[Fic KNB]My Battery Charger :: เติมแบตให้ผมที (KiKuro)

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 : When I realized,..

You Are My Battery.
Chapter I : When I Realized,  ตอนใส่ถ่าน

Pairing: KisexKuroko
Rate : PG-13
Disclaimer : ลิขสิทธิ์ของการ์ตูนเรื่องนี้ เป็นของRose media.
Spoil : อ้างอิงเนื้อหา Anime SS3 ตอน 3, มังงะตอน 172


.
.
.
.
.

           ในสนามแข่งไคโจ กับ ฟุคุดะ 

เมื่อตอนพักครึ่งในห้องเก็บตัว ถึงแม้ว่าผมจะบอกโค้ชไปว่า ผมจะทำให้ได้ จะจัดการไฮซากิ โชโกะเอง แต่เอาเข้าจริง มันใช่งานหมูๆเลย ...ผมที่กำลังหอบอย่างหนัก เสียงในหัวนั้นอื้ออึงไปหมด

ผมรู้ดีว่าทุกคนกำลังพยายาม แม้แนวรับของเรากำลังถอยร่นลง และเราเป็นฝ่ายตาม ในควอเตอร์ที่สี่ไฟในตาผมยังไม่มอดลงไป แม้เสียงที่บอกว่า “ไฮซากิต้อนคิเสะ รุ่นปาฏิหาริย์จนมุม” ก็ไม่เข้าหูผม ตลอดการแข่งขัน ผมไม่คิดเรื่องอื่น สิ่งที่ผมคิดคือทำยังไงจะไม่แพ้คนพรรค์นี้ ทำยังไงให้พาทีมผ่านจุดที่เกือบสิ้นหวังนี้ไปสักที

ในขณะที่เวลาในควอเตอร์สุดท้าย เหลือเพียง 5 นาที ...ไม่ใช่แค่ท่าที่ผมเคยใช้มีการเคลื่อนไหวที่แปลกไปหรือแค่ท่ากำลังจะหมดสต็อก แต่เท้าที่บาดเจ็บของผมก็กำลังจะรับไม่ไหวเช่นกัน มันช่วยไม่ได้ที่ใจของผมกำลังถูกเขย่าด้วยความทรงจำต่างๆต่อโชโก ที่ผมไม่เคยเอาชนะได้เลย

ไม่รู้จะไปเอากำลังใจมาจากไหนตอนนี้ ขอสักอย่างเรียกความฮึดของผมที...

“จะว่าไปแล้ว สมัยม.ต้น แกเองก็ลงไปกองแบบนั้นเหมือนกันนี่เนอะ เรียวตะ” เสียงของโชโกะกระแทกเข้าหู “จริงด้วยๆ แข่งแพ้แถมโดนแย่งแฟนอีกนะ? น่าสมเพชเป็นบ้าเลยนะแกนี่ ถึงฉันจะฟันยัยนั่นแล้วก็ทิ้งทันทีเลยก็เถอะนะ ฮ่าๆๆๆๆ”

...หืม... แฟนไหนหรอ?

ผมนี่งงไปครู่หนึ่ง ปกติเวลาแข่งจะไม่ค่อยมีเรื่องอื่นอยู่ในหัว เลยงงนิดหน่อยว่าหมายถึงแฟนอะไร

ขณะที่ผมกำลังจะจมไปในห้วงความคิดต่อ ความคิดที่คล้ายจะถอดใจ ก็มีเสียงดังแหวกอากาศมาว่า
 

“ผมเชื่อในตัวคุณนะครับ คิเสะคุง!”

“อึ่ก!” ผมตกใจ ตาเบิกกว้าง พร้อมได้ยินเสียง ผู้ชมบนอัฒจรรย์พึมพำ “จากไหนน่ะ/ใครกัน/เสียงดังสุดๆไปเลยไม่ใช่หรอ” ผมค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นแล้วมองไป ... คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

...คุโรโกจจิ...!!! คุโรโกจจินี่นา!! O_o

 นั่น...จริ..ง....   จริงๆเหรอ...?! (หรือคุโรโกจจิจะแค่ลุกไปห้องน้ำ?)

ถึงแม้ประโยคที่ลงด้วย”ครับ”นั่นจะคุ้นเคย แต่ที่จำไม่ได้ตั้งแต่ทีแรก คงเป็นเพราะ คุโรโกจจิแทบไม่เคยพูดเสียงดัง แล้วก็เท่าที่จำได้...ไม่เคยตะโกนเชียร์ใครเลยแฮะ (แต่ปกติเราก็เล่นในสนามเดียวกันล่ะนะ) ก็เลย... ออกจะเหนือความคาดหมายไป..ไม่หน่อยเลยล่ะ

หัวใจผมเหมือนกลับมารู้หน้าที่อีกครั้ง มันเต้นตึกตักอยู่ในอก รุนแรง และดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งตื่นเต้น ดีใจ มีพลัง เหมือนตัวผมค่อยๆลอยขึ้น ร่างกายเบาลงเล็กน้อย ....อา ความรู้สึกแบบนี้...

 ตึกตัก ตึกตัก  //ใจเต้นแรงมากเลยแฮะ

ผมมองคุโรโกจจิที่อยู่บนอัฒจรรย์ด้วยสายมุ่งมั่นอย่างนั้น ผมเองก็ได้แต่จ้องไปสักพักด้วยความรู้สึกตะลึงหลายๆอย่างปนเปกัน ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะคิดว่าผมหมดหวังไปแล้วก็ได้ แต่นี้เป็นคุโรโกจจิสินะ คุโรโกจจิที่ผม....

“คุโรโกจจิ... หึ” ผมไม่รู้สึกตัวหรอกว่า หยักยิ้มหรือทำหน้าอะไรออกไปแต่ที่แน่ใจคือ ความมั่นใจ+กำลังใจผมมาเต็มอ่ะ! กำลังใจครั้งนี้ ใช้ได้อีกเป็นปีเลยนะ อันที่จริง ฮ่าๆ

คุณคงไม่เข้าใจความรู้สึกผมหรอกนะ คงนึกภาพไม่ออกหรอก ว่าเมื่อคนที่ไม่เคยส่งเสียงขนาดคุโรโกจจิตะโกนเรียกพลังคุณ แบบที่คนทั้งอัฒจรรย์ได้ยิน มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษและวิเศษณ์ขนาดไหน >___<  

เพราะผมน่ะ... คุโรโกจจิน่ะ...     *พาวเวอร์อัพ 1200 แรงม้าฮะ!*

อ่า... เหมือนจะนึกได้แล้วว่า โชโกคุงพูดถึงแฟนคนไหน

“โชโกคุง ก่อนชนะต้องบอกไว้ก่อนว่า เข้าใจผิดแล้วล่ะเรื่องผู้หญิงคนนั้น” เพราความจริง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ในช่วงเวลานั้น ผมจะมีแฟน ก็ในเมื่อผมยังไม่เคยขอคนที่ชอบเป็นแฟนเลยนี่! ผมจะไปเป็นแฟนผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง?  ผมพูดตอกกลับโชโกคุงไปอย่างเจ็บแสบ และ

“แค่หว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงที่สนใจแต่รูปลักษณ์ภายนอกแบบนั้นได้ อย่าทำเป็นได้ใจไปนักเลย”

เพราะที่ผมมีน่ะ มีค่ามากกว่านั้นเยอะ คนไม่ได้สนใจใครที่รูปร่างหน้าตา หรือเงินทอง อะไรก็ตาม... คนที่ผมชอบน่ะ เป็นคนตรงๆ จะว่ากล้า ก็เรียกว่ากล้าเลยล่ะถ้าเป็นในเรื่องที่เขาตั้งใจทำ... อย่างเมื่อกี้นี้ไง

ผมจบเกมอย่างสวยงาม ด้วยพลังที่เสียงสวรรค์นั่นมอบให้ผม ฮ่าๆๆ

 

.
.
.
.
 

ตอนแรกผมเข้าใจว่าเราไม่ควรคิดถึงอะไรเลย เพื่อโฟกัสกับการแข่งขัน แต่ตอนนี้ ผมรู้ตัวเองแล้ว ว่ามีอยู่ใบหน้านึงที่ผมจะยอมให้เข้ามาวุ่นวายในหัวผมระหว่างแข่งได้... เจ้าของเรือนผมสีฟ้านั่น