[Fic Super Junior] อลเวงวุ่นรักคุณพ่อคุณแม่ซุปเปอร์สตาร์ [END]

ลำดับตอนที่ #5 : Episode 5

 Episode 5: พักงาน

     หลายวันผ่านไป

     หอพักซุปเปอร์จูเนียร์

     หลายวันมาแล้วที่มักเน่ผู้น่ารักแห่งวงบอยแบนด์ซุปเปอร์ จูเนียร์ถูกพักงานไว้ก่อนเพราะตั้งท้อง ทำให้ส่วนใหญ่เจ้าตัวต้องนั่งๆนอนๆอยู่ที่หอเพราะเมมเบอร์ทุกคนสั่งห้ามว่าห้ามทำอะไรทั้งสิ้นให้อยู่เฉยๆเดี๋ยวจะกระทบกระเทือนต่อหลาน

     “อ้าว ผู้จัดการมีอะไรหรือเปล่าฮะ”ลีทึกเอ่ยทักแขกที่มาแต่เช้า พลางเดินนำไปยังบริเวณครัวที่สมาชิกบางส่วนนั้นกำลังรับประทานอาหารเช้าเตรียมตัวไปทำงานในวันนี้

     “ฉันจะมาบอกตารางงานของพวกนายทุกคนน่ะว่า นับตั้งแต่วันนี้งานของซุปเปอร์ จูเนียร์ถูกยกเลิกทั้งหมดจนกว่าคยูจะคลอด”ผู้จัดการเอ่ยบอก

     “แล้วงานของแต่ละคนละครับ”ชีวอนเอ่ยถามพลางวางช้อนลงในชามที่ว่างเปล่า

     “อืม ก็ยังเหมือนเดิมก็จะมีแต่ของชีวอนที่งานลดลง เพราะพยายามลดงานที่นายต้องไปออกลงให้เหลือแค่ไปถ่ายแค่ละครก็พอ เพราะเดี๋ยวนายจะไม่มีเวลาดูแลลูกเมีย เอาล่ะฉันกลับก่อนนะ อ้อ พรุ่งนี้วันหยุดจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าออกข้างนอกกันให้เยอะนักล่ะ”ผู้จัดการเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป เมมเบอร์จึงกลับเข้าสู่กิจกรรมเดิม

     “วันนี้พี่ชีวอนมีถ่ายละครรึเปล่าฮะ”เสียงหวานของมักเน่คนสวยเอ่ยถามคุณสามีที่นำเอาชามของร่างบางและเจ้าตัวไปเก็บ 

     “มีถ่ายตอนเย็นๆนะ อาจจะกลับพรุ่งนี้เช้า คืนนี้คยูนอนไปก่อนเลยนะไม่ต้องรอพี่”เอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มก่อนจะประครองร่างเพรียวไปนั่งยังโซฟาในห้องนั่งเล่น เปิดดูข่าวยามเช้า ท็อล์คออฟเดอะทาวน์ก็ยังคงเป็นข่าวที่มักเน่ของซุปเปอร์ จูเนียร์ท้องกับเจ้าชายแห่งซุปเปอร์ จูเนียร์อยู่ดี

     “อ๊ะ คยูของขวัญจากแฟนคลับ”คังอินเอ่ยพลางส่งถุงกระดาษที่ใส่ทั้งจดหมายและกล่องของขวัญจากแฟนคลับ

     “ขอบคุณฮะ”เอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะรับถุงกระดาษมาโดยมีชายหนุ่มช่วยถือ คยูฮยอนไถลตัวลงไปนั่งที่พื้นข้างล่างโซฟา เพื่อให้ง่ายต่อการดูสิ่งที่แฟนคลับส่งมาให้

     “ดูสิฮะพี่ชีวอน แฟนคลับส่งมาอวยพรลูกเราด้วยฮะ”บอกด้วยน้ำเสียงดีใจ พลางส่งการ์ดสีเขียวอ่อนให้ร่างสูงที่นั่งซ้อนหลังดู ด้านในของการ์ดเขียนไว้ว่า 'ขอให้น้องสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ ^o^'

     “ดีจังเลยนะฮะ ที่ลูกของเรามีคนห่วงเยอะขนาดนี้”เจ้าตัวเอ่ยพลางลูบหน้าท้องของตนเองที่ยังแบนราบอยู่ โดยรับรู้ว่าใต้หน้าท้องนั้นยังมีสิ่งมีชีวิตที่กำลังเจริญเติบโตอยู่

     “ก็ดีแล้วนี่คยู แสดงว่าหลานนะได้รับการยอมรับ”ลีทึกบอกพลางลูบหัวของมักเน่ ก่อนจะยืนขึ้นสวมเสื้อกักสีครีม และเดินตรงไปยังประตูทางออก

     “แล้วนั่นพี่ลีทึกจะไปไหนเหรอฮะ”คยูฮยอนเอ่ยถามลีดเดอร์ตาหวาน ผู้เป็นเหมือนพี่แท้ๆของตนเอง ร่างเพรียวบางนั่งอยู่หน้าประตูจัดการใส่รองเท้า

     “พี่มีงานน่ะ ไปก่อนนะแล้วพี่จะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อน”เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนที่จะสวมแว่นตาดำและออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างบางๆของคุณแม่มือใหม่อยู่กับว่าที่คุณพ่อ อ่านจดหมายที่แฟนๆส่งมาให้รวมทั้งของขวัญ

     “ดูสิฮะพี่ชีวอน แฟนคลับเขาส่งของบำรุงมาให้เยอะแยะเลย”ร่างบางเอ่ยหลังจากแกะห่อของขวัญไปประมาณ 10 ห่อ ใบหน้าหวานๆของคุณแม่มือใหม่ประดับด้วยรอยยิ้ม ทำเอาภายในหัวใจของคุณพ่อก็ยิ้มตามไปด้วย ชีวอนไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปนั่งซ้อนแผ่นหลังบางๆ ก่อนจะเอื้อมแขนไปกอดรัดร่างบางเบาๆ มือหนาวางแปะไว้ที่หน้าท้องที่ภายใต้นั้นมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังเติบโต

     “พี่ดีใจนะ ที่เด็กคนนี้เกิดมาเป็นลูกของเรา และทุกคนยอมรับเด็กคนนี้”จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา คยูฮยอนวางของบำรุงที่แฟนคลับส่งมาให้ลงบนพื้น ก่อนจะนำมือเล็กบางของตนวางทับบนมือหนาอีกที พร้อมๆรอยยิ้มรักใคร่ที่ประดับอยู่บนใบหน้านั้น

     “เด็กคนนี้เขาเกิดมาเพื่อเราจริงๆฮะ พี่ชีวอน”เอ่ยก่อนจะจับมือหนาลูบวนบนหน้าท้องของตนเองไปมา ถึงแม้จะเพิ่งอายุแค่หนึ่งเดือนแต่คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็รับรู้ได้ว่านะที่ตรงนั้นมีสายเลือดของพวกเขาอาศัยอยู่

     เวลา 18. 21 น.

     กุกกัก กุกกัก

     “อืม...”เสียงครางหวานแผ่วเบาดังลอดออกมาจากริมฝีปาก เรียกให้ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองในทันที ดวงตาคมมองมาด้วยสายตาอ่อนโยนมือใหญ่ถูกส่งมาลูบกลุ่มผมหนุ่มด้วยความอ่อนโยน

     “พี่ทำให้ตื่นเหรอครับ คนเก่ง”เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะช่วยประคองร่างบางของคุณแม่ท้องอ่อนๆให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

     “เปล่าหรอกฮะ”ตอบพลางยกมือขึ้นปิดปากหาว มือขาวยกขึ้นขยี้ตาเหมือนเด็กๆ

     “แล้วตื่นมาทำไมล่ะครับ หรือว่าหิว”เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

     “หิวก็นิดหน่อยฮะ”ตอบตามความเป็นจริง

     “งั้นจะกินอะไรมั้ย พี่จะไปหามาให้”

     “ผมยังไม่หิวเท่าไหร่ฮะ ว่าแต่พี่ชีวอนจะไปไหนเหรอฮะ”ตอบกลับก่อนจะถามคำถาม เมื่อเห็นว่าร่างสูงอยู่ในชุดที่ดูเหมือนจะออกไปข้างนอก

     “พี่มีถ่ายละครน่ะ อาจจะกลับพรุ่งนี้เช้าเพราะงั้นน้องคยูนอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอพี่ ถ้านอนคนเดียวไม่ได้เดียวพี่จะไปตามเรียววุคมานอนเป็นเพื่อน”เอ่ยอย่างเป็นห่วง เพราะจะไม่ไปก็คงไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากทิ้งคนรักให้อยู่เพียงลำพังเช่นกัน

     “ผมอยู่ได้ฮะ พี่ชีวอนไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก”เอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มที่หวังให้ร่างสูงคลายกังวล จะได้ทำงานอย่างไม่ต้องผะวงหน้าผะวงหลัง

     “แน่นะ”เอ่ยถามให้แน่ใจ ใบหน้าหล่อยังคงประดับด้วยความกังวล

     “แน่สิฮะ พี่ชีวอนไปถ่ายละครเถอะฮะ”บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะส่งรอยยิ้มให้อีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะรู้ดีว่าคาดคั้นไปอีกฝ่ายก็คงไม่บอกแน่

     “โอเค ถ้ารู้สึกผิดปกติล่ะก็ โทรหาพี่ทันทีเลยนะ”เอ่ยบอกพร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องเล็กยัดใส่มือเล็กเอาไว้

     “ฮะ...”ตอบรับเต็มเสียงก่อนจะค่อยๆเดินตามหลังร่างสูงออกไปส่งถึงหน้าประตู

     “เจอกันตอนเช้าฮะ”ตะโกนบอกก่อนจะเดินไปนั่งยังห้องนั่งเล่นเมื่อประตูถูกปิดไปแล้ว

     ปุ

     ร่างบางของคุณแม่ท้องอ่อนๆค่อยๆทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีขาว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างเบื่อหน่าย เพราะตอนนี้เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนที่อยู่ที่หอ

    “น่าเบื่อจัง”เอ่ยบอกกับตนเองเบาๆ

+++++++++++++

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่าร้ากกกกกกกทุกคน ไรท์เตอร์กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ทิ้งเรื่องนี้เอาไว้นาน แถมกลับมาที่ก็โคตรสั้นอ่ะ ตอนนี้ความยาวยังไม่ครบสามหน้ากระดาษเวิร์ดด้วยซ้ำ แต่ก็ยังจะเอามาลง ไรท์เตอร์ต้องขอโทษรีดเดอร์ด้วยน้าที่กลับมาลงช้าไปหน่อย เอาไว้จะชดเชยให้ตอนหน้า แต่ไรท์เตอร์ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เน้อเพราะตอนนี้ใกล้สอบโอเนทแล้ว ทำให้แถบจะเจียดเวลามาอัพฟิคได้ลำบากมากกกกก เอาเป็นว่าถ้าว่างไรท์เตอร์จะรีบมาอัพให้อย่างด่วนๆเลยค่า โอ๊ะ หมดเวลาซะแล้วสิ เอาไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะ บ๊ายบาย

ปล. ตอนนี้ไรท์เตอร์มีบางอย่างอยากถามค่ะ ถ้าหากรีดเดอร์เป็นวอนกับคยูตอนนี้อยากจะให้ลูกเป็นเพศไหนและชื่ออะไรค่ะ ช่วยตอบหน่อยนะค่ะ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่ะ