คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน 2
“ให้รึยังว่าไงบ้างว่าไงบ้าง”
“ว่าไงอะไรของนายเล่า”
“ส่งจดหมายแล้วใช่มั้ยเขาว่าไงบ้าง”
“ไม่ได้พูดอไรสักคำ”
“หรอ” เขาพูดทำหน้าผิดหวังเล็กน้ อย
“ฉันจะทำไงต่อดี”
“นายก็คิดเองซะมั่งสิ”
“โธ่ช่วยฉันคิดหน่อยสิ ไหนบอกจะช่วยฉันไง”
“ฉันก็ช่วยแล้วไงหรือนายจำไม่ได้ฮะ”
“แค่ส่งจดหมายห็เนี่ยนะ”
“ใช่”
“แค่เนี่ย” แค่นี้มันก็เกินพอแล้วนะ
“ทำไมนายไม่ให้คนอื่นช่วยล่ะ”
“ก็ฉันอยากให้เธอช่วยนี่ ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
นั่นไงเขาย้ำอีกแล้ว แต่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงไม่จำซะที จำสิจำเราเป็นได้แค่เพื่อน แค่เพื่อน!!
“OK ฉันจะช่วยนายก็ได้”
“เย้” เห็นถ้าทางเขาดีใจแบบนี้อีดแล้วมันก็ยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากขึ้นไปกว่าเดียมเสียอีกให้ตายสิ
“แล้วฉันจะทำไงต่อไปดี”
“นายก็คิดมั่งสิ”
“ก็มันคิดไม่ออกไงฉันถึงได้ถามเธอ”
“....”
“ว่าไง”
“....”
“แนท”
“....”
“เฮ้! อย่าเงียบสิ”
“ฉันก็กำลังคิดให้อยู่นี่ไง” โธ่น่ารำคาญชะมัดเลย
“ขอโทษ”
“งั้นเอางี้ นายก็ซื้อดอกไม้ให้เขาสิ”
“เป็นความคิดที่ดีแฮะ แล้วฉันจะซื้อดอกอะไรดีล่ะ”
“ก็ดอกไม้ที่เขาชอบสิ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาชอบดอกอะไร แล้วเธอล่ะชอบดอกไม้อะไร”
“แล้วนายมาถามฉันทำไม”
“ก็ผู้หญิงมักจะชอบอะไรเหมือนๆกัน”
“ไม่จริงหรอกนายรู้ได้ไง”
“ก็ฟังเขาพูดๆมา”
“ไม่จริงคนเราจะชอบอะไรเหมือนกันได้ไง”อย่างเช่นนายกับฉันไง เพราะนายไม่เคยรู้สึกอะไรเหมือนกับฉันเลย
“อ้าว แล้วงี้ฉันจะทำไงล่ะ”
“ถ้างั้นนายก็ซื้อดอกกุหลาบแล้วกัน มันเป็นดอกไม้แห่งความรักนี่”
ใช่ดอกไม้แห่งความรัก ที่ฉันอยากได้จากใครบางคน แต่มันคงไม่มีทาง เพราะเขาไม่เคยมองฉันอย่างที่ฉันมองเขาเลย และมันคงจะไม่มีวันนั้นด้วย เฮ้อเศร้าจัง
“อาจารย์มาแล้ว อาจารย์มาแล้ว”
เสียงนี้ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์และรีบวิ่งไปนั่งที่
“นักเรียนเคารพ”
“สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู”
“สวัสดีนักเรียนทุกคน”
“โป๊ก!” อะไรบางอย่างกระแทกหัวฉัน และก็พบว่ามันคือเศษกระดาษที่ถูกขยำแล้วเขวี้ยงมาฉันจึงคี้มันออกดู
เดี๋ยวเย็นนี้เธอไปเลือกดอกไม้กับฉันนะฉันจะให้เขาพรุ่งนี้
~พีท~
ฉันจึงเขียนใส่กระดาษเพื่อจะบอกนายนั่นว่าตกลงแล้วขยำๆปาไปให้นายนั่น แต่นับว่านี่เป็นความซวยของฉันเพราะอาจารย์หันมาเห็นพอดีเป้ะๆเลย
“ทำอะไรน่ะรุ่งนภา” (ชื่อจริงฉันเอง)
“เอ่อ”
หลังจากนั้นคงไม่ต้องอธิบาย ฉันกับยนายพีทต้องมายืนกระต่ายกางแขนพร้อมคาบไม้บรรทัดหน้าห้อง ฮึ่ยน่าอายชะมัดเลย นี่ฉันเป็นประธานนักเรียนนะเนี่ย
“ไม่น่าเลย” ฉันพูดกับนายพีทพร้อมกับยืนสองขาเอามือลงแล้วเอาไม้บรรทัดออกจากปาก นายพีทกำลังจะทำแบบเดียวกับฉันแต่......
“ห้ามเอาแขนลงนะสองคนนั้นหนะ”
ทำให้ฉันกับนายพีทกลับถ้าเดิมแทบไม่ทัน ฉันกับนายพีทหันมามองหน้ากันและขำด้วยกันเพราะเห็นสภาพของอีกฝ่าย ฉันกับนายพีทสลับกันทำท่าตลก แต่ก็ยืนอยู่ในท่าเดิมนะเพราะเดี๋ยวอาจารย์หันมาเห็นแล้วจะซ่วย ฉันกำลังทำตาเหล่และปากจู้ทั้งที่ไม้บรรทัดยังอนู่ในปาก ฉันกล้าทำเพราะฉันกับนายพีทเรารู้จักกันมานาน แต่กับคนอื่นฉันไม่เคยทำนะ แล้วก็เพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านด้วย
“ฮ่ะๆๆๆ” ฉันกับนายพีทหัวเราะพร้อมๆกันไม้บรรทัดจึงหลุดออกจากปาก
“อะไรน่ะสองคนนั้นโดนทำโทษแล้วยังจะเล่นกันอีก ไม่สำนึกเลยนะ”
ฉันกับนายพีทจึงรีบหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาคาบต่อ ฮ่วยเกือบไปแล้ว และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างสนุกสนาน ฉันกันายพีทลงบันไดมาพ้อมกัน พอมาถึงชั้นล่าง ตายล่ะนั่นน้ำนี่นาเดินกับแฟนด้วยแย่แล้วแย่แล้วถ้านายนี่เห็นต้องรู้แน่เลยว่าน้ำมีแฟนแล้วทำไงดี ฉันจึงรีบผลักนายนี่เข้าไปในบันใดใหม่
“อะไรของเธอเนี่ย”
“ฉันลืมของไว้ข้างบนห้อง ขึ้นไปเอากับฉันหน่อยสิ”
“โห” นายนี่บ่นพึมพำ
ฉันหันมามองข้างหลังว่ายัยบน้ำไปรึยังแต้เขากำลังเดินมาทางนี้แล้ว
“มีอะไรหรอหยุดทำไม”
“โอ้ยนายจะหันมาทำไม! ขึ้นไปๆ”
ฉันดันให้หมอนี่ขึ้นไปข้างบนแล้วหันไปดูข้างหลังอีกที เฮ่อ! ยัยน้ำเดินไปแล้วเกือบแล้วเกือบแล้ว
“เฮ้ ฉันหาเจอแลวล่ะฉันไม่ได้ลืมไปบนห้องหรอกเราไปกันเถอะ” ฉันตะโกนบอกนายพีท
“อะไรของเธอเนี่ย” นายนี่มองฉันงง
“เอาเถอะน่าไปกันเถอะ”
ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง
“ฉันจะเอาดอกไหนดีล่ะ”
“ถ้าขืนเอาไปตอนนี้ กว่าจะถึงพรุ่งนี้ต้องเน่าแน่เอางี้ ………. พี่คะสั่งกุหลาบช่อนึงค่ะเอาแบบสวยๆเลยนะแบบให้แฟนน่ะค่ะ พรุ่งนี้จะมาเอาแล้วก็จ่ายเงินด้วย”
“ได้ค่ะขอทราบชื่อกับเบอร์ติดต่อด้วยค่ะ”
“เอ่อ..พีทครับ 07-7777777”
“OK ค่ะ”
แล้วฉันกับนายพีทก็เดินออกมาจากร้าน
“ขอบใจนะ สำหรับวันนี้”
“ไม่เป็นไร”
แล้วเราก็แวะไปซื้อไอศกรีมและกลับบ้าน
“บาย”
“บาย”
ฉันกลับบ้านมานั่งทบทวนเรื่องทั้งหมดถ้าซักวันนายนั่นรู้เข้าจะเป็นไงน้า ถ้าหมอนั่นรู้ว่าน้ำมีแฟนแล้วหมอนั่นต้องเจ็บมากแน่ๆเลย แต่ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บเลย ใม่อยากให้เขาเป็นแบบฉัน เฮ่อ!
“อะไรกันเป็นเด็กเป็นเล็กถอนหายใจซะดังเชียว”
“เปล่าค่ะ”
“นี่ถ้าลูกมีเรื่องอะไรก็บอกแม่ได้นะลูก”
เอาล่ะฉันตัดสินใจแล้วว่าจะปรึกษาแม่เพราะแม่เป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด
“แม่ค่ะถ้าเกิดแม่เกิดชอบคนที่เขาเป็นคนที่แม่สนิทด้วยมากที่สุด แต่ว่าเขามองว่าเราเป็นแค่เพื่อนแม่จะทำไงค่ะ”
“ถ้าเป็นแม่น่ะเหรอ แม่ก็จะบอกเขาไปเลย”
“แล้วแม่ไม่กลัวเขาโกรธหรอคะ”
“แล้วเรารู้ได้ไงล่ะว่าเขาจะโกรธเราน่ะ ทั้งๆที่เรายังไม่ทันได้ทำเลยนะ”
“อืม แล้วถ้าตอนนี้เขาแอบชอบใครคนอื่นอยู่ล่ะคะ แล้วเราก็เป็นคนช่วยเขาจีบผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่เรารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนแล้ว แต่เขายังไม่รู้เลย”
“เราก็ต้องบอกเขาสิว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนแล้ว”
“แล้วแบบนั้นจะไม่ถือว่าเป็นการทำร้ายจิตใจเขาหรือคะ”
“ไม่หรอกเป็นการช่วยเขาต่างหาก เพราะยังไงความลับก็คงปิดได้ไม่นานหรอกเพราะวันไหนวันหนึ่งเขาก็ต้องรู้ควมจริงอยู่ดี รีบบอกเขาตั้งแต่ตอนนี้เขาจะได้ไม่ต้องรักผู้หญิงคนนั้นมากไปกว่านี้ มันจะได้ทำให้เขาไม่ต้อง้เสียใจมากไปกว่านี้ไง”
“อืม แม่เก่งจังนะคะรู้เยอะจัง ขนาดหนูที่เป็นลูกแม่ยังไม่รู้เลย”
“ก็แม่โตมาก่อน แม่เจออะไรมามากกว่านูเยอะ”
“ค่ะ”
“ถ้ามีอะไรก็อย่าลืมมาปรึกษาแม่นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว”
“ค่ะแม่หนูรักแม่จัง”
“แม่ก็รักลูกนะ”
เราสองคนแม่ลูกนั่งกอดกันกลมที่หน้าทีวี แต่ถ้าตอนนี้มีพ่ออยู่ด้วยก็คงดี แต่พ่อเสียชีวิตไปแล้วด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก จึงจำอะไรไม่ค่อยได้ ฉันได้รู้อะไรมากมายเลยจากแม่ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะบอกนายพีท เรื่องน้ำนะไม่ใช่เรื่องฉันเพื่อตัวเขาเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ฉันจะบอกเขาว่าไงดีแนท ฉันตื่นเต้นจังเลย”
ตอนนี้เรายื่นอยู่ที่ห้องแล้วไปรับดอกไม้มาเรียบร้อยดอกไม้สวยมากเลย แต่หน้าเสียดายฉันไม่น่าบอกให้เขาซื้อมาเลย แล้วฉันจะเรื่อมบอกเขายังไงดีล่ะ
“เอ่อพีท ฉันมีเรื่องจะบอกนายน่ะ”
“เอาไว้ก่อนได้มั้ยฉันยังคิดบทพูดที่จะใช้พูดกับน้ำไม่ได้เลย”
“นี่นายจะเอาไปให้เขาเองหรอ”
“ใช่”
“ฮ้า!!!”
เฮ่อ คงถึงเวลาที่นายต้องรับรู้ความจริงอันเจ็บปวดแล้วสิ
“น้ำมีแฟนแล้ว”
แต่รู้สึกเหมือนเขาไม่ได้ยินที่ฉันพูด
“น้ำมีแฟนแล้ว”
ฉันพยายามใหม่อีกครั้ง แต่ไม่ได้ผล!
“เฮ้!! ฟังฉันอยู่รึเปล่า”
“เอ่อ ขอโทษทีเธอว่าไงนะ”
“โธ่ ฉันจะบอกนายว่า......”
“เอาไว้ทีหลังน่าลงไปข้างล่างกับฉันก่อน ฉันนึกออกแล้วว่าจะพูดว่าไร”
ไม่พูดเปล่าแต่เขาฉุดฉันให้วิ่งตามออกไปนอกห้องไปทันที
“ค่อยๆ! หน่อยสิฉันเจ็บนะฉุดอยู่ได้”
“ขอโทษ”
“ตกลงจะฟังฉันมั้ย”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวก่อนไง รีบไปก่อนเถอะเดี๋ยวไม่เจอน้ำนะ”
“น้ำ......”
“ใช่น้ำเร็วๆ”
“น้ำเขา”
“เร็วเถอะน่า”
“ฟัง ฉั..”
“นั่นไงน้ำ! เร็ว!”
“เดี๋ยว!!!” ไม่ทันแล้วเฮ้อ นายทำตัวนายเองนะ
นายพีทวิ่งไปที่หน้าน้ำทันที น้ำทำหน้างงนิดๆที่อยู่ก็มีหนุ่มหล่อวิ่งมาหาพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่
“ให้เธอ” นายพีทพูดพลางยื่นดอกไม้ให้น้ำ
“หะ ให้ฉันหรอ” น้ำทำหน้างง น้ำเป็นผู้หญิงที่น่ารักไม่น้อยจึงทำให้นายนี่หลงรักได้
“ใช่ ฉันเป็นเจ้าของจดหมายสีแดง”
“อ๋อ ฮึ บอกไรให้อย่างนะ สีจดหมายมันเหมาะกับเทศกาลตรุษจีนมากกว่านะ” น่านเห็นมั้นเขาคิดเหมือนฉันจริงๆ
“หรอฮึๆๆ”
“เอ่อคือฉันเสียใจนะคือ..”
“น้ำ!” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
“มีอะไรกันหรอ เอะนี่ประธานนักเรียนนี่มีอะไรหรอครับ”
“อ๋อเปล่าค่ะ”
“นี่แฟนฉัน” อยู่ดีๆยัยน้ำพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“แฟนเธอ”
“ใช่แฟนฉัน”
“มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย” แฟนยัยน้ำพูดขึ้นงง
“ไม่มีหรอกค่ะไปกันเถอะ” แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไป
“แฟนเขาเธอรู้รึเปล่าว่าเขามีแฟนแล้ว”
“เอ่อ ฉันพยายามบอกนายแล้ว”
“พยายามเหรอ พยายามหน้าดูเลย ฉันไม่เห็นเธอทำอะไร!”
“อะไรนะ!!”
“เธอมันแย่ที่สุด” เขาพูดแค่นั้น และเดินออกไปดอกไม้แสนสวยตอนนี้อยู่ในถังขยะเรียบร้อยแล้ว
“ใช่สิฉันมันแย่ แย่มากขนาดนายที่เป็นเพื่อนฉันมาตั้งนานยังไม่ชอบฉันเลย!”
ฉันยืนตะโกนสุดเสียงที่สนามหญ้าใกล้ๆบ้าน และก็เดินกลับบ้านวันนี้ตอนกลับบ้านฉันไม่เห็นนายพีทเลยดีแล้วไม่อยากเห็นนักหรอก ถึงบ้านแล้วแม่ก็ยังทำกลับข้าวอยู่ในครัวอีกเช่นเคย
“ไงจ๊ะกลับมาแล้วหรอ”
“ค่ะ”
“แม่ทำกลับข้าวเสร็จรึยังคะ”
“เสร็จแล้วมีอะไรหรอ”
“หนูมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะแม่”
“อะไรจ๊ะ”
“แม่จำเรื่องที่หนูพูดเมื่อวานได้รึเปล่าคะแม่”
“จำได้”
“คือหนูตัดสินใจจะบอกเขาแล้ว แต่เขาก็ดันไปเห็นเองแล้วเขาก็โกรธหนูหาว่าหนูไม่ยอมบอก ทั้งๆที่หนูก็บอกเขาไปแล้วแต่เขาไม่ยอมฟัง”
“หนูแคร์เขามั้ยล่ะ ถ้าแคร์หนูก็ต้องไปอธิบายให้เขาฟัง แต่ถ้าหนูไม่แคร์เขาก็ไม่ต้องไปอธิบาย”
“ค่ะ หนูจะลองคิดดู”
แม่ยิ้มให้ฉันและฉันก็เดินขึ้นห้อง
“ถ้าฉันจะบอกนาย แล้วฉันจะบอกนายยังไงดีให้นายเชื่อฉัน”
ความคิดเห็น