หงส์ฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 1-4

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

ตอนที่  1

         สมหวัง ช่างตัดเสื้อหนุ่มรูปหล่อ                         
ฝีมือก็ดีนักยากจักหา
ช่างคนไหนเทียมได้ในโลกา                                     
เรียนจบมาช่วยลุงชวนตัดเสื้อชาย

         แม้รูปร่างหน้าตาจะหล่อเหลา                                    
กลับขลาดเขลาเรื่องรักมิหักหาย
กลับไม่ทันเหลี่ยมเล่ห์เพทุบาย                                 
เพราะเป็นชายสัตย์ซื่อถือความดี

         วันหนึ่งสมหวังเกิดปิ๊งลูกค้า                                       
สาวโสภาชื่อเฉิดฉายสุดเซ็กซี่
เธอมากับเสี่ยเก๊าผู้สามี                                              
เจรจาพาทีส่งสายตา

        สมหวังลุ่มลงพะวงรัก   
สุดห้ามหักใจตนคนค้นหา
เฉิดฉายโปรยเสน่ห์เล่ห์มารยา   
ให้ตั้งตารอคอยอย่าน้อยใจ

        ด้วยจริตมารยาพาแสร้งเสก   
ดาราเอกตุ๊กตาทองต้องยกให้
ตีสีหน้าเก่งนักหนาอย่าบอกใคร   
ทั้งที่ใจเกลียดหน้าผู้สามี

       แดน  มโนรม ชู้รักของเฉิดฉาย  
จะฆ่าเสี่ยให้ตายกลายเป็นผี
สู้อุตส่าห์วางแผนเสียดิบดี   
วันพรุ่งนี้จะลงมือฆ่าให้ตาย

       เฉิดฉายบอกเสี่ยว่าจะไปงาน   
ไม่อยู่บ้านสักวันเป็นมั่นหมาย
เพื่อให้ชู้ฆ่าสามีชีวาวาย   
ถ้าเสี่ยตายจะหมดเสี้ยนเปลี่ยนคู่ครอง

       สมหวังขะมักเขม้นรีบตัดเสื้อ   
สุขล้นเหลือจะได้พบประสบสอง
จะได้พบคนงามตามใจปอง   
แม่เนื้อทองคิดถึงเจ้าเยาวมาลย์

        สมหวังแต่งองค์อย่างทรงสุด   
ใครอย่าหยุดห้ามให้ใจประสาน
 “ไปไหนวะไอ้หวังไม่ทำงาน  
หน้าก็บานแต่งซะหล่อเลยนะเออ”

      “ไปส่งเสื้อให้เสี่ยไงล่ะลุง”  
 “เค้าให้ไปวันพรุ่งมิใช่เหรอ”
“ก็จะรอทำไมให้เยิ่นเย้อ   
จะได้เจอหวานใจด้วยไงครับ”

       “ชะไอ้นี่ยกเรื่องการงานมาอ้าง   
แท้หาทางเจอหญิงติงสดับ
ระวังนะเว้ย...ป๋าเค้าหวงพวงพยับ   
ถ้าถูกสับแล้วจะหาว่าไม่เตือน”

       สมหวังยิ้มเพราะเอมอิ่มในหัวใจ   
รีบเร่งไปเร็วไวให้แม้นเหมือน
อยากพบหน้านงเยาว์เราต้องเยือน   
ลุงจะเฉือนเชือดไปไม่ประวิง

       ทันทีที่เข้าบ้านก็พานพบ  
เห็นเสี่ยเก๊าเป็นศพนอนแน่นิ่ง
เห็นคนร้ายใช้ปืนยืนจ่อยิง   
โหดเสียจริงเหี้ยมเสียจังฆาตกร

       ทั้งสองร้องตะโกนด้วยตกใจ   
ทำยังไงละทีนี้ต้องหนีก่อน
สมหวังวิ่งหน้าตั้งลัดดินดอน   
คงม้วยมรณ์แน่คราวนี้หนีไม่ทัน

       สมหวังวิ่งหนีไปสุดชีวิต   
แดนไล่ตามติด ๆ มิผกผัน
ทั้งหลบลี้หลีกเร้นเป็นพัลวัน   
จนคนร้ายตามไม่ทันหนีรอดมา

                 ******

ตอนที่ 2

       “ไอ้หวังเป็นอะไรหน้าตาตื่น”  
“จะยิ้มชื่นไงล่ะลุงจะบอกว่า
เสี่ยเก๊าตายผมเห็นมากับตา    
เห็นมันฆ่าเสี่ยตายวายชีวี”

       “เฮ้ย !  พูดเป็นเล่นได้ไงวะไอ้หวัง   
วันก่อนยังเห็นอยู่ชะไอ้นี่
เอ็งจะมาไม้ไหนพูดให้ดี    
เอ็งแอบหนีไปเที่ยวหรือเกี้ยวใคร

       มัวแต่จีบลูกสาวเสี่ยอยู่สิท่า    
ถึงไม่ดูเวลาว่าแค่ไหน
เอ็งนะเอ็งเดี๋ยวนี้เหลวไหลใหญ่   
ถึงว่าสิทำไมถึงไปนาน”

        “โธ่ !  ลุง เสี่ยแกตายแล้วจริง ๆ   
ผมเห็นคนยืนยิงอย่างอาจหาญ
มันเห็นผมผมเห็นมันประจัญบาน   
มันยังพาลวิ่งไล่ยิงผมมา”

        ทีวีตัดเข้าข่าวด่วนพิเศษ   
ว่ามีเหตุฆาตกรรมอำพรางฆ่า
เสี่ยเก๊าถูกยิงตายวายชีวา    
ถูกเข่นฆ่าย่อยยับดับชีวี
 
        เฉิดฉายแกล้งเสียใจเป็นวรรคเวร   
ให้ใครเห็นเมื่อเสี่ยตายกลายเป็นผี
แต่นี้ไปอยู่อย่างไรเมื่อไม่มี    
ป๋าคนดีหนีหายเฉิดฉายไป
 
        “คุณเห็นใครน่าสงสัยบ้างไหมครับ”  
“ฉันเพิ่งกลับเข้าบ้าน”  เฉิดขานไข
“ก็พบป๋าดับดิ้นสิ้นหายใจ    
ใครนะใครช่างใจร้ายทำได้ลง”

         เฉิดฉายฟูมฟายน่าเวทนา    
อนิจจามารยานำพาส่ง
เข้าออเซาะฉอเลาะอย่างเจาะจง   
เพื่อประสงค์จะเบี่ยงเบนความสนใจ

        เฉิดฉายฟูมฟายตรงเข้ากอด    
ปากก็พรอดพร่ำเพ้อเธอร่ำไห้
หมวดวันชาติได้แต่ปลอบ “ไม่เป็นไร   
สงสัยใครมีอะไรอย่านิ่งงัน”

        เจ้าหน้าที่พบถุงเสื้อก็สงสัย    
พบถุงใบนี้อยู่เฉลียงนั่น
“ชวนชมภูษามาอยู่นี่ได้ไงกัน   
เชื่อว่ามันมีอะไรไม่ชอบมา”

        เช้าวันใหม่ตำรวจไปดักซุ่ม   
เพื่อดักอุ้มสมหวังอย่างกังขา
จับมาสอบไถ่ถามความเป็นมา   
จ่ามะลิตั้งตาสอบความจริง

        สมหวังให้ปากคำอย่างหวาดหวั่น   
สารพันถูกถามไปทุกสิ่ง
“ผมไม่รู้เรื่องอะไรไม่ประวิง    
ทุก ๆ สิ่งผมตอบตามความที่รู้”

        “จ่ามะลินี่เค้ามาเป็นพยาน    
เป็นคนเห็นเหตุการณ์หาใช่ผู้
ต้องสงสัยทำไมถึงไม่ดู    
ไปข่มขู่ถ้าเขาฟ้องจะว่าไง”

        จ่ามะลิหน้าซีดทั้งปากสั่น    
ทั้งขอโทษขอโพยกันเป็นการใหญ่
“คุณสมหวัง หวังว่าคงอภัย    
ไม่ตั้งใจจะขู่เข็ญมันเป็นงาน”
 
        สมหวังดูภาพคนร้ายในประวัติ  
ก็ชี้ชัดคนฆ่าเสี่ยอย่างอาจหาญ
จำได้ชัดถนัดตาขอสาบาน    
เมื่อวันวานเขายิงเสี่ยเก๊าตาย

       หลังจากที่ชี้ตัวบอกให้รู้    
หมวดให้อยู่ในดูแลทั้งเช้าสาย
เพราะเกรงว่าจะได้รับอันตราย   
เผื่อคนร้ายย้อนกลับมาเล่นงาน

       หมวดวันชาติพาสมหวังไปหลบซ่อน   
อยู่ที่นี่ไปก่อนอย่าไขขาน
มอบให้จ่ามะลิคุ้มครองพยาน    
จะประสานกลับมาหาอีกที

             ********

ตอนที่  3

        ชูชนะ วทัญญู อดีตนักร้องดัง   
หันมาตั้งวงใหม่ไว้เป็นศรี
มีนักร้องหนุ่มรูปหล่อซุ่มเสียงดี   
ชื่อมิ่งขวัญคนนี้ประจำวง

        หมวดวันชาติ พาสมหวังเข้ามาฝาก   
บอกมาจากต่างจังหวัดเงินขาดถง
ถูกพวกหางานหลอกบอกตามตรง   
อยู่ในวงคงช่วยงานได้พอควร
 
         สมหวังถูกสั่งให้ถูพื้น   
ที่แฉะชื้นให้จัดการเป็นส่วน ๆ
ให้สะอาดเรี่ยมเร้อย่าเรรวน    
สมหวังง่วนกับพื้นอย่างฝืนใจ

         หงส์ฟ้าลงรถมาก็เดินผ่าน    
“นี่ ! คุณ คุณ  ที่บ้านไม่สอนสั่งหรือไฉน
ผมกำลังถูอยู่รู้หรือไม่    
มาเดินเหยียบเข้าไปได้ไงกัน

         หากจะเดินก็ถอดรองเท้าสิ    
เห็นไหมนี่คนถูเหนื่อยนะนั่น
หน้าตาก็ดี๊ดี แค่นี้ให้บอกกัน”   
หงส์ฟ้าสั่นเพราะโมโหและโกรธา

         หงส์ฟ้าตีสีหน้าว่าโกรธจัด    
ชูชนะเร่งรัดเข้ามาหา
“พ่อ !  สองคนนี่เป็นใครไฉนมา   
กล้าพูดจาต่อว่าไม่เกรงใจ”

        “คนงานใหม่พ่อเพิ่งรับเข้าวันนี้”   
“รู้จักดีแล้วเหรอมาจากไหน”
“ก็หมวดชาติเขานำมาฝากไว้    
จะให้พ่อทำไงรับไปแล้ว”

        “เห็นหมวดว่าเขาเป็นช่างตัดเสื้อ”   
“หงส์ไม่เชื่องั้นต้องลองให้ผ่องแผ้ว
ทำไม่ได้ไม่ผ่านหรือไร้แวว    
ก็เตรียมแจวมาทางไหนไปทางนั้น”

         “มีเสื้อผ้าชำรุดอยู่นิดหน่อย    
ให้เรียบร้อยก่อนเย็นเป็นแม่นมั่น
หากไม่เสร็จข้าวเย็นอย่ากินกัน   
ถือว่าฉันให้โอกาสกับพวกนาย”

         “ถ้าซ่อมเสร็จถือว่าผ่านการทดสอบ”   
สมหวังตอบรับคำของอีกฝ่าย
หงส์ฟ้าเยาะมองเสื้อผ้าวางเรียงราย   
ด้วยมาดหมายทำไม่ได้อย่างแน่นอน

         หงส์ฟ้ากับเจ๊เนาว์มาอีกหน   
ก็พบผลของงานวางสลอน
ถูกเก็บไว้อย่างเรียบร้อยทุกขั้นตอน   
แม่งามงอนรู้สึกทึ่งในตัว

         ในที่สุดหงส์ฟ้าก็รับคำ    
ให้เข้าทำในวงบอกค่าหัว
เดือนละสามพันบาทจ้างขาดตัว   
งานถ้วนทั่วต้องทำตามบัญชา

         แล้วสมหวังกับมะลิก็ถูกใช้    
เหมือนจงใจแกล้งให้รู้สึกสา
แกล้งใช้งานมากมายต่าง ๆ นานา   
สมหวังว่าหงส์ฟ้านั้นจงใจ

         “แก้แค้นส่วนตัวกันชัด ๆ”     
ใจดำชะมัดหน้าขาว ๆ เคยเห็นไหม
ร้องเพลงว่าซะหน่อยจะเป็นไร   
ให้รู้สึกสะใจแม่นงราม

          สมหวังนั่งร้องเพลงประชด    
ไม่โป้ปดเพราะคับแค้นที่ถูกหยาม
เจ๊เนาว์ว่าเสียงดีนี่รูปก็งาม    
หงส์ฟ้าตามก็รู้ว่าร้องด่าตน

          เจ้าของงานติดต่อมาว่าจ้างให้   
ยกวงไปแสดงอีกคราหน
แต่อยากพบมิ่งขวัญแค่ขอยล    
จึงต้องทนนั่งรอหลายชั่วโมง

           ส่วนมิ่งขวัญกำลังนั่งอ๋ออี๋    
กับเจ๊จีไม่สนใจแม้ว่าหงส์
โทรศัพท์ตามหาแทบปลดปลง   
มิ่งขวัญคงปล่อยปละละการงาน

          หมวดวันชาติเชิญเฉิดฉายเข้าไปหา  
ให้รู้ว่ารูปพรรณและสัณฐาน
ในวันนั้นมีคนเห็นเหตุการณ์    
มีพยานพบเห็นความเป็นไป

           เฉิดฉายตกใจยิ่งเมื่อเห็นภาพ    
คุณเฉิดทราบหรือรู้จักเคยเห็นไหม
ไม่เคยค่ะกลบเกลื่อนเสียทันใด   
บอกได้ไหมเขาอยู่ไหนอยากขอพบ

           ไม่ได้ครับอาจมีอันตราย    
แต่เฉิดฉายอยากขอบคุณที่เขาสบ
พูดพลางก็ยื่นหน้าเข้าไปซบ    
จะสยบหมวดอีกคนด้วยมารยา 

          มิ่งขวัญมาถึงหน้าบริษัท   
เจ้าของงานโกรธจัดไม่พบหน้า
รอตั้งนานทำให้เสียเวลา    
เขาจะมาหรือไม่บอกให้รู้

         มิ่งขวัญรับวันงานจะไปให้    
รับรองได้ตรงเวลาอย่าหดหู่
จะตั้งใจให้สมกับที่อยากดู    
ทำให้ผู้ว่าจ้างนั้นวางใจ

         มิ่งขวัญหันมารั้งโอบหงส์ฟ้า    
ราวกับว่าเป็นเจ้าของร้องขานไข
หงส์ฟ้าจำต้องฝืนยืนอยู่ใกล้    
เพื่อไม่ให้ผิดใจนักร้องนำ

         มิ่งขวัญได้ทีชักเอาใหญ่    
เข้ามาใกล้จับแก้มหอมพร้อมขยำ
หงส์ฟ้าลุกหนีไปไม่ให้ทำ    
ไปไหนล่ะงามขำอยู่คุยกัน

         สมหวังเดินเข้ามาประสาซื่อ   
“คือ ผม คือ”  “ว่าไปอย่าเหหัน
มีอะไรก็ว่ามาอย่าช้าพลัน”    
“ใครกันนั่นไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

        “คนงานใหม่มีอะไรก็ว่ามา”    
“เรื่องเสื้อผ้ามีปัญหาอย่าเพิกเฉย
มันชำรุดต้องซ่อมอย่าเฉยเมย”   
“ซ่อมสิโว้ยแล้วจะรออยู่ทำไม”

         “ผมจะซ่อมแต่ไม่มีอุปกรณ์”    
“อย่ายอกย้อนบอกมาว่าแค่ไหน
สิ่งที่ต้องการใช้มีอะไร    
พรุ่งนี้ไปซื้อหามาจัดการ”

          เฉิดฉายมาบอกแดนตำรวจรู้    
“เค้าให้ดูรูปพี่อยู่สถาน
รูปที่พี่ไปโผล่อยู่ในงาน    
อย่าออกไปเพ่นพ่านให้ระวัง”
 

ตอนที่ 4

         แดนออกมาเดินเล่นอยู่ในห้าง  
พร้อมกับทางหงส์ฟ้าและสมหวัง
ออกมาซื้ออุปกรณ์ตามลำพัง    
แล้วสมหวังก็เดินเตร่มาซื้อน้ำ

         สมหวังถือแก้วน้ำจะเดินกลับ    
แดนยิ้มรับอยู่ข้าง ๆ  อย่างขำ ๆ
สมหวังจำได้ว่าคนฆาตกรรม    
ยื่นแก้วน้ำส่งให้อย่างตกใจ

         ทั้งสองมองหน้ากันอย่างตระหนก   
สมหวังตกอกสั่นให้หวั่นไหว
รีบโกยอ้าววิ่งหนีไปทันใด    
“กูจะรับทำไมวะไอ้เนี่ย”

         สมหวังวิ่งหนีมาหาที่ซ่อน   
วิ่งตะลอนแอบหลบจนละเหี่ย
ขอให้หมวดวันชาติมาช่วยเคลียร์   
ผมหนีเสือปะจระเข้หรืออย่างไร

         “โอ๊ย !  ตาย ตาย ตายแน่แย่คราวนี้”   
“ใจเย็นซีค่อย ๆ เล่าขานไข
วิ่งหน้าตื่นหนีเสือมาหรือไง”    
“ยิ่งกว่าเสืออีกรู้ไหมให้หมวดฟัง”
 
          “ผมไปเจอไอ้เจ้าฆาตกร”    
“เดี๋ยว ๆ ก่อน เจอได้ไงล่ะสมหวัง
ผมให้คุณซ่อนตัวหลบอยู่ยั้ง    
ทำไมยังออกเดินห้างสบายใจ”

          “จะให้ผมทำไงล่ะคุณหมวด    
ยัยผู้จัดคงสวดผมลากไส้
เขาใช้ผมซื้อของหากไม่ไป    
คงสงสัยผมก็แย่แน่ทีนี้”

          หงส์ฟ้าย้อนกลับมาถึงที่บ้าน   
ทั้งเดือดดาลคิดว่าสมหวังหนี
“กลับมาถึงหรือยังนายตัวดี    
เป็นแบบนี้เห็นทีต้องพูดกัน”

          หมวดวันชาติพาสมหวังกลับมาส่ง   
“หงส์จ๋าหงส์ฟังก่อนอย่าเหหัน”
“หงส์ขอแจ้งเขายักยอกเงินสี่พัน”   
“ขอยืนยันไม่ได้เป็นเช่นกล่าวมา”

          “พอดีพี่ไปเจอสมหวังเข้า    
เลยพาไปเขาไปสอบอย่าถือสา
ก็คดีที่ถูกหลอกนั่นแหละน่า    
หงส์อย่าว่าเขาเลยพี่ผิดเอง”

           “นี่เงินครับ”  สมหวังยื่นเงินให้   
“แล้วทำไมไม่บอก” หงส์เตรียมเฉ่ง
“ขอโทษครับ ผมลืม”  บอกเกรง ๆ    
หงส์ตะเบ็งตอบกลับ “นายบอกลืม”

            “ดีนี่  นายลืมฉันปล่อยให้คอยอยู่เป็นนาน  
แค่กล่าวขานบอกง่าย ๆ”  สมหวังขรึม
“นายกลับมาบอกแค่ว่านายลืม”   
สมหวังซึมไม่รู้ว่าจะทำไง

           “ผมขอโทษ ครับผม ผมขอโทษ”   
หงส์ยังโกรธ “แค่ขอโทษง่ายไปไหม”
“เอาเถอะน่าแล้วก็ให้แล้วไป    
เรื่องเข้าใจผิดกันมันก็รับ”

            “แล้วเอ็งจะเอายังไงวะไอ้หงส์”  
 “งั้นตกลงหงส์จะยอมยังไม่ขับ
จะคาดโทษเอาไว้ให้ซึมซับ    
ต้องแตกดับคราวหน้ามีครานี้เจอ”

             “วันนี้โทษนายมีตัดค่าแรง”    
หงส์ใจแข็งแกล้งขู่หวังหน้าเหรอ
ได้แต่อึ้งทึ่งในความโหดเธอ    
ร้องเอ้อเหอในใจใยเขี้ยวจัง

            เจ๊เนาว์ตามหงส์ฟ้ามาขนของ   
“หงส์เนี่ยต้องหักเงินเหรอโถ่ถัง
โหดไปไหมหงส์ลองคิดอีกครั้ง   
หักเงินตั้งขนาดนั้นมันมากไป”

           “ก็แกล้งขู่ไปอย่างนั้นไม่ทำหรอก   
จะขอบอกช่างดี ๆ หาที่ไหน
ฝีมือดีจ้างก็ถูกไล่ทำไม    
วันก่อนใส่เราฉอด ๆ ต้องเอาคืน”

          “รู้จักหงส์น้อยไปต้องให้โดน   
อยากตะโกนใส่หน้าสุดจะฝืน
โดนซะบ้างจะได้รู้ว่ากล้ำกลืน”   
หงส์ฟ้ายืนอมยิ้มอย่างพริ้มพราว

           สมหวังนั่งคิดถึงเฉิดฉาย   
จึงต่อสายถึงเธอเพื่อส่งข่าว
จ่ามะลิมาทันรู้เรื่องราว    
“โทรหาสาวที่ไหนหรือไรกัน”

           “อย่าดีกว่าเดี๋ยวใครรู้ว่าอยู่นี่    
แฟนละซิดูหน้าว่าสุขสันต์”
“ไม่ใช่หรอกแค่คนรู้จักกัน”    
“พูดแค่นั้นดูหน้าตาลอย ๆ”

           สมหวังเห็นหลังเฉิดไว ๆ    
วิ่งตามไปไม่ทันรู้สึกหงอย
“จะไปไหนสมหวังผมยังคอย”   
บอกเสียงอ่อย “ผมพบคนรู้จักครับ”

           “รถคันนั้นของคุณเฉิดฉายนี่    
รู้จักดีแค่ไหนให้ขยับ”
“ลูกสาวของเสี่ยเก๊าลูกค้าครับ”   
“บอกให้รับทราบไว้เค้าเป็นเมีย”

           “ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ   
อย่าเวียนแวะไปหาเรื่องจะเสีย
คุณกำลังซ่อนตัวอย่านัวเนีย    
เค้าไม่ใช่ลูกเสี่ยบอกให้รู้”

            ************

เค้าโครงเรื่อง จากนิตยสาร  TV  MAGAZINE  ฉบับพิเศษละครทีวี  เรื่อง  หงส์ฟ้ากับสมหวัง