เพื่อเธอ...ฉันยอม

ลำดับตอนที่ #8 : เจ็บตัว

                   ขณะที่เอกเดินเข้าซอย เขาก็มองถุงในมืออย่างมีความสุข เขาค่อยๆล้วงมือลงไปแล้วหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา มันคือสร้อยข้อมือที่มีชื่อของเอกห้อยติดอยู่แล้วมีการ์ดเขียนให้ไว้ว่า "ทุกๆปีดาไม่เคยให้ของแบบนี้กับใครเลย แต่ดาขอให้เอกเป็นคนแรก" เมื่อเขาอ่านจบก็ยิ้มอย่างมีความสุข แต่เขาหารู้ไม่ว่าอันตรายได้ก้าวมาหาเขาอย่างช้าๆแล้ว มันคือชัยกับต้อมรุ่นพี่ที่ชอบดานั่นเอง

                          "เฮ้ย หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ" ชัยตวาด
                          "พวกแกมาทำไม" เอกถามกลับ
                          "มึงแน่มากใช่มั้ยที่สามารถเอาหัวใจน้องดาของกูไปได้"
                          "ในเมื่อผู้หญิงเขาไม่รักแล้วจะไปยุ่งกับเขาทำไม"
                          "ปากดีนักนะมึง ไอ้ต้อมลุย"
                         
                          เอกไม่รอช้าปล่อยหมัดเข้าที่จมูกของชัยเพียงทีเดียวก็ถึงกับเลือดออก
                          "เก่งนักเหรอมึง เจอไอ้นี่หน่อยเป็นไง" ชัยล้วงมีดขึ้นมาแล้วสวนไปที่ท้องของเอก
                          "โอ๊ย" เอกร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
                          ต้อมตกใจจึงรีบชวนชัยวิ่งหนีไป พอดีมีสายตรวจผ่านมาเห็นเอกนอนกุมท้องจึงรีบพาส่งโรพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด
                           เมื่อเอกไปถึงโรงพยาบาลแล้วปรากฎว่าเสียเลืดมาก ทางโรงพยาบาลมีเลือดไม่พอ นายตำรวจคนหนึ่งจึงบริจาคเลือดให้
                           เอกรู้สึกตัวเมื่อเกือบจะ 3 ทุ่มแล้ว เขาลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยวสีขาวแต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน จนเขามองเห็นพยาบาลคนหนึ่ง เขาขออกจากโรงพยาบาลแต่พยายบาลไม่ให้ เขาจึงออกอุบายขอให้พยาบาลไปตามหมอมาคุยกับเขา แล้วหลังจากนั้นเขาจึงรีบลงไปข้างล่างซื้อเสื้อผ้าแล้วนั่งรถตรงไปบ้านดาทันที