คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอน 10
“โอ้ย ยัยนี่โหดเป็นบ้าเลย” ชาติกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
“นั่นสิ ร้อนก็ร้อนแถมยังให้มายืนเบียดกันอีก” มาร์คก็เห็นด้วย
“เยสเลย” ริงค์ก็อีกคน
“นี่ นินทาฉันรึไง” เสียงแนทพูดขึ้น ผมขอเรียกเธอว่าแนทละกันนะเพราะมันง่ายดี เธอมายืนข้างหลังพวกผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอมองพวกผมสักแป๊บนึงแล้วก็เดินไปนั่งที่เดิม
“ขนาดพูดค่อยๆยังได้ยืนเลย” มาร์คพูดขึ้น
“ยัยนี่เป็นคนรึเปล่าเนี่ย” ริงค์ออกความเห็น
“เป็นสิ!! ถ้าไม่ใช่แล้วพวกนายจะคุยกับฉันรู้เรื่องหรอ หรือพวกนายก็ไม่ใช่คน” เอาอีกแล้วแฮะเธอได้ยินที่พวกผมพูดด้วยสงศัยจะมีหูทิพย์แฮะ
“ถ้าพวกนายพูดกันอีกแม้แต่คำเดียวนะ ฉันจัดการพวกนายแน่” เธอมองพวกผมตาเขียวเลย
“เพราะถ้านายพูดฉันอีกจะได้ยิน” แล้วเธอก็เดินไปนั่งที่เดิม
...........นี่เวลาก็ผ่านไปนานแล้วนะเนี่ยเมื่อไหร่จะพักเที่ยงซะทีผมเมื่อยจะตายอยู่แล้ว แต่ดูเธอสินั่งไม่ทุกไม่ร้อนอะไรเลยน่าหมันไส้ชะมัดเลยแต่เธอก็ยังน่ารักอยู่ดีแหละน้า เธอมีแฟนรึยังอยากรู้จังเลย แต่ตอนนี้ผมร้อนจังหิวน้ำด้วย ทำไงดีเธอจะให้ผมไปกินมั้ยเนี่ย
“เอ่อนี่เธอ ฉันหิวน้ำอะ” ผมรองพูดกับเธอดู
“แล้วไง” ดูเธอตอบสิ
“ขอฉันไปกินน้ำด้มั้ย” ผมลองถามอีก
“พวกเราด้วย” ชาติ มาร์ค ริงค์ พูดขึ้นพร้อมกัน
“ฉันทำไมฉันต้องให้พวกนายไปหละ” นั่นเธอยังเป็นคนอยู่รึเปล่า
“ก็พวกเราหิวจะตายอยู่แล้วนี่” มาร์คพูดอย่างหัวเสีย
“ใช่ร้อนก็ร้อนทำโทษบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ริงค์ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ผมคอแห้งจนจะไม่มีเสียงอยู่แล้วเลยไม่อากพูดอะไร
“แล้วใครใช้ให้พวกนายไม่ยอมลงมาเข้าแถว” เธอพูดเสียงเข้ม
“ก็มันมีธุระลงไปไม่ทัน” ผมเป็นคนตอบบ้างก็นี่มันเป็นเหตุผลจริงๆนี่
“ก็เลยถือโอกาสไปแอบในห้องน้ำใช่มั้ย” เธอมองผมเหมือนกับว่าตาเธอเป็นเรเซอร์จะตัดให้ผมขาดเป็นสองท่อน
“ก็...” แก้ตัวไม่ถูกเหมือนกันแฮะ
“ก็ใช้หนะสิ ใช่มั้ยหละ” และเธอก็ตอบแทนผมไปแล้วครับ ตอนนี้เพื่อนผมก็พูดไม่ออกแล้วเหมือนกัน
“ตกลงๆพวกเราผิด แต่ตอนนี้พวกเราหิวน้ำ” ผมขี้เกรียจจะเถียงกับเธอแล้วหละ แต่ตอนนี้ผมหิวน้ำจริงๆแล้วแฮะ
“รออยู่นี่เดี๋ยวฉันไปเอาให้เอง แล้วพวกนายอย่าขยับิกมาจากวงหละไม่งั้นเจอดีแน่” พอพูดจบเธอก็เดินไป
“โธ่นึกว่าจะให้ไปเอง ร้อนก็ร้อนเมื่อยก็เมื่อย” ริงค์บ่นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าเธอไปไกลเกินกว่าจะได้ยินแล้ว
“เออนั่นดิ” ชาติพูดขึ้นบ้าง
“เฮ้ย! มาแล้วๆ” มาร์ครีบพูดขึ้นทันทีที่เห็นคุณประธานสุดสวยเดินมา รู้สึกว่าผมจะเปลี่ยนสรรพนามบ่อยมากเลยนะเนี่ย
“อะนี่น้ำของพวกนาย” เธอยื่นขวดน้ำให้พวกผมคนละขวด
“แล้วเราจะกินยังไงในเมื่อมือไม่ว่าง”ที่พูดเนี่ยหวังว่าเธอจะป้อนนะ ก็พวกผมมือไม่ว่างจริงๆนี่ เกาะกันแน่นอย่างนี่จะเอามือที่ไหนหยิบน้ำ
เธอทำถ้าคิดอยู้สักครู่จึงพูดขึ้น
“เฮ่อ ออกมาจากวงนั่นก่อนก็ได้” ฮ้า ผมหูฝาดไปรึเปล่า
“เร็วๆซิ จะกินมั้ยน้ำเนี่ย” มีหรือพวกผมจะรอช้า รีบวิ่งออกมาทันที แต่เสียดายเธอน่าจะป้อนนะ
“นี่มันก็นานแล้วนะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ” มาร์คพยายามทำให้น่าสงสารที่สุด แต่ผมว่ามันไม่สำเร็จเท่าไหร่
เธอมองนาฬิกาสักพัก และหันมามองพวกผม พวกผมก็รีบทำหน้าน่าสงสารที่สุดเท่าที่ทำได้
“นี่ก็ 2 ชั่วโมงแล้ว อืม ...” ความหวังของผมขึ้นอยู่กับคำสุดท้ายเท่านั้นเธอจะพูดว่าอะไร!
“OK ฉันปล่อยพวกนายไปก็ได้”
“เย้!!!” พวกผมร้องออกมาพร้อมกัน แต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์ไว้ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนใจ
“เชิญ” เธอพูดจบแล้วหลีกทางให้พวกผม
“แล้วก็ไม่ต้องไปแวะที่ไหนหละ ขึ้นห้องเรียนไปเลย”
“คราบ ท่านประธาน” พวกผมพูดพร้อมกัน แล้ก็เดินไป ผมแอบหันมามองเห็นเธอยิ้มด้วย น่ารักด้วยนะจะบอกให้
พอขึ้นเรียนผมก็เทศนิหน่อยเรื่องที่โดนทำโทษ แต่ช่างเถอะผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ และก็เย็นถึงตอนที่กลับบ้านซะที
“กลับมาแล้วหรอ” เสียงพ่อดังขึ้นตั้งแต่ผมก้าวขาเข้าบ้านก้าวแรกเลย
“ครับ” ผมเดินไปหาพ่อที่ห้องนั่งเล่น
“นั่งสิ พ่อมีอะไรจะพูดด้วย” ผมจึงนั่งลงที่ตรงข้ามกับพ่อ
“พ่อจะให้แกไปทำหน้าที่หนึ่งในกรรมการนักเรียน”
“อะไรนะพ่อ” พ่อพูดอะไรออกมาเนี่ย ผมเนี่ยนะจะเป็นหนึ่งในกรรมการนักเรียน
“การเรียนแกก็ดีนี่ ไม่เห็นต้องน่าเป็นห่วง”
“ทำไมหละพ่อ พวกกรรมการนัดกเรียนเขาต้องเลือกกันไม่ใช่หรอ ผมเข้าไปไม่ได้หรอก”
“เดี๋ยวพ่อจัดการให้แกเอง”
“โธ่พ่อ” พ่อคิดอะไรอยู่นะเนี่ย
“พ่อคิดว่าประธานนักเรียนคนนี้น่าจะดัดนิสัยแกได้” อ้าวรู้ได้ยังไงเนี่ยว่าผมคิดอะไร หรือว่าผมจะคิดดังไปนะ
“แกไปได้แล้ว” อะไรพ่อจะพูดแค่เนี่ยหรอ โธ่นึกว่าจะมีเรื่องดีๆ แต่กลับมีแต่เรื่องร้าย
“พรุ่งนี้พ่อจะพาแกไปแนะนำตัว” พ่อพูดเสร็จแล้วก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้ผมยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น
เช้าวันต่อมา ที่โรงเรียน
“ตอนพักจะมีประชุมกรรมการนักเรียน พ่อจะพาแกไปที่นั่นตอนพัก”พ่อพูดกับผมในรถ
“ครับ สวัสดี” แล้วผมก็ลงรถ ถึงยังไงผมก็ติดรถพ่อมาบ่อยอยู่ดี แล้วผมก็ขึ้นห้องเลยเพื่อมาหาพวกเพื่อนๆที่รออยู่แล้ว
“เฮ้ พ่อจะให้ฉันเป็นกรรมการนักเรียนอะ”
“อะไรนะ!!” เพื่อนผมทั้งสามคนร้องขึ้นพร้อมกัน
“ตกใจใช่มั้ยหละ ตอนฉันได้ยินทีแรกก็ไม่ต่างจากพวกนายเท่าไหร่หรอก” ผมพูดอย่างทำใจ
“ขัดไม่ได้หรอ”ชาติถามอย่างเห็นใจ
“ถ้าทำได้ฉันทำไปแล้ว” ผมตอบอย่างหมดหวัง
แต่เอ๊ะ! มันก็มีข้อดีนะเนี่ยผมจะได้ไกลชิดกับประธานสุดสวยนั่นไง ใช่ๆลืมเรื่องนี่ไปเลยแฮะ และในที่สุดผมก็ยิ้มออก
“เฮ้ยเวฟเป็นอะไรยิ้มทำไมวะ” มาร์คถามงง
“สงสัยสมองกระทบกระเทือนเพราะเครียจจัดว่ะ” ริงค์ลงความเห็นทำให้ยิ้มอันแสนสุขของผมหุบลงทันที
“ไม่ใช่ จะบ้ารำไงพวกนายนี่ ฉันก็แค่เห็นข้อดีของมัน”
“ตรงไหนฉันยังไม่เห็นสักข้อ มีแต่ข้อเสียทั้งนั้นมีแต่งานให้ทำทุกวัน” ริงค์พูดพลางเอามือมาแตะที่หน้าผากผม
“เฮ้ย ฉันยังสบายดีไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ข้อดีของมันก็..ก็..ฉันจะได้มีงานทำเวลาว่างไง”
“ถ้านายทำแล้วนยจะรู้ว่านายจะไม่มีเวลาว่างมานั่งหลีสาวเลย” มาร์คพูด
“ไม่เห็นเป็นไรนี่” ผมพูดอย่างไม่สนใจ
“เฮ่อ นายน่าจะลองไปเช็คดูบ้างก็ดีนะ” ริงค์พูดอย่างเป็นห่องผมสุดๆ
“เฮ้ย นี่คิดเป็นจริงเป็นจังกันเลยใช่มั้ยเนี่ยบอกว่าไม่เป็นไรไงเล่าโธ่” สงสัยเพื่อนผมจะคิดมากไปจริง
“เออๆ แล้วทำหน้าที่อะไรหละ” ริงค์ถาม แต่ดูเหมือนหมอนี่จะไม่ค่อยเชื่อที่ผมพูดเท่าไหร่แต่ช่างเถอะ
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว” ชาติพูดขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบมานาน
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องรอดูตอนเที่ยง”
“หรอ ฟังแล้วเซ็งแทนนายเลยนะเนี่ย” ชาติพูดขึ้น
พักกลางวันแล้วจ้า.........
และตอนนี้ผมก็กำลังเดินไปที่ห้องประชุมกับพ่อ
“ถึงแล้ว” พ่อพูดและหยุดเดินที่ห้องห้องนึง และเดินเข้าไปโดยมีผมเดินตาม
“อ้าว ท่าน ผอ. สวัสดีค่ะมีอะไรรึเปล่าคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“อ๋อฉันพามาแล้วนี่ไงที่บอกเธอเมื่อเช้า บอกประธานรึยังหละ” พ่อถามเธอ
“ยังเลยค่ะนี่หลังจากเข้าแถวก็ยังไม่เจอเลย แล้วนี่ก็ยังไม่มาด้วย”
“หรองั้นฝากด้วยละกันนะฉันต้องไปแล้ว”
“ค่ะ” และพ่อก็เดินออกไป
“นายชื่อ วาฤทิ์ รึเปล่า” เธอถามผม
“อ๋อ ใช่ฉันชื่อวาฤทธิ์”
“นายทำหน้าที่ผู้ช่วยประธานนักเรียนนะ เพราะหน้าที่นี้ว่างพอดี” เธอพูดกับผม ผมจะได้เป็นผู้ช่วยประธานสุดสวยหรอเนี่ย ว้าวดีจริงดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ โย่ๆ
“งั้นแนะนำตัวกันหน่อยแล้วกัน” เธอพูดขึ้น
“ฉันปราง เป็นรองประธาน” คนที่พูดกับผมแนะนำตัว
แล้วคนอื่นๆก็แนะนำตัวให้ผมฟังทีละคนจนหมด ท่านประธานคนสวยก็ยังไม่มา
“ทำไมไอ้แนทมันไม่มาซะทีนะ” ปรางบ่นขึ้นมา
“หรือว่าเมื่อเช้ามันไม่ได้ยิน ฉันว่าไปประกาศใหม่เถอะ” เบลพูดขึ้น
“เดี๋ยวฉันไปเอง” มิ้งพูดขึ้นและวิ่งออกจากห้องไป
สักพักเธอก็วิ่งกลับมา และอีกซักพักใหญ่ๆคุณประธานสุดสวยก็มาซะที
"ทำไมพึ่งมา” ปรางถามเสียงดุ
“อ้าวพอประกาศปุ๊บฉันก็รีบมาเลยนะ” น่านคุณประธานแก้ตัว
“แต่ว่าประกาศนี้มันประตั้งแต่ตอนยังไม่พักกินข้าวเลยนะ”
“ทำไมฉันไม่เห็นได้ยินเลย”
“ช่างเถอะรีบเข้าประชุมกันดีกว่า”
“ว่าแต่เราจะประชุมรื่องอะไรกันหรอ” นั่นสิผมยังไม่รู้เรื่องเลย
“นี่ยังไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยหรอเนี่ย”
“ถ้ารู้แล้วจะถ้ามั้ยเล่า”
“เฮ้อ ประธานนะประธาน”
“ว่าไงเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องงานนิทรรศการโรงเรียนไงเล่า”
“นิทรรศการ ได้ไงฉันยังไม่รู้รื่องเลย”
“ก็ประชุมคราวที่แล้วไง เออจริงสิเธอไม่มาประชุมหนิ เออฉันยังไม่ได้ถามเธอเลยว่าทำไมไม่มาประชุม” เฮอะมีงี้ด้วย
“เอ่อ มีเหตุผลส่วนตัวนิดหน่อย”
“ถ้างันแกก็ยังไม่รู้จักผูช่วยคนใหม่แกหนะสิ”
“ผู้ช่วยคนใหม่”
“ใช่”
“แล้วยัยเมี่ยงหละ”
“มันลาออกแล้ว โมโหมันอยู่เนี่ยนึกบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ช่างเหอะนี่เวฟ ผู้ช่วยแก” แต่ผมชื่นชมการกระทำของเขานะเพราะผมจะได้มาทำแทนโฮะๆ
“สะวีดัด สวัสดี ฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจด้วยนะคร้าบ.......” เป็นไงครับคำแนะนำตัว
“เป็นอะไรไปหนะ ทักด้วยไม่เห็นทักตอบเลย”
“ยุ่งน่า ใครส่งนายนี่มาเนี่ย”
“ผอ. ส่งมา เขาอยากให้เวฟช่วยงานโรงเรียนบ้าง”
“ช่วยให้งานมันพังพินาศหนะสิไม่ว่า” เธอว่าผมนะเนี่ย
“เธอว่าไรนะ”
“เปล๊า” แต่เมื่อกี้ผมได้ยินนะ
“เอาๆเข้าเรื่องได้แล้ว ท่านประธานจะเสนอแนวคิดหน่อยมั้ย” ปรางพูดตัดหน้าผมไปก่อนที่ผมจะอ้าปากพูด
แล้วการประชุมก็ผ่านไปโดยที่ผมเสนองานไปอย่างนึงแล้วผมก็มีหน้าที่ทำด้วย นั่นก็คืองานที่ผมเสนอนั่นเองครับ นั่นคือถ่ายรูปคนหน้าตาดีๆมาขาย และแน่นนอนนั่นก็คือผม
..............................................................................................................
สงสัยจะมีที่ผิดพลาดเยอะแน่ๆเลย เพราะรีบไปหน่อยขอโทษนะคะ
ความคิดเห็น