เพื่อเธอ...ฉันยอม

ลำดับตอนที่ #4 : ปลอบใจ

 


             "กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงของรินดังไปทั่ว ทุกคนได้ยินรวมถึงกลุ่มเพื่อนๆของเธอด้วย ทำให้ทั้งหมดรีบวิ่งมาดู
             "ริน เป็นอะไร" เพื่อนๆถาม
             แววตาของรินมีแต่ความแค้น สายตามองตามร่างเอกที่พาดาก้าวห่างออกไปทุกขณะ
             "ไอ้เอก มันตอบชั้น" รินตอบแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้นอีก
             เสียงแตรรถบีบเรียก ทั้งกลุ่มหันไป เห็นรถของวุฒิ รุ่นพี่ปี 4 ซึ่งชอบรินมานานแล้ว และรินก็ชอบเขาด้วย รินจึงหาเรื่องเลิกกับเอก
             "ใครทำอะไรน้องรินครับ" วุฒิถาม
             "เอกค่ะ ที่เคยเป็นแฟนริน มันตบริน" ตอบแล้วก็แกล้งร้องไห้หนักขึ้นอีกเพื่อให้วุฒิเห็นใจ
             "โอ๋ๆ พี่อยู่นี่แล้ว เดี๋ยวพี่พาน้องรินไปทานอาหารนะครับ อย่าร้องไห้ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ"
             รินนั่งรถออกไปกับวุฒิแล้ว เพื่อนๆต่างพากันอิจฉา
             "เมื่อไหร่ที่ชั้นจะมีแบบนี้บ้างน๊า" ปิ่นพูดแล้วเหม่อมองไปยังสนามหญ้า
             "เธอคงจะมีหรอกย่ะ วันๆอยู่แต่กับหนังสือ อยู่แต่คอมพิวเตอร์ ใครจะมองเธอ ขนาดชั้นเที่ยวเกือบทุกอาทิตย์ ยังไม่มีเล้ย เฮ้อ" นัทพูดแล้วถอนใจ
             
              ตอนนี้เอกได้พาดามายังสะพานแห่งหนึ่งเพื่อจะให้ดาปรับทุกข์ที่กำลังมีอยู่
             "แล้วดาจะทำยังไงดี ตอนนี้เงินที่ได้มาจากร้านก็ได้แค่ 500 เอง ดาทำงานได้แค่อาทิตย์เดียวก็ถูกไล่ออกซะแล้ว ไหนจะแม่ ไหนจะตัวเอง" น้ำตาหยดไหลผ่านแก้ม
             เอกเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเบาๆให้แล้วพูดว่า
             "ไม่เป็นไร ดา เดี๋ยวเอกช่วยดาเอง" เอกพูดทั้งๆที่ยังคิดไม่ออกเลย
             "ตอนนี้ดาเพิ่งเก็บเงินได้แค่ 3000 เอง ค่าผ่าตัดแม่ดาตั้ง 80000"
             "เอายังงี้นะดา ดาอย่าเพิ่งคิดมาก ดาคงหิวใช่มั้ย เดี๋ยวเอกพาดาไปหาอะไรอร่อยๆกินนะ"
             "ดีเหมือนกัน ดาชักหิวแล้วสิ"
             
              10 นาทีต่อมา ทั้งคู่ก็มาหยุดยืนที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งขณะนั้นคนเริ่มน้อยแล้ว
เอกลืมตัวจึงจูงมือดา แต่ดานั้นกำลังต้องการกำลังใจ จึงไม่ได้พูดอะไร เอกมารู้ตัวก็ต่อเมื่อจะนั่งแล้ว
             "ขอโทษนะ ดา เอกลืมน่ะ"
             "ไม่เป็นไร ดารู้ว่าเอกไม่ได้ตั้งใจ"
             "เอาเหมือนเดิม 2 ครับป้า"
             "อ้าว วันนี้พาแฟนมาเลี้ยงเหรอไอ้หนุ่ม เดี๋ยวป้าให้พิเศษ" ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้กับดา
              ทั้งคู่หน้าแดง แต่ก็ไม่ได้เถียง เอกพูดว่า
              "ให้พิเศษ แต่อย่าคิดพิเศษนะครับ" แล้วหัวเราะ
              "จ้า รู้แล้ว"
              "เอกคงมากินบ่อยสินะ"
              "เอกจะมานั่งทุกทีที่เอกรู้สึกเหงา พอคุยกับป้าจะรูสึกดีขึ้น"
              "มาแล้วจ้ะ สงสัยครั้งนี้คงจะอร่อยกว่าทุกครั้งนะ" ป้าแซว
              "อร่อยทุกครั้งที่เห็นป้าแหละครับ"
              "ปากหวานกับสาวๆเถอะจ้ะ ป้าแก่แล้ว"