คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 3
เช้านี้ฉันไปโรงเรียนคนเดียวครั้งแรกเลยนะเนี่ยในรอบหลายปี เหงาจังเวลาต้องเดินคนเดียวเนี่ย และแล้วก็มาถึงโรงเรียน และก็ยืนประจำหน้าที่
"หวัดดีประธาน"
"อืมหวัดดี" เพื่อนที่เดินผ่านทักทายฉัน
-ไงท่านประธาน- เฮ่อคิดถึงเจ้าของประโยคนี้จังไม่ได้ยินซะนาน เมื่อไร่นายจะมาซะทีนะ เฮ้นั่นไงเขามาแล้ว
"พีท!" ฉันตะโกนเรียกเขา คนอื่นรอบๆหันมามองกันหมดเลยแต่ฉันไม่แคร์หรอกเพราะคนที่ฉันแคร์กำลังมาโน่นแล้ว
"หวัดดี วันนี้ทำไมนายมาสายจัง"
"...."
เขากำลังจะเดินหนีแต่ฉันรั้งแขนเขาไว้ก่อน
"การบ้านนายเสร็จรึยัง อะนี่เอาไปดูสิฉันรู้นายยังไม่ทำหรอก" ฉันยื่นสมุดการบ้านให้เขา เชาเงยหน้ามามองฉันนิดนึงและก้มหน้า
"ขอโทษนะฉันต้องรีบขึ้นห้อง" เขาดึงแขนฉันออกแล้วเดินหนีไป
"เฮ้ เดียวสิ เรื่องเมื่อวานฉันตั้งใจจะบอกนายแล้วแต่นาย"
"พอเถอะฉันไม่อยากฟัง" แล้วเขาก็ไปเดินแต่แปลก เพราะมือฉันไม่ได้รั้งเขาไว้แล้ว
ทำไมกันทั้งที่อุตส่าช่วยมาขนาดนี้ คิดว่าเขาจะเห็นความดีแต่เปล่าเขาไม่เคยมีเราในสายตาเลยไม่เคยเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันคงต้องเสียเขาไปแล้วถึงเวลานั้นแล้วเวลาที่ต้องมองเขาเดินจากไป ......
"แกเป็นอะรึเปล่า" ดิสเพื่อนอีกคนถามฉันเพราะเห็นฉันนั่งเหม่ออยู่นาน
"เปล่าไม่มีไร"
"ทำไมวันนี้แกดูซีดๆจัง"
"เหรอ สงศัยเป็นเพราะเมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวเช้าแน่เลย"
ฉันหันกลับไปมองคนที่อยู่หลังห้อง แต่ดูเหมือนไม่มีวี่แววว่าเขาจะหันมามองฉันเลย เธอจึงหันกลับไป แต่หารู้ไม่ว่าเขาคนนั้นก็แอบมองเธออยู่เช่นกันเขาก็ไม่ได้ดีใจมากนักหรอกที่ต้องทะเลาะกันกับเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเพราะเรื่องผู้หญิงแค่คนเดียวผู้หญิงที่ไม่มีค่าอะไรผิดกับคนที่เขาพึ่งจะละเลยเธอไป
เอาหละฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปคุยกับน้ำ ฉันลงไปหาเขาที่ห้องเรียนตอนพักเที่ยงฉันรีบลงไปเพราะว่าต้องลงไปก่อนที่น้ำจะไปกินข้าว
"ขอโทษทีน้ำอยู่มั้ย" ฉันถามคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องของน้ำเมื่อตะกี๊
"อ๋ออยู่เดี๋ยวเรียกให้นะ"
"อื่ม ขอบใจ"
"น้ำมีคนมาหาเธอหนะ" เขาตะโกนเขาไปในห้องทำให้เจ้าของชื่อรีบวิ่งออกมา
"ใครหรอ" เขาถามเพื่อน
"ฉันเอง"
"อ๋อเธอ"
"เราไปหาที่คุยกันสองคนได้มั้ย"
"ได้สิรอเป็บนะฉันเก็บของเป็บนึง"
แล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปเก็บของ............และก็วิ่งออกมา
"เสร็จแล้วหละไปกันเถอะ"
"เออนี่ เธอมาแบบนี้แล้วแฟนเธอเขาไม่ว่าเอาหรอ"
"อ๋อไม่หรอกเขารอได้"
"งั้นหรอถ้างันฉันคงต้องรีบๆพูดแล้วหละ"
เขายิ้มให้ฉันนิดนึง
และแล้วเราก็หาที่คุยจนได้ ที่ข้างหลังโรงอาหารมีที่ที่พอให้นั่งคุยกันได้ฉันจึงเริ่มพูด
"จะทำให้เธอลำบากใจมั้ยถ้าจะพูดเรื่องผู้ชายคนนั้น คนที่ให้จดหมายเธอ"
"อ๋อไม่หรอก"
"ถ้าอย่างนั้นฉันรีบพูดเลยดีกว่านะ คือว่าเขาคนนั้นหนะเขาชอบเธอ เขาชื่อพีทเป็นเพื่อนฉันเองคือว่าฉัน.........."
"เธออยากให้ฉันชอบเขางั้นสิ"
"ฉันรู้นะว่าเรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้แต่ฉันแค่อยากให้เธอเปิดใจรับเขาบ้าง"
"ตอนนี้ในใจฉันมีนัดอยู่แล้ว เขาเป็นคนดีฉันรักเขามาก และหัวใจฉันก็ไม่สามารถเปิดรับใครได้อีกแล้ว ฉันรักเขา เขาก็รักฉันคอยปกป้องฉัน เขทำให้ฉันประทับใจมาหลายอย่าง"
"...." ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย
"เธอชอบพีทใช้มั้ย"
"ฮะ อะอะไรนะ เปล่าๆฉันไม่ได้ชอบเขา"
"ฉันรู้หรอกน่าแค่ดูเธอก็รู้แล้ว"
"หรอ" ฉันยิ้มเจือนๆ น้ำยังรู้เลยแล้วทำไมนายถึงไม่รู้นะ
"แต่หน้าแปลกทำไมเธอถึงยังเอาจดหมายมาให้ฉันอีกหละทั้งๆที่เธอก็รักพีท"
"ก็แค่อยากเห็นเขามีความสุขไม่อยากเห็นเขาทุกข์"
"เธอนี่ดีจังใครได้เป็นแฟนคงโชคดีมากๆเลย"
"ไม่หรอกขนาดคนที่รู้จักกันมานานตอนนี้หน้าฉันเขายังไม่อยากมองเลย"
"ถ้ารักเขา ก็บอกเขาไปสิ" น้ำยิ้มให้ฉันอย่างเป็ยมิตร ฉันยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน และบทสนทนาก็จบลงแค่นั้น
-ถ้ารักเขาก็บอกเขาสิ- ประโยคสั้นๆแค่นั้แต่ทำให้ฉันคิดไม่ตกเลยจริงๆ
"อ๋อไปทำธุระมานิดหน่อยหนะ"
และเวลาก็ผ่านไปอย่างช้าๆจนถึงช่วงเย็น
"ฉันกลับบ้านก่อนนะ วันน้ฉันมีธุระ"
"อืม" ว้าวันนี้ดิสกลับไปก่อนแล้วฉันก็เหงาแย่สิกลับบ้านคนเดียว
ฉันเดียวมาจนถึงหน้าโรงเรียนแต่ยังไม่เห็นวี่แววคนที่อยากเจอเลยสังศัยเขาจะกลับไปแล้ว มานึกๆถึงเรื่องที่น้ำบอกก็ยิ่งคิดหนักจะบอกดีมั้ยน้า ไหนๆเขาก็ไม่แคร์ฉันแล้วก็ลองบอกๆดูดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ว่าไม่อยากบอกเลยทำไงดี คิดไปคิดมาเป็บเดียวก็มาถึงหน้าบ้านแล้วเร็วจัง เอะใครยืนอญุ่ตรงนั้นหนะ ตรงที่เป็นซอกข้างๆบ้านเหมือนมีเงาตะคุ้มๆอยู่ฉันจึงเดินไปดู
"ไม่เห็นมีอะไรเลยสงศัยจะตาฝาด" ฉันจึงเดินเข้าบ้านไป
หารู้ไม่ว่าคนที่ยื่นอยู่แอบอยู่ด้านในโดยที่เธอมองไม่เห็น พอรู้ว่าปลอดภัยจึงเดินออกมาจากที่ซ้อนพีทนั่นเองเขาเป็นห่วงเพื่อนที่ห็นว่าไม่กลับบ้านซะที เขาห่วงเธอมากตั้งแต่ทะเลาะกันวันั้นเขากลัวว่าใครจะมารังแกเธอรึเปล่าเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ดูแล แต่เขาห่วงเธอในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น
"กลับมาแล้วค่ะ"
"กลับมาหรอหิวมั้ย"
"ไม่ค่ะเดียวหนูขึ้นห้องเลยนะคะ"
-ถ้ารักเขาก็บอกเขาไปสิ-
"โอ้ย! ไม่เอาๆเลิกคิดๆ ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้าน"
"ไงแม่เอาของว่างมาให้จะลูก"
"ขอบคุณค่ะแม่"
"ทำไรอยู่ล่ะ"
"อ๋อการบ้านค่ะ"
"งั้นแม่ไม่กวนแล้วตั้งใจทำนะลูก" ฉันหันไปยิ้มให้แม่และแม่ก็เดินออกไป
"เฮ้อ เสร็จซะที ลงไปกินข้านดีกว่า เอะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าตี้งแต่กลับมาบังไม่ได้เปลี่ยนเลย"
ฉันจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปกินข้าว.............
เช้าวันรุ้งฉัยยืนอยู่หน้าโรงเรียน
"แนทฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"พีท!!! นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย เฮ้!" ฉันสะบัดมือเขาออกเขาจึงหยุดเดิน
"มีอะไรก็พูดมาสิ"
"ฉันขอโทษเรื่องวันนั้นที่ตวาดใส่เธอ" เขาทำหน้าเศร้า
"ไม่โกรธฉันแล้วรึไง"
"ไม่แล้ววันนั้นฉันใช้อารมณ์มากไปหน่อย พึงนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นเธอตะโกนใส่ฉันแต่ฉันไม่ฟัง ตอนก่อนลงไปหาน้ำหนะ เธอคงบอกฉันตอนนั้น"
"ใช่ฉันบอกนายตอนนั้นแต่นายไม่ฟังฉันพูดเอง"
"ฉันขอโทษ"
"ใช้เวลาคิดนานพอดูเลยนะนายหนะ" ฉันหันไปยิ้มให้เขา และเขาก็ยิ้มตอบกลับมา
"ขึ้นห้องพร้อมกันนะเดี๋ยววันนี้ฉันจะยืนตรงนี้เป็นเพื่อน"
"OK"
แล้ววันนี้ฉันกับนายพีทก็คืนดีกัน
"แล้วตอนนี้นายจะทำไงเรื่องน้ำ"
"ก็ลืมเขาไง ทำไงได้ก็เขามีแฟนแล้วนี่ ฉันทำอะไรไม่ได้หรอก"
"อืมเสียใจด้วยนะ"
"ไม่ต้องมาเสียใจกับฉันหรอกน่าสนใจตัวเองเถอะป่านนี้ยังไม่มีใครมาชอบเลย สงศัยจะหน้าตาขี้เหร่จัด"
"นี่นาย พึ่งจะดีกันจะชวนทะเลาะอีกรึไงเงียบๆไปเลย"
"พูดเล่นน่าแต่ดูๆไปเธอก็น่ารักดีนี่"
นั่นเขาชมฉันหรอว้ายตายแล้วรู้สึกเหมือนร้อนไปทั้งหน้าเลยตายแล้วฉันรีบเอามือขึ้นปิดหน้าอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรไปหนะ ฉันจะบอกว่าเธอน่ารักเหมือนหมาข้างบ้านฉันเลย"
"อะไรนะ!! ไอ้พีทบ้า!!! แกอย่าหนีนะ"
ให้ตายสิคนอุตส่าเขินเพราะนึกว่านายชมแต่ช่างเถอะไหนๆตอนนี้นายกับฉันก็กับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วนี่นาแล้วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้กังวนแล้ว ฉันตัดสินใจจะเก็บเรื่องรักไว้คนเดียวต่อไปดีกว่า
ความคิดเห็น