“ฉันคิดอยู่แล้วเชียว ว่าอย่างยองแจน่ะ จัดการคนอย่างแกได้สบายๆโดยที่ไม่ต้องออกแรงเลยล่ะ จุนฮง” คุณชเวยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อรู้ว่าลูกชายของตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว เพราะคนที่ชื่อ ยูยองแจ
END
B B
ความคิดเห็น