คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอน 5
“เอางี้มั้ย ไหนไหนก็ใกล้วันวาเลนไทน์แล้ว ก็จัดให้มันเป็นงานเดียวกันเลยสิ” นั่นแหละความคิดฉัน
“ก็ดีเหมือนกันนะ” นิดสาวนักเต้นร่างกายสูงโปร่งหน้าตาน่ารัก เป็นที่หลงไหลของหนุ่มๆทั้งหลายก็เห็นด้วย
“นั่นสิทุกคนต้องชอบแน่เลย” แล้วนี่จะใครซะอีกล่ะเบลสาวหน้าหมวย ใสแว่นหนาเตอะเป็นที่รู้จักกันในนาม
ด็อกเตอร์ เพราะเธอคือหนึ่งในนักเรียนที่ติด TOP TEN ของโรงเรียน
“เอางี้ดีกว่าเรื่องการแสดงตัดทิ้งซะ แต่เปลี่ยนมาเป็นเกมส์อย่างหนึ่งแทน ... ไม่ต้องห่วงว่าเธอจะต้องทำนะเบล เพราะฉันจะเป็นคนทำเอง จะเป็นเกมส์เกี่ยวกับความรัก จะเป็นเกมส์ที่แตกต่างออกไปจากเกมส์ทั่วๆไป”
“ยังไงหละ”
“ให้ฉันแน่ใจก่อนว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างกรรมการนักเรียนกับคณะคุณครู”
“ตกลง”
“ฉันขอได้ยินจากปากนายก่อนเวฟ ว่านายจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกสาวๆของนาย”
“ไม่หรอน่า ถ้าพวกเขาไม่ถามนะ”
“เฮ้!!”
“ล่อเล่น ฉันไม่บอกหรอกน่า”
“แต่ฉันไม่เล่นกับนายด้วยนะ”
“ฉันก็ไม่ได้เล่นซักหน่อย จริงๆนะจะให้สาบานมั้ย”
“ไม่ต้องๆ”
“ถ้างั้นบอกได้รึยัง”
“OK ฉันคิดว่าน่าจะให้นักเรียนชายหญิงจับคู่กันตามความพอใจ แต่อย่าพึ่งบอกนะว่าจะให้ทำอะไร”
“ทำไมหละ”
“จะได้ดึงดูดให้คนอยากรู้แล้วลองมาเล่นไง”
“อืมก็ดีนะ”
“ทีนี้พอถึงวันงานค่อยบอก วิธีเล่นเกมส์ก็คือ ทางเราจะนำบางสิ่งงบางอย่างไปซ่อนภายในโรงเรียน แล้วให้ทั้งคู่ไปช่วยกันหา เป็นคู่ๆของตัวเอง ใครชนะจะได้รางวัล ซึ่งมีสองรางวัล”
“อืมเป็นความคิดที่ดีนะ แล้วเราจะเอาอะไรเป็นรางวัล”
“ตั๋วคอนเสิร์ต กอล์ฟไมค์สองคนต่อหนึ่งรางวัล ที่นำไปซ่อนไว้ก็คือตั๋วหนึ่งใบ ถ้าหาเจอแล้วให้รีบนำมาให้พวกเรา แล้วทางเราจะให้อีกหนึ่งในใบไป แต่บัตรของเราต้องไม่เหมือนใคร เพื่อป้องกันพวกที่นำบัตรของตัวเองมาเล่น และมาเอาบัตรฟรีของเราไปอีกใบ เป็นไงเจ๋งมั้ย”
“เจ๋งเลยงั้นตกลงตามนี้เลย”
“ต่างคนต่างทำงานของตัวเองไป”
“อื่ม เต็มที่นะทุกคน”
“งั้นเลิกประชุมแค่นี้”
“เออ เดี๋ยวๆแล้วใครจะช่วยเธอหละ”
“เยอะแยะน่า”
“งั้นตามนี้บาย”
“บาย”
เฮ่อในที่สุดก็ลงตัวฉันรู้แล้วหละว่าใครจะช่วย
“น้า...พีทน้า...ช่วยฉันหน่อย ถ้าเป็นนายไปเป็นประชาสัมพันธ์ให้ฉันนะพวกสาวๆมาสมัครกันตรึมแน่”
“ไหนเธอบอกว่าเป็นคู่ไงก็ใช่ ก็ให้พวกนั้นพาแฟนตัวเองมาไง น้าๆ”
“OK OK ไม่เห็นต้องทำถ้าแบบนี้เลย”
ฉันจึงรีบเอามือออกจากแขนนายพีท
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรเพื่อเพื่อน”
ใช่เพื่อเพื่อน ได้ยินขนาดนี้ทำใจได้แล้วนะ
แล้วฉันก็ไปขอแรง น้ำกัยนัดช่วยอีกแรง
“ขอบใจนะที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
“เออใช่แต่สัญญาก่อนนะว่าเรื่องรี้ต้องเป็นความลับระหว่างเรา”
“ตกลง” น้ำและนัดพูดพร้องพร้อมกัน
..............................
และแล้วโปสเตอร์ก็เสร็จแล้ว
สำหรับคุ่รักทุกคู่วันงานโรงเรียนปีนี้เรา
มีเกมส์อะไรบางอย่างให้พวกเราสนุกกัน
สำหรับคู่รักเท่านั้นรางวัลคือตั๋วคอนเสิร์ต
กอล์ฟไมค์สองที่ สอง รางวัล สมัครได้ที่
ห้อง ม.6/5 กับประธาน นักรียน หมดเขต
5 .ก.พ.49 เท่านั้น
โอกาศดีๆแบบนี้คุณจะปล่อยมันไปหรือ
คิดดูให้ดี (งานโรงเรียนวันที่ 10 ก.พ.49)
“เฮ้ เธอดูนี่สิน่าไปนะ”
“อืม นั่นสิแต่เกมส์ที่ว่านั่นอะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิ ก็ลองไปสมัครไปกับแฟนเธอสิ ฉันก็จะไป ได้บัตรไปชมคอนเสิร์ตด้วยนะเธอ เพื่อคู่ที่ได้ลางวัล อาจเป็นเราก็ได้”
“ไปสิๆ”
นี่เป็นคำวิพาควิจารณ์ของเด็กสาวในโรงเรียน
เป็นอันว่าแผนนี้ได้ผลมีคนมาสมัครกันมากมายที่เดียว รายได้เพรียบเพราะค่าสมัคร คนละ 20 บาท คู่นึงก็สี่สิบบาท โฮะๆๆ
“ได้ผลดีเกินคราด ขอบใจทุกคนที่ช่วยกันนะ”
“สมแล้วที่อุตส่าเดินติดโปสเตอร์ซะทั่วโรงเรียน” น้ำพูดขึ้น
“นี่ยังไม่รวมที่ฉันต้องไปยืนตะโกนหน้าตึกด้วยนะเนี่ย” ได้ทีนายพีทรีบบ่นขึ้นมาทันที
“เอาน่าอย่าบ่นเลย”
“แล้วนี่เหลือกี่วันที่จัดงานหละ” นัดถามขึ้น
“ 2 วัน”
“ก็อีกแป็บเดียวสินะ”
“ใช่”
“แล้วตกลงเธอจะเอาบัตรไปซ่อนไว้ไหนหละ”
“ตามหลังโปสเตอร์ที่ประกาศ เกมส์ๆนี่แหละ ฉันถึงได้ห้ามไม่ให้ใครดึงโปสเตอร์ออกไงหละ เพราะฉันเอาไปซ่อนแล้ว”
“จริงอะ”
“อืม”
“ถึงว่าหละ ว่าแล้วทำไมต้องทำโปรเตอร์ซะมากมายขนาดนั้นทั้งที่เดี๋ยวก็มีพวกเล่าสู่กันฟังเองอยู่แล้ว”
“ว่าแต่จำได้รึเปล้าว่าโปสเตอร์อันไหน”
“จำได้สิ อยู่หลังตึกธุระการ”
“ค่อยๆหน่อยสิเดี๋ยวใครก็แอบได้ยินหรอก” นายพีทว่าฉันใหญ่
“อะไรไม่ดังซะหน่อย ไม่มีใครได้ยินหรอก”
“รู้ได้ไง อาจมีคนมาแอบดักฟังเราคุยกันก็ได้นะ”
“นายนี่เว่อจริง”
“ไม่เชื่อรึไง”
“ก็ใช่หนะสิใครเค้าคิดอะไรปัญญาอ่อนเหมือนนายเล่า”
“นี่เธอ!!!”
“ก็มันจริง”
“พอแล้วคู่นี้อะไรกันก็ไม่รู้ขยันทะเลาะกันจริง อย่างกับเป็นแฟนกันแหนะ”
ประโยคหลังนี้ฉันชะงักไปเลย
“ฉันไม่เอายัยนี่มาเป็นแม่ลูกฉันหรอก เดี๋ยวลูกฉันจะปํญญาอ่อนเสียก่อน”
“ไอ้บ้า ฉันก็ไม่อยากได้นายเป็ยพ่อลูกฉันเหมือนกันแหละ”
ใช่เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ก็นายไม่เคยคิดแบบฉันเลยหนิ
“เออจริงสิตอนเช้าฉันมีประชุมนี่หว่า ต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
ว่าแล้วฉันก็รีบมาที่ประชุมเลยกลัวว่าจะมาไม่ทันอีก
พอมาถึงทุกคนก็ต้องนั่งรอฉันอีกเช่นเคย
ความคิดเห็น