คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอน 12
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เรากลับกันเถอะเดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงนะ” ฉันหันไปบอกนายพีทที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆฉัน
“หือ อ๋อ อืม ไปสิ” เขาลุกขึ้นและรีบเดินไปที่รถทันที ส่วนฉันก็รีบเดินตามเขาไปติดๆ แล้วเขาก็พาฉันกลับบ้าน ละหว่างทางเขาไม่พูดอะไรเลยสักคำจนมาถึงหน้าบ้านฉันจนได้
“บาย” เขาหันมาพูดแค่นั้นและขับรถออกไปเลย
“อะไรของเขานะ” แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านเลย
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ” แม่ที่นั่งอยู่ที่โซฟาถามขึ้น
“อ้าวแม่ ยังไม่นอนอีกหรอคะ”
“จะ แม่รอลูกหนะแหละ” แม่หันมายิ้มให้ฉัน
“รอทำไมคะ ไม่เห็นต้องรอเลย” ฉันรีบเดินมาหาแม่ที่โซฟา
“เพื่อลูกกลับมาหิวๆแม่จะได้ทำอะไรให้ลูกกินได้ไงจ๊ะ” แม่พูดยิ้มๆ
“โธ่แม่ เข้านอนเถอะค่ะหนูกินมาแล้ว”
“วันนี้เที่ยวสนุกมั้ยลูก” แม่หันาถาม
“สนุกมากเลยค่ะ สนุกที่สุดเลย” ฉันพูดพลางกอดแม่แน่น
“ฮึๆ หรอ อืมการสอบเป็นไงบางลูก”
“ก็ดีค่ะ”
“อืม เข้านอนได้แล้วหละลูก ดึกแล้ว”
“ค่ะ” แล้วฉันก็เดินขึ้นห้องนอน
“เฮ้อ พีทหวังนายคงจะไม่ลืมฉันอย่างที่พูดนะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ไม่อยากจะคิดเลยแฮะว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าวันนึงนายนั่นพาแฟนมาแนะนำตัวให้รู้จักฉันจะทำตัวยังไงนะเนี่ย เฮ่อ คิดแล้วกลุ้ม อาบน้ำนอนดีกว่า
เช้าวันต่อมา วันแรกของการปิดเทอม
“แนทตื่นรึยังลูก” แม่มายืนถามที่หน้าห้อง
“ตื่นแล้วค่ะ” ฉันที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะออกไปเหมือนกัน
“ไงคะแม่” ฉันเปิดประตูออกมาถามแม่
“แม่จะออกไปข้างนอกหน่อย อยู่บ้านคนเดียวนะลูก”
“คะ” ฉันยิ้มให้แม่ แล้วแม่ก็เดินออกไป
“โอ้ย วันนี้จะทำอะไรดีน้า” ฉันบ่นกับตัวเองและเดินไปลอบๆบ้าน ไปพาพีทดีมั้ยน้า ไม่ดีหรอกเมื่อวานก็เจอกันแล้ว เดี๋ยวหมอนั่นจะรำคราญ ถ้าเขาอยากเจอฉันเขาคงมาหาฉันเองแหละ แต่เขาคงไม่มาหรอกคงเล่นเกมส์เพลินไปแล้วป่านนี้
“อืม ดูโทรศัทน์ดีกว่า” ฉันเดินไปเปิดโทรทัศน์ดู เพื่อจะมีรายการหน้าดูบ้าง
“อืม วันนี้วันอาทิตย์ กี่โมงแล้วเนี่ย 8 โมงกว่า ดูการ์ตูนช่องเก้าดีกว่าแฮะ”
การ์ตูนจบ
“โอ้ยเบื่อ ไม่มีอะไรทำเลย” ฉันตะโกนลั่นบ้านอยู่คนเดียว ก็มันไม่รู้จะทำอะไรนี่นา
จ๊อก จ๊อก
มีเสียงบางเสียงเรียกร้องให้ฉันเดินเข้าไปในครัวซะที นี่ก็เก้าโมงกว่าแล้วยังไม้ได้กินข้าวเลย ต้มมาม่ากินดีกว่าแฮะ
“หึ้ย หอมชะมัด จะกินแล้วนะ”
“อ้ำ โอ้ย!! ร้อนชะมัด พู่ พู่” เส้นม่ามานี่ร้อนชะมัดเลยแฮะ จะร้อนก็ไม่บอกกันสักคำเลย
........ “อิ่มแล้วแฮะ ล้างจาน” พูดจบก็เดินไปล้างจานที่พึ่งกินเสร็จไปเมื่อกี้
เสร็จแล้วจะทำอะไรต่อดีน้า ฉันคิดพลางเดินมาที่โซฟา เล่นเกมส์หนืออ่านหนังสือดีหละ
“ดูโทรทัศน์ดีกว่าแฮะ” พูดจบก็เดินไปที่โทรทัศน์
10 โมง... 10 โมงครึ่ง... 11 โมง... 11 โมงครึ่ง... เที่ยง... เที่ยงครึ่ง... บ่าย... บ่ายสอง... บ่ายสาม…สี่โมงเย็น
“แม่กลับมาแล้ว” เสียงแม่ดังมาจากประตูบ้าน ฉันเลยรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อรับแม่ทันที
“ไงจ๊ะ อยู่บ้านเบื่อมั้ย” แม่ถามพลางเดินเอาของไปเก็บ
“ก็นิดหน่อยค่ะ แล้วแม่ไปไหนมาทำไมช้าจัง” ฉันถามแม่พลางช่วยถือของ
“อ๋อ แม่ไปซื้อของ พอดีแวะที่บ้านป้าพรรณมาหนะ”
“ถึงว่าหละนานเชียว”
“วันนี้พรุ่งพีทเขาจะออกเดินทางแล้วนะ” แม่หันมาพูดกับฉัน
“เดินทาง เดินทางไปไหนค่ะแม่” ฉันถามงงๆ นายพีทจะไปไหนไม่เห็นบอกอะไรฉันเลย
“อ้าวลูกไม่รู้หรอ แม่นึกว่าเขาบอกลูกแล้วซะอีก” อะไรกันทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้.....” ทำไมกัน ทำไมไม่บอกเรา
“เขาจะไปอังกฤษ เครื่องจะออกตอนห้าโมงนะลูก” แม่หันมาพูดยิ้มๆ
“รีบๆตัดสินใจ ก่อนอะไรจะสายเกินแก้นะลูก” พอพูดเสร็จแม่ก็เดินเข้าห้องไปเลย อะไรของเขา
จะไปดีมั้ย ไม่ดีหรอกไปทำไม ไปก็ไม่เกิดอะไรขึ้นไปให้เจ็บเปล่าๆ ต้องไปเห็นภาพที่เขาจากไปภาพที่ไม่อยากเห็นมาตลอด จะไปให้เสียน้ำตาทำไมกัน สู้ไปในที่ที่มีแต่ความทรงจำดีๆ ไปโรงเรียนดีกว่า
“แม่หนูออกไปข้างนอกนะคะ” ฉันยืนบอกแม่ที่หน้าประตูห้องแม่
“จ๊ะ ไปเถอะไปตามหัวใจ” แม่พูดแค่นั้น จะไปตามทำไม ถึงไปก็ไม่มีอะไรดีหรอกค่ะแม่ เขาไม่ได้รักหนู เขาไม่ได้รักหนูเหมือนที่หนูรักเขา แล้วฉันก็เดินไปโรงเรียนคนเดียว
“นี่เร็วๆสิยัยเบอะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันกันพอดี” หึ คงไม่ได้ยินเสียงนี้อีกแล้วสินะ คงคิดถึงแย่
“นี่ๆเอาการบ้านมาลอกหน่อยสิ” แล้วต่อไปนี้จะมีคนมาขอลอกการบ้านมั้ยเนี่ย
ฉันคิดพลางยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง เฮ่อ คิดแล้วก็เศร้าแฮะ ไม่คิดไม่คิด ฉันสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดนี้ออกจากหัว
ที่นี่สินะสถานที่แห่วความทรงจำของฉัน จะไปที่ไหนก่อนดี ไปที่กำแพงหลังโรงเรียนดีกว่าอยากรู้จังว่าหมอนั่นเขียนอะไร
หมอนั่นมาทำลับๆล่อๆแถวนี้นี่นา แอ๊ะแต่ไปดูของฉันก่อนดีกว่า จะมีใครลบไปรึยังน้า
‘รักนายพีทที่สุดในโลกเลย’ นี่ไงข้อความของฉันมันยังอยู่เลย แน่นอนมันต้องยังอยู่อยู่แล้ว ก็ฉันใช้หินขูดไว้เลยนี่นา แล้วฉันก็เดินดูที่กำแพงไปเลื่อย จนสุดกำแพง
“อ้าวตรงนี้ไม่มีคนเขียนแล้ว แล้วของนายพีทหละ เห็นหมอนันมาทำลับๆล่อตรงนี้ ไหนน้าแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเขียนเลยแฮะ นี่ไง”
“อุ๊บ” ภาพตรงหน้าทำให้ฉันรีบเอามือปิดปากทันที ทั้งๆที่บอกว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ตอนนี้เก็บมันไว้ไม่อยู้แล้ว
“พีท..” เสียงฉันสั่นไปหมดเลย
‘ฉันรักเธอนะ ยัยแนทเบอะเอ๊ย คงไม่คิดหละสิว่าคนอย่างฉันจะชอบเธอ แต่ฉันก็ชอบเธอเข้าให้ซะแล้วทำไงดี แต่ฉันสัญญานะว่าจะค่อยดูแลเธอตลอดไป’
“อย่าพึ่งไปนะ ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้ นายอย่าลืมคำสัญญานะ!!!” ฉันตะโกนสุดเสียง อยากให้เสียงๆนี้ไปถึงนายจริงๆ ฉันรีบไปเรียกแท็กซี่ทันที
“ไปสนามบินค่ะ เร็วๆหน่อยนะคะ” ฉันรีบบอกคนขับทันทีที่ขึ้นรถ
“ครับ” คนขับตอบและออกรถทันที นี่ก็สี่โมงครึ่งแล้ว พีทนายรอฉันนะ นายต้องทำตามสัญญาของนายนะ
“เร็วๆ กว่านี่หน่อยได้มั้ยคะ” ฉันหันไปเร่งคนขับ
“ครับๆ จะรีบไปส่งแฟนหรอ” แฟนหรอ ใช่แฟนรึเปล่านะ
“ใช่ค่ะ ใช่ เขาจะหนีฉันไปโดยที่ไม่ยอมบอกเหตุผล ฉันเลยต้องไปถามเขาค่ะ” ฉันหันไปตอบคนขับ
“โอเค ผมจะซิ่งแล้วนะ” โอ้ยจะทันมั้ยนะ สี่โมงสี่สิบห้าแล้ว
“ถึงแล้วครับ นี่ห้าโมงแล้วรีบๆเถอะครับ”
“นี่ค่ะไม่ต้องทอน” ฉันยื่นเงินให้คนขับและรีบออกมาทันที
“โชคดีนะครับ” เสียงคนขับดังมาจากในรถ แต่ฉันต้องรีบแล้ว นี่มันห้าโมงแล้ว ห้าโมงแล้ว นายอย่าพึ่งไปนะพีทรอฉันแป็บนึง
ผู้โดยสารขาออก ไปต่างประเทศอยู่ตรงไหนนะ ฉันวิ่งชนคนมาหลายคนแล้ว อาจจะเหยียบเท้าคนอีกหลายคน เหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่สน เพราะที่ฉันสนตอนนี้มีอย่างเดียวคือจะไปทันนายพีทรึเปล่า นายอยู่ไหนนะพีท นั่นไง! นายอยู่นั่น
“พีท!!!!” ฉันตะโกนสุดเสียง พลางวิ่งไปหาหมอนั่น โอ้ยหลายคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว แต่ในเวลานั้ไม่ใช่เวลามาห่วงภาพพจน์
“แนท” นายนี่อึ้งเหมือนกันที่เห็นฉัน เจอแล้ว ฉันมาทัน ไม่อยากจะเชื่อ ฉันมาทันแล้ว
“จะไปไหน แฮ่กๆ” ฉันถามพลางหอบไปด้วย
“แม่ก็นึกว่ารอใคร” เสียงป้าพรรณดังขึ้น
“จะทำอะไรแม่ไม่ว่านะ แม่อยากเห็นลูกมีความสุข แม่ไปหละ” พูดจบป้าพรรณก็เดินไปเลย
“ว่าไง นายจะไปไหน” ฉันหันมาถามนายพีท หลังจากที่หันไปยิ้มให้ป้าพรรณ
“เอ่อ คือ” นายนี่พูดอึก อัก
“ทำไมนายไม่บอกฉันสักคำว่าจะไป” ฉันถามเสียงดุ
“น่าโมโหชะมัด คนที่ไม่ทำตามสัญญา” นายนี่ทำหน้างงทันทีที่ได้ยิน คงไม่คิดว่าฉันจะรู้หละสิ
“สัญญาอะไร”
“ยังจะมาพูด นายเขียนอะไรไว้ที่กำแพง” ฉันหันไปถามแต่ยังคงทำหน้าเรียบเฉย
“ที่ไม่บอกก็เพราะกลัวเธอจะไม่ห้าม กลัวคำตอบของเธอ” นายนี่ตอบพลางก้มหน้า
“ทำไม คิดว่าฉันจะตอบว่าอะไร”
“.......”
“อยากฟังคำตอบมั้ยหละ ฉันจะบอกให้” ฉันหันไปถาม
“เอ่อ”
“ฉันรักนาย” ฉันเน้นทุกคำที่พูด เพื่อให้นายนี่ได้ยินชัดๆ
“ฉันรู้ เธอรักฉันแบบเพื่อน” นายนี่พูดเสียงอ่อยๆ
“แล้วนายหละคิดกับฉันแบบไหน”
“แบบ...”
“แบบไหนเล่า” ฉันถามอีกครั้ง แค่อยากได้ยินจากปากนายเอง ฉันจะได้มั่นใจ ว่าจะไม่ผิดหวัง
“ฉันรักเธอแบบหญิงสาว” พูดออกมาจนได้ คำนี้ทำฉันยิ้มออกทันที
“ฉันก็รักนายแบบนั้นเหมือนกัน” เขินชะมัดเลย
“จริงเปล่า” นายนี่ถามฉันเสียงดังเชียว จะถามทำไมอีกเขินจะแย่อยู่แล้ว
“อืม” โอ้ย ตอนนี้หน้าคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว
“ฮะฮะ” หมอนี่กะโดดมากอดฉันทันที
“โอ้ย นี่อายเขาบ้างสิ”
“ไม่เห็นต้องอายเลย” นายนี่ตอบหน้าตาเฉย
“แล้วนายไม่ไปหรอ ห้าโมงกว่าแล้วนะ”
“ฉันไม่ไปแล้ว กลับบ้านกัน” นายนี่ตอบเสร็จก็ลากฉันกลับ
ในที่สุดความรักของฉันก็สมหวังซะที ใครจะไปรู้ว่ารักครั้งแรกของฉันจะมีความสุขขนาดนี้ ถึงแม้ตอนแรกมันจะดิบๆหน่อยก็เถอะ เฮ่อ ตอนนี้ฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอาพับที่หลงรักเพื่อนตัวเองซะหน่อย เพราะเขาก็รักฉันเหมือนกัน ทำไมฉันไม่สารภาพรักกับหมอนี่ไปตั้งแต่ทีแรกนะ แต่ถ้าบอกไปตั้งแต่ทีแรก ฉันก็คงไม่มีบทเรียนของรักครั้งแรกเยอะขนาดนี้หรอก แล้วคุณหละบทเรียนของรักครั้งแรกเป็นยังไง ?????
…………………………………………..
จบแล้วค่ะไม่รู้ว่าจะถูกใจกันรึเปล่า
ไหนไหนก็จบแล้วช่วยลงความเห็นด้วยนะคะ
…..รักครั้งแรกของคุณเป็นยังไง…
ความคิดเห็น