คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอน 8
เช้าวันต่อมา
“อ้าวนาย วันนี้ไม่ไปก่อนหรอ” ถามเพื่อประชดนะ ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก
“ประชดหละสิ” เอะ รู้ด้วยหรอ
“ช่างเถอะน่า ไปโรงเรียนกันเหอะ”
“อืมปะ” และเราก็เดิกออกจากหน้าบ้านฉัน
“วันนี้วันงานแล้วสิ”
“ช่าย.. ไม่รู้จะมีอะไรวุ่นวายรึเปล่านะ” ลากเสียงตรงคำแรกสุดๆ
“คงไม่มั้งไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงไม่ใช่หรอ”
“อืม คงไม่แหละ ตื่นเต้นจังอยากรู้ว่าใครจะได้ตั๋วไปนะ” อยากรู้จริงๆนะ
“แล้วเธอไปตื่นเต้นอะไรกับเขาด้วยเล่า สมัครก็ไม่ได้สมัคร”
“อะไรเล่าฉันก็แค่อยากรู้ว่า คู้รักคู่ไหนจะได้ไปสวีทกัน จะเป็นคนที่เรารู้จักรึเปล่าน้า”
“นั่นเพื่อนเรามีคนมาสมัครตั้งหลายคน” โธ่ แล้วทำเป็นว่าฉัน
“จะมีคนสมหวังในความรักในวันนี้บ้างรึเปล่าน้า”
คงไม่มีใครโชคร้ายเท่าฉันแล้วหละ คงไม่มีใครเขาคิดแบบนี้กับเพื่อนตัวเองกันหรอกคงมีแต่ฉันนี่แหละที่คิดบ้าๆแบบนี้ เฮ่อ คิดแล้วกลุ้มใจ นายนี่คงไม่มีเรื่องให้คิดมากเลยหละสิเห็นยิ้มตลอดเลย คนอย่างนายนี่มีอะไรให้คิดบ้างหละ มีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น แหละ ฉันหันไปมองหน้านายพีทแป็บนึงก่อนจะหันกลับมา เฮ่อ!
“เป็นอะไรถอนหายใจอยู่ได้ เห็นตั้งหลายทีแล้วนะ”
“เปล๊า” นายไม่มีทางรู้หรอกว่าความรู้สึกฉันหรอกว่ามันเป็นยังไง นายไม่ได้เป็นอย่างฉันหนิ
ถึงโรงเรียนจนได้
“อ้าวนี่ไม่ยืนหน้าโรงเรียนหรอ” นายพีทถามฉัน เพราะฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้ว
“ไม่หละ วันนี้วันงานคงมีคนผิดระเบียบนับไม่ถ้วน ปล่อยไปวันนึง ฉันคงห้ามเขาไม่ได้หรอก” ก็มันจริง ดูสิขนาดหน้าโรงเรียนทุกคนที่เดินเขามา ไม่มีใครที่สะพายกระเป๋าถูกระเบียบสักคน บางคนที่เห็นฉันรีบแอบกันใหญ่เลย
“อืม ฉันเห็นด้วยแหละ” นายพีทก็เห็นเหมือนอย่างที่ฉันเห็นเหมือนกัน
“เข้าโรงเรียนกันเถอะ”
“ปะ” อืมแหมวันนี้โรงเรียนคึกคักหน้าดูเลยแฮะ มีแต่สิสันเต็มไปหมด จริงสิ! ฉันลืมไปได้ไงเนี่ย ที่กำแพงหลังโรงเรียนพวกอาจารย์ยกให้ไว้เขียนสารภาพรักนี่นา ฉันยังไม่ด้ไปดูที่นั่นเลย กะว่าจะไปเขียนอะไรซะหน่อย ฮิๆ นายพีทหละไปที่นั่นรึยังนะ
“นี่พีท”
“ฮึ”
“นายไปที่หลังโรงเรียนบางยัง ที่กำแพงอะ”
“ฮะ ยะ ยังเลย”
“หรองันไปกันมั้ย”
“เอ้ย จะ จะดีหรอ”
“ดีสิไปเร็ว”
ฉันรีบดึงแขนนายพีท และกึ่งวิ่งกึ่งลากนายพีทมาที่หลังโรงเรียน ที่นี่ไง
“ถึงแล้ว”
“โอ้ย แฮ่กๆ นี่เธอไปเอาแรงมาจากไหนกันเนี่ย ฉันเหนื่อยแทบตายไม่รู้จะรีบวิ่งทำไม”
“ดูสิ” ฉันชี้ไปที่กำแพง
“มีคนมาเขียนเต็มเลย” ไหนดูซิเขียนอะไรปันไว้บ้าง
‘รักวายที่สุดเลยนะรู้เปล่า’ วายหรอใครกันน้าช่างเถอะอันนี้หละ ‘รักนายมากนะบอยจากพาย’ ‘รักพิมพ์ที่สุดในโลกเลย’ ‘ถึงหยกผมแอบรักคุณมานานแล้ว ไม่รู้ว่าคุณรู้รึเปล่าแต่ผมรักคุณมากครับ ..’ โห่ขนาดนี้เชียว อืมฉันเขียนมั่งดีกว่า แล้วนายพีทไปไหนแล้วเนี่ย อ้อ นู้นไงไปอ่านอยู่ตรงฝั่งนู้นอ่านอะไรของเขานะตรงนั้นไม่มีใครเขียนอะไรซะหน่อย แต่ดีแล้วฉันจะได้เขียนของฉัน ตรงนู้นดีกว่าริมสุดจะได้ไม่มีใครเห็น ฉันเดินไปฝั่งตรงข้ามกับนายพีท
“ฮิ ๆ เขียนหละนะ” ฉันเลือกใช้หินขูดเอาเพราะจะได้ลบไม่ออก คนอื่นก็มีบางคนไว้ปากกาเคมี ใช้หินขูดแบบฉันก็มี
“เสร็จแล้ว”
‘รักนายพีทมากที่สุดในโลกเลย’
นี่แหละข้อความของฉัน มันจะติดอยู่ที่กำแพงนี่ไปตลอดเลย ฉันรีบเดินไปหานายพีท
“ทำไรหนะ!!”
“เฮ้ย!!”
“ฮิๆ เป็นไรของนาย ตกใจหรอฮิๆ” ตลกดีเวลานายนี่ตกใจ
“นายเขียนอะไรหรอ”
“ไม่ได้เขียน ฉันมาเขียนก่อนหน้านี้แล้ว”
“อ้าว ไหนบอกยังไม่เคยมาไง”
“อ้าวหรอ ฉันลืมไป”
“อะไรของนาย” บ้ารึเปล่านะหมอนี่ เดี๋ยวบอกว่ายังเดี๋ยวบอกว่าเคย เฮ่อ แต่ช่างเถอะยังไงฉันก็เขียนไปแล้วว่าแต่หมอนี่เขียนอะไรน้า
“นายเขียนอะไรหรอ”
“เรื่องอะไรฉันจะบอกเธอเล่า” ได้ไงบอกมาเถอะน่า
“แล้วเธอหละเขียนอะไร” อุ้ย ฉันไม่บอกนายหรอ
“เรื่องอะไรฉันจะบอก บอกมาเถอะน่าว่านายเขียนอะไร”
“เรื่องไรทีเธอยังไม่บอกเลย”
“โอเคๆ ต่างตนต่างไม่บอกหายกัน” แต่จริงๆก็อย่างรู้นะ แต่ช่างเถอะไม่เป็นไร
“ไปเหอะ” ฉันหันไปบอกนายพีท
“อืม”
“เออจรองสิ นายแอบมาเขียนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันไม่เห็นนายเคยมาเลย”
“ก็วันที่ฉันฉันมาโรงเรียนก่อนเธอนั่นแหละ”
“อ๋อ” นี่นี่เองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันกับนายทะเลาะกัน เรื่องแค่เนี้ย
“แต่ทำไมนายต้องรีบมาแต่เช้าด้วยหละ”
“ก็เรื่องที่จะเขียนมันเป็นความลับนี่” หรอ มันคงลับหน้าดู ขนาดลงทุนมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อเรื่องแค่นี้เอง นายนี่เขียนอะไรที่กำแพงน้าอยากรู้จัง ไว้วันหลังค่อยแอบมาดูคนเดียวแล้วกัน
“กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันถามนายพีท ตอนนี้เราอยู่ที่โรงอาหารแล้ว ส่วนสถานที่ที่ใช้ทำกิจกรรมต่างๆก็จัดเรียบร้อยแล้วจึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“ก็ 7 โมง 25 แล้ว”
“อืมนั่งต่อได้อีกสักพัก” ยังเหลือเวลาอีกหน่อยนั่งเล่นอยู่นี่ก่อนดีกว่า
……
“เฮ้เวฟ ทำไมวันนี้นายดูเงียบๆวะ”
“เออใช่ ดูซึมไปว่ะ”
เพื่อนทักเพราะเห็นว่านายเวฟดูแปลกๆไป
“ทุกทีเห็นไปยืนให้สาวกรี๊ดอยู่หน้าตึกหนึ่งไม่ใช่หรอ ทำไมวันนี้ถึงมานั่งจ๋องอยู่นี่หละ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นบ้าง
“วันนี้เซ็งๆ เลยอยากอยู่เงียบ” นายเวฟตอยเสียงอ่อยๆ ตอนนี้พวกเขานั่งเล่นกันอยู่ที่สระบัวหลังโรงเรียน
“ดูท่ามันคงจะไม่เงียบแล้ว ดูนั่นเดะ”
เพื่อนคนที่ทักคนแรกพูดขึ้นพลางมองไปที่หลังสระบัวออกมามันเป็นระหว่างตึกสองตึก มันมีทางที่สามารถเดินเข้ามาได้ สำหรับเดินมานั่งเล่นที่สระบัว แถวนี้จะไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ แต่ตอนี้ไม่ใช่แล้ว ในเมื่อหนุ่มป็อบหายไปสาวๆก็ต้องตามหาและตอนนี้เขาก็เจอแล้วเลยพามากันยกใหญ่ และตอนนี้ที่สระบัวหลังโรงเรียนมันก็ไม่เงีบยอีกต่อไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! พี่เวฟอยู่นี่นี่เอง พวกหนูหากันให้ทั่วเลย”
“กรี๊ดดดดดดดด!!” พวกสาวพากันกรี๊ดตามกันใหญ่ คนที่มานั่งแถวนี้พอเห็นแบบนี้พวกเขาเลยต้องรีบเดินหนีออกมาทันที เพราะทนเสียงของพวกนี้ไม่ไหว
“โอ้ย! เงียบๆกันหน่อยเถอะ เกรงใจคนแถวนี้กันบ้าง” เพื่อนของเวฟตะโกนเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงของพวกสาวๆ
“ใช่ๆ เงียบๆกันหน่อยสิ” เพื่อนอีกคนก็เห็นด้วย
“แล้วพวกพี่มาเกี่ยวอัฃะไรด้วยหละ” หนึ่งในพวกสาวๆพูดขึ้น
“ต้องเกี่ยวสิเพราะพวกเราเป็นเพื่อนเวฟ มนอยากจะอยู่คนเดียวบ้าง แต่พวกเธอก็ตามมันอยู่ได้แล้วเมื่อไหร่มันจะได้อยู่คนเดียวหละ” หนึ่งในเพื่อนเวฟพูดขึ้น
“จริงหรอค่ะพี่เวฟ” หนึ่งในพวกสวๆพูดขึ้น
ส่วนนายเวฟก็ได้แต่พยักหน้า
“ถ้าพวกเธอรักมันจริงก็ช่วยทำให้มันสบายใจหน่อยได้มั้ย โดยการที่ให้มันได้อยู่โดยที่ไม่มีพวกเธอคอยตามสักวัน” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
“อืม........ก็ได้ค่ะ” เด็กผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อกี้พูดขึ้น
“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ เพื่อความสบายใจของพี่เวฟ” เด็กสาวคนเดิมพูดขึ้น ทุกคนจึงพากันเดินกลับ
“ถ้าทางพวกเขาจะรักนายจริงทักคนเลยนะเนี่ย” เพื่อนคนนึงพูดขึ้น
“นั่นสิไปกันหมดเลย” อีกคนพูดขึ้นบ้าง
สำหรับนายพีทแล้วถึงผู้หญิงทั้งโรงเรียนรักเขามันก็ไม่สำคัญเท่าผู้หญิงคนหนึ่ง เขารักเธอมากแต่เธอกลับไม่มีท่าทีว่าจะรักเขาเลยสักนิด เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่เคยแสดงออกเลยว่ารักเธอเขาชอบกวนปรสาทเธอด้วนซ้ำ มาช่วงหลังๆนี่แหละที่เขาคิดว่าจะเอาจริงแล้ว และเขาก็จะพยายามทำให้ได้
“เฮ้ย 7 โมง 40 แล้วไปเข้าแถวเถอะ” เสียงเพื่อนคนหนึ่งปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์
“เออ” และทุกคนก็เดินไปเข้าแถว
. . . . . . . . . . . . . .
“รีบๆเข้าแถวกันหน่อยนะคะ” ฉันยืนพูดอยู่หน้าเสาธง และแล้วทุกคนก็เข้าแถวเสร็จ
และก็สวดมนต์ สวดมนต์เสร็จก็.....
“อย่างที่ทุกคนทราบนะคะว่าวันนี้ที่โรงเรียนเรามีงานโรงเรียน ก็ขอให้สนุกนะคะแต่ในความสนุกก็ขอให้พวกเราอยู่ในขอบเขตด้วย อืมแล้วอีกอย่างนะคะ ค่ะ ถึงตอนนี่ก็เปิดประชุมเลยละกันเชิญประธานค่ะ”
แล้วพิธีเปิดก็ดำเนินต่อไปจนเสร็จ
“ค่ะ ต่อไปเรามีโชว์ให้ชมกันนะค่ะ เป็นการเต้นประกอบเพลงค่ะ อืมส่วนเป็นเพลงอะไรนั้นพวกเรามาชมกันเองเลยดีกว่า”
เสียงพิธีกรดังขึ้นนั่นไม่ใช่ฉันหริกแต่เป็นคนที่จัดหามาก็คือ เหมียวกับปิกนั่นเอง
เสียงปรบมือดังมือ แล้วการเต้นก็ดำเนินผ่านไปจนจบ ต่างคนต่างเย้ยย้ายกันไปเล่นเกมส์ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องสมุดรอคนที่มาแข่งเกมส์ที่ฉันจัดขึ้น
“นั่นไงเริ่มมากันแล้ว” นายพีทพูดพลางชี้ไปที่กลุ่มคนที่เริ่มทยอยกันมา และสักพักทุกคนก็มากันครบ
“เอาละค่ะ ฉันจะบอกแล้วนะว่าเกมส์นี้ให้ทำอะไร” ฉันพูดขึ้น ทุกคนจึงเงีบยและตั้งใจฟัง
“ฉันจะให้พวกคุณไปหาบัตรคอนเสิร์ต กอล์ฟไมค์ ที่ซ่อนอยู่ในบริเวณโรงเรียนค่ะ”
“ฮู่ ยากจังแล้วจะหาที่ไหรเนีนโรงเรียนตั้งกว้าง” คนที่นั่งหน้าสุดพูดขึ้นหลังจากที่ฉันพูดจบ
“เราจะใบ้ให้ค่ะ” มีคนถอนหายใจกันหลายคนหลังจากที่ฉันพูดประโยคนี้จบ
“ว่ามาเลย” คนเดิมพูดขึ้น
“อืม เราซ่อนไว้ที่ที่ทำให้พวกคุณมาสมัครเกมส์นี้ได้ค่ะ พวกคุณมาสมัครได้ไงก็ลองคิดๆ ดูนะคะอืมใช่ค่ะเมื่อตอนเข้าแถวฉันลืมประกาศค่ะว่าโปสเตอร์ดึงทิ้งได้แล้ว ถ้าพวกคุณเดินผ่านก็ช่วยดึงไปทิ้งหน่อยนะคะ ช่วยภารโรงเค้าหน่อย เออ แล้วเวลาดึงเนี่ยสำรวจดูหน่อยนะคะ ถ้าคู่ไหนเจอตั๋วแล้วก็ให้รีบมาที่นี่นะคะ เรามีเวลาให้ 3 ชั่วโมงค่ะ” ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องสมุดไป
“เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้นะ” พีทพูดขึ้นแล้วเดินตามฉันไป ทุกคนจึงรีบแยกย้ายกันไป
“เธอว่าพวกนั้นจะหาเจอมั้ย”พีทถามฉัน
“คิดว่าเจอนะ พวกคู่แท้น่ะ” แหมมันออกเว่อไปหน่อยนะเนี่ย
“หรอ” ก็ใช่น่ะสิ ดูเหมือนนายนี่จะคิดเหมือนฉันนะ
“แล้วเราจะทำอะไรดีหละ” นายพีทถามเซ็งๆ
“ไปเดินดูแถวๆหลังตึกธุระการกัน”
“จะไปทำไม เดี๋ยวคนก็สงศัยแล้วเดินตามไปดู แล้วก็รู้กันพอดีสิ”
“ก็ดีหนะสิจะได้เสร็จเร็วๆไง หรือนายจะไม่ไป” ฉันหันไปถาม
“เฮ่อ จะไปก็ไป” แล้วนายนี่ก็แพ้ฉันทุกที
แล้วเราก็เดินไปดู ดูเหมือนจะยังไม่มีใครเดินมาแถวนี้เลย เพราะโปสเตอร์ยังอยู่ดี
“พวกนั้นไปหากันที่ไหนนะ” ฉันพูดขึ้นลอยๆ
“เราไปเดินดูกันมั้ย” นายพีทชวน
“ไปสิ” พวกที่เล่นเกมส์กับพวกเรา เราจะแจกผ้าสีแดงให้ไปพันที่แขนจะได้รู้ว่าใครที่เล่นเกมส์บ้าง
“นั่นไงๆ! อยู่นั่นกัน 2-3 คู่” นายพีทชี้ไปที่โรงอาหาร สงศัยทุกคนคงพอจะรู้แล้วว่าอยู่ใต้โปสเตอร์ เพราะทุกคู่ที่อยู่โรงอาหารต่างโปสเตอร์กันใหญ่
“สงศัยพวกนั้นจะรู้แล้วว่าอยู่หลังโปสเตอร์” ฉันหันไปบอกนายพีท
“นั่นสิ” นายพีทก็เห็นแบบฉันเช่นกัน
แล้วพวกเราก็เดินไปดูที่อื่นกันต่อ ดูไปเรื่อยๆ ดูเหมือนทุกคู่จะรู้แล้วว่าอยู่ใต้โปสเตอร์ ก็ดีเหมือนกันจะได้เสร็จเร็วๆ
“เราไปรอที่ห้องสมุดกันดีกว่า” ฉันหันไปบอกนายพีท
“อืม เพื่อว่าจะมีคนหาเจอแล้ว”
“ไป”
แล้วเราก็เดินมาถึงที่หน้าห้องสมุด แต่ก็ยังไม่มีใครมาเลยเราจึงเดินเข้าไปนั่งเล่นข้างใน
ความคิดเห็น