คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน 1
“ไงท่านประธาน” เสียงๆนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันหันไปมองต้นเสียง นายพีทนี่เอง
“นี่ฉันมีชื่อนะยะ ทำไมต้องเรียกฉับแบบนั้นด้วย”
“จ๊ะๆ คุณแนท!”
“ดีมาก”
ฉันเดินมาโรงเรียนกับนายพีททุกวัน ฉันกับเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว บ้านอยู่ใกล้ๆกันหนะ ที่เขาเรียกฉันแบบนั้นเพราะฉันเป็นประธานนักเรียนหนะสิ เป็นประธานที่หน้าเกรงขาม หุหุ
“นี่เธอทำการบ้านรึยัง ขอดูหน่อยดิ”
ดูมันขอกันหน้าด้านๆเลย นิสัยฉันกับเขาต่างกันคนละขั้ว เขาเป็นที่ไม้เอาไหนซักเท่าไรหรอก ฉันต้องรีบมาโรงเรียนทุกวันเพื่อมายืนที่หน้าโรงเรียนเพื่อยืนตรวจนักเรียนที่ผิดกฎโรงเรียน (โรงเรียนนี้มันแปลกๆแทนที่จะให้ครูมายืนแทน)
“นี่วันนี้ฉันจะขึ้นไปรอเธอบนห้องนะฉันจะไปทำการบ้านด้วย”
“ย่ะ”
โธ่วันนี้ฉันต้องยืนคนเดียวอีดแล้ว แต่ว่าตอนนี้นายไม่อยู่แล้วฉันจะเล่าความจริงให้ฟังนะ คือว่าฉันหนะแอบชอบนายนี่อยู่แต่ไม่กล้าบอก เพราะเราป็นเพื่อนกันมานานมาก ฉันกลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว เราจะมองหน้ากันไม่ติด ฉันเลยไม่กล้าบอก ฉันว่าฉันจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่างนี้ต่อไปดีกว่า แอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียวดีกว่าที่จะต้องมองเขาเดินจากไป.........
“เฮ้นี่นาย นายหนะเอาเสื้อใส่กางเกงเดี๋ยวนี้นะ!” หนอยนักเรียนพวกนี้ไม่เข้าใจหรือไงกันว่าที่นี่ที่โรงรียนไม่ใช่ห้าง ถึงได้แต่งตัวกันแบบนี้ ฉันหละเซ็งจริงๆ
หนาเสาธงฉันก็ต้องเป็นคนไปประกาศแต่วันนี้ไม่มีอะไรมากจึงขึ้นห้องเร็วหน่อย
“นี่ๆนังที่ได้แล้วอาจารย์มาแล้ว” ฉันสั่งพวกที่วิ่งเล่นกันอยู่
“นี่การบ้านนายเสร็จรึยัง” ฉันเดินไปหาพีทที่นั่งอยุ่หลังห้อง ส่วนฉันนั่งอยู่หน้าห้องในฐานะหัวหน้าห้องถึงแม้ฉันจะนั่งบังคนข้างหลังก็เหอะ
“เสร็จแล้วนี่เอาสมุดของเธอคืนไป หมดประโยชน์แล้ว” ดูมันพูดไม่หน้าให้ดูเลย
“เชอะ” อย่าหวังเลยว่าจะได้ลอกงานฉันอีก ฉันทำท่าจะเดินไป แต่เขากลับดึงมือฉันไว้ก่อน อะไรอีกล่ะยะฮะ
“มีไรยะ”
“ฉันมีอะไอยากให้เธอช่วยหน่อยได้ปะ”
“ฝัน!” กลับไปนอนฝันที่บ้านเถอะว่าฉันจะช่วย
“นะ น้า..........น้า” หมอนี่ทำเสียงอ้อนน่ารักสุดๆ นี่ขอบอกๆ นายพีทเพื่อนฉันเนี่ยน่ารักที่สุดในโรงเรียนเลยนะจะบอกให้ จริงๆ
“เชอะ อะไรหละ” (ไหนตะกี้บอกจะไม่ช่วยไง)
“คือว่า –คือ-เอ่อ”
“อะไรเล่าก็พุดมาสิ อ้ำอึ้งอยู่ไดh” น่ารำคาญชะมัด แต่ถึงยังไงก็น่ารักอยู่ดีแหละ
“คือฉัน แอบชอบน้ำห้อง 4 หนะเธอช่วยฉันหน่อยได้ปะ” ประโยคนี้ทำให้ฉันแทบบ้า แต่เผอิญว่าครูเดินเข้ามาก่อนฉันจึงต้องรีบไปบอกทำความเคารพ วันนั้นทั้งวันฉันแทบเรียนไม่รู้เรื่องเลย ประโยคนั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเลย -ฉันชอบน้ำห้อง 4 - ฉันจะทำไงดี!
เย็นวันนั้น ฉันรีบหนีกลับบ้านก่อนนายพีทเพราะไม่อยากให้เขาพูดถึงเรื่องเมื่อเช้าอีก แต่เขาก็ดันตามฉันทันจนได้
“นี่จะรีบไปไหนไม่รอฉันเลยนะ แฮก!ๆ” เขาหอบเพราะเหนื่อยที่วิ่งตามฉันมา
“ฉันมีธุระ”
“ธุระอะไร?”
“ทำไมนายถึงขี้สงสัยอย่างนี้นะ”
“บอกฉันไม่ได้หรอ งันฉันไม่กวนก็ได้” เขาพูดแบบน้อยใจนิดๆ
“โธ่ โอเคๆ ฉันจะรีบไปซื้อของ”
“ซื้ออะไร” โธ่นายนี่ทำไมช่างซักอย่างนี้นะ
“ฉันจะไปชื้อยกทรงนายจะไปกับฉันมั้ยหละ” ฉันถามกระแทกเสียง พูดไปงั้นแหละหวังว่าเขาคงลืมเรื่องเมื่อเช้าแล้วนะ หรือไม่ก็พูดเล่น
“โอเค....งั้นฉันไปด้วย” นายนี่พูดได้หน้าตาเฉย
“จะบ้าเรอะ! นายบ้ารึเปล่า ยกทรงนะไม่ใช่ไอติม”
“ฉันก็ไม่ได้ ได้ยินว่าเธอจะไปซื้อไอติมซะหน่อย” เขาพูดงงๆ
“เฮ่อ งั้นฉันเปลี่ยนใจแล้วกลับบ้านดีกว่า” ฉันพูดแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวกลับบ้าน
“เดียว ฉันไปด้วยสิ วันนี้เธอเป็นอะไรหนะดูเธอแปลกๆไปนะ”
“เปล๊า ไม่มีอะไร” เขาจะจับได้มั้ยเนี่ย
“เธอยังจำเรื่องเมื่อเช้าได้เปล่า ที่ฉันยังพูดไม่จบหนะ” โอ้ยเขาจะพูดขึ้นมาทำมั้ยนะ
“ไม่ได้”
“อะไรเนี่ยนี่เธอเป็นประธานนักเรียนนะทำไมความจำสั้นนักล่ะ หรือเธอเป็นพวกสมาธิสั้น”
“จะบ้าเรอะ” ไอ้หมอนี่
“ถ้าอย่างงั้นก็ต้องจำได้สิ”
“เออ จำได้ทำไม”
“ฉันอยากให้เธอช่วย”
“ช่วยอะไรหละ”
“ช่วยส่งจดหมายให้ฉันหน่อย”
พอดีถึงบ้านฉันก่อน จึงบอกเขาไปว่าขอคิดดูก่อนและเข้าบ้านไป เขาพยายามขอร้องฉัน แต่ฉันก็ไล่เขากลับบ้านจนได้ คืนนั้นฉันนอนร้องไห้ทั้งคืนเลย เขาจะรู้มั้ยนะว่าทำให้ฉันเสียใจแค่ไหน ที่จะต้องช่วย ทั้งที่ฉันก็รักนายเหมือนกัน!
เช้าวันรุ้งขึ้นฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับตาบวมปูด คงพูดว่าตื่นไม่ได้เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลย
–ฉันชอบน้ำห้อง4 -
“โอ้ยจะตามจองล้างจองผลานกันไปถึงไหนยะ”
“เอะอะอะไรแนทลูกนี่มันจะ 8 โมงแล้วนะ ไม่รีบไปโรงเรียนหรอลูก” แม่พูดพลางเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“พีทมารอนานแล้วนะ”
“ตะกี้แม่พูดอะไรแปดๆนะ”
“โธ่ลูกคนนี้ นี่มันจะแปดโมงแล้วลูก”
“ฟิ้วววว”
ข้างบนนั้นคือเสียงของฉันที่วิ่งเข้าห้องน้ำ แม่เดินส่ายหัวออกไปอย่างเอือมละอา
“นี่สาระรูปของฉันเหรอเนี่ย” เห็นหน้าตาตัวเองในกระจกแล้วไม่อยากจะเชื่อ นี่คือผลกระทบ สำหรับเมื่อคืน แล้วฉันก็ใช้เวลาอาบน้ำ 5 นาที (โอ้ประวัติศาสตร์)
“ลงมาซะทียัยขี้เกรียจ”
“นี่นายพีท นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“เปล๊า”
หนอยไอ้หมอนี่
“ ฮะๆๆๆๆๆๆ หน้าเธอ ฮ่าๆๆๆ”
“เป็นบ้าอะไรของแกฮะ!”
“หน้าเธอไปทำอะไรมาน่ะโทรมโครต”
“ยุ่ง!”
“คนเขาอุส่าเป็นห่วง”
“นอนดึก”
“อืม จะไปโรงเรียนได้รึยัง”
“ว้ายยยย ตายแล้ว เพราะนายนั่นแหละมัวแต่ชวนคุย” ฉันรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า และวิ่งออกมานอกบ้าน
“เพราะเธอตื่นสายเองต่างหาก”
ฉันได้ยินนายพีทตะโกนตามหลังมา แต่ฉันไม่มีเวลาเถียงกับนายนั่นแล้ว ฉันโดนด่าตายแน่ พอวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบว่า........
“ทำไมเธอพึ่งมาฮึ เป็นประธานนักเรียนเองแท้ๆกลับมาสายเอง” อาจารย์เจ้าระเบียบคนนึงยืนรอประหารชีวิตฉันอยู่แล้ว โอ้พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด
“คือ .. เอ่อ ..เมื่อเช้าบ้านหนูส้วมเต็มค่ะ เลยต้องรอให้ช่างมาซ้อมเลยทำให้มาช้า.....”
เนี่ยดีสุดแล้วนึกอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ (แต่มันอุบาทไปหน่อยนะ)
“ไม้ต้องมาแก้ตัว!” อาจารย์ตะหวาด ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงเลย
“เอ่อ อาจารย์ครับคือ ..” เสียงนี้คุ้นๆนะ
“เขาพูดจริงๆครับ ผมยืนยันได้ เพราะเมื่อเช้าผมเดินผ่านบ้านเธอ ผมเห็นเธอ ยืนใส่ผ้าถุงอยู่หน้าบ้านครับ”
นายพีทนั่นเอง แต่จะบ้าเรอะ! อาจารย์คะ หนูไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ ฉันแอบหยิกนายพีทจะด้านหลัง
“โอ้ย!” เขาหันมามองหน้าฉันตาเขียว
“เป็นอะไรน่ะ” อาจารย์ถามพลางมองนายเพื่อนตัวดีของฉัน
“เอ่อเห็บหมาแถวนี้มันกัดน่ะครับ” ไอ้หมอนี่ แกตายแน่ แต่หลังจากออกไปจากตรงนี้นะ
อาจารย์ทำหน้างงนิดๆและพุดขึ้นว่า
“ถ้าอย่างงั้นวันนี้ฉันจะยกโทษให้ละกันนะไปได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ วันนี้ฉันจะยืนหน้าโรงเรียนเอง”
ฉันกับนายพีทขอบคุณอาจารย์กันยกใหญ่ และเดินเข้ามาในโรงเรียน
“นี่นายพูดอย่างงั้นกับอาจารย์ได้ไง ฉันไม่ได้นุ่งผ้าถุงนะ” แล้วฉันก็ตีเขาไปหนึ่งป้าบใหญ่
“นี่ฉันช่วยเธอนะ”
“แล้วนายจะหาขอแก้ตัวที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไงกันยะ”
“เอาน่าไหนๆก็รอดมาแล้ว”
“เชอะ”
“เพราะงั้นตอนนี้เธอก็ติดหนี้ฉันอยู่หนึ่งข้อแล้วนะ”
“นี่ตกลงนายหว่านพืชเพื่อหวังผลใช่มั้ยเนี่ย”
“นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นเกษตรกรนะจะให้ฉันหว่านพืชทำไม อะไรของเธอเนี่ย ?”
สมแล้วที่นายนี่ตกภาษาไทย
“ช่างมันเถอะ”
“ตกลงว่าไง ที่ฉันขอให้เธอช่วย ฉันให้เวลาเธอคิดตั้งคืนนึงแล้วนะ”
ทำไมเขาไม่ให้คนอื่นช่วยนะ ทำไมต้องเป็นฉันด้วยหละ ให้ตายสิถึงเวลาแบบนี้น้ำตาก็ทำท่าจะไหลอีกแล้ว
“ไม่ ทำไมนายไมให้คนอื่นทำให้หละ”
“ก็ฉันอยากให้เช่วยนี่นา ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
ใช่เราเป็นเพื่อนกัน เป็นแค่เพื่อน! จำไว้ยัยแนทแกเป็นได้แค่เพื่อนได้ยินมั้ย
“จะให้ฉันช่วยอะไรหละ”
ฉันตัดสินไปแล้ว การที่เราจะรักใครสักคน เราก็คงอยากเห็นเขามีความสุข เพราะฉะนั้นฉันก็จะช่วยเท่าที่ฉันช่วยได้ ถึงแม้ฉันจะเจ็บก็เถอะ ฉันเป็นคนดีถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“เย่ ตกลงเธอจะช่วยฉันแล้วใช้มั้ยเนี่ย”
“คงงั้น”
การที่เขาดีใจขนาดนี้ มันยิ่งทำหฉันเจ็บะเข้าไปใหญ่แล้วรู้มั้ย
“ฉันจะส่งจดหมายหาเขา”
“จะส่งว่าไรหละ”
“ไม่รู้ฉันถึงให้เธอช่วยคิดไง”
“ไอ้ซื่อบื้อเอ้ย แค่นี้ก็ไม่รู้”
“ตะกี้ธอเรียกฉันว่าไงนะ”
“ไอ้ซื่อบื้อ ไอ้ซื่อบื้อ ไอ้ซื่อบื้อ”
“หนอย นี่เธอ”
แล้วเราก็วิ่งไล่จับกันจนถึงห้อง
“เฮ้หยุดซะทีสิเหนื่อยแล้วนะ”
“เรื่องอะไรฉันจะหยุดล่ะ ถ้าหยุดนายก็ตีฉันสิ”
“ก็เธอว่าฉันซื่อบื้อเธอก็ต้องรับโทษสิ”
“ก็นายมันซื่อบื้อจริงๆนี่”
เราตะโกนกันข้ามห้องหลังจากที่วิ่งไล่จับกันอยู่หลายรอบ ทำให้เพื่อนในห้องฉันมามองแบบงงๆ ตายหละฉันจะเสียภาพพจน์มั้ยเนี่ย
“อาจารย์มาแล้ว อาจารย์มาแล้ว”
เพื่อนคนหนึ่งในห้องตะโกน ทำให้ฉันได้จังหวะวิ่งไปนั่งที่ นายพีททำท่าจะวิ่งตาม แต่อาจารย์เข้ามาก่อน
เฮอะ ให้ตายก็ไม่ได้ตีฉันหรอก
“นักเรียนเคารพ”
“สา..หวาด..ดี..ค่า..คูณ..ครู”
“นี่อะไรกัน ยังเช้าอยู่เลยนะ ให้มันกระตือรือล้นกันหน่อยสิ” อาจารย์แหว
และแล้วการเรียนช่วงเช้าก็เป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะบรรยากาศน่านอนซะเหลือเกิน
“แนทเธอเสร็จฉันแน่!”
“ว้าย! นายจะทำอไรหนะ” เขาง้างมือจะตีฉันแล้ว!!!
“ถ้านายตีฉัน ฉันจะไม่ช่วยนายแล้ว” ได้ผลแฮะหมอนี่หยุดทันทีทันใดเลย
“โอเค งั้นฉันไม่ตีเธอแล้ว”
“เอ้านี้ ฉันเขียนจดหมาดเสร็จแล้ว” เขายื่นจดหมายสีแดงแจ๋นให้ฉัน
“อะไรเนี่ย นี่ถึงเทศกาลตรุษจีนแล้วหรอ แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ใช่คนจีนนะ หรือนายเป็นฉันไม่เห็นรู้เลย”
“เอาไปให้น้ำเฟ้ย”
“สีอย่างเงี้ยนะ เขาคงรับหรอกนะ สีไม่ให้เลยว่ะ”
“สีนี้แหละ”
“ตามใจแก แต่ฉันต้องอ่านก่อน”
“ได้ไง”
“ได้สิ เผื่อแกเขียนประโยคเสี่ยวๆไง ไม่ได้ๆ”
ฉันรีบเปิดจดหมายออกมันที ไม่ใช่เพราะกลัวนายนี่เขียนประโยคเสี่ยวหรอกนะก็แค่อยากรู้ว่าหมอนี่เขียนว่าอะไร
ถึงน้ำ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เธอมีแฟนรึยัง
แต่ก็แค่อยากให้เธอรู้เอาไว้ว่ามีคนแอบมองเธออยู่ทุกวัน
เธอจะรู้มั้ยนะ..ว่าคนคนนี้รู้สึกใจเต้นทุกทีเวลาที่เธอเดินผ่าน
อยากจะกระโดดไปบอกเธอซะตรงหน้าเลยว่าชอบ
แต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าจะโดนหัวเราะเยาะ
จึงต้องอาศัยจดดาษเป็นสื่อแทนใจ
เพื่อบอกรักเธอ
...............................................................................................
ข้อความในจดหมายมันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าจัง โอ้ยนี่อย่าร้องนะหายใจเข้าลึกๆ
“นี่ทำไมไม่ลงชื่อนายลงไปด้วยหละ”
“เธอจะบ้าหรอเดี๋ยวเขารู้หรอกว่าฉันเขียน”
“อ้าวแล้วเขาจะรู้มั้ยหละว่านายชอบ”
“ช่างเถอะเอามานี่”
ฉันกระชากจดหมายที่หมอนั่นพึงเอาคืนไป แล้วลุกขึ้นหันหลังให้เขา เท่านั้นแหละน้ำตามันไหลมาจากไหนไม่รู้มากมายไปหมด โธ่เอ้ย ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมต้องเป็นฉัน!!!!! ทำไมไม่เป็นคนอื่น.. ตอนนี้นักเรียนในไปกินข้าวกันหมดแล้วจึงไม่มีใครเห็น มีแต่เราให้ตายสิเขาจะรู้มั้ยนะว่าเขาทำให้ฉันร้องไห้อีกแล้ว ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและเช็ดมันออกให้หมด
“นี่เธอเป็นะอไรรึเปล่าหนะ”
“เปล่านี่” ฉันรีบหันไปยิ้มแฉ่งให้เขา ถึงแม้ตอนนี้หัวใจฉันกำลังร้องไห้ก็เถอะ
“เธอตาแดงๆ เป็นอะไรรึเปล่า”
“อ้อหรอ ตะกี้ขนตามันเข้าตาหนะ”
“โกหกใครทำอะไรเธอ ฉันจะไปฆ่ามันเอง”
ก็นายนั่นแหละ นายนั่นแหละเป็นคนทำ นายกำลังจะฆ่าฉันทั้งเป็นนะรู้มั้ย
“ไม่มี” ฉันตอบเสียงสั่น ทำไมปากกับใจฉันถึงแตกต่างกันอย่างนี้นะ
“ฉันต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวหาน้ำไม่เจอ” พูดจบก็รีบวิ่งออกมาเลย นายนั่นต้องว่าฉันบ้าแหงๆ
ฉันลงมาหาน้ำตั้งนานก็ยังไม่เจอ อ้อนั่นไงเจอแล้ว แต่ทำไม...ถ้าฉันตาไม่ฝาดนะเขากำลังนั่งอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดีพอใช้ได้ เขาป้อนข้าวกันด้วย ตายแล้วถ้านายพีทมาเห็นจะทำไงดี ฉันรีบเอาจดหมายนี่ไปให้เขาดีกว่า
แต่.....จะดีหรอ เขานั่งอยู่กับ...ช่างเถอะน่ารีบๆไปเถอะ เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจนะจดหมายมันไม่ใช่ของเธอ ว่าแล้วฉันก็เดินตรงไปหาน้ำทันที
“ขอโทษ เธอใช่น้ำรึเปล่า” โอ้ยแล้วฉันจะถามเขาทำไมเนี่ย
“อุ้ย! ใช่แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ เธอจะมาพาฉันเข้าห้องปกครองไม่ได้นะ ฉันแค่ป้อนข้าวให้แฟนเอง มันไม่ผิดไม่ใช่หรอ” ยัยนี่ร้อนตัวขึ้นมาทันทีเลย เลยทำให้ฉันต้องสวมมาทประธานทันที
“แต่มันไม่เหมาะนี่ เธอไม่ควรทำแบบนี้ที่โรงเรียนนะ ใครผ่านมาเห็นเดี๋ยวเขาจะหาว่า อาจารย์ที่นี่ไม่ดูแลนักเรียน” ไม่ใช่ๆฉันไม่ได้มาเพื่อพูดเรื่องนี้
“วันนี้ฉันยกโทษให้ ฉันเอานี่มาให้เธอหนะ”
ฉันยื่นจดหมายนายพีทให้ ยัยนี่ทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะรับไป เขาคงจะคิดอย่างที่ฉันคิดตอนแรกแน่เลย
“มีคนฝากมาให้เธอหนะ เสร็จธุระแล้วงั้นฉันไปนะ”
“เดี๋ยว จากใครหรอ”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”
แล้วฉันก็รีบเดินออกมาก่อนที่ยัยนี่จะเรียกฉันอีก และก็รีบมากินข้าวว่าแต่ฉันยังไม่เห็นนายพีทเลยนะ จะว่าไปแล้วทำเพื่อเขาขนาดนี้ แต่ทำไมเขาไม่เห็นเห็นความดีของเราเลยนะ
ความคิดเห็น