คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน 6
“จะมีซักครั้งมั้ยที่แกจะมาก่อนพวกฉัน” ปรางพูดขึ้น
“ไม่มีทางหรอกขนาดให้มาพร้อมยังทำไม่ได้ ถ้าให้มาก่อนคงเป็นไปได้หรอกนะ”
“นี่นายเวฟ สงบปากสงบคำหน่อยก็ดีนะ”
“มันก็จริงอย่างที่เวฟว่านั่นแหละ”
“เอาน่าไหนๆฉันก็มาแล้วนี่ จะเอาอะไรอีกหละ”
“พอแล้วๆ เข้าประชุมกันเถอะน่า” ปรางห้ามทัพก่อนที่จะเกิดสงครามขึ้น
“อืมว่าแต่งานที่นายว่าจะเอาไปทำถึงไหนแล้ว” ฉันหันไปถามเวฟทันที ฮึ คงยังไม่เสร็จสินะคอยดูจะด่าให้แหลกเลย
“เสร็จแล้ว” แป่ว!!!
“โกหกรึเปล่านายหนะ” โอ้ยฉันไม่เชื่อนายหรอก
“ฉันไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับปผิดชอบขนาดนั้นซะหน่อย”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะนายหนะ”
“โอ้ย เมื่อไหร่พวกเธอสองคนจะญาติดีกันซะทีหละ” ปรอยสาวสวยมาดเท่ถามอย่างเซ็งสุดๆ
“ไว้ตอนที่มดออกลูกเป็นแมวเมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันจะพูดเพาะๆกับหมอนี่ทันทีเลย” ฉันรีบตอบทันที
“ขนาดนั้นเชียว” เวฟหันมาถามถ้าทางกวนประสาท
“พอซะทีเถอะ แล้วท่านประธานล่ะงานไปถึงไหนแล้ว” มิ้งสาวเก๋ใสสตายป็อปถามขึ้น
“เรียบร้อยเหลือแค่รอให้ถึงวันงาน แล้วพวกเธอทุกคนล่ะ”
“เรียบร้อยดีเหมือนกัน” ทุกคนตอบพร้อมกัน
“งั้นดี เรามาวางแผนกันเลยดีกว่าว่าอะไรอยู่ตรงไหนทำอะไรก่อน”
“อืมว่ามาสิ”
“เออ แล้งเกมส์ล่ะมีทั้งหมดกี่เกมส์”
“4 เกมส์ ก็มีปาลูกโปร่ง จับฉลาก ชอนปลา ตอบคำถามชิงรางวัล” สาวป็อปของเราตอบเสียงใสขึ้นมาทันที
“สี่เกมส์ใช่มั้ย งั้นฉันห็พวกเธอจัดเรียงกันที่ตรงหน้าตึกแรกแล้วกันนะ”
“OK” ด็อกเตอร์(เบล) สาวเท่(ปรอย) สาวป็อป(มิ้ง) ตอบขึ้นพร้อมกัน
“ส่วนเต้นเนี่ย เป็นตอนเปิดงานใช่มั้ย ก็เอาตรงหน้าเสาธงเราจะเต้นก่อนปนะธานเปิดพิธีนะ เออแล้วพิธีกรล่ะ”
“อ๋อ ให้เหมียว กับ ปิก เป็นหนะสองคนนี้เขาถนัด” เรื่องนี้สาวนักเต้น(นิด) เป็นคนจัดมาให้
“อืมก็ดีเหมือนกันพวกน้องๆคงชอบ” ด็อกเตอร์ก็เห็นด้วย
“ส่วนของฉัน จะจัดที่หน้าห้องสมุด”
“อืมลงตัวแล้วนะ”
“ใช่”
“ถ้างั้นก็เลิกประชุม”
“เดี๋ยวสิ เธอซ่อนบัตรไว้ที่ไหนหรอ” นายเวฟถามขึ้น
“เรื่องอะไรจะบอกเล่า เดี๋ยวนายก็เอาไปบอกแฟนคลับนายสิ”
“ไม่หรอกน่านะๆ”
“นั่นสิฉันก็อยากรู้เหมือนกัน” เบลก็อีกคน
“อืมก็ได้ๆ หลังตึกธุระการหนะ หลังโปสเตอร์ มันมีแปะอยู่สามอัน อันที่ใช่จะอยู่ตรงกลาง”
“ถึงว่าล่ะสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามแกะโปสเตอร์ออก”
“แล้วนึกยังไงถึงได้เอาตั๋วกอล์ฟไมค์เป็นรางวัล ค่าตั๋วแพงพอดูเลยนะ”
“แล้วได้ผลมั้ยล่ะมีคนมาสมัครเพียบ ได้กำไลอื้อ”
“ฮึ มันก็จริง ตอนนี้กำลังฮิตกันอยู่เลยหนิ” นิดพูดขึ้น
“ใช่ๆ งั้นก็เลิกประชุมได้แล้วล่ะ”
ต่างคนต่างแยกยนายกันกลับห้องแต่นายเวฟอ้อยอิ่งไม่ไปซะที
“จะอยู่ทำไมทำไมไม่รีบไปล่ะ”
“รอเธอนั่นแหละ”
“รอฉัน! รอทำไม” มันน่าตกใจมั้ยล่ะนายนี่บอกว่ารอฉัน
“วันนี้ตอนเย็นเธอว่างมั้ยฉันจะชวนไปกินไอศกรีมหน้าโรงเรียน”
“ชวนฉันเนี่ยนะ” ดูเหมือนว่าเสียงฉันจะสูงกว่าปกตินะเนี่ย
“ก็อยู่กันสองคนเธอจะห็ฉันชวนใครล่ะ”
มันก็จริงตอนนี้ในห้องว่างแล้วเพราะทุกคนออกไปหมด
“เอ่อ.....ทำไมไม่ไปชวนแฟนคลับนายล่ะ”
“ไม่เอาน่ารำคราญจะตายพวกนั้นหนะ อะไรก็ไม่รู้”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ว่างหละ”
“ฉันก็จะเสียใจหนะสิ”
นายนี่บอกว่าจะเสียใจหรอ ฮึ นายนี่ต้องล้อฉันเล่นแน่
“ฉันไม่เชื่อนายหรอกอย่ามาตลกเลยฉันไม่ขำด้วยหรอก”
แล้วฉันก็รีบเก็บของแล้วออกจากห้องทันที
“ฉันพูดจริงๆนะ!!!”
ฉันได้ยินหมอนั่นตะโกนตามหลังมา ฉันจึงรีบวิ่งกลับห้อง
หมอนี่คิดยังไงกับฉันแน่นะ.....................
“แฮกๆๆ ถึงซะที”
“ไปทำอะไรมาเนี่ยหอบเหมือนหมาเลย ไหนว่าไปประชุมมาไง”
“เดี๋ยวนายก็จะโดนหมาตัวนี้กระโดดงับหละ”
เดียะๆมาว่าฉันเป็นหมาเดี๋ยวตาย
“อย่าดุให้มันมากนักเลยน่า ฉีดยารึยังเนี่ย อย่าเอาเชื้อมาติดฉันนะ”
ป้าบ!!!!!!!!!
ฉันกระโดดเตะนายนี่ทันที
“โอ้ย ขนาดเหนื่อยนะเนี่ยยังเตะเจ็บขนาดนี้เลย อย่างนี้เธอคงจะหาแฟนได้หรอก”
“ช่างฉันสิจะหาได้หรือหาไม่ได้มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยหละ”
“ก็ถ้าไม่มีฉันจะช่วยสงเคราะให้ไง”
นายว่าไงนะนายพูดจริงเปล่าฉันจริงจังนะว่าไงรีบพูดต่อไปสิ
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันก็พูดเล่นไปงันแหละน่าไม่เห็นต้องทำหน้าซีเรียสเลย”
โถ่ไอ้บ้าเอ้ยฉันไม่ขำด้วยเลยนะเนี่ยนึกว่าจะพูดจริง นายเนี่ยเมื่อไหร่จะเข้าใจความรู้สึกฉันซะทีน้า.....เดี๋ยวก็ไปชอบนายเวฟให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะเลย เชอะ พูดถึงนายเวฟ นายนั่นนึกยังไงนะที่ชวนฉันไปกินไอศกรีมหน้าโรงเรียน อืมมันน่าคิดนะเนี่ย
“เฮ้!!! คิดอะไรของเธอหนะ นั่งเหม่ออยู่ได้” นายนี่ยื่นหน้าเขามาใกล้ๆฉัน
“ว้าย!!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยฮะ” ฉันรีบชักออกมา และรีบร้องโวยวาย
“โอ้ยนี่ ฉันไม่จูบเธอหรอกน่าไม่จ้องคิดมาก ฉันไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอกน่า”
“นี่พีทนายว่าเพื่อนรักเพื่อนเนี่ยมันจะสมหวังมั้ย” ฉันก็แค่อยากรู้ว่านายคิดยังไงกับเรื่องเท่านั้นเอง
“นึกไงถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาหละ” นายนี่มองฉันอย่างจับผิด
“เปล๊า ฉันก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง แล้วนายว่าไงหละ”
“ฉันว่าส่วนใหญ่ไม่ค่อยสมหวังกันหรอก มีอย่างที่ไหนมาชอบเพื่อนตัวเองแต่มันก็น่าเห็นใจนะ รักเพื่อนตัวเองอยากบอกแต่ก็ไม่กล้า กลัวเพื่อนจะรังเกรียจ”
“แล้วถ้าเป็นนายเจอแบบนี้หละนายจะทำไง”
“ถ้าเป็นฉันหรอ...ถ้าฉันรักเขาเหมือนกันก็คงจะรับรักไป แต่ถ้าความรู้สึกฉันเป็นได้แค่เพื่อนก็คงจะเป็นไดแค่เพื่อนกันแหละ”
“แล้วถ้าฉันชอบนายหละ”
ว้ายตายแล้ว ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“เฮ้ย ฉันพูดเล่นอย่างคิดมากเลยช่างเหอะๆเลิกพูดๆอาจารย์คงกำลังมาแล้ว”
ฉันรีบไปนั่งทันทีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะพูดออกไป นายนี่ก็นั่งหน้าเอ๋ออยู่ได้ ฉันเลยรีบวิ่งกลับไปนั่งที่ถ้าขืนอยู่เดี๋ยวเผลอพูดอะไรออกไปอีก
และแล้วช่วงเช้าก็ผ่านไป...........
“นี่นายพีท นายอย่าสนใจเรื่องที่ฉันพูดเมื่อเช้านะฉันพูดเล่น เฮะๆๆ” ฉันหัวเราะแห้งๆ
“ช่างเหอะ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย”
“ก็ดีแล้ว” ฉันก็เฉไฉไปเรื่อย
“แล้วนี่เธอไม่อยากรู้คำตอบแล้วหรอ” นายนี่ถามลากเสียง
“แล้วนายจะตอบหรอ”
“ถามใหม่สิ” นายนี่พูดไปยิ้มไปบ้ารึเปล่า
“ถ้า.....ถ้า....ถ้าฉันชอบนายนายจะทำไง” ฉันพยายามพูดให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“แล้วเธอชอบฉันรึเปล่าหละ” อ้าว ไอ้หมอนี่ถามบ้าอะไรเนี่ย
“เปล๊า”
“แล้วถามทำไม” นายนี่ทำท่าซีเรียสขึ้นเล็กน้อย
“ก็แค่อยากรู้” ลากเสียงเล็กน้อยพองาม
“แล้วจะรู้ทำไม” ซีเรียสจริงนะนายเนี่ย
“เออ นายไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก” เชอะ ทำหน้าเหมือนหมูอีกแล้วฉัน
แล้วฉันก็รีบวิ่งไปโรงอาหารทันทีเลย เชอะ ไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก
“เฮ้ นี่รอด้วยสิ”
“ถ้ามัวแต่คุยกัน ก็ไม่ต้องกินข้าวพอดีสิ”
“แล้วเธอจะกินอะไรเดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”
“อย่างงี้ทุกที”
อย่างงี้ทุกทีอะไร แต่ฉันก็ได้แค่คิดแหละนะขี้เกรียดถาม และแล้วเราทั้งคู่ก็ไดอาหารที่ต้องการ ในที่สุดฉันก็เลือกอาหารสุดหรูน่ารับประทานซะไม่มีรู้มั้ยมันคืออะไร บะหมี่หมูแดงไงหละเจ้านี้ฉันกินประจำเลยนะ คนขายชื่อป้าหมอนแกน่ารักมากเลย อายุอานามประมาณห้าสิบกว่าๆ แต่แกยังโสดนะ ฉันซื้อทีไรแกลดให้ทุกทีเลยโฮะๆๆ นี่แหละความน่ารักของแก
“บะหมี่อีกแล้วนี่เธอไม่เบื่อหรอ”
“ทำไมหละฉันกินไม่ใช่นาย ไม่ต้องมายุ่ง” หยิ่งไว้ๆ อยากไม่ตอบฉันเอง
“โกรธอีกหละสิเนี่ย” พึ่งจะรู้หรือไง
“....”
“ทำไมเธอชอบทำถ้าเหมือนหมูอยู่เรื่อย”
“ไอ้บ้าพีท!!!!” ฉันตะโกนรั่นโรงอาหารเลย ก็มันเรื่องอะไรมาว่าฉันหละ
“ค่อยๆหน่อยสิเขามองกันใหญ่แล้ว เธอนี่” นายนี่ทำหน้าดุฉันใหญ่
“แล้วนายมาว่าฉันทำไมเล่า” ฉันพูดด้วยเสียงค่อยสุดๆ ก็จริงอย่างที่นายนี่พูด ดูสิคนหันมามองเต็มเลย โอ้ว ภาพพจน์ฉันเพราะนายคนเดียวเลยพีท!
“ว่าไง นี่ไม่อยากรู้คำตอบฉันแล้วหรออ”
“ไม่ต้องมาลากเสียงเลยมันทุเรศ”
“ไม่เห็นต้องว่ากันเลยนี่”
“ก็มันจริง”
“แล้ว ไม่อยากรู้แล้วรึไง”
“ก็นายไม่บอกฉันก็ไม่อยากรู้”
“ฉันก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง” จริงหรอ โธ่แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่พูดปล่อยให้ฉันบ้าอยู่คนเดียว
“บอกสิ” ฉันพูดอย่างกระตือรือร้นอยากจะฟัง
“ก็นะ อืม เธอก็ดีนี่ เรียนเก่งอีกตะหาก แต่! ปากเสียไปหน่อย”
“ไอ้” ฉันรีบหยุดเพราะนี่ทำท่าให้หยุดฉันเลยหยุด เพราะยังจำเหตุการเมื่อกี้ได้ดี
“ไอ้บ้าพีท” ฉันด่าหมอนี่ให้พอได้ยินกันสองคน
“ก็มันจริงนี่”
“พอเลยๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากรู้”
“ฉันอาจจะชอบเธอก็ได้มั้ง” นายพีทพูดรั่วเร็วจนฉันฟังไม่ทัน
“อะไรนะว่าใหม่อีกทีซิ นายพูดอะไรฉันไม่ได้ยิน” นายนี่พูดอะไรไม่รู้ฉันได้ยินไม่ถนัดเลย
ความคิดนายพีท
โอ้ยตายฉันพูดอะไรไปเนี่ยดีนะยัยนี่ไม่ได้ยินค่อยโลงอก ก็มันจริงนี่ยัยนี่ไม่มีอะไรให้หน้ารังเกรียจซะหน่อย หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดีถึงบางครั้งจะปากเสียไปหน่อยก็เถอะ เรียนเก่งด้วยนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปแอบหลงรักยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้อีกทีก็ชอบแอบมองยัยนี่ซะแล้วหละ เฮ่อ แต่ไม่กล้าบอกหรอกถ้าบอกไปยัยนี่ต้องรังเกรียจฉันแน่ๆเก็บไว้คนเดียวแบบนี้แหละดีแล้ว เฮ้อ! แย่จังดันไปแอบรักเพื่อนสนิทได้ซะนี่มันคงจะสมหวังหรอ
“พีท”
“....”
“พีท!!”
“....”
“พีทโว้ย” ฉันตะโกนสุดเสียง เรียกเท่าไหร่นายนี่ก็ไม่ด็ยินซะทีคิดบ้าอะไรของมันอยู่นะ
“ฮะ ฮะ อะไรหรอ มีไร” นายนี่ถามหน้าตาตื่น
“เปล่าก็เห็นเรียกแล้วไม่หัน”
“ขึ้นห้องกันเถอะ”
“เฮ้ย!! จะบ้าหรอฉันยังไม่ได้กินบะหมี่เลยสักคำ”
“เออนั่นดิฉันก็ยังไม่ได้กินข้าวมันไก่ของฉันเลนโนะ” เอ๊อ นายนี่ถ้าจะเพี้ยน
“เออ ตะกี้นายพูดว่าอะไรนะฉันไม่ได้ยิน” ฉันพูดทั้งๆที่บะหมี่ยังเต็มปาก น่าเกรียดจริงเชียว
“ฮึ อืม จำไม่ได้แล้วหละ”
“เอ้า นายนี่ถ้าจะบ้า”
แต่เขาก็ไม่สนใจที่ฉันพูด เอาแต่ยัดข้าวเข้าปากไม่ยอมหยุด
“แข่งกันมั้นใครหมดก่อนกัน” พูดมาได้ข้าวเต้มปาก พูดทีนึงข้าวก็กระเด็นออกมาเม็ดนึง ยี้
“มาเซ้” แต่ฉันก็บ้าตามหมอนี่นั่นแหละ ใครจะยอมแพ้หละ ฉันรีบยัดบะหมี่ใส่ปากคำโตๆ กลัวอะไรก็มันหายร้อนแล้วนี่ ฮึ่ยหมอนี่จะหมดแล้วฉันไม่ยอมหรอก!
อ้ำๆ ฮึ้ย อ้ำ อุกๆ
โอยสำลักๆ น้ำๆ น้ำอยู่ไหน
อึก อึก อึก
“ฮ่อย!! ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าจะตายซะแล้ว นี่ๆ ไม่ต้องรีบแล้วฉันยอมแพ้แล้วเรื่องทุเรศๆแบบนี้ฉันยกให้นาย”
“นี่ แค้กๆ โอ้ย” เย้ๆ หมอนี่สำลักแล้ว อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้สำลักคนเดี่ยว
“เอ้าๆน้ำๆ เดี๋ยวจะตายซะก่อน” นายยื่นน้ำให้นายนี่สมน้ำหน้า โฮะๆๆ
“เธอว่าฉันทุเรศหรอ” เสียงดุเชียวนะ
“เปล่าซะหน่อย ฉันยังไม่ได้พูดเล้ย” นายนี่ง้างมือแล้ว!
“นี่ อย่านะ เมื่อกี้ฉันช่วยนายไว้นะ” ฉันพยายามเน้นปนะโยคสุดท้ายให้ชัดเจนที่สุด
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
โฮะๆๆ ยกนี้ฉันชนะ
ความคิดเห็น